Άρθρο-συμβολη του Ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, Κώστα Αρβανίτη, στη συζήτηση για το αύριο του ΣΥΡΙΖΑ, στην «Αυγή της Κυριακής» (06.09.2020)
 

ΣΥΡΙΖΑ: Ώρα επανεκκίνησης, ώρα συστράτευσης

Στο τέλος του πιο περίεργου καλοκαιριού των τελευταίων ετών ξαναπιάνουμε -μεταξύ άλλων- και το νήμα της συζήτησης για το αύριο του ΣΥΡΙΖΑ. Μια συζήτηση που δεν μπορεί να γίνει αν δεν αποτιμήσουμε και κατανοήσουμε πρώτα το χθες του ΣΥΡΙΖΑ: τις αφετηρίες, τη διαδρομή, τις νίκες, τη διακυβέρνηση, την ήττα, τον έναν χρόνο στην αντιπολίτευση.

Υπέρβαση της Αριστεράς της Ήττας

Το πρώτο πράγμα που εγώ αισθάνομαι την ανάγκη να επισημάνω σε έναν τέτοιον απολογισμό είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη υπέρβαση της Αριστεράς της ήττας: Ο ΣΥΡΙΖΑ «σήκωσε κεφάλι» για λογαριασμό του κόσμου της Αριστεράς. Με τον ΣΥΡΙΖΑ η Αριστερά κατάφερε να πρωταγωνιστήσει στην κεντρική πολιτική σκηνή «ξαλαφρώνοντας» από το βάρος της ήττας που σισύφεια κουβάλαγε για δεκαετίες.

Η Αριστερά του πόνου, της εξορίας έγινε η Αριστερά της πράξης, της διεκδίκησης, του οράματος. Έγινε η Αριστερά που μπήκε στη φωτιά της διακυβέρνησης και δεν φοβήθηκε να «τσουρουφλιστεί», η Αριστερά που τόλμησε να διεκδικήσει και να πετύχει νίκες για τα κοινωνικά στρώματα που την έφεραν στην κυβέρνηση.

Και φυσικά όλη αυτή η πορεία δεν έγινε αυτόματα: έγινε μέσα από επιλογές σύγκρουσης, μέσα από επιλογές με ταξικό πρόσημο, επιλογές αριστερές αλλά και ριζοσπαστικές. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πολιτεύτηκε ως κόμμα «λίγο καλύτερης διαχείρισης», δεν διεκδίκησε «να τα κάνει σωστά». Πάλεψε να ανατρέψει, προσπάθησε να ξαναχτίσει και σε έναν βαθμό έβαλε βάσεις για να γίνουν κάποια πράγματα αλλιώς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υποσχέθηκε τα πάντα στους πάντες, όπως επιμένει ακόμη και σήμερα το κάλπικο αφήγημα του ετερόκλητου αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου. Ιεράρχησε πολιτικές προτεραιότητες με κριτήρια ταξικά, κοινωνικής δικαιοσύνης, σωτηρίας εκείνων των στρωμάτων που είχαν λιώσει οι μνημονιακές μυλόπετρες, αλλά και των στρωμάτων που μπορούσαν να αποτελέσουν την κινητήρια δύναμη της παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Η μεγαλύτερη δύναμη της Αριστεράς στην Ευρώπη

Όλα αυτά έκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ αυτό που είναι και παραμένει, παρά την περσινή εκλογική ήττα: τη μεγαλύτερη δύναμη της Αριστεράς και του προοδευτικού χώρου στην Ευρώπη, τον κεντρικό πολιτικό εκφραστή του προοδευτικού κόσμου της χώρας μας.

Το κατάφερε χωρίς να προσχωρήσει στη διαχειριστική λογική μιας ενοχικής για τις αριστερές της καταβολές σοσιαλδημοκρατίας, τη λογική που μέσα από νεοφιλελεύθερες πολιτικές επιλογές υπονόμευσε, ρήμαξε στην πραγματικότητα κόμματα - προπύργια του προοδευτικού χώρου σε όλη την Ευρώπη, ξεκινώντας φυσικά από τη χώρα μας. Αλλά και χωρίς να υποκύψει στον (καταστροφικό για την ιταλική Αριστερά) πειρασμό να «στρογγυλέψει» τον τίτλο του...

Μπροστά στη νέα πολιτική περίοδο, λοιπόν, και μετά το σοκ του lockdown, που -εκ των πραγμάτων- φρέναρε τη διαδικασία του Συνεδρίου και της διεύρυνσης, πιάνουμε πάλι το νήμα της προσπάθειας να αντιστοιχήσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ με τις ανάγκες της κοινωνίας.

Οι αναγκαίες πρωτοβουλίες μπήκαν ήδη σε κίνηση και σήμερα Κυριακή η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος καλείται να αποφασίσει πάνω στην πρόταση του προέδρου για την αλλαγή στη θέση του γραμματέα. Ο Δημήτρης Τζανακόπουλος, πολύ καλή πρόταση, είναι εξαίρετος σύντροφος, εργατικός και έμπειρος πολιτικό στέλεχος.

Την επομένη της Κεντρικής Επιτροπής το κόμμα φυσικά δεν θα βρεθεί σε κενό. Το στοίχημα του νέου γραμματέα θα είναι να πιάσει το νήμα από εκεί που το αφήνει ο Πάνος Σκουρλέτης (άξιος και αγαπημένος σύντροφος, που πάλεψε σε δύσκολες συγκυρίες) και να το κάνει ακόμη πιο δυνατό στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, στα συνδικάτα, παντού μέσα στην κοινωνία.

Όσοι παιδευόμαστε χρόνια στην Αριστερά έχουμε συνηθίσει στις φασαριόζικες προσυνεδριακές περιόδους. Έντονες αντιπαραθέσεις, οξείς διάλογοι, υψηλοί τόνοι δίνουν συχνά, μέσα και από τον παραμορφωτικό φακό κάποιων ΜΜΕ, μια εικόνα παραπλανητική, μια εικόνα που μπορεί το οξυγόνο της διαφορετικής άποψης να το αλλοιώνει και να το σερβίρει στην κοινωνία ως πρόβα διαλυτικής πολυδιάσπασης.

Δεν κινδυνεύει από προσυνεδριακούς διαλόγους

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κινδυνεύει από προσυνεδριακούς διαλόγους. Δεν φοβάται διασπάσεις από έντονες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις. Δεν απειλείται από καμία μάχη ιδεών, από καμία ζύμωση. Ωστόσο στο πλαίσιο, ή μάλλον στο περιθώριο, αυτής της παρατεταμένης εσωτερικής συζήτησης έχουμε γίνει όλοι μάρτυρες ακραίων συμπεριφορών με χαρακτηριστικά, θα το πω όσο πιο κομψά μπορώ, όχι αμιγώς πολιτικά.

Ακραίες εκφράσεις προσωπικής απαξίας απέναντι σε συντρόφους που οι απόψεις τους θεωρούνται «απαρχαιωμένες» δεν ταιριάζουν στην παράταξη που έβγαλε τη χώρα απ’ τα Μνημόνια. Ειρωνικές επιθέσεις κατά «όσων ήρθαν στο κόμμα χθες» δεν συνιστούν τον «διάλογο» που χρειάζεται η δημοκρατία. «Συμβουλές» αποχώρησης αποκαλύπτουν παρά φύσιν ιδιοκτησιακή αντίληψη για το αύριο ενός κόμματος που η σύντομη αλλά τόσο γόνιμη πορεία έχει δείξει πως δεν μπορεί να θεωρείται ιδιοκτησία κανενός. Όποιος δεν το καταλαβαίνει κάνει ζημιά και θα τον προσπεράσει η Ιστορία.

Η Ιστορία θα γράψει για τις επαναστατικές και ριζοσπαστικές αλλαγές που έχουν ανάγκη ο τόπος και η Ευρώπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ με πρόεδρο τον Αλέξη Τσίπρα είναι σημείο αναφοράς στον κόσμο ως ένα νέο μοντέλο Αριστεράς που κυβέρνησε, κράτησε την κοινωνία όρθια, έφερε τη χώρα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας και θα ξανακυβερνήσει για να φέρουμε ακόμη πιο κοντά το όραμα ενός κόσμου χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

 

 
...