Η 2α Φεβρουαρίου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα υγροτόπων, λόγω της υπογραφής το 1971 της «Σύμβασης για τους Υδροβιότοπους Διεθνούς σημασίας», γνωστής ως Ραμσάρ. Η σύμβαση υπεγράφη από όσες χώρες συμφώνησαν στην ανάγκη προστασίας των υδροβιοτόπων και των οικοσυστημάτων τους.
Η Ελλάδα υπέγραψε τη συμφωνία, την οποία επικύρωσε με το Ν.Δ. 191/74, συμμετέχει δε, με 11 προστατευόμενες περιοχές (το Δέλτα Έβρου, τις Λίμνες Βιστωνίδα - Ισμαρίδα, τη λιμνοθάλασσα Πόρτο Λάγος και τις λιμνοθάλασσες Θράκης, το Δέλτα Νέστου, τη Λίμνη Κερκίνη, τις Λίμνες Κορώνεια και Βόλβη, το Δέλτα Αξιού - Λουδία - Αλιάκμονα και Αλυκής Κίτρους, τις λίμνες Μικρή και Μεγάλη Πρέσπα, τον Αμβρακικό Κόλπο, τις Λιμνοθάλασσες Μεσολογγίου - Αιτωλικού και το Δάσος Στροφυλιάς - Λιμνοθάλασσα Κοτύχι).
Οι υδροβιότοποι συμβάλλουν σημαντικά στην ισορροπία των οικοσυστημάτων και συνεισφέρουν στην υποστήριξη της βιοποικιλότητας. Είναι τόποι όπου φυσικά ή τεχνητά, το έδαφος της γης συνυπάρχει με εποχικά ή μόνιμα νερά, υπάρχει πλούσια βλάστηση, γίνονται σταθμοί αποδημητικών πουλιών, έχουν αρδευτική και υδρευτική αξία, εμπλουτίζουν τα υπόγεια νερά, βελτιώνοντας την ποιότητα του, παγιδεύοντας τα φερτά υλικά, ενώ ρυθμίζουν και το μικροκλίμα της περιοχής.
Η χώρα μας έχει πάνω από 1300 μικρούς και μεγάλους υδροβιοτόπους με έκταση πάνω από 2 εκατομμύρια στρέμματα. Από το 1920 όμως ως σήμερα, έχουν χαθεί περίπου το 60%, από αποξηράνσεις.
Οι 11 υδροβιότοποι Ραμσάρ της πατρίδας μας απειλούνται από την παράνομη και αυθαίρετη δόμηση, τις καταπατήσεις, την εντατικοποίηση της γεωργίας, την ανεξέλεγκτη βόσκηση, την παράνομη υλοτομία και υπεραλίευση, τη λαθροθηρία, τον ευτροφισμό από υδατοκαλλιέργειες, τις αποξηράνσεις, την παράνομη άντληση νερού και από  αστικά και βιομηχανικά απόβλητα και αγροχημικά φάρμακα, ενώ ελλιπή θεωρούνται τα μέτρα διαχείρισης και φύλαξής τους. Επιπρόσθετα, είναι ευάλωτοι σε αλλαγές και πιέσεις, λόγω της κλιματικής αλλαγής (ανύψωση της στάθμης της θάλασσας, διάβρωση, πλημμύρες).
Η διατήρηση των υγροτόπων ως απειλούμενων οικοσυστημάτων, νησίδων βιοποικιλότητας και ασπίδων στην αλλαγή του κλίματος, προωθείται στο πλαίσιο ευρωπαϊκών και διεθνών δεσμεύσεων, όπως η Ευρωπαϊκή Στρατηγική για τη Βιοποικιλότητα, καθώς και στρατηγικών και πολιτικών της χώρας μας, όπως η Εθνική Στρατηγική για τη Βιοποικιλότητα της Ελλάδας.
Στη νέα ΠΡΑΣΙΝΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ της Ε.Ε. (NEWGREENDEAL), γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στο στόχο της προστασίας της Βιοποικιλότητας, ενώ η ΕΕ έχει κηρύξει τη δεκαετία 2020-2030, ως δεκαετία προστασίας της βιοποικιλότητας.
Δυστυχώς η μέχρι σήμερα περιβαλλοντική και υποκριτικά «Πράσινη» πολιτική της Κυβέρνησης της ΝΔ και ο πρόσφατος αντιπεριβαλλοντικός νόμος του κ. Χατζηδάκη, που καταργεί «ουσιαστικά» τους φορείς διαχείρισης προστατευόμενων περιοχών (ΦΔΠΠ), δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, για ουσιαστική προστασία του φυσικού πλούτου της Πατρίδας μας και κατά συνέπεια και των υδροβιότοπων. Ο αγώνας όμως της Κοινωνίας και των κινημάτων για ουσιαστική προστασία τους είναι διαρκής.