Τοποθέτηση της Ραλλίας Χρηστίδου στη Β’ Ανάγνωση του νομοσχεδίου για τις «Μεταρρυθμίσεις αναφορικά με τις σχέσεις γονέων και τέκνων και άλλα ζητήματα οικογενειακού δικαίου

Η βουλεύτρια του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, Ραλλία Χρηστίδου τοποθετήθηκε σήμερα στη συνεδρίαση των Επιτροπών κατά τη Β’ ανάγνωση του νομοσχεδίου για τις «Μεταρρυθμίσεις αναφορικά με τις σχέσεις γονέων και τέκνων και άλλα ζητήματα οικογενειακού δικαίου», τονίζοντας καταρχάς το γεγονός ότι το νέο νομοσχέδιο είναι χειρότερο από αυτό που έρχεται θεωρητικά να βελτιώσει. Και αυτό γιατί δε συμπληρώνει νομικά το προηγούμενο καθώς κινείται σε τελείως διαφορετική –και πιο συντηρητική- κατεύθυνση, ενώ δεν πρόκειται να διαθέσει πόρους για την ενίσχυση των δομών που θα έκαναν την κατά περίπτωση εκδίκαση εφικτή.

Το νέο νομοσχέδιο μετακινεί το κέντρο βάρους του οικογενειακού δικαίου από το συμφέρον του παιδιού προς εκείνο του συμφέροντος των γονέων, ταυτίζοντας τεχνηέντως τις δύο έννοιες. Σε αυτό το πλαίσιο, γίνεται και μια όχι τυχαία σύγχυση της μέριμνας (που είναι υποχρέωση του γονέα μάλλον παρά δικαίωμα και δε γίνεται να του αφαιρεθεί), με την επιμέλεια, η οποία είναι «υποσύνολο» της μέριμνας και όντως μπορεί να χαθεί κατόπιν δικαστικής απόφασης και να δοθεί στον έναν από τους δύο γονείς.

Στο ίδιο πνεύμα, εντοπίζεται το γνωστό πλέον «εξίσου», που είναι απαράδεκτο, καθώς δεν είναι δυνατό να ασκείται από κοινού και εξίσου η γονική μέριμνα μετά τη λύση του γάμου, ενώ πριν τη λύση του να είναι μόνο από κοινού. Τέτοιες «καινοτομίες» Είναι εκ του πονηρού καθώς παραπέμπουν εμμέσως στην υποχρεωτική συνεπιμέλεια και είναι ανάγκη να απαλειφθούν. «Το ενδιαφέρον είναι», όπως παρατήρησε η βουλεύτρια «ότι ισχυρίζεστε ότι δεν είναι αυτή η στόχευσή σας. Επομένως, γιατί δεν το αλλάζετε;»

Το ίδιο ισχύει και για το υποχρεωτικό 1/3 του χρόνου επικοινωνίας του παιδιού με το γονέα που δεν έχει την επιμέλεια. Απόδειξη ότι δεν πρόκειται για πρόνοια προς το συμφέρον του παιδιού είναι ότι, το 1/3 είναι δεσμευτικό για το γονέα που έχει την επιμέλεια αν ο άλλος γονέας το ζητήσει ενώ στην αντίθετη περίπτωση δεν είναι. Δηλαδή, το 1/3 συνιστά υποχρέωση για το γονιό που έχει την επιμέλεια αλλά δικαίωμα επιλογής για τον άλλο γονιό. Το συμφέρον δε του παιδιού για το νομοθέτη και εδώ ταυτίζεται -θεωρητικά- με την επιθυμία του γονέα. Να σημειωθεί ότι ΚΑΝΕΙΣ φορέας, από όσους τοποθετήθηκαν στην ακρόαση φορέων δεν επικρότησε αυτή την «καινοτομία».

Πέραν αυτών, το ν/σ παρεκκλίνει των προταγμάτων της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης για την «οριστική δικαστική καταδίκη» κακοποιητικού γονέα αλλά και στην περίπτωση της υποχρεωτικής διαμεσολάβησης σε περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας.

Καταλήγοντας η Ραλλία Χρηστίδου υπογράμμισε ότι: «Λίγα νομοσχέδια έως τώρα έχουν συγκεντρώσει τόση κριτική και από τόσες διαφορετικές πλευρές. Το είδαμε στην ακρόαση φορέων. Στις παρατηρήσεις σύσσωμης της αντιπολίτευσης αλλά και ενός σημαντικού μέρους της συμπολίτευσης. Προφανώς και δεν γίνεται να έχει ταυτόχρονα μπερδευτεί ή παρανοήσει τόσος πολύς και διαφορετικών καταβολών κόσμος. Άρα, κάπου αλλού έγκειται το πρόβλημα, και πρέπει κύριοι Υπουργοί και εσείς να σταματήσετε να κάνετε ότι δεν το βλέπετε».

.