ΣΥΡΙΖΑ Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς


Επικοινωνία / Contact RSS Twitter Facebook YouTube Instagram

20/11/2019

Δημ. Βίτσας: Τα άρθρα για τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα είναι από τους ακρογωνιαίους λίθους του Συντάγματος

Δημ. Βίτσας: Τα άρθρα για τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα είναι από τους ακρογωνιαίους λίθους του Συντάγματος



Ομιλία του βουλευτή Β2 Δυτ. Τομέα Αθηνών και αντιπροέδρου της Βουλής, στην ολομέλεια της Βουλής για την συνταγματική αναθεώρηση (19/11/2019)

 

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

θα ασχοληθώ βασικά με τα άρθρα που αφορούν στα κοινωνικά δικαιώματα. Θα δώσω και μια απάντηση για τα ζητήματα του άρθρου 3, αλλά όχι για το ίδιο το άρθρο 3.

Ελπίζω ότι είναι γνωστές οι προτάσεις που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ κατά τη συνταγματική αναθεώρηση, αυτές που είπε μετά η Νέα Δημοκρατία ότι δεν χρειάζονται.

Πρώτον, ρητή κατοχύρωση της ίσης αμοιβής για ίση εργασία, ανεξαρτήτως ηλικίας. Χρειάζεται;

Αν δεν χρειάζεται, ας μου εξηγήσει κάποιος πώς θεσπίστηκε ο υποκατώτατος μισθός.

Δεύτερον, καθορισμός του κατώτατου μισθού από τους εθνικούς κοινωνικούς εταίρους.

Αν δεν χρειάζεται, όπως λέει η Νέα Δημοκρατίας, ας μου εξηγήσει κάποιος πώς πήρε απόφαση η Κυβέρνηση και πήγε τον κατώτατο μισθό στα 586 ευρώ και τον υποκατώτατο μισθό στα 516 ευρώ.

Τρίτον, διασφάλιση των συλλογικών συμβάσεων με κατοχύρωση της ισχύος ευνοϊκότερης ρύθμισης.

Δεν χρειάζεται;

Γιατί τότε χρειαζόταν ολόκληρη νομοθετική διαδικασία τον Σεπτέμβριο του 2018 για να επανέλθουν οι αρχές της επεκτασιμότητας και της ευνοϊκότερης ρύθμισης;

Θωράκιση του δικαιώματος μονομερούς προσφυγής στη διαιτησία. Φαίνεται ότι έχουμε μεγάλη διαφορά. Ακόμα και τώρα λέτε ότι, αν δεν πάνε και οι δυο στη διαιτησία, δεν πηγαίνει κανένας στη διαιτησία. Δηλαδή, τελικά δεν έχουμε νέα συλλογική σύμβαση.

Πέμπτον, προστασία του δημόσιου χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος.

Οι ίδιοι είπατε, σήμερα κιόλας, ότι το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα δεν είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο.

Έκτον, συνταγματική κατοχύρωση, μέσω καθολικών κοινωνικών υπηρεσιών και εισοδηματικών ενισχύσεων, ενός αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης για όλους.

Το αναγνωρίζετε με το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Όμως, δεν είναι μόνο θέμα εισοδηματικό. Εμείς μπορεί να την ψηφίσουμε αυτήν τη διάταξη ως τελευταία υποχώρηση, αλλά, αν θέλετε, είναι πολυπαραγοντικό το ζήτημα.

Έβδομο, κατοχύρωση του δημοσίου ελέγχου των βασικών κοινωνικών αγαθών, όπως, για παράδειγμα, το νερό, η ηλεκτρική ενέργεια και τόσα άλλα.

Θυμόσαστε πόσοι άνθρωποι είχαν μείνει χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό και χωρίς άλλα κοινά αγαθά, τα οποία πρέπει να προασπίσουμε;

Όγδοο, αναγνώριση της δικαιοσύνης και της επιείκειας ως αρχών που διέπουν την άσκηση και την προστασία των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Δεν χρειάζεται!

Και τι θα κάνουμε με την καθαρίστρια στον Βόλο, η οποία πήγε φυλακή;

Τι θα κάνουμε με τη γιαγιά με τα τερλίκια, τα οποία τα πούλαγε χωρίς να έχει ταμειακή μηχανή δίπλα της;

Σε τέτοιες περιπτώσεις, που δυστυχώς δεν είναι σπάνιες, δεν πρέπει να υπάρχει μια επιείκεια γι’ αυτούς τους ανθρώπους; Ή θα πρέπει να παρεμβαίνει ο ίδιος ο Υπουργός, ή ακόμα και ο Πρωθυπουργός, για να έχουμε μια καλύτερη κατάσταση;

Αυτές, λοιπόν, τις προτάσεις, ή το σημαντικότερο μέρος τους, απορρίπτει η Νέα Δημοκρατία με την επιχειρηματολογία ότι δεν χρειάζονται. Και όμως, τα άρθρα που αφορούν στα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα είναι από τους ακρογωνιαίους λίθους του Συντάγματος, είναι αυτά τα άρθρα που δείχνουν αν προχωράμε μπροστά, είναι αυτά τα άρθρα που δείχνουν πώς αντιλαμβανόμαστε και καλύπτουμε νέες ανάγκες ή θωρακίζουμε αυτονόητα δικαιώματα.

Γιατί, λοιπόν, το αρνείστε;

Θέλω να κάνω δύο επισημάνσεις. Η πρώτη έχει ιδεολογικοπολιτικό χαρακτήρα. Ο κλασικός φιλελευθερισμός συνδέει την ελευθερία με την ιδιοκτησία και μάλιστα θεωρεί πως η ιδιοκτησία είναι το έσχατο καταφύγιο, η τελευταία γραμμή αντίστασης στην εξουσία και στις αυθαιρεσίες της. Αλλά, ακόμα περισσότερο, θεωρεί πως στη ζωή υπάρχουν μόνο δύο φυσικά και αναφαίρετα δικαιώματα. Το δικαίωμα στην ιδιοκτησία και το δικαίωμα στην ελευθερία.

Έρχεται, λοιπόν, τώρα ο νεοφιλελευθερισμός και συνδυάζει αυτά τα δύο. Από πίσω του τι θα βρείτε; Θα βρείτε την ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, θα βρείτε τις ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων υπηρεσιών, τη θεοποίηση και την αναγκαστικότητα -νομίζω ότι ο κ. Βορίδης θα πάει να πάρει την πατρότητα του όρου-, στην ουσία τη βία της αγοράς, την αποδόμηση του κράτους πρόνοιας και άλλα.

Εμείς, από την άλλη πλευρά, πιστεύουμε πως, στη ζωή, υπάρχουν πέντε βασικά δικαιώματα και αυτά είναι:

το δικαίωμα στην ελευθερία, το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα στη στέγη, το δικαίωμα στην υγεία, το δικαίωμα στη μόρφωση. Συνδυάστε τα και θα ανακαλύψετε το κοινωνικό κράτος και το κράτος πρόνοιας, που οφείλει μια οικονομική πολιτική ευνοϊκή για την εργασία, που δεν θεωρεί ως βασική αρχή το σεβασμό στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς, που θεωρεί μέτρο ανάπτυξης όχι μόνο την αύξηση του ΑΕΠ, αλλά και την πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας, τη σίγουρη στέγαση, τη δημόσια και δωρεάν παιδεία, την περιβαλλοντική προστασία.

Εδώ, λοιπόν, είναι η μεγάλη μας ιδεολογικοπολιτική διαφορά. Θυμάμαι -και σας λέω ότι θυμάμαι καλά-, πως στο χάρτη δικαιωμάτων της Νίκαιας, αρχικά, συμπεριλαμβάνονταν και αυτά τα δικαιώματα.

Όμως, αντηχούν ακόμα στα αφτιά μου τα λόγια του Τόνι Μπλερ, ο οποίος είπε ακριβώς -σε μετάφραση από τα αγγλικά- «Δεν μπορούμε να συμπεριλάβουμε θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα που δεν μπορούμε να εγγυηθούμε». Αμέσως μετά απ’ αυτές τις λέξεις εξαφανίστηκαν από τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα το δικαίωμα στην εργασία και το δικαίωμα στη στέγη, και εμπορευματοποιήθηκαν τα άλλα δύο βασικά δικαιώματα στην υγεία και στη μόρφωση.

Επισήμανση δεύτερη:

Μοιάζει σαν να μην καταλάβατε τίποτα ή κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε τι συνέβη στην Ελλάδα και στην Ευρώπη την τελευταία δεκαετία, όταν, διά της κρίσης, καταρρίφθηκε η επαγγελία της συνεχούς ανόδου διά του ανταγωνισμού.

Είπα προηγουμένως ορισμένα παραδείγματα από τα ελληνικά. Όμως, από ό,τι φαίνεται, δεν έχετε καταλάβει πως η κοινωνία μας ήταν συνταγματικά ανοχύρωτη. Δεν καταλάβατε πως η δημοκρατία θυσιάστηκε, πως η δημοκρατία υποκαταστάθηκε από μια δήθεν επιστημονική και τεχνοκρατική διαχείριση υπεράνω κριτικής.

Θυμόσαστε την Κυβέρνηση Παπαδήμου;

Θυμόσαστε την Κυβέρνηση Μόντι; Και πάει λέγοντας.

Και ένα τελευταίο σχόλιο σχετικά με την πρωινή πρόκληση του κ. Λοβέρδου για το άρθρο 3 και τους διακριτούς ρόλους Κράτους και Εκκλησίας. Κύριε Λοβέρδο, είναι δική μου άποψη ότι η πρότασή μας, όσον αφορά αυτό, είναι «μερική και ορισμένως δειλή». Είναι όμως ένα βήμα.

Όμως, δικαιούστε εσείς, στην επιχειρηματολογία σας, να λέτε ότι η πρότασή σας είναι δειλή και μερική;

Δηλαδή, τι μας λέτε; Ότι αν είχαμε συμπεριλάβει το άρθρο 16 παράγραφος 2, το άρθρο 13, θα την ψηφίζατε;

 



Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία πλοήγησης και να αναλύουμε την επισκεψιμότητα της ιστοσελίδας μας. Με την παραμονή σας στην ιστοσελίδα, αποδέχεστε τη χρήση cookies όπως αυτή περιγράφεται στην Πολιτική Cookies ΟΚ