Δήλωση του βουλευτή Μαγνησίας για την “Παγκόσμια Ημέρα του Νοσηλευτή”

Φέτος, γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα του Νοσηλευτή στη δίνη της πρωτοφανούς κρίσης του κορωνοϊού που δοκιμάζει τις αντοχές του Δημόσιου Συστήματος Υγείας και φέρνει σε πρώτο πλάνο την αξία των ανθρώπων του που δίνουν τη μάχη στην πρώτη γραμμή.

Το Δημόσιο Σύστημα Υγείας άντεξε χάρη στην αυτοθυσία και τη σκληρή και αδιάκοπη δουλειά των γιατρών και των νοσηλευτών που αν και «μείνανε μόνοι», χωρίς καμία ενίσχυση από την Πολιτεία, μας έκαναν να αισθανόμαστε σήμερα όλοι υπερήφανοι που η χώρα μας αποτελεί παράδειγμα στη μάχη κατά της πανδημίας.

Η υγειονομική κρίση, ωστόσο, έφερε για άλλη μια φορά στην επιφάνεια και τα προβλήματα του ιατρικού, νοσηλευτικού και υγειονομικού προσωπικού του ΕΣΥ και με έναν ανορθόδοξο, ομολογουμένως, τρόπο προσφέρει το πεδίο ώστε να αποτελέσει ευκαιρία για την επίλυσή τους, αλλά και την οριστική αποκατάσταση διαχρονικών παθογενειών.

Η ευκαιρία αυτή δεν πρέπει να χαθεί, όπως δεν πρέπει στον απόηχο των χειροκροτημάτων να σβήσουν τα αιτήματα των νοσηλευτών μας για αξιοπρεπείς και ασφαλείς συνθήκες εργασίας. Αποφασιστικό βήμα προς τα εμπρός αποτελούν η θεσμοθέτηση ενιαίου κλάδου νοσηλευτών ΕΣΥ με κατηγοριοποίηση ανάλογα με το επίπεδο εκπαίδευσης (ΠΕ – ΤΕ – ΔΕ), η δυνατότητα επιστημονικής αναβάθμισης των νοσηλευτών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και η δημιουργία νέων νοσηλευτικών εξειδικεύσεων.

Η κυβέρνηση δε δείχνει να μεριμνά και υιοθετεί μια διχαστική λογική επιδιώκοντας να ιδρύσει δύο ξεχωριστούς κλάδους, έναν Νοσηλευτών ΠΕ και ΤΕ και έναν ΔΕ Βοηθών Νοσηλευτών στριμώχνοντας, μάλιστα, βιαστικά την πρόθεσή της μέσα σε λίγες γραμμές μιας Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ).

Καλά τα τηλεοπτικά σποτ, οι διθύραμβοι στις πρωθυπουργικές εξαγγελίες και οι φωτογραφίες, αλλά αν θέλουμε να μπορούμε να κοιτάξουμε τους ανθρώπους αυτούς στα μάτια την επόμενη ημέρα, θα πρέπει να μιλήσουμε ανοιχτά για μόνιμες προσλήψεις, ειδικό μισθολόγιο για το νοσηλευτικό-υγειονομικό προσωπικό του ΕΣΥ και ένταξή του στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα.

Να είμαστε εκεί για αυτούς, όπως είναι και εκείνοι για όλους εμάς.