08/03/2021
Η φετινή 8η Μάρτη είναι διαφορετική από τις προηγούμενες. Βρίσκει την ελληνική κοινωνία μπροστά σε ένα πρωτοφανές κύμα καταγγελιών για τη σεξουαλική βία και τη χώρα σε ένα παρατεταμένο λοκντάουν για περισσότερο από ένα χρόνο. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, τα αιτήματα για ισότητα των φύλων είναι τρομερά επίκαιρα και η κοινωνία έτοιμη για αλλαγές προς μια πιο δίκαιη κοινωνία, με περισσότερη έμφυλη ισότητα, λιγότερη σεξουαλική βία, λιγότερα στερεότυπα. Είναι κάτι απλό αυτό; - Όχι, δεν είναι. Απαιτεί στρατηγικό σχέδιο, πολιτική βούληση και όραμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι έτοιμος να αναλύσει και να συζητήσει το πρόγραμμά του για την ισότητα των φύλων. Το παρόν κείμενο αποτελεί μια προσπάθεια εξειδίκευσης του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, βασισμένη στο Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Ισότητα των Φύλων, που είχε καταρτίσει ως Κυβέρνηση.
Στρατηγικοί στόχοι για την ισότητα των φύλων
Η προώθηση της ισότητας των φύλων στην αγορά εργασίας και η εναρμόνιση οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής
Η προστασία των δικαιωμάτων των γυναικών με έμφαση στην εξάλειψη των πολλαπλών διακρίσεων που υφίστανται οι γυναίκες ΑμεΑ, οι γυναίκες μετανάστριες και πρόσφυγες, μακροχρόνια άνεργες, μονογονείς, Ρομά και άλλες ευπαθείς κοινωνικά ομάδες γυναικών
Η πρόληψη και αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών στην οικογένεια, την εργασία και την κοινωνία
Η προώθηση της ισότητας στην εκπαίδευση, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, τα μέσα ενημέρωσης, την υγεία
Η ισόρροπη συμμετοχή των γυναικών στα κέντρα λήψης αποφάσεων
ΑΓΟΡΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ & ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ
Όσον αφορά τον τομέα της Εργασίας, εντοπίζεται το πρόβλημα της χαμηλής απασχόλησης των γυναικών σε σχέση με αυτή των ανδρών, το οποίο επιδεινώθηκε εν μέσω πανδημίας, γιατί αυξήθηκαν οι φροντιστικές δραστηριότητες των γυναικών, δηλαδή η μη αμειβόμενη οικιακή εργασία. Επιπλέον, οι εργαζόμενες γυναίκες κατέχουν συνήθως πιο χαμηλά αμειβόμενες και περισσότερο επισφαλείς θέσεις εργασίας από τους άνδρες, συχνά με μηδαμινά περιθώρια ανέλιξης. Τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα, εκτός από το έμφυλο χάσμα στην εργασία και το έμφυλο συνταξιοδοτικό χάσμα. Άρα λοιπόν, τα μέτρα αντιμετώπισης του έμφυλου συνταξιοδοτικού χάσματος σχετίζονται άμεσα με τα μέτρα για την αντιμετώπιση των έμφυλων ανισοτήτων στον χώρο της εργασίας. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προτείνει τη χορήγηση στις γυναίκες συνταξιοδοτικών μορίων για τη διακοπή της σταδιοδρομίας, που συνδέεται με την παροχή φροντίδας. Οι μειωμένες αποδοχές, τα υψηλότερα ποσοστά μερικής απασχόλησης και τα χρονικά κενά στη σταδιοδρομία των γυναικών λόγω ευθυνών φροντίδας, πρέπει να ληφθούν υπόψη από τα σύγχρονα συνταξιοδοτικά συστήματα. Όσον αφορά τη μείωση του έμφυλου μισθολογικού χάσματος κατά την εργασία, υπάρχουν πολλοί τρόποι για να το πετύχει μια κυβέρνηση. Ενδεικτικά: ενθάρρυνση των επιχειρήσεων για την εκπόνηση Σχεδίων Ισότητας, για την προώθηση της αρχής της Ίσης Αμοιβής για Ίση Εργασία, ποσόστωση φύλου στα διοικητικά συμβούλια των εταιρειών, πολιτικές μισθολογικής διαφάνειας, αλλά και επιμόρφωση του ΣΕΠΕ σε θέματα ισότητας και ίσης μεταχείρισης. Επιπλέον, όσον αφορά την προώθηση της γυναικείας επιχειρηματικότητας, είναι σημαντική η αναζήτηση φορολογικών και ασφαλιστικών κινήτρων για την ενθάρρυνση των γυναικών, καθώς και η ένταξη της οπτικής του φύλου σε δράσεις των επιχειρήσεων κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας.
Όσον αφορά την συμφιλίωση οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής, η βελτίωση της νομοθεσίας όσον αφορά τις άδειες μητρότητας και πατρότητας είναι εκ των ων ουκ άνευ, καθώς επίσης και η δημιουργία ενός ιδιαίτερα στιβαρού προστατευτικού πλαισίου της άδειας ανατροφής των ΙΔΟΧ, αυτοαπασχολούμενων και ωφελούμενων από προγράμματα του ΟΑΕΔ γυναικών, καθώς επίσης και για την προστασία των εγκύων ή μητέρων από την εργοδοτική αυθαιρεσία. Το πρώτο όμως και κύριο είναι η ενθάρρυνση ανδρών και γυναικών για την ίση κατανομή των οικιακών ευθυνών και για την εξάλειψη των στερεοτύπων για το ρόλο των δύο φύλων στο σπίτι και στην οικογένεια, κάτι που απαιτεί ενημερωτικές καμπάνιες, εκπαίδευση, κίνητρα και φυσικά εκπαίδευση από μικρή ηλικία.
ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΠΟΛΛΑΠΛΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΕΥΠΑΘΕΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΟΜΑΔΕΣ
Σύμφωνα και με τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε κάθε κράτος-μέλος, η διάσταση του φύλου οφείλει να είναι ορατή στις πολιτικές που σχεδιάζονται και εφαρμόζονται για τις ευπαθείς κοινωνικά ομάδες, από όλους τους συναρμόδιους θεσμικούς φορείς. Στο πλαίσιο αυτό, είναι απαραίτητη η επιμόρφωση και η ευαισθητοποίηση δημόσιων λειτουργών όπως του νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού – αναγνώριση θυμάτων βίας, trafficking, κλπ – , του προσωπικού των υπηρεσιών Πρώτης Υποδοχής και των εργαζόμενων στα Κέντρα Φιλοξενίας Προσφύγων και Μεταναστών, του ένστολου προσωπικού της ΕΛ.ΑΣ και των σωφρονιστικών υπαλλήλων, των ΟΤΑ, των επαγγελματιών στον τομέα της τοξικοεξάρτησης, κοκ. Επιπλέον, η διεξαγωγή ερευνών και μελετών, η εκπόνηση εργαλείων και δεικτών για τις κατηγορίες γυναικών που υφίστανται πολλαπλές διακρίσεις είναι απαραίτητο στοιχείο για τον σχεδιασμό πολιτικών. Τα προγράμματα κατάρτισης-απόκτησης επαγγελματικών δεξιοτήτων ή η δημιουργία προγραμμάτων κοινωνικής επιχειρηματικότητας (ΚΟΙΝΣΕΠ), που θα στελεχώνονται από αποφυλακισμένες γυναίκες, γυναίκες μονογονείς, θύματα βίας, μετανάστριες κλπ, τα προγράμματα ενίσχυσης κοινωνικών δεξιοτήτων μαθητριών Ρομά με στόχο την σχολική ένταξη, τα προγράμματα δημιουργικής απασχόλησης παιδιών αλλοδαπών γυναικών ή Ρομά, απαιτούν αρχικά τη διεξαγωγή ερευνών-μελετών, την επάρκεια σε στατιστικά και τη δημιουργία εργαλείων. Φορείς όπως η ΓΓΙΦ, το ΚΕΘΙ, το ΕΚΚΑ, έχουν τεράστια εμπειρία, αυτό που λείπει είναι η πολιτική βούληση, λόγω μιας παρωχημένης αντίληψης ότι οι μελέτες και οι έρευνες είναι «πεταμένα λεφτά». Στην πραγματικότητα, «πεταμένα λεφτά» είναι ό,τι γίνεται χωρίς να βασίζεται σε ερευνητικά δεδομένα.
ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ
Η καταπολέμηση της έμφυλης, ενδοοικογενειακής και σεξουαλικής βίας πρέπει να είναι ανάμεσα στις προτεραιότητες των πολιτικών ισότητας του επόμενου διαστήματος. Το Δίκτυο Δομών για την πρόληψη και εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών πρέπει να ενισχυθεί, να επεκταθεί σε κάθε άκρη της Ελλάδος και να γίνουν οι δομές του (Συμβουλευτικά Κέντρα, Ξενώνες Φιλοξενίας, τηλεφωνική γραμμή SOS15900) μόνιμες δομές του κράτους. Κάθε Δήμος οφείλει να αποκτήσει το δικό του Συμβουλευτικό Κέντρο για γυναίκες και η Πολιτεία να φροντίσει να δημιουργηθούν και να εφαρμοστούν προληπτικές παρεμβάσεις και θεραπευτικά προγράμματα και για τους δράστες ενδοοικογενειακής, έμφυλης βίας και σεξουαλικών αδικημάτων. Επιπλέον, η θεσμική μέριμνα για την επαγγελματική αποκατάσταση των γυναικών, θυμάτων έμφυλης βίας και η λήψη μέτρων διευκόλυνσής τους στην εργασία, κατά τα πρότυπα της Ισπανίας, είναι ιδιαίτερα σημαντική.
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ, ΜΜΕ, ΥΓΕΙΑ
Η προώθηση της ισότητας των φύλων σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης και έρευνας είναι ιδιαίτερα σημαντική. Η διαμόρφωση ενός σύγχρονου εκπαιδευτικού πλαισίου σπουδών τόσο για την πρωτοβάθμια όσο και για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, με ενσωματωμένη οριζόντια τη διάσταση του φύλου, αλλά και η ένταξη του μαθήματος της σεξουαλικής εκπαίδευσης στα σχολεία είναι βασικός πυλώνας της έμφυλης ισότητας.
Όσον αφορά την πολιτιστική δημιουργία, αυτή λειτουργεί ως δέκτης και πομπός τυποποιημένων αντιλήψεων και στερεοτύπων. Κάθε πολιτιστικό προϊόν αντικατοπτρίζει τις δεσπόζουσες ταξικές, φυλετικές και έμφυλες αναπαραστάσεις και φέρει αναπόφευκτα τη σφραγίδα των κοινωνικών αντιλήψεων των δημιουργών. Και η πιο ανεπαίσθητη υποψία ρατσιστικού και σεξιστικού μηνύματος, όταν προβάλλεται ως «καλλιτεχνική δραστηριότητα» έχει ισχυρό αντίκτυπο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Για τον λόγο αυτό, η προώθηση της ισότητας των φύλων στην πολιτιστική δημιουργία έχει διττό ρόλο: από τη μία την προσπάθεια εξάλειψης στερεοτύπων μέσω της ενίσχυσης του καλλιτεχνικού έργου ανδρών και γυναικών που προωθεί την ισότητα και από την άλλη την ενίσχυση γυναικών δημιουργών, στους τομείς που υποεκπροσωπούνται.
Στην εξάλειψη προκαταλήψεων και στερεοτύπων σημαντικό ρόλο μπορούν να παίξουν και τα ΜΜΕ, υπό την προϋπόθεση της καθιέρωσης ενός θεσμικού πλαισίου για την εξάλειψη του σεξισμού, του ρατσισμού, της εμπορευματοποίησης του γυναικείου σώματος, της ομοφοβίας, της τρανσφοβίας και των διακρίσεων σε βάρος των ευπαθών κοινωνικών ομάδων. Η ευαισθητοποίηση και επιμόρφωση των επαγγελματιών των ΜΜΕ – δημόσιων και ιδιωτικών – αλλά και η θεσμική ενίσχυση της συμμετοχής των γυναικών στο ΕΣΡ και στα συλλογικά όργανα των ΜΜΕ οφείλει να βρίσκεται διαρκώς στον σχεδιασμό της Πολιτείας.
Ο αθλητισμός συνιστά επίσης έναν χώρο έντονων διακρίσεων και στερεοτυπικών αντιλήψεων μεταξύ γυναικών και ανδρών, καθώς θεωρείται ένα προνομιακό πεδίο δράσης των ανδρών, όπου οι γυναίκες υπολείπονται τόσο σε επίπεδο συμμετοχής όσο και διοίκησης και δεν απολαμβάνουν τις ίδιες ευκαιρίες ένταξης, ενασχόλησης και επαγγελματικής απορρόφησης, παρά την πρόοδο που έχει συντελεστεί. Η επαναφορά της ποσόστωσης φύλου στα ΔΣ των αθλητικών σωματείων, η εκπόνηση Κώδικα Συμπεριφοράς Προπονητών/ριών με αναφορά σε θέματα σεξουαλικής βίας και παρενόχλησης και η ενσωμάτωση της οπτικής του φύλου στα αναλυτικά προγράμματα σπουδών Φυσικής Αγωγής είναι μόνο μερικές από τις προτάσεις που εύκολα μπορούν να υλοποιηθούν.
Όσον αφορά την υγεία, παρά το γεγονός ότι η απόκλιση στο προσδόκιμο ζωής μεταξύ των δύο φύλων παραμένει υπέρ των γυναικών, οι γυναίκες έχουν λιγότερα χρόνια υγιούς ζωής, μεγαλύτερη νοσηρότητα και χειρότερους δείκτες ευεξίας και λειτουργικότητας. Επιδίωξη, στον τομέα αυτό, πρέπει να αποτελεί ο σχεδιασμός και η παροχή υπηρεσιών υγείας με βάση τις διαφορετικές ανάγκες των φύλων. Έμφαση πρέπει να δοθεί στη σεξουαλική και αναπαραγωγική υγεία, με δωρεάν υπηρεσίες για όλες τις γυναίκες. Επίσης, προτεραιότητα πρέπει να αποτελέσει η άρση των έμφυλων στερεοτύπων στον τομέα της υγείας και η ιδιαίτερη μέριμνα στις ανάγκες των ειδικών και ευάλωτων ομάδων του γυναικείου πληθυσμού που υφίστανται πολλαπλές διακρίσεις, με την ενδυνάμωση του θεσμού της/του διαμεσολαβήτριας/ή υγείας για τη διευκόλυνση των ομάδων αυτών σε υπηρεσίες υγείας όλων των βαθμίδων.
ΙΣΟΡΡΟΠΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΛΗΨΗΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ
Η ισόρροπη συμμετοχή ανδρών και γυναικών στα κέντρα λήψης αποφάσεων συνιστά ουσιαστική προϋπόθεση για την επίτευξη της διαφάνειας και της λογοδοσίας των κυβερνήσεων και της διοίκησης και της αειφόρου ανάπτυξης σε όλους τους τομείς της ζωής (Διακήρυξη Δράσης του Πεκίνου, 1995). Η εφαρμογή, λοιπόν, και η αύξηση (40%) της ποσόστωσης φύλου στις εθνικές, αυτοδιοικητικές, κ.ά. εκλογές είναι κάτι παραπάνω από μια «θετική διάκριση», καθώς επίσης και στα ΔΣ των Δημοσίων φορέων και των φορέων της Γενικής Κυβέρνησης. Δεν είναι λίγες οι κυβερνήσεις χωρών που έχουν ξεκινήσει να εφαρμόζουν την ίση συμμετοχή (50%-50%) των φύλων σε κυβερνητικά πόστα και μέχρι στιγμής βγαίνουν δικαιωμένες. Απαραίτητη προϋπόθεση για την εφαρμογή των παραπάνω είναι η αποφασιστικότητα των κομμάτων, το θάρρος των πολιτικών αρχηγών και η διορατικότητα του πολιτικού συστήματος γενικότερα.
Ένας άλλος κόσμος, φεμινιστικός, αντικαπιταλιστικός, αντιπατριαρχικός είναι εφικτός. Γυναίκες και άνδρες οφείλουμε να παλέψουμε γι’ αυτό.
“Σε αυτή την Ημέρα της Γυναίκας, ας αναγνωρίσουμε τις ηρωίδες της καθημερινότητας μας, εν μέσω πανδημίας. Όλες τις γυναίκες που σε συνθήκες ανασφάλειας και ψυχικής πίεσης, εργάζονται σκληρά, φροντίζουν παιδιά και γονείς, μιλάνε ανοιχτά καταγγέλλοντάς τους θύτες τους, τις γυναίκες που θέλουν να ζουν, όπως ορίζουν οι ίδιες.
Σήμερα, όπως και σε κάθε κρίσιμη εποχή, οι γυναίκες σηκώνουν δυσανάλογα το βάρος των δυσκολιών, αγωνιζόμενες να ισορροπήσουν τους πολλαπλούς ρόλους που η κοινωνία τους αποδίδει.
Σήμερα, δεν είναι μια απλή γιορτή. Είναι μια υπενθύμιση πως οι γυναίκες ακόμη διεκδικούν, πως υπάρχουν ακόμη πολλές μάχες να δοθούν και είναι χρέος μας να στεκόμαστε δίπλα τους.”
Η 8η Μάρτη, διεθνής ημέρα της Γυναίκας, δεν είναι ημέρα εορτασμού, αλλά ημέρα αφύπνισης της Κοινωνίας και των γυναικών για το διαρκή αγώνα, για ισοτιμία και ίσα δικαιώματα, σε όλους τους τομείς. Ίσα δικαιώματα στην εργασία, στην κατάληψη θέσεων ευθύνης, στην επιστήμη, στην πολιτική, στην οικογένεια, στην κοινωνική ζωή, σπάζοντας τις πατριαρχικές αντιλήψεις.
Η δεκαετής οικονομική κρίση, οι εφαρμοζόμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές και οι επιπτώσεις τους στη Γυναίκα, έκαναν πάλι αντικείμενο διεκδίκησης, τις γυναικείες κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης.
Φεμινιστικά κινήματα ξαναζωντανεύουν και στο περιβάλλον της πανδημίας που ζούμε, τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις των γυναικών γίνονται ιδιαίτερα επίκαιρα. Οι γυναίκες πλήττονται περισσότερο από την ανεργία και βιώνουν μεγαλύτερη εργασιακή ανασφάλεια. Νέες εργασιακές σχέσεις με «ενοικιαζόμενη εργασία», κυρίως νέων γυναικών, επιδεινώνουν την κατάσταση.
Η Γυναίκα είναι παρούσα, στην πρώτη γραμμή και την εποχή της πανδημίας. Χρήζουν ιδιαίτερης αναφοράς οι εργαζόμενες στην Υγεία, στην Εκπαίδευση, στην Καθαριότητα, στα ταχυδρομεία, στα σούπερ μάρκετ και στην εφοδιαστική αλυσίδα, ενώ λείπουν οι κοινωνικές υποδομές στήριξης της γυναίκας και της οικογένειας.
Επιπλέον, η τηλεργασία δημιουργεί νέα δεδομένα, ενοποιώντας το χώρο του σπιτιού με το χώρο της δουλειάς και διαμορφώνοντας ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες. Οι μητέρες έχουν να αντιμετωπίσουν και τη συνεχή παρουσία των παιδιών, το τρόπο απασχόλησης τους, την απομάκρυνση από το σχολείο και τη σχολική κοινότητα. Σοβαρά είναι και όλα τα ψυχοκοινωνικά προβλήματα, απόρροια των συνεχών lockdown και του περιορισμού ανθρώπινων επαφών και σχέσεων.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, έχουμε αύξηση περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας σε συνθήκες εγκλεισμού, καθώς και τον πρόσφατο καταιγισμό από αποκαλύψεις σεξουαλικών παρενοχλήσεων και βιασμών στους χώρους του πολιτισμού, του αθλητισμού και εν γένει της εργασίας.
Το ελληνικό #metoo έφερε στην επιφάνεια όλες τις χρόνιες αντιλήψεις υποβάθμισης των γυναικών, την έλλειψη Παιδείας και μέτρων αντιμετώπισης από την πλευρά της Πολιτείας, στα θέματα έμφυλης βίας και προστασίας των θυμάτων.
Η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη μετέφερε τη Γενική Γραμματεία-οικογενειακής πολιτικής -και Ισότητας των Φύλων (νέα ονομασία), στο Υπουργείο Εργασίας, υποβαθμίζοντάς τη, αγνοώντας την ανάγκη οριζόντιων πολιτικών Ισότητας και σε αντίθεση με την άποψη των γυναικείων οργανώσεων.
Επιπλέον, τα Γραφεία Αντιμετώπισης Ενδοοικογενειακής Βίας της ΕΛ.ΑΣ., που δημιουργήθηκαν επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, παραμένουν υποστελεχωμένα.
ΟΛΕΣ -όπως και όλοι-έχουν δικαίωμα και πρέπει να μιλήσουν. Ταυτόχρονα, όλες και όλοι πρέπει να αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματα των γυναικών στην Εργασία, στην ασφάλιση, σε αξιοπρεπή ζωή. Για τη προστασία της μητρότητας, για τη λειτουργία σε κάθε νομό ιατροδικαστικών κέντρων και δημόσιων κοινωνικών υπηρεσιών, για την πρόληψη του φαινομένου της βίας και για τη στήριξη των θυμάτων της έμφυλης βίας (ξενώνες, τηλεφωνικές γραμμές, νομικής, ιατρικής και ψυχολογικής υποστήριξης, ειδικά στελεχωμένα αστυνομικά τμήματα κ.ά).
Καμία ανοχή στην παρενόχληση, στη βία και στην αυθαιρεσία, σε όλους τους χώρους της κοινωνικοπολιτικής ζωής.
Μας έδωσες την ευκαιρία να δούμε το τέρας κατάματα. Το τέρας της έμφυλης βίας, της ενδοοικογενειακής βίας, το τέρας των διακρίσεων στους χώρους εργασίας. Μίλησες και τίποτα δεν μοιάζει το ίδιο με πριν. Αλλά είναι μόνο η αρχή. Οι διακρίσεις, η κάθε μορφής βία είναι ακόμα εδώ. Και θα είναι για όσο ακόμα αντιμετωπίζουμε την ισότητα αποκλειστικά και μόνο ως ζήτημα που κατοχυρώνεται από ένα νομικό κείμενο και όχι ως κάτι ευρύτερο, ως μια διαρκής μάχη στην καθημερινότητά μας. Μάχη, διεκδίκηση, έμπνευση στην καθημερινότητα μας, στην οικογένειά μας, στους εργασιακούς χώρους μας, στην κοινωνία μας, μέσα μας. Αγώνας ενάντια σε προκαταλήψεις και στερεότυπα. Στο πιο κρίσιμο της γενιάς μας σταυροδρόμι, οι επιλογές μας και η στάση μας δεν μπορεί να διαμορφώνουν άλλο πια ένα πολύμορφο εξουσιαστικό σύστημα, το οποίο εξαθλιώνει, απομονώνει και συγκαλύπτει. Η μόνη απάντηση απέναντι στη συγκάλυψη, στις έμφυλες διακρίσεις, στην απομόνωση, είναι η αλληλεγγύη, η συλλογική πρόοδος και ο σεβασμός.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ο Σωκράτης Βαρδάκης, βουλευτής Ηρακλείου ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, δήλωσε:
«8 Μαρτίου τιμούμε τον αγώνα και τα επιτεύγματα του γυναικείου κινήματος. Η πολιτική σημασία της ημέρας παραμένει ισχυρή και επίκαιρη.
Από το 1857, όταν οι εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας της Νέας Υόρκης διαδήλωναν για τη μείωση των δεκαέξι ωρών εργασίας σε δέκα, αλλά και την εξίσωση των μισθών ανδρών και γυναικών, μέχρι σήμερα, το γυναικείο κίνημα συνεχίζει να αγωνίζεται για την ισότητα μεταξύ των δύο φύλων, την ίση αμοιβή στην εργασία, την εξάλειψη της βίας εναντίον τους, τον έλεγχο στο σώμα τους, την ίση συμμετοχή τους στα κέντρα λήψης αποφάσεων.
Η πορεία του κινήματος είναι εντυπωσιακή. Τον 19ο αιώνα, παρουσιάστηκε το κοινωνικό κίνημα του φεμινισμού, με στόχο την εξάλειψη κάθε φυλετικής ανισότητας. Από το τέλος του 19ου αιώνα, αρχίζει η γυναίκα σε όλο τον κόσμο να αποκτά δικαιώματα ψήφου και να διεκδικεί θέση στα δημόσια και κυβερνητικά αξιώματα. Στις αρχές του 20ου αιώνα αναπτύχθηκε σε όλη την Ευρώπη ένα δυναμικό κίνημα διεκδίκησης της γυναικείας ψήφου από τις «σουφραζέτες».
Στην Ελλάδα η πρώτη γυναικεία εφημερίδα, η «Εφημερίδα των Κυριών (1887) πρόβαλλε θέματα που αφορούσαν στο δικαίωμα στην εκπαίδευση και την εργασία. Ενώ η πρώτη απεργία εργατριών έγινε στον Πειραιά, τον Απρίλιο του 1982, στο εργοστάσιο υφαντουργίας των αδελφών Ρετσίνα, οι οποίοι είχαν αποφασίσει να μειώσουν τους μισθούς των γυναικών.
Ο αγώνας των γυναικών για την υπεράσπιση του πλανήτη, της ειρήνης και της αλληλεγγύης, είναι διαρκής, γιατί στην κλιματική κρίση, στους πολέμους και την προσφυγιά, τα πρώτα θύματα είναι οι γυναίκες. Οι γυναίκες θύματα και του εργασιακού εκφοβισμού αλλά και της σεξουαλικής παρενόχλησης. Το τελευταίο διάστημα μάλιστα βρεθήκαμε μπροστά στην σκληρή πραγματικότητα, καθώς διαπιστώσαμε ότι τα φαινόμενα αυτά είναι δυστυχώς αρκετά συνήθη και στη χώρα μας. Οι γυναίκες όμως ορθώνουν ανάστημα και με την φωνή τους συμβάλλουν στην αντιμετώπιση των φαινομένων αυτών, με την ελπίδα να καταπολεμηθούν μια και καλή.
Το μήνυμα είναι ένα και σαφές. Στεκόμαστε δίπλα στον αγώνα των γυναικών για ελευθερία και ισότητα, ενώνουμε τις δυνάμεις μας για μια αξιοπρεπή ζωή με ίσα εργασιακά δικαιώματα για όλους.»
Η 8η Μαρτίου που καθιερώθηκε ως «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας» τιμά τους αγώνες των γυναικών για ίσα δικαιώματα στην οικογένεια, στην κοινωνία, στην πολιτική, στην οικονομία, στον πολιτισμό.
Παρά τις κατακτήσεις, έχουμε ακόμα δρόμο να διανύσουμε.
Τα προβλήματα των γυναικών πολλαπλασιάζονται και οξύνονται μέσα στην υγειονομική και οικονομική κρίση αφού ως εργαζόμενες και μητέρες πλήττονται περισσότερο από την αυξανόμενη ανεργία και την ενδοοικογενειακή βία.
Το κίνημα #metoo δυναμώνει την φωνή μας ενάντια σε κάθε φαινόμενο σεξισμού, έμφυλης βίας και παρενόχλησης.
Όμως ο αγώνας για την αλλαγή των κοινωνικών προτύπων είναι κοινός, των γυναικών αλλά και των ανδρών. Όλες και όλοι μαζί μπορούμε!
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας δεν αποτελεί μια μέρα με μονοσήμαντη συμβολική χροιά, αλλά ένα ουσιαστικό χρονικό ορόσημο με προεκτάσεις στο σήμερα. Είναι ένα σημείο αναφοράς των αγώνων του φεμινιστικού κινήματος για χειραφέτηση. Μια διαχρονική συμπύκνωση αιτημάτων για ουσιαστική ισότητα των φύλων.
Από το πρωταρχικό αίτημα για δικαίωμα ψήφου και ισότιμη συμμετοχή στα κοινά, μέχρι σύγχρονα αιτήματα που αφορούν την αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος και την ίση αμοιβή στην εργασία, οι διεκδικήσεις του φεμινιστικού κινήματος έρχονται από παλιά και επανανοηματοδοτούν το σημερινό κοινωνικό και πολιτικό τοπίο.
Εξάλλου, οι πρόσφατες καταγγελίες για σεξουαλική κακοποίηση ή παρενόχληση που δημιούργησαν μια ελληνική εκδοχή του κινήματος «metoo», αλλά και η αύξηση των φαινομένων ενδοοικογενειακής βίας κατά τη διάρκεια της πανδημίας, φανερώνουν με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο τις ισχυρές ρίζες της πατριαρχίας.
Η κουλτούρα του βιασμού και ο σεξισμός, που αποτυπώνεται ακόμα και στη χρήση της γλώσσας στη δημόσια σφαίρα, καθώς και σε πληθώρα τηλεοπτικών προγραμμάτων, είναι ορισμένες από τις πτυχές αυτής της κυριαρχίας. Υπάρχει ανάγκη αυτή η κυριαρχία, μέσα από σύγχρονες αντιστάσεις και αιτήματα, να βαραθρωθεί. Από την ιδιωτική σφαίρα μέχρι τον εργασιακό χώρο, η ουσιαστική ισότητα των φύλων αποτελεί διακύβευμα. Είναι υπόθεση όλων να επιτευχθεί.
Η σημερινή είναι μία μέρα που όλες μας, θα θέλαμε να μην χρειάζεται να κάνουμε κάποια δήλωση.
Η χειραφέτηση της γυναίκας να ήταν κάτι δεδομένο, ο σεξισμός μία κακή ανάμνηση, η ενδοοικογενειακή βία ένα κομμάτι της ιστορίας που όλες μας θέλουμε να ξεχάσουμε.
Δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι έτσι.
Μία στις τέσσερις γυναίκες έχει δεχτεί σωματική ή λεκτική βία από σύντροφο της
Μία στις δύο γυναίκες έχουν δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασία τους
Οι γυναίκες αμείβονται κατά 14% λιγότερο απ` ό,τι οι άντρες για την ίδια εργασία
Για μία γυναίκα υπάρχουν δύο άντρες σε διευθυντικές θέσεις
Μόλις στις τελευταίες ευρωεκλογές το ποσοστό εκπροσώπησης από γυναίκες πολιτικούς ξεπέρασε το 40%.
Το κίνημα #Me_Too έφερε στην επιφάνεια ιστορίες γυναικών που έπεσαν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, εκμετάλλευσης στο χώρο εργασίας τους, εξευτελισμού, ψυχικής βίας, βιασμού.
Ναι, τα τελευταία χρόνια κερδήθηκαν πολλά μέσα από αγώνες, μέσα από αυτή τη διαρκή πάλη για τη συλλογική πρόοδο έναντι των δυνάμεων της συλλογικής οπισθοδρόμησης και σε πολλά μέρη του πλανήτη έχουν κατακτηθεί δικαιώματα τουλάχιστον στο θεσμικό πλαίσιο.
Όμως ο δρόμος που πρέπει να βαδίσουμε εμείς, οι γυναίκες είναι μακρύς και δύσκολος.
Είμαι μία από τις μόλις 65 γυναίκες βουλεύτριες του ελληνικού κοινοβουλίου! Είμαι, επίσης, μόλις η δεύτερη βουλεύτρια που εκλέχθηκε στο νομό Καβάλας.
Τα πράγματα στην αγορά εργασίας είναι ακόμα χειρότερα. Το 62,39% (664.196) των εγγεγραμμένων ανέργων στον ΟΑΕΔ είναι γυναίκες. Επίσης, το 49% των γυναικών δήλωσαν ότι έχουν δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία τους.
Σ` αυτή τη νέα, σκληρή πραγματικότητα, οι γυναίκες συνεχίζουμε τον αγώνα μας για:
Ίση συμμετοχή γυναικών και ανδρών στα κέντρα λήψης αποφάσεων (50-50)
Εξάλειψη βίας κατά των γυναικών και κοριτσιών. Όχι άλλες γυναικοκτονίες.
Δημόσιες πολιτικές και ισχυρό συμπεριληπτικό κράτος πρόνοιας για όλες τις γυναίκες χωρίς διακρίσεις.
Πλήρη εργασία και ίση αμοιβή, με ασφάλιση και ίσα εργασιακά δικαιώματα.
Δικαίωμα στην αντισύλληψη, την άμβλωση και τη γέννα.
Εξάλειψη του σεξισμού και των διακρίσεων με βάση το φύλο, τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου.
Συμμετοχή των γυναικών στο σχεδιασμό, στην ανάπτυξη και στις εφαρμογές των προγραμμάτων της τεχνητής νοημοσύνης.
Καμία μόνη της!
Η 8η Μάρτη, διεθνής ημέρα της Γυναίκας, δεν είναι απλώς μια ημέρα εορτασμού και ειδικά στις παρούσες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, όπου η ελληνική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε ένα πρωτοφανές κύμα καταγγελιών κακοποίησης και έμφυλης βίας και τη χώρα μας σε παρατεταμένο λοκντάουν με το ΕΣΥ και τους ανθρώπους του στα όρια της κατάρρευσης.
Είναι μέρα αφύπνισης, αναστοχασμού και υπενθύμισης των αγώνων των γυναικών σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, αγώνων που έγιναν και αγώνων που πρέπει να γίνουν. Η πολιτική σημασία της ημέρας παραμένει και σήμερα επίκαιρη και εμείς στεκόμαστε δίπλα σας.
Τη φετινή Ημέρα της Γυναίκας νομίζω ότι πρέπει να την αφιερώσουμε στις γυναίκες που τόλμησαν να σπάσουν τη σιωπή και να μιλήσουν για την κακοποίηση που βίωσαν, με πρώτη τη Σοφία Μπεκατώρου, αλλά και όλες τις άλλες γενναίες γυναίκες.
Δεν είναι εύκολο για μία γυναίκα να μιλήσει για τη σεξουαλική κακοποίηση που βίωσε. Δεν είναι εύκολο για πολλούς λόγους. Πρώτον,γιατί δεν θέλει η ίδια να ξύσει παλιές πληγές και να βγάλει στην επιφάνεια της ψυχής της και της μνήμης της βαθιά τραύματα. Όλοι μας αποφεύγουμε να έρθουμε αντιμέτωποι με φαντάσματα του παρελθόντος, που μας στοιχειώνουν.
Ύστερα, δεν είναι εύκολο για μία γυναίκα να μιλήσει για σεξουαλική κακοποίηση, γιατί φοβάται - και δικαίως δυστυχώς - ότι η κοινή γνώμη μπορεί να καταδικάσει εκείνη και όχι τον βιαστή της. Γιατί, δυστυχώς, είναι ακόμα ριζωμένες στην κοινωνία μας αντιλήψεις,όπως ότι η γυναίκα φταίει για την κακοποίηση της, γιατί εκείνη την προκάλεσε. Γιατί του «κουνήθηκε», όπως χυδαία και με απίστευτη ευκολία υποστηρίζουν πολλοί,ανάμεσα σε αυτούς ακόμα και γυναίκες, όπως η κ. Λένα Αξιόγλου, πρόεδρος του Συλλόγου Πρόληψης και Καταπολέμησης της Βίας κατά των Γυναικών στη Λάρισα και υποψήφια βουλευτής της ΝΔ.
Δεν είναι εύκολο ακόμα για μία γυναίκα να μιλήσει για τον βιασμό της ή τη σεξουαλική παρενόχληση που υπέστη, γιατί συχνάζει υπό το καθεστώς του φόβου ότι θα στιγματιστεί, ότι το στίγμα αυτό θα την ακολουθεί σε όλη της τη ζωή και ότι θα σημαδεύει ίσως ακόμη και τις πιο προσωπικές της σχέσεις, όπως αυτή με τον σύντροφό της.
Για όλους αυτούς τους λόγους οι γυναίκες σιωπούν. Σιωπούν και πνίγουν στην απεγνωσμένη σιωπή τους ακόμα και βιασμούς στο σπίτι, από τους άντρες της οικογένειας, βιασμούς στο σχολείο, βιασμούς στη δουλειά, βιασμούς από τον ίδιο τον σύζυγό τους.Δυστυχώς γίνεται και αυτό. Πόσες γυναίκες τολμούν να εξομολογηθούν ότι έχουν αναγκαστεί να κάνουν έρωτα με τη βία ακόμα και με τον ίδιο τους τον άντρα. Πόσες φορές άντρες, κάτω από την επήρεια αλκοόλ, έχουν κακοποιήσει σωματικά και ψυχικά τις ίδιες τους τις γυναίκες. Αν μιλούσαν οι τοίχοι πολλών υπνοδωματίων σε ταπεινά σπίτια, αλλά και σε σπίτια της «καλής κοινωνίας», σε σπίτια υπεράνω υποψίας, θα έφριττε κανείς από όσα θα άκουγε.
Γι’ αυτό αξίζει ένα μεγάλο μπράβο σε όσες τόλμησαν να μιλήσουν, γιατί αυτές οι γυναίκες δικαίωσαν τον ρόλο τους σαν γυναίκες και σαν μάνεςκαι πρέπει να γίνουν παράδειγμα για όλους μας.
Η 8 Μαρτίου είναι ημέρα μνήμης των διαχρονικών αγώνων του κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών σε όλο τον κόσμο.
Είναι ακόμα μία ημέρα αφύπνισης για ένα παρόν και μέλλον με ουσιαστική ισότητα των φύλων και πλήρη χειραφέτηση των γυναικών και των κοριτσιών.
Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα των γυναικών τιμούμε τις γυναίκες που παλεύουν καθημερινά να ανταποκριθούν στις πολλαπλές ιδιότητες και τους ετερόκλητους ρόλους που επωμίζονται τόσο στη δημόσια όσο και την ιδιωτική σφαίρα,
Γυναίκες εργαζόμενες στις Υπηρεσίες Υγείας και άλλες θέσεις της πρώτης γραμμής στη μάχη κατά της πανδημίας.
Γυναίκες που έχουν πληγεί πολύ περισσότερο από την κρίση δουλεύοντας επισφαλώς και χάνοντας τις θέσεις εργασίας τους.
Γυναίκες που οι συνεχόμενοι εγκλεισμοί έχουν οδηγήσει σε αύξηση ενδοοικογενειακής βίας και έχουν προκαλέσει έκρηξη νέων μορφών ψυχολογικής και σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας και το διαδίκτυο.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ νομοθέτησε και εφάρμοσε ό,τι πιο σύγχρονο και προοδευτικό υπήρχε στην πολιτική φύλου και άνοιξε το δρόμο για την κατάκτηση της ουσιαστικής ισότητας μέσα από την καθολικότητα των δικαιωμάτων. Δυστυχώς, η κυβέρνηση της ΝΔ ανέκοψε αυτή την πορεία έχοντας ήδη επιφέρει οπισθοδρόμηση και σε αυτό το πεδίο.
Εμείς θα συνεχίσουμε καθημερινά με δράσεις και παρεμβάσεις εντός κι εκτός Βουλής, τον αγώνα για όλες τις γυναίκες χωρίς διακρίσεις. Γυναίκες εργαζόμενες, αγρότισσες, συνταξιούχες, μητέρες, γυναίκες Ρομά, μωρομάνες κρατούμενες στις φυλακές, γυναίκες μετανάστριες και πρόσφυγες. Γιατί για μας, τα δικαιώματα των γυναικών είναι δικαιώματα όλων και η υπεράσπισή τους περνάει μέσα από την εξάλειψη των ανισοτήτων και την κοινωνική χειραφέτηση.
Η Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. ΠΕ Κοζάνης κ. Καλλιόπη Βέττα με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας, προέβη στην ακόλουθη δήλωση:
«Η Ημέρα της Γυναίκας συνιστά μια ευκαιρία, αφενός για να θυμηθούμε και να τιμήσουμε όλες και όλους που πρωτοστάτησαν διαχρονικά στον αγώνα για ίσα δικαιώματα και, αφετέρου, να προσπαθήσουμε ακόμη περισσότερο για την εδραίωση και την εμβάθυνση της ισότητας και της δικαιοσύνης.
Σήμερα, παρά τις κατακτήσεις και τα επιτεύγματα, πολλά μένουν να πραγματοποιηθούν σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο.
Οι γυναίκες δεν αντιμετωπίζονται με ίσους όρους, παρά τις γνώσεις, τα εφόδια και την αξία τους. Υφίστανται μια σειρά από περιορισμούς, εξαιρέσεις, αποκλεισμούς, ακόμα και επιθέσεις λόγω του φύλου τους.
Οι πρόσφατες δημοσιοποιήσεις περιστατικών κακοποίησης και βιασμού αποδεικνύουν ότι η κοινωνία έχει να κάνει πολλά βήματα για την αποφυγή της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης εναντίον των γυναικών.
Ωστόσο, ο αγώνας για βελτίωση είναι όχι μόνο επιθυμητός, αλλά αναγκαίος.
Γιατί ένας τέτοιος κόσμος, απαλλαγμένος από την βία και τις διακρίσεις, δεν θα είναι καλύτερος μόνο για τις γυναίκες.
Θα είναι αλληλέγγυος και ειρηνικός για όλες και όλους, θα είναι ένας δίκαιος κόσμος».
Ένας αγώνας όλης της ανθρωπότητας. Η πανδημία βρήκε τη γυναίκα πιο ευάλωτη. Εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα πλήττονται, η αβεβαιότητα αποτελεί καθημερινότητα ενώ παράλληλα οι ευθύνες «του σπιτιού» αυξάνονται και η ανταπόκριση στους πολλαπλούς ρόλους που κουβαλά μια γυναίκα σε συνθήκες lockdown είναι πραγματικά εξοντωτική.
Είναι οι γυναίκες εκείνες που εργάζονται στους κοινωνικούς τομείς που έχουν πληγεί εξαιτίας των μέτρων κοινωνικής αποστασιοποίησης. Είναι οι γυναίκες που απασχολούνται στην «μαύρη οικονομία», που εισπράττουν χαμηλές αμοιβές και που δεν έχουν καμία νομική προστασία ούτε δικαιώματα για σύνταξη και υγειονομική περίθαλψη. Είναι οι γυναίκες που επιτελούν περισσότερη απλήρωτη δουλειά στο σπίτι, που ανέλαβαν τη φροντίδα των παιδιών και των ηλικιωμένων της οικογένειας. Και μετά το άνοιγμα της οικονομίας, είναι η επιστροφή των γυναικών στην εργασία που θα απαιτήσει περισσότερο χρόνο.
Σήμερα, οι γυναίκες δε γιορτάζουμε απλώς. Ενώνουμε φωνή και δυνάμεις και δίνουμε μάχες για την κατάκτηση της Ισότητας.
Φέτος μια δυνατή γυναίκα έκανε την αρχή και δεκάδες γυναίκες βρήκαν τη φωνή τους, θυμίζοντας σε τόσες άλλες πόση δύναμη έχει αυτή η φωνή. Γυναίκες που έσπασαν τη σιωπή τους, τσαλακώθηκαν, έσφιξαν τα χέρια, πόνεσαν, ράγισαν, όμως δεν έσπασαν.
Από τις ρωγμές τους πέρασε Φως. Τόσο δυνατό που δείχνει το δρόμο σε όλες μας.
Οραματιζόμαστε μια κοινωνία απελευθερωμένη από την πατριαρχία και τα στερεότυπα, αγωνιζόμαστε για την Ισότητα και την ανθρώπινη χειραφέτηση.
Υποκλινόμαστε και ευχαριστούμε τις γυναίκες και τους άντρες που τόλμησαν, έσπασαν τη σιωπή τους και έσπασαν έτσι τον κύκλο του φόβου και της βίας. Στηρίζουμε το ελληνικό κίνημα Metoo που ενδυναμώνει ήδη τις γυναίκες.
Αγωνιζόμαστε ενάντια στην ακύρωση των θεσμικών κατακτήσεων της Ισότητας. Προχωράμε Μαζί, ενωμένες, αλληλέγγυες, σε μία κοινωνία ανισοτήτων για να κάνουμε την έμφυλη ισότητα πραγματικότητα.
LOGO_RED-1920x1920.jpg
08/03/2021
Με αφορμή την 8η Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ο Βουλευτής Σερρών του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία, Λευτέρης Αβραμάκης, δήλωσε:
«Σαν σήμερα, το 1857, στη Νέα Υόρκη, γυναίκες εργαζόμενες στην κλωστοϋφαντουργία διαδήλωναν διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας. Σήμερα, στον ανεπτυγμένο τουλάχιστον κόσμο, η θέση των γυναικών έχει σίγουρα βελτιωθεί και τα δικαιώματά τους θεωρούνται για τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων κεκτημένα. Η επέλαση όμως της πανδημίας, οι επαναλαμβανόμενες αποφάσεις «εγκλεισμού του πληθυσμού», η εκτεταμένη εργασιακή ανασφάλεια και η αμφισβήτηση μιας σειράς εργασιακών και όχι μόνο δικαιωμάτων, αποκαλύπτουν ότι παρά την πρόοδο που έχει επιτευχθεί, είναι πολλά ακόμα αυτά που πρέπει να γίνουν για να πετύχουμε ως κοινωνία την πραγματική ισότητα δικαιωμάτων μεταξύ ανδρών και γυναικών.
Το ελληνικό #metoo ανέδειξε και αναδεικνύει ότι οι σχέσεις εξουσίας που αναπτύσσονται στους εργασιακούς χώρους, έχουν συνήθως ως θύματα της γυναίκες οι οποίες υπόκεινται σε κάθε μορφή βίας, ακόμη και σεξουαλικής, από συναδέρφους ή προϊσταμένους τους.
Τα επαναλαμβανόμενα και μεγάλη διάρκειας lockdown συνοδεύτηκαν από μια κατακόρυφη αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας, με θύματα τις γυναίκες και τα παιδιά.
Τα μέτρα περιορισμού της κοινωνικής μας ζωής, αύξησαν υπέρμετρα τις καθημερινές εργασίες των γυναικών στη συντριπτική πλειοψηφία των νοικοκυριών.
Οι γυναίκες, έχουν υποστεί περισσότερες δυσμενείς αλλαγές στην εργασία τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας, έχουν υποστεί μεγαλύτερες μειώσεις μισθών, μετατροπές συμβάσεων εργασίας, απολύονται ή εξαναγκάζονται σε παραίτηση συχνότερα.
Υπό το πρίσμα αυτής της πραγματικότητας που αποκάλυψε επώδυνα η πανδημία γκρεμίζοντας πολλούς από τους συλλογικούς μας μύθους, είναι αναγκαίο να ενεργοποιηθούν περισσότερες πολιτικές για την ισότητα και για τα δικαιώματα της γυναίκας. Δεν αρκούν οι συμβολισμοί και τα χειροκροτήματα για τις γυναίκες που δίνουν τη μάχη στην πρώτη γραμμή για την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Απαιτείται ένα συνολικό πλαίσιο προοδευτικών πολιτικών που θα ξεκινούν από την παιδεία και θα επεκτείνονται σε όλο το κοινωνικό φάσμα. Ξεκινώντας από τα παιδιά μπορούμε να διαμορφώσουμε μια κοινωνία που δεν θα κάνει διακρίσεις, θα σέβεται και θα τιμά όλους τους ανθρώπους ισότιμα.
Ταυτόχρονα οφείλουμε να εντείνουμε τις πολιτικές καταπολέμησης της βίας σε βάρος των γυναικών σε χώρους εργασίας και μέσα στο σπίτι τους αναπτύσσοντας δομές προστασίας και αλληλεγγύης ώστε τα θύματα να μην φοβούνται να καταγγείλουν τους θύτες ανεξάρτητα της εξουσίας που μπορεί να κατέχουν οι θύτες. Απαιτείται επίσης ένα νέο πλαίσιο λειτουργίας τόσο της κοινωνίας όσο και του Τύπου που θα προστατεύει τα θύματα και δεν θα τα καθιστά εκ νέου θύματα εάν βρουν το θάρρος να αποκαλύψουν όλα όσα υφίστανται.
Η κοινωνία μας πρέπει να εκπαιδευτεί συνολικά και σε αυτό συμφωνεί η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Η πανδημία μέχρι σήμερα έχει αφήσει πολλές πληγές στην ελληνική κοινωνία. Οφείλουμε όλοι να αναλογιστούμε τη συλλογική μας ευθύνη και την ευκολία με την οποία θεωρούσαμε ότι κάποια προβλήματα τα είχαμε ξεπεράσει ως κοινωνία.
Σε μια περίοδο που για κάποιους είναι η ευκαιρία να αμφισβητήσουν και να καταργήσουν μια σειρά δικαιωμάτων, είναι υποχρέωση όλων μας να αγωνιστούμε όχι απλώς για τη διατήρηση των κεκτημένων αλλά και για τη διεκδίκηση ακόμα περισσότερων δικαιωμάτων και την πραγματική ισότητα για τις γυναίκες, για τους πιο αδύναμους, για όλους όσους τίθενται στο οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο».
Η Ημέρα της Γυναίκας είναι η μέρα που τιμάμε κάθε Γυναίκα, υπενθυμίζοντας τη σημαντική συμβολή της στη διαμόρφωση της κοινωνίας. Είναι ημέρα αφιερωμένη στην ισότητα, τη δημοκρατία, την ανάπτυξη και την πρόοδο. Εφαλτήριο για νέους αγώνες, νέες διεκδικήσεις και κατακτήσεις των γυναικών που θα μας φέρουν εγγύτερα σε έναν κόσμο πιο ανθρώπινο και σε ένα μέλλον πιο δημοκρατικό.
Με τη γυναίκα να γίνεται αντικείμενο διακρίσεων σε όλο το φάσμα της κοινωνικής και οικονομικής ζωής, η προσήλωση στην πραγματική ισότητα ως παράγοντα λειτουργίας της Δημοκρατίας, δεν πρέπει να εξαντλείται στη σημερινή ημέρα.
Η υγειονομική κρίση και οι πολλαπλές συνέπειές της έχουν αφήσει αρνητικό αποτύπωμα για τη γυναίκα μέσα στην οικογένεια, την εργασία και τους ευρύτερους κοινωνικούς χώρους, δεχόμενη τις διάφορες μορφές βίας, κακοποίησης και αποκλεισμού.
Είναι μέγιστο το καθήκον της Πολιτείας να διασφαλίσει την ενδυνάμωση των όρων ισότητας των γυναικών σε όλους τους ρόλους που αναλαμβάνουν, την ενίσχυση της απασχόλησής τους και των ψηφιακών τους δεξιοτήτων, αλλά και της κοινωνίας μας να αποτινάξει στερεοτυπικά κατάλοιπα και σαθρές λογικές, συνεχίζοντας τον αγώνα της ισόρροπης συμμετοχής ανδρών και γυναικών στα κέντρα λήψεως αποφάσεων.
Σ’ αυτήν, λοιπόν την ημέρα μνήμης κι αποτίμησης των αγώνων για γυναικεία χειραφέτηση διαπιστώνουμε ότι η θέση της γυναίκας σε καιρούς κανονικότητας και η θέση της γυναίκας σε καιρούς κρίσης διαφέρουν μεταξύ τους, όπως διαφέρει μια κατάσταση που πάει από το κακό στο χειρότερο.
Η χιονοστιβάδα των αποκαλύψεων για βιασμούς και σεξουαλικές παρενοχλήσεις αποδεικνύει αν μη τι άλλο πως τα πράγματα δεν ήταν καλά πριν το ξέσπασμα της πανδημίας. Η πανδημία τα έκανε χειρότερα, καθώς τα επίσημα στοιχεία έδειξαν μεγάλη αύξηση περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας.
Αναφορικά με το ελληνικό #MeToo είναι σημαντικό πώς έσπασε ένα φράγμα σιωπής και φόβου. Αλλά, δεν αρκεί να σπάσει και τελικά να μείνει όπως-όπως εκεί ένα μισογκρεμισμένο φράγμα. Πρέπει να γκρεμιστεί εκ θεμελίων η σιωπή και ο φόβος.
Κατ’ αρχάς, είναι πολύτιμο και αναγκαίο το θάρρος που επιδεικνύει κάθε γυναίκα που έχει υποστεί βία.
Και εν συνεχεία, είναι πολύτιμη και αναγκαία η δική μας στήριξη.
Επείγει η εξίσου πολύτιμη και αναγκαία συλλογική δράση, χωρίς την οποία το άτομο υποκύπτει στην ωμή δύναμη των κακοποιητών και της «κανονικότητας» που τους προστατεύει.
Για να είναι πλήρης η ανατροπή όλων εκείνων των συνθηκών που υποβαθμίζουν, απαξιώνουν και εγκλωβίζουν το γυναικείο φύλο (με ή χωρίς πανδημία), επιβάλλεται να δικαιωθούν σε επίπεδο θεσμών και σε επίπεδο συλλογικής συνείδησης οι γυναίκες που τολμούν, οι γυναίκες που παίρνουν θάρρος από την τόλμη των πρώτων κι όλες οι γυναίκες, γιατί ο αγώνας είναι κοινός.
Οι δυσχερείς συνθήκες στη ζωή των γυναικών δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Είναι απότοκο μιας συγκεκριμένης οργάνωσης των θεσμών, είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων δομών εξουσίας και σύμφυτες με συγκεκριμένες κοινωνικές νόρμες.
Οπότε η ουσιαστική υπέρβαση έγκειται στο να αλλάξουν και τα τελευταία.
Και βλέπουμε πως εν μέσω πανδημίας και υγειονομικής κρίσης είναι ακριβώς αυτά τα τελευταία –οι θεσμοί, οι δομές εξουσίας και οι κοινωνικές νόρμες– που βάζουν τα πιο ισχυρά προσκόμματα στον χειραφετητικό αγώνα των γυναικών.
Εδώ θέλω να εξάρω τις γυναίκες της καθημερινότητας που δίνουν πραγματικούς αγώνες στο πεδίο απέναντι στην κουλτούρα βίας που δυστυχώς δεν έχει εξαλειφθεί στη χώρα μας.
Και θέλω να πω ότι δεν πρέπει να μάθουμε να θεωρούμε ότι οι γυναίκες δεν έχουν δύναμη.
Αξίζει να ανιχνεύσουμε την πραγματική δύναμη των γυναικών. Αμέτρητα τα παραδείγματα: οι γυναίκες δημοσιογράφοι που συνέβαλλαν στις αποκαλύψεις, η καθηγήτρια του ΑΠΘ που προστάτεψε τον φοιτητή της με το σώμα της απέναντι στις δυνάμεις καταστολής, οι γυναίκες στη Νέα Σμύρνη που αντιστάθηκαν στην αστυνομική αυθαιρεσία, χωρίς των οποίων τις μαρτυρίες θα νικούσε η αδικία, τις γυναίκες γιατρούς και νοσηλεύτριες στα νοσοκομεία που δίνουν τεράστια μάχη, τις γυναίκες που έχουν για άλλη μια φορά επωμιστεί το βάρος της οικογενειακής φροντίδας, τις γυναίκες που δίνουν το παρόν στα κοινά με τον λόγο και τις πράξεις τους.
Και να κρατήσουμε χώρο στις σκέψεις μας για τα χιλιάδες νέα κορίτσια, τις μαθήτριες, τις φοιτήτριες και τις νεαρές εργαζόμενες, που ωριμάζουν με ενσυναίσθηση εν μέσω μιας κρίσης που τους αφαιρεί ασφάλεια στο σπίτι και την εργασία, συσσωρεύοντάς τους φόβο. Κι αυτό στη φάση εκείνη της ζωής τους όπου θα έπρεπε να φουντώνουν τα όνειρα και οι προσδοκίες.
Να μιλήσουμε, λοιπόν, για τις συνθήκες σήμερα στη ζωή των γυναικών, να φωνάξουμε για τις διακρίσεις εναντίον των γυναικών και να μετατρέψουμε σε πράξεις τις φωνές αυτές.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία πλοήγησης και να αναλύουμε την επισκεψιμότητα της ιστοσελίδας μας. Με την παραμονή σας στην ιστοσελίδα, αποδέχεστε τη χρήση cookies όπως αυτή περιγράφεται στην Πολιτική Cookies ΟΚ
