f

.

Κύριοι Υπουργοί, συναδέλφισσες και συνάδελφοι, παρ’ όλο που η πλειονότητα των ομιλητών και ομιλητριών αναφέρθηκε στο σύνολο του κυβερνητικού έργου, το οποίο εκ προοιμίου λέω ότι αξίζει την επιδοκιμασία μας και άρα αυτή η Κυβέρνηση αξίζει την ψήφο εμπιστοσύνης αυτής της Βουλής, εγώ θα αφιερώσω τον χρόνο της ομιλίας μου στο πεδίο, στο αντικείμενο που στάθηκε η αφορμή της σημερινής συζήτησης: Στη μεταχείριση που επιφυλάσσει αυτήν την περίοδο στη θητεία της αυτή η Κυβέρνηση στα άτομα με αναπηρία.

Θεωρώ ότι απέκτησα μια σχετικά καλή γνώση του θέματος προεδρεύοντας στην υποεπιτροπή για θέματα ατόμων με αναπηρία της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Ισότητας, Νεολαίας και Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, κυρίως για το πώς βλέπουν τις ρυθμίσεις που αφορούν στα άτομα με αναπηρία οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι και ενδιαφερόμενες που πάντα συμμετέχουν στις συνεδριάσεις μας, εκπροσωπώντας τις οργανώσεις τους. Και είναι γενική αίσθηση ότι παρά τις ελλείψεις και τις καθυστερήσεις που διαπιστώνονται, παρά την προβολή διεκδικήσεων για σωστότερες ρυθμίσεις, η συνολική αποτίμηση του έργου της παρούσας Κυβέρνησης είναι θετική.

Να πω ότι μετά τους νόμους 2190/1994, 2643/1998 -που επικαιροποιήθηκε το 2005- και τον ν. 4074/2012, που είναι η κύρωση της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών και του Προαιρετικού Πρωτοκόλλου για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία, έχουμε μια σειρά ρυθμίσεων, νομοθετικών και άλλων ρυθμίσεων -θα γίνω κουραστική, αλλά νομίζω ότι χρειάζεται- στους νόμους 4331/2015, 4389/2016, 4430/2016, 4440/2016 και 4443/2016, 4452/2017, 4488/2017, εμβληματικό χωρίς τον οποίο η Σύμβαση του ΟΗΕ παρέμεινε ουσιαστικά ανεφάρμοστη, κατά την κρίση των ίδιων των οργανώσεων των ατόμων με αναπηρία. Τους ν. 4520/2018, 4538/2018 και 4554/2018, συν τις απαραίτητες υπουργικές και κοινές υπουργικές αποφάσεις που ναι, αφορούν κυρίως μόρια και επιδόματα, δηλαδή υποστήριξη της πολιτείας, της κοινωνίας καλύτερα, οφειλόμενη υποστήριξη στους συμπολίτες και συμπολίτισσές μας με αναπηρία, ώστε να εξασφαλίσουν κατά το δυνατόν αξιοπρεπή διαβίωση κατ’ αρχήν και κοινωνική ένταξη τόσο μέσω της άρσης των αποκλεισμών και των διακρίσεων όσο και μέσω της εργασίας. Δεν μου αρέσει ο όρος «ίσες ευκαιρίες». Υπονοεί ότι αν κάποιος στερείται κάτι, φταίει ο ίδιος που δεν άρπαξε την ευκαιρία. Ίσες δυνατότητες θα προτιμούσα για ισότιμη συμμετοχή στην κοινωνία.

Είναι χάρες όλα αυτά; Όχι ασφαλώς. Είναι οφειλόμενη υποστήριξη, όπως είπα, αλλά και κατακτήσεις που διεκδίκησε και κέρδισε το αναπηρικό κίνημα τις τελευταίες δεκαετίες. Το να εμφανίζεται, λοιπόν, κάποιος συμπολίτης μας, ενήλικος και απόφοιτος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, άρα έχοντας πλήρη επίγνωση των λεγομένων του, και να τα αποκαλεί όλα αυτά χάρες που δεν τις θέλει, είναι φυσικό να ξενίζει. Όταν αυτός ο συμπολίτης μας είναι υποψήφιος για το Ευρωκοινοβούλιο του Κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, της οποίας η αντιπάθεια για την κοινωνική αλληλεγγύη είναι διακηρυγμένη και η απέχθεια για τα θετικά μέτρα υπέρ των κοινωνικών ομάδων που τα χρειάζονται πανθομολογούμενοι με την αντιπαράθεση του ιδεολογήματος των ίσων ευκαιριών, που όμως για όσους υφίστανται τις συγκεκριμένες δυσμενείς συνθήκες, απλά αναπαράγουν τις ανισότητες –διακηρυγμένο και το ιδεολόγημα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης για τις ανισότητες-, τότε εγείρονται εύλογες ανησυχίες ότι ο εν λόγω υποψήφιος αυτές τις θέσεις θα υποστηρίξει αν εκλεγεί στο Σώμα για το οποίο προορίζεται, ένα Σώμα, το Ευρωκοινοβούλιο, από το οποίο ρυθμίζονται όλο και περισσότερα ζητήματα της καθημερινότητάς μας. Όταν αυτός ο συμπολίτης μας έχει ήδη επωφεληθεί πλήρως από τέτοιου είδους ρυθμίσεις και μάλιστα με ιδιαίτερες προσπάθειες της ηγεσίας του Υπουργείου Υγείας, υπάρχει και θέμα πολιτικής ηθικής που προκαλεί αντιδράσεις. Το πώς και από ποιους θα εκφραστούν αυτές οι αντιδράσεις είναι θέμα επικοινωνιακής διαχείρισης και όχι ύψους βέβαια, όπως ειπώθηκε. Και το τι θα βαρύνει περισσότερο από τα δυο στις όποιες κρίσεις μας, η πολιτική ηθική δηλαδή ή η επικοινωνιακή διαχείριση, είναι θέμα επιπέδου κοινωνικής συνείδησης του καθενός και της καθεμιάς από εμάς.
Ευχαριστώ.