Απάντηση της Ραλλίας Χρηστίδου στην ονομαστική αναφορά του βουλευτή Μαγνησίας της ΝΔ κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου «Άρση περιορισμών για την εγγραφή στους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους εκλογέων εξωτερικού»

Συνάδελφος βουλευτής της ΝΔ, είχε σήμερα την κακή έμπνευση να αναφερθεί σε μένα και στην ομιλία μου ενώ δε βρισκόμουν στην αίθουσα για να του απαντήσω.
Δε θα αναφέρω το όνομά του, γιατί εγώ δεν έχω μάθει να πολιτεύομαι με προσωπικές επιθέσεις και αναφορές, που και αντίθετες με τον κανονισμό της Βουλής είναι και δεν ταιριάζουν με το επίπεδο που θέλουμε να κρατήσουμε στο δημόσιο διάλογο και μάλιστα για ένα τόσο σημαντικό θέμα. Ξέρει αυτός ποιος είναι. Αλλά έχει σημασία να πω ότι λυπάμαι, και ας μην τον αναφέρω προσωπικά, για την απαξίωση που φέρνει και εκείνος και αρκετοί συνάδελφοί του της «αριστείας» στον κοινοβουλευτικό διάλογο.
Άραγε, φταίει ο Καζαντζίδης και το «καλλιτεχνικό μου παρελθόν», για το πώς και για ποιους λόγους μετανάστευσε στο παρελθόν και το πιο μακρινό και το πιο πρόσφατο ο λαός μας για να αναζητήσει ένα καλύτερο μέλλον, που στην Ελλάδα δε μπορούσε να εξασφαλίσει;
Προφανώς και όχι. Δεν ήμουν υπερβολική  λοιπόν καθόλου, όταν έλεγα στην ομιλία μου ότι: «εκείνοι που έσπρωξαν στην ξενιτιά τους συμπατριώτες μας, εκείνοι που με τις πολιτικές τους ανάγκασαν τόσο κόσμο να αναζητήσει ευκαιρίες εκτός συνόρων για μια καλύτερη ζωή που το ελληνικό κράτος δεν τους εξασφάλιζε, εκείνοι που λεηλατούσαν τα ταμεία της χώρας, επί δεκαετίες, οδηγώντας μας στα μνημόνια και στη φυγή των νέων επιστημόνων, πάει πολύ αυτοί οι ίδιοι τώρα να εμφανίζονται σαν υπερασπιστές της ελληνικής διασποράς». Το ατομικό κέρδος, που είναι στο κέντρο της πολιτικής της ΝΔ, «μεταφράστηκε» συστηματικά σε κομματικό κέρδος, με δωρεάν εισιτήρια που μετέφεραν οπαδούς από το εξωτερικό για να ψηφίσουν, μια πρακτική που έπαιξε σημαντικό ρόλο ΚΑΙ στην χρεωκοπία των Ολυμπιακών Αερογραμμών προς τις οποίες τα χρέη της Νέας Δημοκρατίας (και του ΠΑΣΟΚ βέβαια) ήταν δυσθεώρητα. Αυτά είναι γνωστά όπως επίσης γνωστό είναι ότι δεν ωφέλησαν τους Έλληνες της Διασποράς, τουναντίον.
Να πω κλείνοντας στο συνάδελφο, ότι θα έπρεπε να ντρέπεται για τον απαξιωτικό τρόπο που αναφέρεται στη δουλειά μου για να με κρίνει πολιτικά υπονοώντας τί άραγε; Ότι όλοι οι καλλιτέχνες είναι εξ ορισμού ψεύτες ή υπερβολικοί; Ότι είναι οι καλλιτέχνιδες έτσι; Μήπως στη «θεώρηση» του συναδέλφου υπάρχει και ένας λανθάνων σεξισμός;
Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μια εντελώς άστοχη και στερεοτυπική κρίση αντίστοιχη με το ότι όλοι οι χειρουργοί παίρνουν φακελάκια. Προφανώς ούτε το ένα ισχύει ούτε το άλλο. Τέτοιες γενικεύσεις είναι ανόητες και πρέπει να αποφεύγονται από βήματος Βουλής. Η δουλειά μου είναι τιμή μου και αν με καθορίζει κάπου στη ενασχόλησή μου με τα κοινά είναι ότι με έχει βοηθήσει να είμαι εργατική και προσεκτική  και να τους κρίνω όλους με πολιτικά επιχειρήματα και όχι με ατάκες εντυπωσιασμού και προσβολές που υποκρύπτουν προχειρότητα και έλλειψη επιχειρημάτων.