• Δημ. Παπαδημούλης: «Κλειδί η στάση του Ευρωκοινοβουλίου ως συν-νομοθέτη: Να θέσουμε κόκκινες γραμμές και να μη δεχθούμε εκβιαστικά και με την πίεση του χρόνου να ψηφίσουμε χαμηλότερο προϋπολογισμό από αυτόν που με ευρεία συναίνεση διεκδικούμε»

• «Να μη θιγούν η Πολιτική Συνοχής και η Κοινή Αγροτική Πολιτική, στο όνομα του κορονοϊού. Η αποδιάρθρωση της Ευρωπαϊκής Συνοχής, θα είναι μόνο προς όφελος της λαϊκίστικης αντιευρωπαϊκής άκρας δεξιάς»

• Συνέντευξη του Δημήτρη Παπαδημούλη σε Έλληνες δημοσιογράφους, στην online συζήτηση με θέμα τις θέσεις του Ευρωκοινοβουλίου για το νέο Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο 2021-2027

.

Σε online debate με τίτλο «Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο: Τι ζητά το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο», συμμετείχε ο Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και επικεφαλής της Ευρωομάδας του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, Δημήτρης Παπαδημούλης.
Τη διαδικτυακή συζήτηση οργάνωσε το Γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Ελλάδα, με στόχο την ενημέρωση για τις θέσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ενόψει της παρουσίασης της πρότασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από την Πρόεδρο Ursula von der Leyen στην Ολομέλεια του ΕΚ, την Τετάρτη 27 Μαΐου.
Προκειμένου να καλυφθούν οι θέσεις των πολιτικών ομάδων του Ευρωκοινοβουλίου για το ΠΔΠ, εκτός από τον Δημήτρη Παπαδημούλη, συμμετείχαν επίσης οι ευρωβουλευτές Γιώργος Κύρτσος (EPP) και Νίκος Ανδρουλάκης (S&D), καθώς και οι δημοσιογράφοι Δήμητρα Καδδά, Κάκη Μπάλη και Ηλίας Σιακαντάρης.
Μεταξύ άλλων, ο Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αναφέρθηκε στα παρακάτω θέματα:

Για τη γαλλογερμανική πρόταση
«H πρόταση Μακρόν-Μέρκελ έχει θετικά και αρνητικά. Μέχρι σήμερα, στις κρίσεις δανειζόντουσαν τα κράτη μέλη, με αποτέλεσμα να ανοίγει η ψαλίδα μεταξύ ευρωπαϊκού Βορρά και Νότου και να έχουμε στο Νότο κρίση χρέους και μνημόνια, με την Ελλάδα να είναι το χαρακτηριστικότερο, οδυνηρό παράδειγμα. Αυτό δεν συμβαίνει τώρα. Ένα άλλο θετικό είναι ότι προτείνει τα κονδύλια να δοθούν ως επιχορηγήσεις και όχι ως δάνεια, συνδέοντάς τα με τον Ευρωπαϊκό Πολυετή Προϋπολογισμό. Και το τρίτο, θετικό – το οποίο μένει βέβαια να γίνει πράξη, είναι ότι προτείνει τα κριτήρια κατανομής να στηρίζονται στις ανάγκες των κρατών μελών με βάση το πόσο χτυπήθηκαν οι οικονομίες τους από τον κορονοϊό και όχι με βάση το μέγεθος του ΑΕΠ τους - που ευνοεί τους πλούσιους του Βορρά.
Το μεγάλο αρνητικό της γαλλογερμανικής πρότασης, είναι το μέγεθος του ταμείου. Διότι προτείνει 500 δις, την ώρα που ακόμη και η Λαγκάρντ λέει ότι χρειάζεται ένα μπαζούκας μέτρων ύψους 1,5 τρις, σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Για να έχει κανείς και ένα μέτρο σύγκρισης: Το μισό τρις ευρώ που προτείνουν Μέρκελ και Μακρόν είναι μόλις το μισό απ΄όσο δίνει μόνη της η Γερμανία για την ενίσχυση των γερμανικών επιχειρήσεων. Και αυτό εγκυμονεί τον κίνδυνο εξαγορών των φιλέτων των επιχειρήσεων του Νότου από τις γερμανικές επιχειρήσεις, μεγαλώνοντας τις ασυμμετρίες.
Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι η Κομισιόν θα προτείνει αυτό που κατέθεσαν Μέρκελ και Μακρόν, διότι δέχεται την πίεση των Ευρωτσιγκούνηδων - με επικεφαλής τον Κουρτς, που δεν θέλουν επιχορηγήσεις αλλά δάνεια, που τους φαίνονται πολλά τα λεφτά και που θεωρούν ότι μπορούμε να πάμε σε μοντέλο business as usual, παρά το μέγεθος της κρίσης.
Και νομίζω ότι είναι και πολιτικό – διαπραγματευτικό λάθος το γεγονός ότι από τον Ευρωπαϊκό Νότο δεν υπάρχει μια αντίρροπη πίεση στην πίεση των ευρωτσιγκούνηδων, πράγμα που μπορεί να οδηγήσει σε ένα συμβιβασμό με τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή».

Για τον νέο Πολυετή Ευρωπαϊκό Προϋπολογισμό
«Το ΕΚ έχει την πιο προχωρημένη και την πιο θετική στάση απέναντι στον νέο Πολυετή Προϋπολογισμό, σε σχέση με την Κομισιόν και με το Συμβούλιο. Η απόσταση των προτάσεων και των διεκδικήσεων του Ευρωκοινοβουλίου σε σχέση με όσα πρότεινε το Συμβούλιο σε εκείνη την αποτυχημένη Σύνοδο τον Φεβρουάριο, είναι περίπου 30% - και αυτά πρό κορονοϊού. Αν προσθέσει κανείς και τις πρόσθετες απαιτήσεις που δημιουργεί η κρίση του κορονοϊού, η οποία είναι τεράστια και αβέβαιης έκτασης και διάρκειας, αλλά και τις δεσμεύσεις για το Green Deal και την υπόθεση της κλιματικής αλλαγής κ.λπ., κατανοεί ότι δεν αρκεί να ζητάμε χρηματοδότηση με βάση ποσοστό του ΑΕΠ.
Το 1,3% του ΑΕΠ με ύφεση 10% είναι… 10% λιγότερο από όσο ζητούσαμε προ κορονοϊού. Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει δημιουργηθεί μια ευρύτατη συναίνεση για μια διεκδίκηση σύμφωνα με την οποία, χρειάζονται οπωσδήποτε αυτά τα 1,3 τρις ευρώ συν όσα ακόμη απαιτούνται για την αντιμετώπιση του κορονοϊού. Και έχουν σε αυτό το θέμα διαμορφωθεί κόκκινες γραμμές. Υπογραμμίζω ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως συν-νομοθέτης, πρέπει να πει «ναι» για να ισχύσει ο Ευρωπαϊκός Προϋπολογισμός. Φοβάμαι όμως, ότι μπορεί υπό την πίεση κυβερνήσεων, να σπάσει αυτή η ευρύτατη συναίνεση του Ευρωκοινοβουλίου και οι κόκκινες γραμμές, με αποτέλεσμα να βρεθεί στο τέλος το Ευρωκοινοβούλιο εκβιαστικά να ψηφίσει ένα χαμηλότερο προϋπολογισμό, με την πίεση του χρόνου. Και γι’ αυτό θεωρώ ότι έχει σημασία ως Ευρωκοινοβούλιο, να θέσουμε τις κόκκινες γραμμές μας και με αριθμούς: Πόσα ζητάμε για το Recovery Fund? Η Λαγκάρντ λέει ότι χρειάζεται τουλάχιστον 1,5 τρις. Το Ευρωκοινοβούλιο να το διεκδικήσει αυτό και να είναι σαφές ότι αν δεν δοθεί, δεν θα ψηφίσει τον Ευρωπαϊκό Προϋπολογισμό. Επίσης, δεν αρκεί να λέμε ότι όλο το πακέτο του Ταμείου Ανασυγκρότησης μαζί με τους ιδιωτικούς πόρους ότι είναι 2 τρις – το θέμα είναι πώς θα πάει η δημόσια συμμετοχή. Και τέλος, να μην ψηφίσει το Ευρωκοινοβούλιο, αν δεν διατυπωθεί καθαρά αν τα κονδύλια αυτά θα είναι κυρίως δάνεια ή επιχορηγήσεις.
Τέλος, η αύξηση του προϋπολογισμού, πρέπει να γίνει κυρίως με την αύξηση των ιδίων πόρων, για να ξεφύγουμε και από την αντίθεση Βορρά-Νότου, των net contributors με τους net receivers, και να μην ανακατανεμηθεί απλώς στο χρόνο το ποσό: Γιατί βλέπω σε ορισμένες κυβερνήσεις του Βορρά μια διάθεση να μην αυξηθεί ο προϋπολογισμός, αλλά να δοθούν περισσότερα λεφτά τα δυο πρώτα χρόνια, κάτι που δημιουργεί τον κίνδυνο να μην μπορούν να λειτουργήσουν τα προγράμματα τα επόμενα πέντε χρόνια.
Και επίσης, βλέπω και έναν άλλον κίνδυνο, απέναντι στον οποίο πρέπει να οικοδομήσουμε ένα μέτωπο ισχυρό όχι μόνο μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο, αλλά οι χώρες του Νότου μαζί με τους διορατικούς του Ευρωπαϊκού κέντρου και του Βορρά, προκειμένου να μη θιγούν οι πολιτικές Συνοχής και η Κοινή Αγροτική Πολιτική. Γιατί υπάρχει η διάθεση ορισμένων στο όνομα του κορονοϊού να πετσοκόψουν την πολιτική Συνοχής και την ΚΑΠ. Και αυτό είναι μεγάλος κίνδυνος αποδιάρθρωσης της Ευρωπαϊκής Συνοχής, προς όφελος της λαϊκίστικης αντιευρωπαϊκής άκρας δεξιάς».

Για την ύφεση στην Ελλάδα λόγω της κρίσης του κορονοϊού
«Αν δείτε τους πίνακες της Κομισιόν, θα δείτε ότι όλες οι προβλέψεις από τις πιο αισιόδοξες έως τις πιο απαισιόδοξες, θεωρούν ότι η Ελλάδα θα είναι πρωταθλήτρια στην ύφεση και στην άυξηση της ανεργίας το επόμενο διάστημα, λόγω της κρίσης του κορονοϊού. Αυτό, νομίζω ότι επιβάλλει, όχι μόνο στους Έλληνες Ευρωβουλευτές, αλλά και στην ελληνική κυβέρνηση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης να πρωτοστατήσουν στις προσπάθειες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για: Ισχυρότερο Ταμείο Ανάκαμψης, με λιγότερα δάνεια και κυρίως επιχορηγήσεις, ισχυρός πολυετής προϋπολογισμός με δραστική αύξηση των ιδίων πόρων. Γιατί πολύ φοβάμαι και βλέπω το ποτήρι μισοάδειο και όχι μισογεμάτο, ότι η πρόταση Μέρκελ-Μακρόν, είναι μια πρόταση τακτικής, που προτείνει, προβλέπει, ανέχεται ή και ενθαρρύνει την πίεση από τους ευρωτσιγκούνηδες του Βορρά, προκειμένου να πάμε σε έναν ασθενέστερο συμβιβασμό, αρκετά κάτω από την γαλλο-γερμανική πρόταση, και αυτό θα σημαίνει και λιγότερα κονδύλια και για την Ελλάδα.
Προσθέστε σε αυτό και το θέμα της καθυστέρησης: Αυτά που ενέκρινε το Eurogroup τον Απρίλιο, είναι ακόμη στα χαρτιά. Δεν έχει διατεθεί ούτε ένα ευρώ. Και πιστεύω ότι πριν τον Ιούλιο, δεν θα έρθει και ένα ευρώ. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό για μια πολύ στεγνή οικονομία που βαδίζει σε πολύ μεγάλη ύφεση, με πολύ μεγάλη έκρηξη της ανεργίας.
Άρα, εδώ το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πρέπει να λειτουργήσει ως επιταχυντής και για να μην παραμεριστεί οριστικά, πρέπει να δώσει ένα σήμα ότι διαθέτει κόκκινες γραμμές. Και δεν το έχει κάνει πειστικά, τουλάχιστον με τη δύναμη που εγώ θα ήθελα, λεγοντας ότι “Κύριοι του Συμβουλίου και της Κομισιόν, εμείς δεν πρόκειται να ψηφίσουμε κανένα προϋπολογισμό που θα είναι κάτω από τόσο -1,5 τρις ευρώ για την επταετία”, “δεν θέλουμε μια εσωτερική ανακατανομή όσων προτείνει το Συμβούλιο μέσα στα χρόνια”. Αντιθέτως, “θέλουμε ένα ταμείο Ανασυγκρότησης, ύψους τουλάχιστον τόσο: 500 δις ευρώ οπωσδήποτε, χρήμα επιχορηγήσεων δημόσιο, σε αυτό να προστεθούν κονδύλια από τον αυξημένο προϋπολογισμό με αύξηση των ιδίων πόρων, συν δανεισμό, συν μόχλευση με ιδιωτικά κεφάλαια”.
Δυστυχώς, τον Απρίλιο, έγινε ένα δεύτερο φάουλ, για να μην πω πέναλτι, σε βάρος του Ευρωκοινοβουλίου: Στη Σύνοδο Κορυφής, ο Σάντσεθ, πρότεινε οι πέντε πρόεδροι των θεσμών, συμπεριλαμβανομένου του Ευρωκοινοβουλίου, να διατυπώσουν μια κοινή πρόταση για την αντιμετώπιση της κρίσης του κορονοϊού. Η Μέρκελ και ο Ρoύτε έβαλαν βέτο και αποκλείστηκε το Ευρωκοινοβούλιο και ο Πρόεδρος Σασσόλι από τη συνάντηση των Προέδρων για τη διαμόρφωση του πακέτου. Αυτό είναι κακό μαντάτο. Και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο πιστεύω, και το λέω ως μέλος της Ολιγομελούς Επιτροπής του Ευρωκοινοβουλίου που υπό τον Πρόεδρο Σασόλι διαπραγματεύεται τον Προϋπολογισμό, και ως μέλος της Ευρωομάδας της Αριστεράς, ότι παρότι κάθε πολιτική δύναμη έχει τις δικές της επιδιώξεις, υπάρχει η διάχυτη ανησυχία ότι στο τέλος θα μας πουν ότι τρέχει ο χρόνος και ότι παρότι αυτό που βγάλαν ως “λαγό από το καπέλο” είναι πολύ κάτω από αυτό που ζητάmε ως Ευρωκοινοβούλιο, “ψηφίστε το όμως, προκειμένου να μη χάσουμε άλλο χρόνο”. Κι εκεί φοβάμαι τη στάση των ευρωβουλευτών που ανήκουν σε κυβερνητικά κόμματα.
Το στοίχημα δηλαδή, για αν το πω απλά είναι: θα πείσει ο Βέμπερ τη Μέρκελ ή το αντίθετο; Πιστεύω ότι το δεύτερο είναι πιο πιθανό. Θα πείσει ο Τσιόλος –των φιλελευθέρων τον Ρούτε, που ανήκουν στην ίδια πολιτική ομάδα; Ή ο Ρούτε θα επιβάλλει τη γραμμή του στους φιλελεύθερους; Για τους Σοσιαλιστές , τους Πράσινους και την Αριστερά είμαι πιο αισιόδοξος, αλλά δεν αρκούν… Το κλειδί είναι, αυτή η πιο προχωρημένη, θετική στάση του Ευρωκοινοβουλίου, να μεταφραστεί σε κόκκινες γραμμές: θέλουμε τόσα, αλλιώς δεν ψηφίζουμε».