"....Όμως θαρρώ, οι μόνοι που -ίσως -καταλάβουν θα ναι τα παιδιά,

πλούσια απ’ την κληρονομιά μας
πρώτη φορά, τα παιδιά
σκληρά στη μνήμη, σκληρά σε μας,
θα διαβάσουν ίσως έγκαιρα
τ’ αδέξια μηνύματα των προτελευταίων ναυαγών
διορθώνοντας τα λάθη,
σβήνοντας τα ψέματα,
ονοματίζοντας σωστά, χωρίς ρομαντισμούς τα παιδιά,
χωρίς αναγραμματισμούς ηλικίας
σημαδεμένα από την αστραπή
τη γνώση της μοναξιάς της δύναμης
που σε μας άργησε τόσο πολύ να ‘ρθει." Ρένα Χατζηδάκη (Μαρίνα), «Κατάσταση Πολιορκίας», 1974.
Ήταν 6 Δεκεμβρίου 2008, όταν ο Α. Γρηγορόπουλος έπεφτε νεκρός από πυροβολισμό σε ευθεία βολή από τον αστυνομικό Ε. Κορκονέα.
Μια δολοφονία που σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά της χώρας μας αλλά και όλους μας, που οδήγησε σε μια νεανική εξέγερση με πρωτοφανή μαζικότητα και γεωγραφική έκταση, με παγκόσμιο αντίκτυπο.
Μια νεανική εξέγερση, προπομπό της πολύπλευρης κρίσης που σκέπαζε ήδη τη χώρα. «Ο Δεκέμβρης δεν ήταν η απάντηση, ήταν η ερώτηση», όπως μας το επιβεβαίωναν και οι τοίχοι της Αθήνας τότε.
Η δολοφονία του Αλέξανδρου έγινε μπροστά στα μάτια δεκάδων απλών ανθρώπων, που βρίσκονταν στην περιοχή. Κι όμως, από την πρώτη στιγμή λειτούργησαν μηχανισμοί συγκάλυψης και συσκότισης, για την προστασία των κατηγορουμένων. Απέτυχαν παταγωδώς χάρη στη δημοκρατική επαγρύπνηση των πολιτών της χώρας μας.
Σήμερα, είναι ημέρα μνήμης, ημέρα επαγρύπνησης. Τιμούμε τη μνήμη του Αλέξανδρου και συγχρόνως υπερασπιζόμαστε ένα Κράτος Δικαίου με αρχές και αξίες που δε δολοφονεί τα παιδιά του αλλά τα δυναμώνει για να δημιουργήσουν ένα ελπιδοφόρο αύριο.