Άρθρο της αν. Τομεάρχη Υγείας της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία και βουλεύτριας Β’ Θεσσαλονίκης, στην εφημερίδα Documento

Οι πολίτες περιμένουν από τον πρωθυπουργό την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για την ολοκληρωτική αποτυχία της κυβέρνησής του στη διαχείριση της πανδημίας. Αλλά, μάλλον, εις μάτην…

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει γράψει ρεκόρ τηλεοπτικών διαγγελμάτων. Σε ούτε ένα, όμως, δεν κατάφερε να ψελλίσει κάτι για τις δικές του και τις ευθύνες της κυβέρνησής του για την πανδημία, οι οποίες είναι τραγικές. Στο δε τελευταίο, μοίρασε το τηλεοπτικό πλάνο, ελπίζοντας σε αντίστοιχο μοίρασμα και των ευθυνών. Δεν θέλει χρεώσεις, μόνο πιστώσεις στον λογαριασμό.

Ο πρωθυπουργός επιχείρησε να πιστωθεί το αποτέλεσμα του πρώτου lockdown, μοιράζοντας ατομική ευθύνη από ‘δω κι από ‘κει. Όμως, εκείνο ήταν το πρώτο ημίχρονο και, ως γνωστόν, ο αγώνας τελειώνει στο τέλος του δευτέρου. Το σύστημα εξουσίας που κυβερνά επαναπαύθηκε στην προοπτική ενός εμβολίου και συνέχισε να παίζει όπως ξέρει. Για αυτό και τώρα βρέθηκε να τρώει τα γκολ το ένα μετά το άλλο. Όσο επικίνδυνη κι αν είναι αυτή η ήττα για όλη την χώρα.

Πώς παίζει, λοιπόν, ο κ. Μητσοτάκης; Από τη μια, αφήνει ως έχει το δημόσιο Εθνικό Σύστημα Υγείας, φορτώνοντας μάλιστα σε αυτό το πλήρες φορτίο της υγειονομικής κρίσης. Ταυτόχρονα φροντίζει, ώστε οι κρατικοδίαιτοι ιδιώτες της υγείας να την «βγάζουν καθαρή», νοικιάζοντας στο δημόσιο κοινές κλίνες ΜΕΘ, όχι COVID, με 1.600 ευρώ την ημέρα!

Από την άλλη, ο πρωθυπουργός εκμεταλλεύεται επικοινωνιακά την πανδημία ως άλλοθι, προκειμένου να προωθεί σταθερά και απαρασάλευτα τις σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές απορρύθμισης (πτωχευτικός κώδικας, ισοπέδωση εργασιακών δικαιωμάτων, μείωση μισθών, αστυνομοκρατία και καθεστώς καταστολής).

Γι’ αυτό και το αφήγημα περί ατομικής ευθύνης. Ένα καλοστημένο θέατρο εμπνευσμένο στο Μαξίμου, με σκηνοθέτη τον Κυριάκο Μητσοτάκη και πρωταγωνιστές τον θίασο των υπουργών του, που άλλα λένε τη μία μέρα και άλλα την άλλη. Παραγωγός της παράστασης οι έχοντες και κατέχοντες, τα μεγάλα συμφέροντα, που υπαγορεύουν πολιτικές και νομοσχέδια.

Θα ήταν λάθος να νομίζει κανείς ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει σχέδιο για την υγεία και γενικότερα. Αυτό που βλέπουμε είναι ένα κατάδικό της σχέδιο: όσο αντέξει το κράτος όπως είναι, και για περισσότερο να πάτε στους ιδιώτες. Και, βέβαια, σ’ αυτό το σχέδιο-οδοστρωτήρα, όσα είχαν μπει στο μάτι του νεοδημοκρατικού συστήματος εξουσίας ήδη από τα πρώτα μνημόνια, τώρα εκκαθαρίζονται με συνοπτικές διαδικασίες: η ιδιοκατοίκηση, η μικροϊδιοκτησία, οι πολύ μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι νέοι και οι φοιτητές, ο κόσμος της τέχνης κι όλοι όσοι περισσεύουν ή ενοχλούν το παρασιτικό μοντέλο παραγωγής που ευνοεί το μεγάλο κεφάλαιο.

Συνεκτικό στοιχείο όλων των παραπάνω, η έλλειψη διαφάνειας, η υπεσυγκέντρωση της ενημέρωσης και ο κοινωνικός αυτοματισμός. Πολιτικές επιλογές που είναι ιδιοκτησίας της κυβέρνησης προβάλλονται ως επιστημονικές αλήθειες. Κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει πως εξελίσσεται τοπικά η πανδημία, αριθμοί όπως αυτοί των διαθέσιμων ΜΕΘ, των ενεργών κρουσμάτων ή των αριθμών τεστ είναι στη διακριτική ευχέρεια του κυβερνητικού επιτελείου να τους δημοσιοποιεί κατά το δοκούν, με μισές αλήθειες και πολλά ψέματα.

Το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η κυβέρνηση Μητσοτάκη εξαιτίας των επιλογών της δεν θα γίνει αδιέξοδο της κοινωνίας. Αυτή τη στιγμή η χώρα αντέχει και η κοινωνία στέκεται όρθια με τα όσα άφησε παρακαταθήκη η κυβέρνηση Τσίπρα-ΣΥΡΙΖΑ. Να ξαναβρούμε τον δρόμο μας.