Ομιλία για το Νομοσχέδιο του Υπουργείου Εργασίας στην Ολομέλεια της Βουλής

«Κάτω από έναν περίτεχνο τίτλο περί προστασίας της εργασίας και με περιτύλιγμα τις θετικές διατάξεις ενσωμάτωσης των δυο ευρωπαϊκών οδηγιών κρύβονται οι πιο σκοταδιστικές οπισθοδρομικές διατάξεις για τον κόσμο της εργασίας», ανέφερε ο βουλευτής Κυκλάδων Νίκος Συρμαλένιος στην ομιλία του στην Ολομέλεια της Βουλής, κατά τη συζήτηση για το εργασιακό νομοσχέδιο της κυβέρνησης της ΝΔ.

Όπως ανέφερε, το νομοσχέδιο πλήττει καίρια όλους τους εργαζόμενους αλλά κυρίως τους νέους που για μια ακόμα φορά θα είναι τα μεγάλα θύματα της επισφάλειας, των απολύσεων, της φθηνής εργασίας και τελικά της ανεργίας. Με τις ρυθμίσεις του ατομικού εργατικού δικαίου αποκαλύπτεται όλη η φιλοσοφία της αντεργατικής πολιτικής του νομοσχεδίου.Το άρθρο 55 κατοχυρώνει υποτίθεται σαράντα ώρες πενθήμερο οκτάωρο, αλλά με ατομικές συμβάσεις διευθετείται ο χρόνος σπάζοντας το οκτάωρο και μειώνοντας τους μισθούς. Η ατομική σύμβαση είναι η κορωνίδα της νεοφιλελεύθερης καταιγίδας όπου ο ισχυρός εργοδότης προφανώς επιβάλει τους όρους του στον εργαζόμενο και μάλιστα σε καιρό επισφάλειας και ανεργίας. Το άρθρο 57 λέει: «αν παραστεί ανάγκη πρόσθετης απασχόλησης ο εργαζόμενος έχει υποχρέωση να την παράσχει». Έτσι πολύ απλά έχει υποχρέωση, ακόμα κι αν είναι με σπαστό ωράριο. Η πρόσθετη απασχόληση αμείβεται με 12% επιπλέον ανά ώρα.

Στο άρθρο 58, ο εργαζόμενος των σαράντα ωρών με πενθήμερο μπορεί να δουλέψει κατά την κρίση του εργοδότη συν πέντε ώρες τη βδομάδα και αντίστοιχα ο εργαζόμενος των έξι ημερών. Η διαφοροποίηση αμοιβών, πρόσθετη εργασία συν 12%, υπέρ εργασία συν 20%, υπερωρίες συν 40%, παράνομη υπερωρία συν 120% δημιουργεί την πραγματική μείωση των μισθών, ενώ από την άλλη πλευρά νομιμοποιείται η απλήρωτη υπερεργασία και υπερωρία σε μόνιμη βάση.

Δείτε την ομιλία του Νίκου Συρμαλένιου:

«Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, κύριε Υπουργοί, το νομοσχέδιο που συζητάμε σήμερα, το εργασιακό νομοσχέδιο, προφανώς βρίσκεται στον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης αντίληψης της Νέας Δημοκρατίας και κουμπώνει με το σύνολο της πολιτικής σας υπέρ των ισχυρών.

Κατηγορείτε εμάς και όλη την αντιπολίτευση για επιστροφή στο παρελθόν, αλλά εσείς με κάποιες διατάξεις –εξαιρούμε τις οδηγίες ενσωμάτωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις οποίες μπορούσατε να φέρετε σε άλλο νομοσχέδιο και δεν τις φέρνετε σκοπίμως, για να μας πείτε ότι υποτίθεται τις καταψηφίζουμε, που δεν τις καταψηφίζουμε- μας επαναφέρετε ουσιαστικά στον δέκατο ένατο αιώνα στα σημεία αυτά τα οποία μιλάμε σήμερα.

Τι θεωρείτε προσαρμογή στο σήμερα; Μια κατάσταση η οποία έχει διαμορφωθεί από τις δυνάμεις του αχαλίνωτου καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού στις τρεις τελευταίες δεκαετίες στην Ευρώπη και στον κόσμο. Μετά το 1990 και μετά την πτώση του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού και με τη θεωρία του τέλους των ιδεολογιών συρρικνώθηκε το κοινωνικό κράτος στη δυτική Ευρώπη. Εισέβαλαν, λοιπόν, τότε στη ζωή μας η μερική απασχόληση, το ελαστικό ωράριο, οι μειωμένες αμοιβές, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, η διάλυση των εργασιακών σχέσεων. Αυτά τα «επιτεύγματα» έρχεστε τώρα να νομιμοποιήσετε και να μονιμοποιήσετε, θεωρώντας ότι η ενίσχυση των ισχυρών εγχώριων και ξένων θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη η οποία κάποια στιγμή θα διαχυθεί στην κοινωνία. Σε καμία χώρα του κόσμου αυτό δεν έχει μέχρι σήμερα επιβεβαιωθεί.

Είναι, όμως, επιτεύγματα και πρόοδος η μερική απασχόληση, οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, τα μειωμένα ωράρια, οι μειωμένες αμοιβές, η κατάργηση του οκτάωρο, οι ανεξέλεγκτες απολύσεις; Είναι οπισθοδρόμηση οι σταθερές σχέσεις εργασίας, οι αξιοπρεπείς αμοιβές και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, το δικαίωμα στην απεργία; Γι’ αυτό και παρά τα όσα λέτε εμείς συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε και το Σικάγο του 1896, γιατί εσείς μας γυρίζετε πάλι στον δέκατο ένατο αιώνα και στην προ Σικάγου εποχή.

Κάτω από έναν περίτεχνο τίτλο περί προστασίας της εργασίας και με περιτύλιγμα τις θετικές διατάξεις ενσωμάτωσης των δυο ευρωπαϊκών οδηγιών κρύβονται οι πιο σκοταδιστικές οπισθοδρομικές διατάξεις για τον κόσμο της εργασίας. Το νομοσχέδιο πλήττει καίρια όλους τους εργαζόμενους αλλά κυρίως τους νέους που για μια ακόμα φορά θα είναι τα μεγάλα θύματα της επισφάλειας, των απολύσεων, της φθηνής εργασίας και τελικά της ανεργίας. Με τις ρυθμίσεις του ατομικού εργατικού δικαίου αποκαλύπτεται όλη η φιλοσοφία της αντεργατικής πολιτικής του νομοσχεδίου.

Το άρθρο 55 κατοχυρώνει υποτίθεται σαράντα ώρες πενθήμερο οκτάωρο, αλλά με ατομικές συμβάσεις διευθετείται ο χρόνος σπάζοντας το οκτάωρο και μειώνοντας τους μισθούς. Η ατομική σύμβαση είναι η κορωνίδα της νεοφιλελεύθερης καταιγίδας όπου ο ισχυρός εργοδότης προφανώς επιβάλει τους όρους του στον εργαζόμενο και μάλιστα σε καιρό επισφάλειας και ανεργίας.

Η κυβέρνηση λέει ότι υπάρχει ήδη νόμος για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Ποιος νόμος; Ο 1892/1990 προβλέπει αποκλειστικά με επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις εργασίας ή συμφωνίες του εργοδότη και του συμβουλίου εργαζομένων ότι επιτρέπεται να καθορίζεται για διάστημα έως τρεις μήνες αυξημένος αριθμός ωρών εργασίας. Δηλαδή, προέβλεπε και χρονικό περιορισμό αλλά απέκλειε και την ατομική διαπραγμάτευση. Και εν πάση περιπτώσει, αφού υπάρχει αυτός ο νόμος διευθέτησης γιατί τον αλλάζετε τώρα; Υπήρχε λόγος να τον αλλάξετε; Να δούμε όμως τώρα πώς κατοχυρώνεται ακόμα περισσότερο ο εργοδότης.

Το άρθρο 57 λέει: «αν παραστεί ανάγκη πρόσθετης απασχόλησης ο εργαζόμενος έχει υποχρέωση να την παράσχει». Έτσι πολύ απλά έχει υποχρέωση, ακόμα κι αν είναι με σπαστό ωράριο. Η πρόσθετη απασχόληση αμείβεται με 12% επιπλέον ανά ώρα.

Στο άρθρο 58, ο εργαζόμενος των σαράντα ωρών με πενθήμερο μπορεί να δουλέψει κατά την κρίση του εργοδότη συν πέντε ώρες τη βδομάδα και αντίστοιχα ο εργαζόμενος των έξι ημερών. Και αυτή η υπερεργασία -προσέξτε- δεν λογίζεται στο ανώτατο όριο επιτρεπόμενων υπερωριών. Η διαφοροποίηση αμοιβών, πρόσθετη εργασία συν 12%, υπερεργασία συν 20%, υπερωρίες συν 40%, παράνομη υπερωρία συν 120% δημιουργεί την πραγματική μείωση των μισθών. Επιπλέον έχουμε και τον γενικό γραμματέα του Υπουργείου να αυξάνει πάνω από εκατόν πενήντα ώρες ετησίως τις υπερωρίες.

Όμως η κυβέρνηση εισάγοντας τη δυνατότητα της διευθέτησης του χρόνου εργασίας δίνει τη δυνατότητα σε μία επιχείρηση που υπό άλλες συνθήκες θα πλήρωνε υπερωρίες, να μην καταβάλλει αυτό το κόστος. Αντίθετα προσαρμόζει τον χρόνο εργασίας των εργαζομένων στις ανάγκες της. Στην πραγματικότητα, λοιπόν, νομιμοποιείται η απλήρωτη υπερεργασία και υπερωρία σε μόνιμη βάση. Θεσμοθετεί, λοιπόν, με αυτόν τον τρόπο το μεγάλο κόλπο. Βαφτίζει την υπερωρία υπεργασία, την πληρώνει επομένως πολύ λιγότερο και έτσι ουσιαστικά μειώνει τον μισθό. Βαφτίζει, δηλαδή, το κρέας ψάρι ή καλύτερα, σε όρους αλιευτικούς, τις σφυρίδες μαρίδες. Και ο μεν εργαζόμενος πληρώνεται σε μαρίδες ενώ εργοδότης κερδίζει σε σφυρίδες. Πολύ απλή και πολύ αποδοτική έννοια της πολιτικής οικονομίας και της οικονομίας της αγοράς.

Για τις περιπτώσεις που θα υπάρξει διευθέτηση του χρόνου εργασίας, όπως σημειώνεται από το Υπουργείο Εργασίας, αυξάνουμε τις επιτρεπόμενες υπερωρίες κλπ, όπως είπαμε με τον γενικό γραμματέα.

Για τις απολύσεις, στο άρθρο 66, είναι άκυρη καταγγελία, λέει από τον εργοδότη σύμβασης αορίστου χρόνου για μια σειρά λόγους. Ποιος κρίνει όμως ότι η καταγγελία υπάγεται σε αυτούς τους λόγους; Μήπως τελικά ο εργαζόμενος αναλαμβάνει το μεγάλο βάρος της απόδειξης δικαιολόγησης του λόγου καταγγελίας της σύμβασής του, άρα τελικά ανοίγει ο δρόμος για μαζικές απολύσεις; Επίσης, ακυρώνεται η δυνατότητα επαναπρόσληψής του εφόσον δικαιωθεί από τα δικαστήρια.

Τελειώνω, κύριε Πρόεδρε, με τα άρθρα 93, 94 και 95. Περιορίζει ασφυκτικά το δικαίωμα της απεργίας. Δεν έχω χρόνο να αναλύσω. Η δε επιθεώρηση εργασίας δημιουργείται δήθεν ως ανεξάρτητη αρχή αλλά είναι ένας θεσμός, έτσι όπως δημιουργείται, που έχει ως στόχο την παγίωση εξυπηρέτησης συντηρητικών επιλογών, όπως άλλωστε έχει φανεί μέχρι σήμερα απέναντι στο ΣΕΠΕ.

Με αυτό το αντεργατικό νομοσχέδιο η Κυβέρνηση Μητσοτάκη εφαρμόζει το σχέδιό της για το μέλλον, τη μετατροπή δηλαδή της Ελλάδας σε χώρα φθηνής και ελαστικής εργασίας, χωρίς ρύθμιση, κανόνες, ελεγκτικούς μηχανισμούς και κοινωνικά δικαιώματα. Εφαρμόζει μια στυγνή και αποτυχημένη νεοφιλελεύθερη συνταγή που βρίσκεται σε παραφωνία με προσπάθειες άλλων χωρών στην Ευρώπη που αναζητούν λιγότερες ώρες εργασίας, χωρίς μειώσεις των αμοιβών αλλά και στην Αμερική που λόγω της κρίσης της πανδημίας προχωρούν σε επεκτατικές οικονομικές πολιτικές στήριξης της πραγματικής οικονομίας των εργαζομένων, των μισθών και της ζήτησης αλλά συνολικά και του κοινωνικού κράτους.

Είναι σίγουρο ότι το νομοσχέδιο αυτό αργά η γρήγορα θα καταλήξει στη χωματερή της ιστορίας».

.