Μέρα Σεπτέμβρη. Σε ολόκληρη την Ελλάδα, σε όλο τον κόσμο διαδίδεται αστραπιαία η είδηση ότι ο Μίκης Θεοδωράκης πέθανε. Μέσα σε λίγα λεπτά οι μελωδίες που αντηχούν σε όλους τους δρόμους από τα ανοιχτά παράθυρα, τα τραγούδια που σιγοψυθιρίζουν οι άνθρωποι στέλνουν το μήνυμα ότι ο Μίκης δεν πέθανε, πέρασε στην αιωνιότητα.

Ο Μίκης της Ρωμιοσύνης και της Οικουμένης θα μείνει για πάντα κοντά μας. Ο Μίκης που έδωσε φωνή στα χρόνια που είχε επιβληθεί η σιωπή, που συνόδευσε μουσικά τους κοινωνικούς αγώνες δεκαετιών για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη, που συντρόφευσε με τα τραγούδια του χαρές και λύπες, γλέντια κι εκδρομές, που έβγαλε την ποίηση από τα βιβλία και τη δώρισε στα χείλη των ανθρώπων είναι αιώνιος.

Φεύγει, όπως θέλησε ο ίδιος, σαν κομμουνιστής. Με το έργο του συνυφασμένο με την Αριστερά στο σύνολό της, σαν ένα αόρατο νήμα που συνδέει τους αντάρτες, τους εξόριστους, το δημοκρατικό πάθος, την αντιδικτατορική φλόγα, τις μεταπολιτευτικές προσδοκίες. Με το έργο του συνδεδεμένο με τους αγώνες των κατατρεγμένων όπου γης.

Ο Μίκης φεύγει όπως έζησε. Στην αγκαλιά του πλήθους. Άνθρωποι κάθε ηλικίας έσπευσαν να τον αποχαιρετήσουν. Ανάμεσά τους και αντιπροσωπεία της Νομαρχιακής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία Α` Αθήνας και της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, που βρέθηκε την Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου στη Μητρόπολη να πει με λίγα λουλούδια: «Καλό ταξίδι, Μίκη. Με τα τεράστια χέρια σου φτερά πέταξες στην αιωνιότητα. Άξιος και Αθάνατος!».