Τοποθέτηση στην ολομέλεια της Βουλής πραγματοποίησε ο βουλευτής Χίου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Ανδρέας Μιχαηλίδης στο πλαίσιο της συζήτησης του νομοσχεδίου του Υπουργείου Δικαιοσύνης για τις αλλαγές στο Οικογενειακό Δίκαιο, με κύριο ζήτημα αυτό της επιμέλειας τέκνων μετά το διαζύγιο.

Εισαγωγικά ο Α. Μιχαηλίδης επισήμανε ότι το ευαίσθητο περιεχόμενο των ζητημάτων που επιλαμβάνεται το νομοσχέδιο, όσο και το μέγεθος του κοινωνικού ενδιαφέροντος επιτάσσουν σε όσους τοποθετούνται δημόσια ψύχραιμη στάθμιση δεδομένων· πρωτίστως, όμως, επιτάσσουν στο αρμόδιο Υπουργείο την ανάγκη παραγωγής ενός νομοθετήματος πουθα προτάσσει την προστασία των παιδιών και των αδύναμων μερών εν γένει, θα είναι ισορροπημένο και θα επιλύει υπαρκτά προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί – λόγω και αποφάσεων των δικαστηρίων σε θέματα επιμέλειας. Τόνισε, όμως, ότι το Υπουργείο και η κυβέρνηση δεν ανταποκρίθηκαν ικανοποιητικά σε αυτό το έργο.
Εν συνεχεία, υπογράμμισε πως ενώ η κοινή επιμέλεια αποτελεί ένα σοβαρό ζήτημα και μια στόχευση την οποία υποστηρίζει καταρχήν ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, είναι ο άκαμπτος, έμμεσα υποχρεωτικός και εν τέλει συντηρητικός τρόπος με το οποίο προωθείται από την ΝΔ που δημιουργεί σοβαρές αντιρρήσεις στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά και σε πλείστους φορείς και οργανώσεις.
Αναφέρθηκε, κατόπιν, με πιο συγκεκριμένο τρόπο σε κάποιαβασικά σημεία κριτικής: την προβληματική πρόβλεψη για άσκηση της επιμέλειας «εξίσου» από τους δύο γονείς, τον προσδιορισμό του χρόνου επικοινωνίας με οριζόντιο τρόπο στο 1/3, την μη θεσμοθέτηση οικογενειακών δικαστηρίων και υποστηρικτικών δομών στελεχωμένων από ειδικούς επιστήμονες, τις καταφανείς ελλείψεις αναφορικά με τις δικλίδες ασφαλείας σε περιπτώσεις πιθανής κακοποιητικής συμπεριφοράς. Τα παραπάνω καταδεικνύουν, μεταξύ άλλων, ότι κύρια μέριμνα του κυβερνητικού νομοσχεδίου είναι η επίτευξη μιας κάποιας ισορροπίας (και δη στρεβλής) μεταξύ των γονέων, κάτι που οδηγεί στην ανατροπή του παιδοκεντρικού χαρακτήρα του Οικογενειακού Δικαίου.
Ο Α. Μιχαηλίδης κατέλεξε λέγοντας ότι το νομοσχέδιο αποτελεί τελικά μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία προώθησης μιας ευέλικτης και προοδευτικής ρύθμισης ζητημάτων του οικογενειακού δικαίου.

.