20/05/2019

Δημ. Παπαδημούλης: Ο Μητσοτάκης κάθε φορά που μιλά, ακόμη και όταν μιλά μόνος του ή του δίνουν σκονάκια, αποκαλύπτει το αντικοινωνικό του πρόσωπο

Ο λαϊκός κοινωνικός μας περίγυρος, που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ κυβερνητικό κόμμα, είναι πολλές φορές πιο αποτελεσματικός και πιο μαχητικός στην αντιπαράθεση με τη ΝΔ

Συνέντευξη στην εφ/δα «Εποχή»

Συνέντευξη στην εφημερίδα «Εποχή» και τον δημοσιογράφο Παύλο Κλαυδιανό παραχώρησε ο Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία, Δημήτρης Παπαδημούλης. Στην συνέντευξη που δημοσιεύτηκε χθες, Κυριακή, ο Δημ. Παπαδημούλης προέβη στον απολογισμό της θητείας του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, εστιάζοντας στις προσπάθειες για την αντιστροφή του κλίματος υπέρ της Ελλάδας στην Ευρώπη, αλλά και στησυγκρότηση της Προοδευτικής Συμμαχίας Αριστεράς, Σοσιαλιστών και Πρασίνων.

«Έπρεπε να σπάσουμε ένα μπετόν απομόνωσης, και να ανοίξουμε δρόμους μιας λύσης αξιοπρέπειας εντός της Ευρώπης που θα μας έδινε τη δυνατότητα να βγούμε από τα μνημόνια. (…) Καταφέραμε το κλίμα σήμερα να είναι πολύ καλύτερο. Δηλαδή ανάκτηση και διεύρυνση ερεισμάτων, και στην ευρύτερη Αριστερά. Είναι κάτι που πρέπει να το κάνουμε εντατικότερα και συστηματικότερα έστω και με καθυστέρηση», είπε ο υποψήφιος ευρωβουλευτής και εκτίμησε πως «τα επιτεύγματα του ΣΥΡΙΖΑ, της κυβέρνησής του, δεν έχουν επικοινωνηθεί όσο συστηματικά πρέπει». «Χρειαζόμαστε μια εντονότερη διεθνή εκστρατεία και επικοινωνία προς τον ευρύτερο κόσμο της Αριστεράς – το καλό μας αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές θα συνιστά νέα αφετηρία και ευκαιρία – να εξηγήσουμε ότι δεν είμαστε πια στο 2015», εξήγησε.

Ο Δημ. Παπαδημούλης μίλησε στην «Εποχή» και για το κλίμα εντός της χώρας μας μια εβδομάδα πριν τις κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις, επικρίνοντας «το ακραία αντικοινωνικό πρόσωπο, την τάση ακροδεξιάς μετάλλαξης της ΝΔ που απέχει παρασάγγες από αυτό που ήξερε ο κόσμος, όπως την ίδρυσε ο Κωνστ/νος Καραμανλής ή τη διατήρησε – με όλες του τις ευθύνες για τα οικονομικά – και ο Κώστας Καραμανλής που είχε τους χουντικούς απ’ έξω».

«Επειδή μιλάμε λίγες μέρες πριν από τις εκλογές να υπογραμμίσω τούτο: μην τα αφήνουμε όλα στον αυτόματο πιλότο μην τα αφήνουμε όλα στην εγρήγορση της κοινωνίας. Χρειάζεται περισσότερη κοινωνική κινητοποίηση και ώρες και φορές, γυρνώντας ανά την Ελλάδα, νοιώθω ότι ο λαϊκός κοινωνικός μας περίγυρος, που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ κυβερνητικό κόμμα, είναι πολλές φορές πιο αποτελεσματικός και πιο μαχητικός στην αντιπαράθεση με τη ΝΔ από αρκετά παλιά κομματικά μας στελέχη», τόνισε ο υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, και μεταξύ άλλων δήλωσε: «Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πριν από δυο – τρεις μήνες είπε ότι οι εκλογές θα είναι δημοψήφισμα για να φύγει, την άλλη μέρα, η κυβέρνηση, θα οδηγήσει στη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ. Η λέξη δημοψήφισμα έχει εξαφανιστεί από το λεξιλόγιό τους».

Μιλώντας σε άλλο σημείο της συνέντευξης για τους υποψηφίους της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την Κομισιόν είπε τα εξής: «Εμείς στηρίζουμε την υποψηφιότητα του Νίκο Κούε, ενός κορυφαίου Βέλγου συνδικαλιστή, από γονείς που κατέφυγαν μετά τον ισπανικό εμφύλιο και τη Βιολέτα Τόμιτς βουλευτίνα από τη Σλοβενία και διάσημη ηθοποιό». «Και εμείς όμως και οι Πράσινοι δεν έχουμε πλειοψηφία, οι υποψηφιότητές μας έχουν έναν ισχυρό συμβολισμό», τόνισε ο Δημ. Παπαδημούλης.

«Από εκεί και πέρα, με βάση τους κανόνες, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα πρέπει να προτείνει πρόεδρο της Κομισιόν που μαζί με τους υποψήφιους επιτρόπους του θα ζητήσει την ψήφο του Ευρωκοινοβουλίου. Τον Βέμπερ, αυτή τη στιγμή, δεν τον υποστηρίζει κανένας εκτός ΕΛΚ, άρα δεν έχει δυνατότητες. Αυτό που είπε ο Τσίπρας είναι ότι στη συζήτηση που θα ξεκινήσει για τα πρόσωπα των θεσμικών θέσεων εμείς θα επιδιώξουμε για πρόεδρο της Κομισιόν τον προοδευτικότερο, δυνατόν, υποψήφιο που μπορεί να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης. Αυτό που αποκλείεται να συνεχιστεί είναι το να έχει και τα τρία πόστα μια δύναμη με 25%, το ΕΛΚ, δηλαδή Πρόεδρο του Κοινοβουλίου, Πρόεδρο Κομισιόν, πρόεδρο Συμβουλίου», προσέθεσε.

Ο Δημ. Παπαδημούλης έκλεισε την εφ’ όλης της ύλης συνέντευξή του διευκρινίζοντας: «Δεν μας απασχολεί το ενδεχόμενο ν΄ αλλάξουμε πολιτική οικογένεια, το απορρίπτουμε κατηγορηματικά. Δεν μας συγκινεί η ιδέα, και το λέω ως ένας εκ των συν-ιδρυτών και του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ, μιας μετατόπισης του ΣΥΡΙΖΑ προς το πολιτικό κέντρο. (…) Η προστιθέμενη αξία που κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα αυτή τη στιγμή περιζήτητο συνομιλητή, σε ευρύτερα φόρα για τη συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων, είναι ότι αυτά που έρχονται ήδη και αυτά που σχεδιάζονται, αυτά που λέμε για τις ευρύτερες συμμαχίες τα λέμε ως δύναμη αριστερή που ανήκει στην ευρωπαϊκή Αριστερά».

 

Ακολουθεί πλήρες το κείμενο της συνέντευξης του Δημ. Παπαδημούλη στην «Εποχή» και τον δημοσιογράφο Παύλο Κλαυδιανό:

Διατρέχω τον κίνδυνο να ενισχύσω την υποβάθμιση των προβλημάτων της Ευρώπης που συμβαίνει λίγο πριν τις κάλπες. Παρ’ όλα αυτά, πώς βλέπεις το πολιτικό κλίμα;

Κάθε μέρα που περνά, το κλίμα στην κοινωνία αλλάζει υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ και της Προοδευτικής Συμμαχίας. Φαίνεται όχι μόνο στις συγκεντρώσεις μας, αλλά και στη θεαματική αλλαγή της ρητορικής των στελεχών της ΝΔ. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πριν από δυο – τρεις μήνες είπε ότι οι εκλογές θα είναι δημοψήφισμα για να φύγειτην άλλη μέρα η κυβέρνηση,ότι θα οδηγήσουν στη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ. Η λέξη δημοψήφισμα έχει εξαφανιστεί από το λεξιλόγιό τους. Ορισμένοι προνοϊτικοί, εντός της ΝΔ, έσπευσαν να κατεβάσουν απότομα και θεαματικά τον πήχη των προσδοκιών της ΝΔ λέγοντας ότι και 3 – 3,5 μονάδες η διαφορά είναι μια χαρά. Ο κ. Βορίδης είπε έστω με μια ψήφο.

 

Είναι πρόνοια αυτό,είναι άμυνα για ενδεχόμενα παιχνίδια;

Είναι και τα δυο, διότι ο Κ. Μητσοτάκης έχει κάνει το λάθος να βάλει πολύ ψηλά τον πήχη και αυτό τον εκθέτει και σε όσους θα ήθελαν κάποια στιγμή να τον αμφισβητήσουν. Αντανάκλαση του κλίματος φαίνεται και στις δημοσκοπήσεις. Πάνε οι διψήφιες διαφορές που διαβάζαμε πριν τρεις μήνες. Οι εταιρείες δημοσκοπήσεων, με αποκλίσεις, καταγράφουν μείωση της ψαλίδας μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, και σημειώνουν όλες αριθμό αναποφάσιστων που το μεγαλύτερο μέρος τους είναι πρώην ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ του Σεπτέμβρη 2015. Στην άνοδο του κλίματος από την πλευρά μας, του ενθουσιασμού του δικού μας κόσμου, που είναι συσπειρωμένος με τον ΣΥΡΙΖΑ έχει βοηθήσει πολύ το Γαλάτσι και όσα ακολούθησαν,όπως και η τροποποίηση του μείγματος του πολιτικού μας λόγου. Προβάλλουμε περισσότερο αυτό που καταφέραμε, ενισχύουμε όχι μόνο με έργα, αλλά και με προβολή, το κοινωνικό μας πρόσωπο και αρνούμαστε να πατάμε την πεπονόφλουδα, κατά κανόνα, του αντίπαλου. Αρνούμαστε να μετατοπίζουμε το πεδίο της αντιπαράθεσης από την προγραμματική αντιπαράθεση, τακοινωνικά και οικονομικά θέματα -που είναι προνομιακό πεδίο για μας- σε μια άσφαιρη κοκορομαχία με οξύτητα, και όχι μόνο.

 

Ασκείται κριτική -και εμείς εδώ στην «Εποχή»από πολύ νωρίς το λέμε- ότι αργήσαμε να το κάνουμε αυτό.

Επειδή κατάγομαι από ορεινά χωριά της Ηπείρου, εκεί λέμε «κάλιο αργά παρά ποτέ». Πιστεύω ότι είναι όχι μόνο πολλά αλλά σημαντικά όσα κάναμε. Έγιναν, δε, μέσα σε δυσμενές και επιδεινούμενο ευρωπαϊκό περιβάλλον. Καταφέραμε να βγάλουμε τη χώρα από τα μνημόνια παίζοντας με κόντρα άνεμο και πληρωμένο διαιτητή.Και το κάναμε επιστρέφοντας την οικονομία στην ανάπτυξη, βελτιώνοντας τα δημόσια οικονομικά και την αξιοπιστία της χώρας, αξιοποιώντας τον γεωπολιτικό της ρόλο.Πολύς κόσμος σκέφτεταιγια μας αυτά τα λίγα που κατάφεραμε μέσα στο μνημόνιο, να ξανασηκωθούμε όρθιοι ενώ γονατίσαμε το καλοκαίρι του 2015, πονέσαμε, νιώσαμε την πικρή γεύση της ήττας, δεν κρύψαμε τη δυσκολία.Προσφύγαμε πάλι στον λαό, ξανακερδίσαμε. Και από τον Σεπτέμβρη του 2015 και μετά έχουμε υλοποιήσει τις βασικές μας δεσμεύσεις. Εδώ θέλω να υπογραμμίσω τη θετική δουλειά που έκανε το οικονομικό μας επιτελείο με επικεφαλής τον Ευκλείδη Τσακαλώτο.

 

Την αξιοπιστία, που ανέφερες, τη συναντούσες και εσύ στο έργο σου;

Βεβαίως, και με διευκόλυνε να χτίζω συμμαχίες στο ευρωπαϊκό επίπεδο, όπως και τον Αλέξη Τσίπρα να βρίσκει ερείσματα στο Συμβούλιο. Και μπορέσαμε και μετέπειτα, μετά τους πρώτους δύσκολους μήνες, όταν προέκυψε και η κυβέρνηση Κόστα και αργότερα η αντικατάσταση του Ντάϊσελμπλουμ με τον Σεντένο. Νομίζω, σημείο καμπής, όπως το έζησα, ήταν το Eurogroup του Απριλίου του 2017 στη Μάλτα. Εκεί φάνηκε καθαρά ότι μπαίνουμε σε πορεία διατηρήσιμης ανάπτυξης της οικονομίας, όχι θεαματικής αλλά ορατής, ότι έχουμε εξυγιάνει τα δημόσια οικονομικά, περιορίσει τη διαφθορά και την κλεπτοκρατία, νοικοκυρεύουμε και ψηφιοποιούμε τη Διοίκηση,προχωράμε το κτηματολόγιο, και άλλα. Έτσι πήραμε τον Ιούνιο του 2018 μια ελάφρυνση του χρέους η οποία μπορεί να απέχει από τις αρχικές μας διεκδικήσεις αλλά για τα δεδομένα και τους συσχετισμούς ήταν πολύ σημαντική.
Τα επόμενα 15 χρόνια η Ελλάδα έχει τον καθαρότερο διάδρομο, καλύτερη καμπύλη εξυπηρέτησης χρέους, με τα χαμηλότερα τοκοχρεολύσια σ’ όλη την Ευρωζώνη. Αυτό μας επιτρέπει να κάνουμε βήματα ενίσχυσης κοινωνικού κράτους, επούλωσης πληγών υπό την προϋπόθεση, όμως, ότι θα συνεχίσουμε να έχουμε αριστερή - προοδευτική διακυβέρνηση. Και επίσης μας δίνει τη δυνατότητα να υπογραμμίζουμε, από θέσεις αξιοπιστίας αυτά που προκάλεσαν τα μνημόνια. Δεν έπεσαν από τον ουρανό. Οφείλονται στο ότι η Ελλάδα βρέθηκε το 2010 με ένα έλλειμμα 15,1% και η ευθύνη της κυβέρνησης της ΝΔ είναι βαριά, διότι παρέλαβε το έλλειμμα στο 6%.

 

Η ΝΔ, κατά τη γνώμη σου, για ποιο λόγο είναι στριμωγμένη;

Διότι ο Κ. Μητσοτάκης κάθε φορά που μιλά, ακόμη και όταν μιλά μόνος του ή του δίνουν σκονάκια, αποκαλύπτει το αντικοινωνικό του πρόσωπο. Το τελευταίο περιστατικό, είναι αυτό για την υγεία. Το πιο σημαντικό, διότι ίσως αποκαλύπτει την ακραία νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία του Κ. Μητσοτάκη, είναι αυτό με το παιδί από το Περιστέρι που θα γίνει ψυκτικός ή συντηρητής ανελκυστήρων. Ενώ αυτός που σπούδασε στο Κολάμπια – όπως το ονομάζει – είναι εν δυνάμει πρωθυπουργός. Δηλαδή, εγώ που γεννήθηκα στο Λαύριο, ο πατέρας μου δούλευε στον Μποδοσάκη και μετά στο κλωστοϋφαντουργείο του Λαναρά, δεν θα γινόμουν ούτε ψυκτικός. Αυτό, λοιπόν, το ακραία αντικοινωνικό πρόσωπο η τάση ακροδεξιάς μετάλλαξης της ΝΔ που απέχει παρασάγγες από αυτό που ήξερε ο κόσμος, όπως την ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ή τη διατήρησε – με όλες του τις ευθύνες για τα οικονομικά – και ο Κώστας Καραμανλής που είχε τους χουντικούς απ’ έξω. Υπάρχει, καταρχάς, το μείγμαπου κάνει, τελικά, έναν κόσμο να ανησυχεί, να φοβάται για το πού το πάει αυτός, να εκλαμβάνει ως απειλή το ενδεχόμενο επανόδου της ΝΔ στα πράγματα, και να στήνει αυτί στον δικό μας πολιτικό λόγο.
Αλλά, και επειδή μιλάμε λίγες μέρες πριν από τις εκλογές να υπογραμμίσω τούτο. Μην τα αφήνουμε όλα στον αυτόματο πιλότο, μην τα αφήνουμε όλα στην εγρήγορση της κοινωνίας. Χρειάζεται περισσότερη κοινωνική κινητοποίηση και ώρες και φορές, γυρνώντας ανά την Ελλάδα, νοιώθω ότι ο λαϊκός κοινωνικός μας περίγυρος, που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ κυβερνητικό κόμμα, είναι πολλές φορές πιο αποτελεσματικός και πιο μαχητικός στην αντιπαράθεση με τη ΝΔ από αρκετά παλιά κομματικά μας στελέχη.

 

Ο απολογισμός σου στην Ευρώπη είναι πολύ πλούσιος. Ποια ήταν η κεντρική σας, της ομάδας, και η δική σου, στόχευση στο Ευρωκοινοβούλιο;

Νομίζω, καταρχάς, ότι επιβεβαιώθηκε μια εκτίμηση που κάναμε με τον Αλέξη όταν μου πρότεινε και αποδέχθηκα να είμαι υποψήφιος ευρωβουλευτής το 2014. Διότι μου ζήτησε να παραιτηθώ από κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι ήταν τότε ο Νόμος, για να είμαι υποψήφιος. Θυμίζω ότι τότε οι δυο κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι ήταν ο Παν. Λαφαζάνης και εγώ, οι δυο ψυχές, θα λέγαμε, του τότε ΣΥΡΙΖΑ. Η εκτίμηση του Αλέξη ήταν ότι είχαμε πολλές δυνατότητες, εφόσον εκλεγόμουν, να έχω ένα διακριτό πόστο στην Ευρωβουλή που θα βοηθούσε τον αγώνα μας. Ξέραμε ότι μας περιμένουν τα δραπανηφόρα του Σόιμπλε. Πηγαίναμε για να κερδίσουμε και τις εθνικές εκλογές.
Όντως εκλέχθηκα αντιπρόεδρος, μετά από ομόφωνη πρόταση της GUE, με 42% που σημαίνει αριστερά, πράσινοι, σοσιαλιστές και περί τις σαράντα ψήφους προσωπικής εκτίμησης. Η κύρια δουλειά μου ήταν να βοηθήσω την προσπάθεια της κυβέρνησης και το οικονομικό επιτελείο, με το οποίο δουλέψαμε σε άριστη συνεργασία από τον Απρίλιο του 2015 που ανέλαβε τη διαπραγμάτευση ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Έπρεπε να σπάσουμε ένα μπετόν απομόνωσης, και να ανοίξουμε δρόμους μιας λύσης αξιοπρέπειας εντός της Ευρώπης που θα μας έδινε τη δυνατότητα να βγούμε από τα μνημόνια.
Τρεις μέρες μετά το δημοψήφισμα πρότεινα στον Α. Τσίπρα, και το δέχθηκε, να έλθει στο Ευρωκοινοβούλιο και να μιλήσει – είχα πριν βολιδοσκοπήσει και τον κ. Σουλτς που το είδε θετικά – για να συζητήσουμε δημόσια, ενώπιος ενωπίω, το ζήτημα Ελλάδα. Μετά το 62% του δημοψηφίσματος οι απειλές για Grexit ήταν περισσότερο προπαγάνδα, αναλογίζονταν ότι το κόστος ήταν μεγάλο, με άδηλες πλευρές και γι’ αυτούς. Όπως τον είχα προειδοποιήσει οι μισοί θα σε χειροκροτούν και οι άλλοι μισοί θα σε βρίζουν. Έτσι και έγινε. Εκεί ήταν η γέννηση της ιδέας της Προοδευτικής Συμμαχίας.
Μετά ακολούθησε μια οργανωτική μορφοποίηση στην αρχή με τους πιο αριστερούς σοσιαλιστές και πιο αριστερούς πράσινους, σε δράσεις αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό, στην κυβέρνηση Τσίπρα. Μετά ακολούθησε το πιο προγραμματικό, εναλλακτικές προτάσεις εναντίον της αιώνιας λιτότητας, περισσότερη ανάπτυξη, ενίσχυση της κοινωνικής και περιβαλλοντικής ατζέντας. Άρχισε σιγά – σιγά να βελτιώνεται η θέση της χώρας, να σταθεροποιείται παρά τις μεγάλες δυσκολίες που βιώσαμε τότε ως κόμμα και ως κυβέρνηση, τη μεγάλη απογοήτευση του κόσμου μας. Αρχίσαμε πια σιγά – σιγά να ορθοποδούμε και να διευρύνουμε τα ερείσματά μας.
Επανεκλέχθηκα αντιπρόεδρος, τον Φεβρουάριο 2017, με 73,5% αφού προτάθηκα, πάλι ομόφωνα από την ομάδα της Αριστεράς, μιας ομάδας με πολλές απόψεις που συμπεριλάμβανε τον Μελανσόν, το ΚΚ Πορτογαλίας, τους Ποδέμος με τις τάσειςτους, και λοιπά.

 

Αυτό τι αντανακλά κατά τη γνώμη σου;

Αντανακλά, νομίζω, κατά ένα μεγάλο μέρος – μικρό μόνο μέρος οφείλεται στην εκτίμηση της προσωπικής δουλειάς – την άνοδο του κύρους της Ελλάδας, την αίσθηση ότι η σύντομη αριστερή παρένθεση εξελίχθηκε σε κάτι πιο σταθερό, που καταφέρνει και εξυγιαίνει καταστάσεις. Μας το τόνιζαν ως και δεξιοί συνάδελφοι, και πρέσβεις μεγάλων χωρών, συντηρητικότατων κυβερνήσεων. Ήταν ενημερωμένοι για τα διάφορα μέτρα που παίρναμε. Και τα καταφέραμε παρά το γεγονός ότι είχαμε εκλεγεί έξι ευρωβουλευτές και μείναμε τρεις εκ των οποίων ο ένας μόνο μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, ο Παπαδημούλης και οι δυο συνεργαζόμενοι ο Στ. Κούλογλου και η Κ. Κούνεβα. Πιστεύω ότι η τριγωνική συνεργασία που είχα με τον Αλέξη και τον Ευκλείδη βοήθησε πολύ σε κρίσιμες στιγμές για πράγματα που δεν ήταν δεδομένα.
Θα υπογραμμίσω ένα για το οποίο δούλεψα πολύ, παρασκηνιακά, που ήταν να καταφέρουμε να ακυρώσουμε το νομοθετημένο μέτρο περικοπής των συντάξεων. Θέλαμε και την αποδοχή από τα θεσμικά όργανα αλλά και να αποφύγουμε νευρικές αντιδράσεις από τις αγορές, πολιτικά πρόσωπα και λοιπά. Πράγματα, πολύ, δύσκολα. Και τώρα, που μιλάμε, και το θεωρώ καρπό αυτής της προσπάθειας, έστω αμυντική, δεν υπήρξαν αντιδράσεις στα τελευταία μέτρα, πλην ενός: του κ. Βέμπερ!

 

Σ΄ αυτό το σημείο θα σου θέσω ένα ζήτημα που μου συνέστησε ο Βασίλης Κοτούλας. Αντίθετα απ΄ αυτές τις επιτυχίες, στο ιδεολογικό και πολιτικό πεδίο, στο κλίμα που επικρατεί στους αριστερούς διανοούμενους, ή τ’ αριστερά κόμματα για το έργο της κυβέρνησης της Αριστεράς, δεν είναι καλό. Έχουν μείνει, και μας κάνουν άδικη και εύκολη κριτική, στον Ιούλιο του 2015 και εμείς αντιδρούμε, να το πω κομψά, ανεπαρκώς.

Και στο Ευρωκοινοβούλιο, αμέσως μετά τον οδυνηρό συμβιβασμό, αντιμετωπίσαμε δυσκολίες. Στην ευρωομάδα μας ήταν και ο Μελανσόν που χρησιμοποίησε τον υποτιμητικό χαρακτηρισμό, συνθηκολόγηση. Καταφέραμε το κλίμα σήμερα να είναι πολύ καλύτερο. Δηλαδή ανάκτηση και διεύρυνση ερεισμάτων, και στην ευρύτερη Αριστερά. Είναι κάτι που πρέπει να το κάνουμε εντατικότερα και συστηματικότερα έστω και με καθυστέρηση. Δηλαδή, τα επιτεύγματα του ΣΥΡΙΖΑ, της κυβέρνησής του, δεν έχουν επικοινωνηθεί όσο συστηματικά πρέπει. Χρειαζόμαστε μια εντονότερη διεθνή εκστρατεία και επικοινωνία προς τον ευρύτερο κόσμο της Αριστεράς – το καλό μας αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές θα συνιστά νέα αφετηρία και ευκαιρία –να εξηγήσουμε ότι δεν είμαστε πια στο 2015. Μαζί με την ανάκαμψη της οικονομίας έχουμε και ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, την αρχή αποκατάστασης απωλειών και επούλωσης κοινωνικών πληγών διατηρώντας τον ΣΥΡΙΖΑ όχι απλώς ενωμένο, μετά την αιμορραγία του 2015, αλλά σε ανάκαμψη, σε μια Ευρώπη όπου η Αριστερά ταλαιπωρείται από φαινόμενα πολυδιάσπασης και παραμένει είτε στάσιμη είτε και σε πτωτική τάση σε κάποιες χώρες.
Να θυμηθούμε ότι το 2014 περιμέναμε, εδώ, άλλες εξελίξεις. Ούτε το Ποδέμος ήλθε στα πράγματα, ούτε το Σιν Φέιν και η προοδευτική κυβέρνηση στην Πορτογαλία άργησε κάπως, ακόμη περισσότερο στην Ισπανία. Με άλλα ερείσματα και οι συμβιβασμοί που υποχρεωθήκαμε να κάνουμε θα ήταν λιγότεροι και τα θετικά βήματα πολύ περισσότερα.

 

Ποιοι είναι σήμερα οι κύριοι κίνδυνοι στην Ευρώπη;

Ο μεγάλος κίνδυνος δεν πηγάζει μόνο από την άνοδο της ακροδεξιάς, αλλά και από την εντεινόμενη ακροδεξιά διάβρωση της παραδοσιακής δεξιάς. Δεν είναι μόνο ο Όρμπαν, που τον κρύβουν κάτω από το χαλί, είναι ο Κουρτς, ο Μπερλουσκόνι που προτείνει ανοιχτά τη συνεργασία δεξιάς - ακροδεξιάς. Και όλα αυτά είναι παιδιά ενός ακραίου νεοφιλελευθερισμού.
Έχουμε μια Ευρώπη που για δέκα χρόνια προτάσσει νεοφιλελεύθερες πολιτικές, οξύνθηκαν οι ανισότητες και η ανασφάλεια και ο φόβος που δημιουργεί ήταν το λίπασμα για την άνοδο της ακροδεξιάς, αυτόνομα ή εντός της δεξιάς. Οι ακροδεξιοί χρησιμοποιούν και την τρομοκρατία και το μεταναστευτικό – προσφυγικό για να μετατρέψουν τον φόβο σε μίσος. Και αυτό πρέπει να μας προβληματίσει πάρα πολύ γιατί η μόνη χώρα που τον κοινωνικό θυμό και την κοινωνική διαμαρτυρία κατάφερε να μετατρέψει σε δύναμη, ικανή να πετύχει και διακυβέρνηση του τόπου, είναι η Ελλάδα. Στις άλλες χώρες οι ακροδεξιοί κατάφεραν, σε βάρος και της αριστεράς, μέχρι τώρα, να εμφανίζονται με επιτυχία σαν αντισυστημική δύναμη.Να κλέβουν την ψήφο του φτωχού, του απογοητευμένου και μόλις γίνονται κυβέρνηση γίνονται πιο νεοφιλελεύθεροι από τους νεοφιλελεύθερους.

 

Υπάρχει ενδεχόμενο να συμμαχήσει, με κάποιον τρόπο το Λαϊκό Κόμμα με την ακροδεξιά ή τμήμα της;

Το θέλουν αρκετοί αλλά δεν νομίζω ότι το αντέχει το ΕΛΚ. Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ δημοκρατικών δυνάμεων και ακροδεξιάς περνά και μέσα από το ΕΛΚ. Εκεί υπάρχει και ο Γιούνγκερ που είναι συντηρητικός Ευρωπαίος δημοκράτης αλλά είναι και ο Κουρτς και ο Μπερλουσκόνι και φυσικά ο Όρμπαν, θιασώτες της συνεργασίας. Γι΄ αυτό πιστεύω ότι είναι μεγαλύτερη η ευθύνη των Αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων να συγκροτήσουν συμμαχίες πάνω σε μια δημοκρατική, ευρωπαϊκή, κοινωνική, περιβαλλοντική ατζέντα και την ίδια ώρα να είμαστε ανοικτοί ακόμη και για ευρύτερα αντιφασιστικά μέτωπα όταν μιλάμε για δημοκρατία, κράτος δικαίου, στοιχειώδεις ελευθερίες, και λοιπά. Θα φαινόταν τρελό πριν είκοσι χρόνια αλλά αυτά κινδυνεύουν πια στην Ευρώπη.

 

Και η συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ σ΄ όλα αυτά;

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν, είναι και θα παραμένει κόμμα της Αριστεράς με σαφή ταυτότητα και φυσιογνωμία. Η Προοδευτική Συμμαχία δεν είναι πρόπλασμα ενός κόμματος είναι στρατηγική μας επιλογή ως συμμαχία. Δεν μας απασχολεί το ενδεχόμενο ν΄ αλλάξουμε πολιτική οικογένεια, το απορρίπτουμε κατηγορηματικά. Δεν μας συγκινεί η ιδέα, και το λέω ως ένας εκ των συν-ιδρυτών και του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ, μιας μετατόπισης του ΣΥΡΙΖΑ προς το πολιτικό κέντρο. Αντιθέτως έχουμε, και το λέω και με την Ευρωκομμουνιστική μου παράδοση, πικρά ιστορική γεύση από την τραγωδία που έζησε το άλλοτε κραταιό ΚΚΙ όταν έκανε προσπάθειες μετάλλαξής του και κεντροποίησής του που οδήγησαν στον εκφυλισμό της ηγεσίας Ρέντζι. Άρα, η προστιθέμενη αξία που κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα αυτή τη στιγμή περιζήτητο συνομιλητή, σε ευρύτερα φόρα για τη συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων, είναι ότι αυτά που έρχονται ήδη και αυτά που σχεδιάζονται,αυτά που λέμε για τις ευρύτερες συμμαχίες τα λέμε ως δύναμη αριστερή που ανήκει στην ευρωπαϊκή Αριστερά. Τώρα, εμείς στηρίζουμε την υποψηφιότητα του Νίκο Κούε, ενός κορυφαίου Βέλγου συνδικαλιστή, από γονείς που κατέφυγαν μετά τον ισπανικό εμφύλιο και τη Βιολέτα Τόμιτς βουλευτίνα από τη Σλοβενία και διάσημη ηθοποιό. Και εμείς όμως και οι Πράσινοι δεν έχουμε πλειοψηφία, οι υποψηφιότητές μας έχουν έναν ισχυρό συμβολισμό. Από εκεί και πέρα, με βάση τους κανόνες, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα πρέπει να προτείνει πρόεδρο της Κομισιόν που μαζί με τους υποψήφιους επιτρόπους του θα ζητήσει την ψήφο του Ευρωκοινοβουλίου. Τον Βέμπερ, αυτή τη στιγμή, δεν τον υποστηρίζει κανένας εκτός ΕΛΚ, άρα δεν έχει δυνατότητες. Αυτό που είπε ο Τσίπρας είναι ότι στη συζήτηση που θα ξεκινήσει για τα πρόσωπα των θεσμικών θέσεων εμείς θα επιδιώξουμε για πρόεδρο της Κομισιόν τον προοδευτικότερο, δυνατόν, υποψήφιο που μπορεί να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης. Αυτό που αποκλείεται να συνεχιστεί είναι το να έχει και τα τρία πόστα μια δύναμη με 25%, το ΕΛΚ, δηλαδή Πρόεδρο του Κοινοβουλίου, Πρόεδρο Κομισιόν, πρόεδρο Συμβουλίου. Μάλιστα οι δυο από τους τρεις – Ταγιάνι και Τουσκ – είναι πολύ πιο δεξιά από τον μέσο όρο του ΕΛΚ. Θα γίνει, λοιπόν, μια συζήτηση που ακόμη και αν οι Σοσιαλδημοκράτες κάνουν το τραγικό λάθος να συνεργαστούν μονομπλόκ με τους δεξιούς, δεν έχουν την πλειοψηφία.