Σημεία τοποθέτησης της εισηγήτριας του ΣΥΡΙΖΑ στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων

Η Ραλλία Χρηστίδου ως εισηγήτρια του ΣΥΡΙΖΑ για την ενσωμάτωση στο εθνικό νομοθετικό πλαίσιο της Οδηγίας 2017/1564 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου «σχετικά με επιτρεπόμενες χρήσεις πνευματικών έργων προς όφελος των τυφλών, των αμβλυώπων και των ατόμων με άλλα προβλήματα ανάγνωσης»στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής: «Το σ/ν που έρχεται προς ψήφιση είναι ελλιπές καθώς δεν υπηρετεί αποτελεσματικά τα δικαιώματα όλων των εμπλεκόμενων σε αυτό μερών, δηλαδή των εντυποανάπηρων αλλά και των δημιουργών.»

Η Βουλεύτρια Ραλλία Χρηστίδου, ως εισηγήτρια του ΣΥΡΙΖΑ, στην ομιλία της για το νομοσχέδιο για την ενσωμάτωση στο εθνικό νομοθετικό πλαίσιο της Οδηγίας 2017/1564 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά με επιτρεπόμενες χρήσεις πνευματικών έργων προς όφελος των τυφλών, των αμβλυώπων και των ατόμων με άλλα προβλήματα ανάγνωσης τόνισε ότι είναι απαραίτητη η θέσπιση μέτρων εκ μέρους της Πολιτείας υπέρ των αναπήρων πολιτών με τελικό στόχο όχι μόνο την περισσότερη ένταξη αλλά με τελικό στόχο την πλήρη ένταξη και συνέχισε λέγοντας ότι για το συγκεκριμένο θέμα «φαίνεται να υπάρχει μια κατά αρχήν ομοφωνία, μια καλοδεχούμενη επί της αρχής ομοφωνία ότι η μη πρόσβαση ΑΜΕΑ τυφλών, αμβλυώπων ή ατόμων με άλλα προβλήματα ανάγνωσης σε πολιτιστικά αγαθά, συνιστά αποκλεισμό που έχει πολλαπλές επιπτώσεις στην ποιότητα ζωής του ατόμου, στη δυνατότητά του να επικοινωνήσει και να αλληλεπιδράσει ουσιαστικά όχι μόνο με το άμεσο κοινωνικό του περιβάλλον, αλλά -αν βάλουμε στην εξίσωση και το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης- με ολόκληρο τον κόσμο. Ο ανθρώπινος πολιτισμός, η λογοτεχνία, το θέατρο, η ποίηση, φυσικά η μουσική, είναι αγαθά που ψυχαγωγούν, που επιτρέπουν τη διασκέδαση, που διευκολύνουν την αναμέτρηση του ανθρώπου με το βάρος της ύπαρξης, που συντροφεύουν στην καθημερινότητα, στις στιγμές χαράς και στις δύσκολες στιγμές τον καθένα και την κάθε μία. Και για αυτό το λόγο είναι σημαντικό ανθρώπινο δικαίωμα η πρόσβαση στα πολιτιστικά αγαθάγια όλους και όλες, για τους ανθρώπους με προβλήματα ακοής και όρασης, για τους πολίτες από μη ευνοημένες οικονομικά και μορφωτικά ομάδες, για τους νέους ανθρώπους, για τους ηλικιωμένους, γενικά για το κοινωνικό σύνολο.»

Όμως, όπως υπογράμμισε στη συνέχεια η κα Χρηστίδου, αντιστοίχως, «πρέπει να λαμβάνεται πρόνοια για την προστασία των νόμιμων συμφερόντων των δικαιούχων δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας και συγγενικών δικαιωμάτων». Για αυτό το λόγο στο άρθρο 7 του αντίστοιχου σχεδίου νόμου του ΣΥΡΙΖΑ που είχε κατατεθεί αλλά δεν πρόλαβε να ψηφιστεί «προβλεπόταν αμοιβή για τους δικαιούχους των πνευματικών έργων, μικρή, ενδεχομένως συμβολική, ενδεχομένως μηδενική αν δεν υπήρχε κερδοσκοπικός χαρακτήρας ή αν η ζημία ενός δικαιούχου είναι ελάχιστη. Απορούμε», συνέχισε η Βουλεύτρια «γιατί εσείς, πηγαίνοντας αδικαιολόγητα στο άλλο άκρο, απαγορεύετε αυτήν την αμοιβή, που αφορά πάρα πολλούς δημιουργούς και άλλους δικαιούχους». Η Ραλλία Χρηστίδου τόνισε ότι «σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να μπούμε, σε μια αντιπαράθεση δικαιωμάτων. Και τα πνευματικά δικαιώματα των δικαιούχων είναι σεβαστά αλλά και το δικαίωμα πρόσβασης σε πολιτιστικά αγαθά των συμπολιτών μας. Η ευθύνη διαφύλαξης και των δύο είναι ευθύνη του κράτους. Είμαστε εντελώς αντίθετοι με την νεοφιλελεύθερη λογική που ζητά το κράτος να μην αναλαμβάνει τις υποχρεώσεις που του αναλογούν». Η Βουλεύτρια, τέλος, αναφέρθηκε και στην Λερναία Ύδρα της πνευματικής πειρατείας καθώς, όπως είπε, «το σχέδιο νόμου προβλέπει βέβαια ότι οι αρμόδιοι φορείς που προβαίνουν στη δημιουργία αντιγράφων προς όφελος των εντυποανάπηρων, οφείλουν να λαμβάνουν κατάλληλα μέτρα για την αποτροπή της μη εξουσιοδοτημένης αναπαραγωγής, διανομής, παρουσίασης ή διάθεσης στο κοινό αντίγραφων έργων σε προσβάσιμο μορφότυπο, χωρίς όμως να εξειδικεύονται τα μέτρα αυτά. Έτσι επαφίεται στην βούληση του κάθε φορέα να επιλέξει εκείνο τα μέτρα που θεωρεί κατάλληλα για την αποτροπή της παράνομης αναπαραγωγής», μια επικίνδυνα αόριστη διατύπωση ενώ, στη χώρα μας υπάρχουν φορείς που ακολουθούν συγκεκριμένες βέλτιστες πρακτικές που θα έπρεπε να γενικευτούν για όλους τους φορείς με ευθύνη του νομοθέτη.