Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, υπάρχουν τρεις τουλάχιστον λόγοι για τους οποίους αποφασίσαμε να κινήσουμε τη διαδικασία της Συνταγματικής Αναθεώρησης. Δεν είναι οι ίδιοι λόγοι με αυτούς της κ. Μπακογιάννη, για παράδειγμα, ενδεχομένως γιατί έχουμε μια διαφορετική ανάγνωση της κρίσης και των μνημονίων, ενδεχομένως γιατί έχουμε μια διαφορετική εκτίμηση των προτεραιοτήτων της ελληνικής κοινωνίας.
Για εμάς, πρώτα απ’ όλα, ένα στοιχείο της κρίσης είναι η κρίση της πολιτικής, η κρίση της πολιτικής εκπροσώπησης, μια κρίση που αφορά πια όλα τα κομματικά συστήματα σε όλο τον κόσμο.
Αυτή την κρίση τη διαπιστώνουμε από την αποχή των πολιτών από τις εκλογικές αναμετρήσεις, από την αδιαφορία για την πολιτική ένταξη από τη μικρή συμμετοχή στα συνδικάτα και από την ίδρυση κομμάτων της αντιπολιτικής, αρρώστια που την έχουμε συναντήσει και στη δική μας χώρα. Στην Ελλάδα αυτή η κρίση ήταν τόσο μεγάλη και τόσο έντονη που σαράντα χρόνια ισχυρού δικομματισμού διαλύθηκαν σε λίγους μήνες, σε ελάχιστα χρόνια.
Ξέρουμε φυσικά την οδύνη και την έκταση των μνημονίων. Αλλά παρόλο που τελειώσαμε με την επιτροπεία, οι πληγές στη Δημοκρατία δεν επουλώθηκαν. Δεν αποκαταστάθηκε το αίσθημα εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα και δυστυχώς οι πολίτες έχουν δίκιο. Για εμάς το πρωτεύον είναι η επανομιμοποίηση της πολιτικής και του πολιτεύματος.
Για να γίνει αυτό με τη δική μας εκτίμηση, με τη δική μας ανάλυση, με τις δικές μας προτάσεις, περνάνε μέσα από μια σειρά αλλαγών, μέσα από μια σειρά μετασχηματισμών, όπως είναι: η θρησκευτική ουδετερότητα και ο πολιτικός όρκος, όπως είναι η κατοχύρωση των κοινωνικών δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών, η απαγόρευση των διακρίσεων μεταξύ των οποίων ο σεξουαλικός προσανατολισμός και η ταυτότητα φύλου, η εισαγωγή διαδικασιών άμεσης Δημοκρατίας, η αλλαγή του νόμου περί ευθύνης Υπουργών, η αλλαγή του εκλογικού νόμου σε απλή αναλογική, οι περιορισμένες θητείες των Βουλευτών κι άλλα ακόμα άρθρα προς αναθεώρηση.
Ο δεύτερος λόγος στον οποίο πρέπει να δώσουμε βάση –γιατί έτσι γίνεται ο πολιτικός ανταγωνισμός, έτσι κερδίζονται συνειδήσεις, έτσι δημιουργείται μια τάση μετασχηματισμού- είναι γιατί όλα αυτά τα χρόνια εκφράστηκαν μέσα από τη συλλογική δράση των πολιτών και τη συμμετοχή στην κοινωνική διαμαρτυρία ώριμες κοινωνικές αναμονές τις οποίες δεν δικαιούμαστε να παραγράψουμε, δεν δικαιούμαστε να παραβλέψουμε. Είμαστε υποχρεωμένοι να τις νομοθετήσουμε.
Ξέρετε, στο συνταγματικό μας και το νομικό μας πλαίσιο δεν εγγράφεται μόνο η βούληση των από πάνω, η θέληση των ισχυρών αλλά και ο συσχετισμός δύναμης, οι αγώνες και οι πεποιθήσεις των από κάτω, της εργατικής τάξης, με άλλα λόγια, και των λαϊκών στρωμάτων. Γι’ αυτό εξάλλου έχουμε σύστημα κοινωνικής ασφάλειας, γι’ αυτό έχουμε σύστημα κοινωνικής προστασίας, γι’ αυτό έχουμε δημόσια υγεία και παιδεία, όταν γνωρίζουμε ότι τριάντα χρόνια νεοφιλελευθερισμού το πρώτο μέλημα που υπήρχε ήταν η παράδοση κάθε δημόσιας υπηρεσίας στο ιδιωτικό κέρδος.
Μας λένε οι συνάδελφοι από τον παλιό δικομματισμό ότι δεν έχουν σχέση με τον νεοφιλελευθερισμό. Ένα και μόνο αριθμητικό στοιχείο: Από το 2009 ως το 2012 χάθηκαν εξακόσιες τέσσερις χιλιάδες θέσεις εργασίας. Ξέρετε ποιο είναι το συνταρακτικό; Ότι απ’ αυτές τις θέσεις οι διακόσιες είκοσι δύο χιλιάδες –δηλαδή, το 1/3 και παραπάνω- αφορούσαν θέσεις εργασίας στην υγεία και την παιδεία. Αυτή την κατεδάφιση δηλαδή του κοινωνικού κράτους με ένα μικρό νουμεράκι μόνο μπορούμε να την καταλάβουμε εύληπτα και στο διηνεκές.
Υπάρχει κι ένας τρίτος λόγος που προβαίνουμε στη Συνταγματική Αναθεώρηση. Έχει να κάνει, αν θέλετε ,με τις προσδοκίες του λαού μας. Παρά τις απώλειες και τις στρεβλώσεις και τα πισωγυρίσματα που είχαμε λόγω του μνημονίων, εμείς θέλουμε να προσδώσουμε στη χώρα μια προοδευτική δημοκρατική κληρονομιά αντάξια της αξιοπρέπειας, της ισότητας και της ελευθερίας κάθε πολίτη. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν συναινούμε στις βαθιά συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες συνταγματικές επιδιώξεις της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Δεν αναθεωρούμε το άρθρο 16 για να ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια που προτείνει η Αντιπολίτευση, να μεγαλώσουμε δηλαδή τις ανισότητες στον εκπαιδευτικό κόσμο. Δεν θα αποδυναμώσουμε το άρθρο 24 για την προστασία του περιβάλλοντος. Δεν θα καθιερώσουμε συνταγματικά τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς που πρότεινε η Νέα Δημοκρατία με το ΚΙΝΑΛ, ούτε θα συναρτήσουμε τα κοινωνικά δικαιώματα με τους δημοσιονομικούς στόχους. Θέλουμε –αντιθέτως- να αποσαφηνίσουμε την έννοια της επιείκειας, έτσι ώστε η δικαιοσύνη να γίνει πιο ευέλικτη, πιο ανθρώπινη και πιο δίκαιη. Θέλουμε να κατοχυρώσουμε την αυτονομία της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Με λίγα λόγια, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, με τη Συνταγματική Αναθεώρηση την οποία προτείνουμε και με τον δημόσιο λόγο που την υποστηρίζουμε δημιουργούμε την πολιτική ύλη που πλέον θέλουμε να είναι και νομική ύλη για μια κοινωνία ισότητας και ευημερίας. Κι αυτό είναι εντελώς χρήσιμο.

Τελειώνω σε μισό λεπτό.
Και μάλιστα είναι χρήσιμο την ώρα που η ακροδεξιά καλπάζει σε όλη την Ευρώπη, την ώρα που το αποτυχημένο και βαθιά αντιδραστικό δόγμα του νεοφιλελευθερισμού επικαθορίζει τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την ίδια στιγμή γιγαντώνει την αποστροφή των πολιτών σε ένα οικοδόμημα που νοιάζεται όλο και λιγότερο για τις ανάγκες των πολλών. Κι αυτά σε μια εποχή που ο πόλεμος και η απειλή πολέμου τρομάζει τις καρδιές των ανθρώπων.
Σε αυτό το τοπίο θέλουμε να είμαστε ο πόλος της ειρήνης, ο τόπος των προοδευτικών, κοινωνικών και οικονομικών πολιτικών, η επικράτεια της ισότητας και των πολιτικών ελευθεριών.