Στη δεύτερη ανάγνωση του νομοσχεδίου για τα εργασιακά στις αρμόδιες Επιτροπές της Βουλής, η Ραλλία Χρηστίδου τοποθετήθηκε σχολιάζοντας καταρχάς την πρωτοφανή προσπάθεια από την πλευρά της κυβέρνησης να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη αναφορικά με το περιεχόμενο του νομοσχεδίου.

Από τα λεγόμενα του κου Χατζηδάκη και του επιτελείου του, προκύπτει μάλλον ότι όσοι έχυσαν το αίμα τους για το οχτάωρο δεν ήξεραν το καλό τους και παγιδεύτηκαν σε «αναχρονιστικά εργασιακά μοντέλα του χθες». Γιατι ο εργαζόμενος κατά τον κο Χατζηδάκη δεν έχει ανάγκη ούτε κράτος δίπλα του, ούτε σωματείο, ούτε νομικό πλαίσιο, ούτε απεργία, αλλά μόνο να τα βρει με τον εργοδότη μόνος του, ίσοι είναι άλλωστε (!) και είναι «δικαίωμα του εργαζόμενου να διευθετήσει το χρόνο εργασίας του», όπως δηλώνει ο κος υπουργός σε άρθρο εφημερίδας.
Γι’ αυτό:
• Καταρχάς αποσύρει τον ΣΕΠΕ από την εξίσωση, τον παροπλίζει και δεν του δίνει πια τη δυνατότητα να ασκήσει τον ελεγκτικό του ρόλο αποτελεσματικά
• Το ωράριο δε θα είναι συνεχόμενο, αλλά όπως εξυπηρετεί τον εργοδότη. Εξάλλου οι υπερωρίες είναι εφικτό να δηλώνονται εκ των υστέρων, άρα να είμαστε και ευχαριστημένοι αν δηλώνονται καν, καθώς ελεγκτικοί μηχανισμοί δε θα υπάρχουν.
• H«κυκλωτική κίνηση» στα εργασιακά δικαιώματα ολοκληρώνεται με την απελευθέρωση των απολύσεων και την απαγόρευση των απεργιών.

Με τις άριστες επιτελικές φροντίδες της ΝΔ και του κου Χατζηδάκη θα προκύψουν μικρότεροι μισθοί, μεγαλύτερα και εντελώς ελαστικά ωράρια, εργασία τις Κυριακές, ενώ οι άδειες και τα ρεπό θα μπαίνουν όταν και αν εξυπηρετούν τον εργοδότη.
Το μόνο δικαίωμα που απομένει στον εργαζόμενο είναι να εργάζεται για το βασικό μισθό. Όλα τα υπόλοιπα είναι υπό αίρεση. Και όσα ενδιαφέροντα κομίζουν οι επιπλέον συμφωνίες και οι ρυθμίσεις για τις γονικές άδειες ή τα μέτρα κατά της βίας και της παρενόχλησης στην εργασία, φαίνονται παράταιρα στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο - λαιμητόμο, γιατί έτσι όπως διαμορφώνονται οι βασικές του διατάξεις τα περισσότερα από αυτά τα καθιστούν κενό γράμμα.

.