Ο Βουλευτής Δυτικής Αττικής και Αναπληρωτής Τομεάρχης Εθνικής Άμυνας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – Προοδευτική Συμμαχία Γιώργος Τσίπρας, επισήμανε ότι παρέχεται προκλητική ασυλία στη διοίκηση του ΤΧΣ.
Αναλυτικότερα η ομιλία για το νομοσχέδιο «Κύρωση της Απόφασης (ΕΕ, ΕΥΡΑΤΟΜ) 2020/2053 του Συμβουλίου της 14ης Δεκεμβρίου 2020 για το σύστημα των ιδίων πόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και για την κατάργηση της απόφασης 2014/335/ΕΕ, Ευρατόμ και άλλες διατάξεις.»
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η ασυλία που παρέχεται με το άρθρο 6 στα στελέχη του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας από την απιστία κατά του Δημοσίου είναι για να απεμπλακεί το Ταμείο από τις τράπεζες. Παρέχει μια προκλητική ασυλία στη Διοίκηση του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, ορίζοντας το δημόσιο συμφέρον κάτω από την τρέχουσα χρηματιστηριακή αξία, φτάνει -λέει- να υπάρχουν εκθέσεις από δύο τουλάχιστον εταιρείες συμβούλων.
Λέει εκπρόσωπος της Τράπεζας της Ελλάδας στην Επιτροπή στις 9 Μαρτίου: «Το τελευταίο πράγμα που θα θέλαμε θα ήταν το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας κρυπτόμενο πίσω από τον φόβο ποινικών διαδικασιών να αποφύγει να πάρει αποφάσεις απεμπλοκής του και αποεπένδυσης, δηλαδή να διαιωνίζει τον ρόλο του στα πιστωτικά ιδρύματα, ο οποίος κάποια στιγμή, σύμφωνα με τις υποχρεώσεις, θα πρέπει να τελειώσει».
Τι ακριβώς λέει ο εκπρόσωπος της Τράπεζας της Ελλάδος χωρίς περιστροφές;. Λέει ότι το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας καλείται από την Τράπεζα της Ελλάδος και την Κυβέρνηση να πάρει αποφάσεις που αν δεν υπήρχε η ρύθμιση για ασυλία που φέρνετε με το παρόν νομοσχέδιο, αυτές οι αποφάσεις θα εγκαλούνταν με ποινικές διαδικασίες, δηλαδή για απιστία, δηλαδή θα ήταν παράνομες, διότι ζημιώνουν το ελληνικό δημόσιο σε όφελος των τραπεζών.
Με δεδομένο ότι το χρηματοπιστωτικό πεδίο έχει γίνει διεθνώς το υπ’ αριθμόν ένα πεδίο κοινωνικοποίησης ζημιών και ιδιωτικοποίησης κερδών, το υπ’ αριθμόν ένα πεδίο διεθνοποίησης κερδών και εθνικοποίησης ζημιών, είναι το αμέσως επόμενο βήμα -βήμα βέβαια ακραίου νομικού θράσους- αυτό ακριβώς το πεδίο ν’ απαλλαγεί από ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες.
Έτσι, αφού μετατρέψατε την απιστία για τους τραπεζίτες σε έγκλημα κατ’ έγκληση, δηλαδή πρακτικά μόνο εφόσον μηνύσει κάποιος οικονομικός εγκληματίας τον εαυτό του θα προκύψουν ποινικές ευθύνες -πιθανολογώ ότι δεν θα το κάνει, δεν ξέρω εάν έχετε διαφορετική γνώμη- και αφού ουσιαστικά απαλλάξατε τους τραπεζίτες από παρελθούσες και μελλοντικές ευθύνες, τώρα απαλλάσσετε και το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.
Αυτό είναι η αποκορύφωση της αποποινικοποίησης του οικονομικού εγκλήματος, του εγκλήματος των λευκών γιακάδων, όπως λέγεται διεθνώς. Και αυτό γίνεται τη στιγμή, που όταν για παράδειγμα ένας φουκαράς πάρει ένα στεγαστικό ή ένα μικρό επιχειρηματικό δάνειο για την οικογένειά του και δεν μπορεί να το αποπληρώσει του παίρνετε τα πάντα με τον πτωχευτικό νόμο. Αυτός που ευθύνεται για απιστία εκατομμυρίων του δημοσίου ή μιας τράπεζας απαλλάσσεται, ενώ ο φουκαράς χάνει τα πάντα. Αυτά, όμως, είναι λαϊκισμός.
Να περάσουμε στην ουσία. Μιας και μίλησα για λαϊκισμό και αφού έχω χρόνο, θα ήθελα να κάνω μία παρατήρηση για τον κ. Λοβέρδο, όχι τον προηγούμενο, αλλά του Κινήματος Αλλαγής που μίλησε το πρωί.
Μας είπε ο κ. Λοβέρδος -επειδή μίλησε με τον κ. Βερύκιο- ότι χάθηκαν 37 δισεκατομμύρια από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Λέει, όμως, ότι είναι λαϊκισμός να πει ότι χάθηκαν 37 δισεκατομμύρια. Έβαλε 42 δισεκατομμύρια και έχουν μείνει 5 δισεκατομμύρια, ενώ 37 δισεκατομμύρια χάθηκαν. Αυτό είναι λαϊκισμός.
Έκανε κριτική, όμως, στον εισηγητή της Νέας Δημοκρατίας που δεν αναφέρθηκε ειδικά στα 10 δισεκατομμύρια που χάθηκαν το 2015. Διότι για τα 10 δισεκατομμύρια που χάθηκαν το 2015 ως γνωστόν «φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ». Φταίει το καταστροφικό εξάμηνο του ΣΥΡΙΖΑ. Για τα προηγούμενα 25 δισεκατομμύρια που χάθηκαν μέχρι το 2014, τα 10 δισεκατομμύρια που χάθηκαν το 2014 και τα 15 δισεκατομμύρια που χάθηκαν μέχρι το 2013, εκεί είναι λαϊκισμός. Εκεί, δεν φταίει κανείς. Φταίνε μόνο όσοι έχασαν τα 10 δισεκατομμύρια του 2015.
Αφήνω, λοιπόν, τον λαϊκισμό κι έρχομαι στην ουσία. Ποια είναι η στρατηγική της Κυβέρνησης για τον τραπεζικό χώρο; Αυτό είναι το πιο ουσιαστικό ερώτημα για όλους μας. Φαντάζομαι ότι δεν θεωρείτε το ερώτημα λαϊκισμό. Ποια είναι η στρατηγική της Κυβέρνησης; Είναι η αποεπένδυση από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας; Εάν είναι αυτή η πολιτική -γιατί αυτά ακούσαμε και στις Επιτροπές- δεν συνιστά στρατηγική.
Κατά τη γνώμη μου, στρατηγική θα ήταν τρία ταυτόχρονα πράγματα -το στοιχειώδες είναι αυτό, το ελάχιστο-: Να μειώσει τους κινδύνους στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα αυτή η πολιτική, αυτή η στρατηγική, να εξυγιάνει, δηλαδή, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, να το κάνει αυτό, δεύτερον, χωρίς να πάρει μέτρα αντιαναπτυξιακά, μέτρα σε βάρος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των μικροϊδιοκτητών, όπως το κάνετε εσείς, για παράδειγμα με τον Πτωχευτικό Νόμο και, τέλος, να κάνει ένα τραπεζικό σύστημα στυλοβάτη, όχι δέκα οικογενειών, όχι δέκα-πενήντα-εκατό οικογενειών, αλλά της ελληνικής οικονομίας, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχει η ελληνική οικονομία, τον εκτεταμένο χώρο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων κ.λπ.
Τέτοια στρατηγική δεν υπάρχει και δεν διαφαίνεται από πουθενά. Ποιο είναι το εξωφρενικό σε αυτό; Δεν έχετε καν στρατηγική εξυγίανσης των τραπεζών. Δηλαδή, ας πάει στο καλό η στήριξη της ελληνικής οικονομίας, ας πάει στο καλό η στήριξη των μικρομεσαίων. Δεν έχετε καν στρατηγική εξυγίανσης του ίδιου του τραπεζικού χώρου. Ούτε αυτό θα γίνει. Και δεν θα γίνει όχι μόνο γιατί τους έχετε προσφέρει κάθε ασυλία που απαιτείται για να συνεχιστεί η ίδια αμαρτωλή πορεία μέχρι σήμερα, αλλά και γιατί προετοιμάζετε στο μέλλον μια νέα αφαίμαξη από το ελληνικό δημόσιο προς τις τράπεζες με την πολιτική για το ΤΧΣ.
Σημείο νούμερο ένα. Διατυμπανίζετε σε όλους τους τόνους την ανάγκη αποεπένδυσης και μετατροπής του ΤΧΣ από εργαλείο διάσωσης σε επενδυτή. Όμως, θα είναι μάλλον ένα πολύ περίεργο επενδυτικό εργαλείο, αφού στην ουσία θα είναι επενδυτής μιας κατεύθυνσης, επενδυτής της εξόδου και επενδυτής υποδοχέας ζημιών από ιδιώτες επενδυτές.
Δεύτερον, αποτελεί τεράστια αντίθεση το γεγονός ότι η μετατροπή τον CoCos της Τράπεζας Πειραιώς παρουσιάστηκε πρόσφατα ως εποπτικά επιβαλλόμενη με αυτό που σήμερα προωθείτε, ως επιβαλλόμενη από εποπτικές ευρωπαϊκές αρχές ενώ η Διοίκηση της Πειραιώς αιτούνταν να πληρώσει το τοκομερίδιο κανονικά, αν είναι έτσι. Δηλαδή ο επόπτης του SSM για μα προστατέψει την κεφαλαιακή επάρκεια της Πειραιώς δεν της επέτρεψε να πληρώσει το τοκομερίδιο και επέβαλε τη μετατροπή τους σε μετοχές. Αυτό γιατί το έκανε; Προφανώς διότι υπάρχει κάποιος κίνδυνος, προβλέπεται κάποιος κίνδυνος. Τώρα ξαφνικά και εν μέσω πανδημίας -ω του θαύματος!- ο κίνδυνος πέρασε και προετοιμάζουμε το ΤΧΣ να συμμετάσχει σε επενδυτικές αυξήσεις που θα τρέξουν οι επενδυτές να συμμετάσχουν. Κάτι από τα δύο δεν ισχύει. Είτε ο επόπτης βλέπει κίνδυνο είτε είναι όλα καλά και οι επενδυτές τρέχουν να επενδύσουν. Δεν μπορεί να συμβαίνουν και τα δύο.
Τρίτον, το όλο νομοσχέδιο φωνάζει προχειρότητα και βιασύνη. Γιατί τόση βιασύνη, άραγε; Αντιμετωπίζει μεν τα θέματα που ενδιαφέρουν τα συμφέροντα των ιδιωτών μετόχων των τραπεζών, αλλά δεν αντιμετωπίζει τα θέματα που αφορούν τα συμφέροντα του ίδιου του ΤΧΣ και του ελληνικού δημοσίου.
Τέταρτον, το ΤΧΣ θα κατέχει δύο κατηγορίες κοινών μετοχών των τραπεζών, πρώτον, αυτές με τα μειωμένα δικαιώματα ψήφου από την παράγραφο 3 του άρθρου 7, που δεν τροποποιείται, που έλαβε το ΤΧΣ από τις παλαιότερες αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου και, δεύτερον, τις κανονικές κοινές μετοχές, που θα λαμβάνει στις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου επενδυτικού σκοπού μελλοντικά. Παγκοσμίως εμείς δεν ξέρουμε άλλο τέτοιο παράδειγμα αυτής της συνύπαρξης. Ενώ διατηρούνται μετοχές με μειωμένα δικαιώματα ψήφου, παράλληλα καταργείται η προνομιακή ικανοποίηση του ΤΧΣ σε περίπτωση εκκαθάρισης μιας τράπεζας που συμμετέχει. Δηλαδή, καταργούνται τα προνόμια και παραμένουν τα μειωμένα δικαιώματα.
Και το τελευταίο που θέλω να πω -και κλείνω- είναι ότι δεν ακουμπάει καθόλου το νομοσχέδιο -και έχει τεθεί και από πολλούς άλλους αυτό- όλο το στρεβλό πλαίσιο συμμετοχής του ΤΧΣ στα ΔΣ και στις διοικήσεις των τραπεζών και διατηρεί όλες τις αποικιοκρατικού τύπου εξαρτήσεις από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς που επέβαλε το μνημόνιο.