Ομιλία του Νίκου Φίλη, τομεάρχη Παιδείας της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική  Συμμαχία, στην εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ «Δημοκρατία και Εκπαίδευση» (2/02/2021)

Η κυβέρνηση ΝΔ είναι η πρώτη στη Μεταπολίτευση που επιχειρεί να γυρίσει το ποτάμι πίσω.
Για δεκαετίες, το πανεπιστήμιο αποτέλεσε μοχλό μετασχηματισμού της κοινωνίας, ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας και όνειρο ανόδου για την ελληνική οικογένεια.
Για τα παιδιά από φτωχά σπίτια που έφταναν στην πανεπιστημιούπολη μέχρι και από το πιο ορεινό χωριό της επαρχίας, αυτή ήταν η μόνη προοπτική για κάτι καλύτερο στη ζωή τους. Για κάτι περισσότερο από αυτό που πέτυχαν οι γονείς τους.
Ο αγώνας για μόρφωση και καλύτερη δουλειά σφράγισε την ελληνική κοινωνία στον Μεταπόλεμο. Το μικρό πανεπιστήμιο του ‘60 διευρύνθηκε πλατιά. Το έκαναν αναγκαίο οι νέες τεχνολογίες, το επέτρεψε η ανάπτυξη της οικονομίας. Το ίδιο συνέβη παντού σε Ευρώπη και ΗΠΑ. Δεν ήταν «ελληνικό φαινόμενο» όπως κάποιοι με ελαφρότητα (που υποκρύπτει από ελιτισμό μέχρι ταξικό μίσος) ισχυρίζονται.
Σήμερα, διακηρυγμένος στόχος της ΕΕ είναι το 40% των πολιτών να έχει πανεπιστημιακή μόρφωση. Η πορτογαλική προεδρία θέλει να τον αναθεωρήσει στο 50%, για το 2030. Η Ελλάδα είναι στο 43,1% (φτηνό και ταπεινό ψέμα της Δεξιάς ότι οι «κακοί φοιτητές» εγκαταλείπουν τις σπουδές τους), η ΕΕ στο 41,6%.
Αυτό το ποτάμι θέλει να γυρίσει πίσω η ΝΔ. Δεν θέλει σπουδαγμένο το λαό, να διεκδικεί καλύτερες δουλειές, με καλύτερο μισθό. Μας τα `πε και το «Ευαγγέλιο Πισσαρίδη».
Λιγότεροι φοιτητές ισούνται με: λιγότερες δημόσιες δαπάνες, περισσότερο ανταγωνισμό στο Λύκειο, περισσότερα έξοδα για φροντιστήρια και «ιδιαίτερα» στους ώμους της οικογένειας, χειρότερες δουλειές αύριο, με μικρότερο μισθό. Και βέβαια, γοργή απομάκρυνση από το στόχο του 50% αποφοίτων.
Η μείωση των δημοσίων δαπανών στην Παιδεία παίρνει διαστάσεις «πανδημίας». Διπλά τις μείωσε η ΝΔ τα δύο πρώτα κυβερνητικά της χρόνια: το είδαμε απολογιστικά για το 2020, προϋπολογιστικά για το 2021.
Δραματικό είναι και το ακόλουθο στοιχείο: η χώρα μας καταλαμβάνει την 28η και τελευταία θέση στη σύγκριση δαπανών για Παιδεία και Υγεία έναντι των δαπανών για Άμυνα. Στην Ελλάδα είναι 5,2 το πηλίκο, ο μ.ό. στην ΕΕ 12,7.
Δεν είναι ούτε η μείωση των εισακτέων, ούτε η μείωση των δημόσιων δαπανών αποσπασματικά μέτρα. Έχουν σαφή ταξικά χαρακτηριστικά. Διώχνουν από την εκπαίδευση χιλιάδες παιδιά, μεταθέτουν το βάρος στις οικογένειες, εμπορευματοποιούν τη μόρφωση, οδηγούν σχολές και τμήματα σε όλη την Ελλάδα, περισσότερο στην περιφέρεια, σε υποβάθμιση, ερήμωση, ή και κλείσιμο.
Όλες αυτές οι αρνητικές αλλαγές που διευρύνουν τις ανισότητες, θα προκαλέσουν αντιδράσεις, κυρίως μετά την πανδημία, όταν οι πτυχές τους γίνουν πιο φανερές στις οικογένειες και τους νέους. Για αυτό η κυβέρνηση οργανώνει την καταστολή.
Μέσα στα πανεπιστήμια, η ίδρυση της πανεπιστημιακής αστυνομίας καθώς και η παρακολούθηση με κάμερες των συνελεύσεων, της απλής συνάθροισης των φοιτητών, όπως και των επικοινωνιών (μέιλ, τηλέφωνα κλπ.) συγκροτούν ένα καθεστώς σκληρής επιτήρησης, χωρίς προηγούμενο.
Τη συντηρητική παράταξη, ιδιαίτερα στις ακροδεξιές εκφράσεις της, τη διακατείχε πάντα ένα πνεύμα εκδίκησης για τη Μεταπολίτευση και ειδικότερα για το πανεπιστήμιο. Επειδή εκεί οργανώθηκε το κίνημα αντίστασης και εκδημοκρατισμού της κοινωνίας, στις ανώμαλες περιόδους του μεταπολέμου και της χούντας.
Όταν ο κ. Χρυσοχοΐδης κραυγάζει «Λευτεριά από την Μεταπολίτευση», ελεύθερος πια να το λέει μέσα από τις γραμμές της ΝΔ, εκφράζει τις πιο ακραίες ακροδεξιές απόψεις. Μιλάει για αυτούς που θεωρούσαν πάντοτε το πανεπιστήμιο μισητό, εχθρικό χώρο, επειδή εκεί ωρίμαζαν οι νέοι πολιτικά, σε μαχητικές, αριστερές, προοδευτικές απόψεις. Για αυτό συκοφαντούν τα πανεπιστήμια ως «άντρα ανομίας» και το άσυλο ως «άσυλο τρομοκρατίας».
Είναι οι ίδιοι που πανικοβάλλονται ότι η Κοινωνιολογία κάνει τα παιδιά αριστερούς. Οι ίδιοι που κατάργησαν σε μια νύχτα τα σύγχρονα προγράμματα Ιστορίας, οι ίδιοι που αφυδατώνουν την Κοινωνική και Πολιτική Αγωγή προσθέτοντας αντίθετα προσευχές και εκκλησιασμούς.
Στην πραγματικότητα, αυτό που κάνουν είναι επίθεση στη Δημοκρατία. Μια επίθεση που εμφορείται από το πνεύμα ενός νέου εμφυλίου. Στρατηγικός τους στόχος, διακηρυγμένος εξάλλου, να καταστήσουν παρένθεση την αριστερή διακυβέρνηση και να εξορίσουν την Αριστερά από τη διεκδίκηση της εξουσίας. Να εμπεδώσουν ένα μοντέλο μονοκομματικής εξουσίας, να επαναφέρουν τον αναχρονισμό της «μοναδικής σκέψης».
Σύντομα θα διαψευστούν. Οι κοινωνικές ανισότητες δημιουργούν δυνατότητες ριζοσπαστικής δημοκρατικής παρέμβασης. Εδώ είμαστε λοιπόν.