ΣΥΡΙΖΑ Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς


Επικοινωνία / Contact RSS Twitter Facebook YouTube Instagram

28/02/2022

Δ. Παπαδημούλης: Η καταδίκη της εισβολής είναι και οφείλει να είναι απόλυτη – Απάντηση της Ευρώπης και των ΗΠΑ με όπλα σημαίνει Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος

Δ. Παπαδημούλης: Η καταδίκη της εισβολής είναι και οφείλει να είναι απόλυτη – Απάντηση της Ευρώπης και των ΗΠΑ με όπλα σημαίνει Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος



Συνέντευξη στον ρ/σ «Στο Κόκκινο» Θεσσαλονίκης: «Η καταδίκη της εισβολής είναι και οφείλει να είναι απόλυτη – Απάντηση της Ευρώπης και των ΗΠΑ με όπλα σημαίνει Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος»

Αν ανέχεσαι ή, πολύ περισσότερο, σου αρέσει ο ηγέτης που διευρύνει τα σύνορά του διά πυρός και σιδήρου, τότε δίνεις πάσα στον Ερντογάν και νομιμοποιείς 45-50 χρόνια μετά και την εισβολή στην Κύπρο».
«Οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, το κράτος δικαίου και την ειρήνη, πράγματα που μας φέρνουν σε πλήρη αντίθεση με το μοντέλο Πούτιν και με την ευνοούμενη από αυτόν άκρα Δεξιά. Αν δείτε τη ρητορική εγχώριων δεξιών κύκλων θα δείτε ότι είναι γεμάτη φιλο-Πουτινισμό».

Σε συνέντευξή του στον ρ/σ «Στο Κόκκινο» Θεσσαλονίκης (Α. Λυκεσά) ο Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και επικεφαλής της Ευρωομάδας του ΣΥΡΙΖΑ–Προοδευτική Συμμαχία, Δημήτρης Παπαδημούλης επεσήμανε τα εξής:

Η καταδίκη της εισβολής είναι απόλυτη κι οφείλει να είναι απόλυτη. Δεν δικαιολογείται εδώ ούτε ανοχή, πολύ περισσότερο ο κρυφός θαυμασμός στον Πούτιν. Παρότι δεν είναι η πρώτη φορά που κουρελιάζεται το διεθνές δίκαιο με τέτοιου είδους ενέργειες, δεν ταιριάζει εδώ κι η λογική του συμψηφισμού. Απάντηση της Ευρώπης και των ΗΠΑ με όπλα σημαίνει Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος.

Ο δρόμος των κυρώσεων είναι δίκοπο μαχαίρι. Από τη μία είναι επιβεβλημένος κι από την άλλη έχει επιπτώσεις και στις δύο πλευρές, ειδικά για τις χώρες και τις επιχειρήσεις που είναι πιο εξαρτημένες από το ρωσικό φυσικό αέριο ή το εμπόριο ανάμεσα σε αυτές και τη Ρωσία, καθώς και την Ουκρανία.

Γι’ αυτό νομίζω ότι το ζητούμενο, που δεν πιστεύω ότι θα εξασφαλιστεί με τις σημερινές συνομιλίες, είναι να σταματήσουν τα όπλα κι η εισβολή και να δώσει τη θέση της στη διπλωματία. Η εκτίμησή μου είναι ότι ο Πούτιν θέλει να επιβάλλει στην Ουκρανία όχι απλώς μια συμφωνία περί ουδετερότητας, που του προσφέρει το καθεστώς Ζελένσκι, αλλά μια κυβέρνηση της δικής του βούλησης, μια κυβέρνηση που να είναι ελεγχόμενη από αυτόν. Δεν ξέρω αν θέλει να σταματήσει μόνο σε αυτό.

Πιστεύω ότι, και με ευθύνη των Αμερικανών και των Ευρωπαίων, χάθηκε μια ιστορική ευκαιρία τη δεκαετία `90-2000 και τη δεκαετία 2000-2010, όταν αντί να φτιαχτεί ένα πανευρωπαϊκό σύστημα εθνικής ασφάλειας που να περιλαμβάνει και τη Ρωσία και να εξασφαλίζει την ειρήνη και την σταθερότητα στην ευρωπαϊκή ήπειρο, επελέγη η λογική της απομόνωσης και της ταπείνωσης της Ρωσίας. Υποτιμήθηκε η γεωπολιτική δύναμή της και δόθηκαν περιθώρια στον Πούτιν να χτίσει ένα αυταρχικό καθεστώς και μία στρατιωτική μηχανή, που ζούμε τώρα την ωμότητά της.

Κι επειδή στην Ελλάδα ορισμένοι φαντάζονται τον Πούτιν ως συνεχιστή της κραταιάς, της πάλαι ποτέ, Σοβιετικής Ένωσης, ας ξυπνήσουμε. Ο Πούτιν είναι ένας αντιδημοκρατικός ηγέτης με προνομιακές σχέσεις, όχι μόνο πολιτικές αλλά και οικονομικές, με την ευρωπαϊκή άκρα Δεξιά Λεπέν, Σαλβίνι, Όρμπαν κλπ.

Στην Ελλάδα έχουμε αυταπάτες περί του ξανθού γένους. Ειδικά εκεί στη βόρεια Ελλάδα, ένα κομμάτι θεωρεί ότι λόγω του ομόδοξου πρέπει να έχουμε φιλικές σχέσεις. Κι υπάρχει κι ένα κομμάτι, στα δεξιά του πολιτικού φάσματος κυρίως, το οποίο λατρεύει, συμπαθεί και θαυμάζει τους αυταρχικούς ηγέτες. Είναι ιστορική ανοησία κι εθνικά επικίνδυνο, πέρα από τα θέματα των αρχών όπως διεθνές δίκαιο, ειρήνη, που είναι στοιχεία ταυτότητας για έναν Αριστερό. Είναι και επικίνδυνο, γιατί δίπλα μας δεν έχουμε το Λουξεμβούργο ή το Λιχτενστάιν, έχουμε την Τουρκία του Ερντογάν.

Αν, λοιπόν, ανέχεσαι ή, πολύ περισσότερο, σου αρέσει ο ηγέτης που διευρύνει τα σύνορά του διά πυρός και σιδήρου, τότε δίνεις πάσα στον Ερντογάν και νομιμοποιείς 45-50 χρόνια μετά και την εισβολή στην Κύπρο.

 

Να μπει τέλος στον πόλεμο για να πάρει την σκυτάλη η διπλωματία

Αναφορικά με την αποστολή όπλων στην Ουκρανία, υπάρχει μια τοποθέτηση του εκπροσώπου Τύπου και του Τομεάρχη των Εξωτερικών. Ωστόσο, δεν το θεωρώ κύριο. Το κύριο αυτή τη στιγμή είναι να συνδράμουμε όλοι στο να επιτευχθεί η αποκλιμάκωση κι η ειρήνη. Κακά τα ψέματα, κανείς δεν πιστεύει, ακόμη κι αυτοί που στέλνουν στρατιωτικό εξοπλισμό, ότι με αυτή τη βοήθεια μπορεί ο Ζελένσκι κι οι ουκρανικές δυνάμεις να αντιπαλέψουν την στρατιωτική υπεροπλία του εισβολέα. Άρα, πρέπει να γίνει προσπάθεια να μπει τέλος στον πόλεμο για να πάρει την σκυτάλη η διπλωματία.

Παρότι κανείς δεν ισχυρίζεται ότι αυτήν την ώρα διαπραγματεύεται σωστά, είμαι βέβαιος ότι σε παρασκηνιακό επίπεδο δεν έχουν κοπεί 100% οι γέφυρες επικοινωνίας ανάμεσα στις μεγάλες πλευρές που εμπλέκονται εκ των πραγμάτων σε αυτήν την παγκόσμια διαπραγμάτευση. Κι ας μην ξεχνάμε ποτέ τον ρόλο της Κίνας και τον ρόλο της Ινδίας, γιατί ο ΟΗΕ έχει κουρελιαστεί και δεν είναι η πρώτη φορά.

Θα έπρεπε να έχει υπάρξει διαβούλευση με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, και την αξιωματική αντιπολίτευση και τα άλλα κόμματα. Το έθεσαν αυτό και ο Εκπρόσωπος Τύπου και ο Τομεάρχης Εξωτερικών. Είναι αξιοσημείωτη και η απουσία του Υπουργού Εξωτερικών από αυτές τις συναντήσεις και η σιωπή του πιθανώς αυτή σχετίζεται και με εσωκομματικές κι ενδοκυβερνητικές κόντρες στο Μαξίμου, λόγω της υψηλής δημοφιλίας του.

Επί τη ευκαιρία, θα ήθελα να σημειώσω κι ένα σοβαρό φάουλ του κ. Δένδια, παρότι προσωπικά τον εκτιμώ περισσότερο από άλλους μέσα στη ΝΔ. Λίγες μέρες πριν διαβεβαίωνε μέσω των επαφών του στη Ρωσία και την Ουκρανία ότι ο κ. Πούτιν δεν επρόκειτο να επιτεθεί. Αποδείχθηκε τελικά ότι αυτή η διαβεβαίωση ήταν τελείως άστοχη.

Να επενδύσουμε στην Ευρώπη στο αντιπολεμικό κίνημα

Για να μείνουμε στις μεγάλες πλευρές του προβλήματος, ότι η ΕΕ κι η ηγεσία της φαίνεται για μια ακόμη φορά κατώτερη των περιστάσεων, διότι αντιδρά με καθυστερημένα αντανακλαστικά χωρίς την απαιτούμενη συνοχή ως ένας πολιτικός νάνος, αφήνοντας τις ΗΠΑ να κάνουν το παιχνίδι εκ μέρους της δυτικής πλευράς, ενώ εξαπατήθηκε χοντρά και από τον Πούτιν σε αυτές τις συναντήσεις με τον Μακρόν κλπ.

Αν κάτι πρέπει να απαιτήσουμε εμείς στην Ευρώπη είναι πρώτον να επενδύσουμε στο αντιπολεμικό κίνημα. Θεωρώ ότι μέσα σε αυτήν την μαύρη περίοδο που διανύουμε, γιατί η 24η Φεβρουαρίου ήταν μια μαύρη μέρα πρώτα απ’ όλα για ολόκληρη την Ευρώπη, μια αχτίδα ελπίδας αποτελεί το αντιπολεμικό κίνημα που υπάρχει έντονο ακόμη και μέσα στην Ρωσία. Πρέπει να επενδύσουμε ενωτικά κι υπερκομματικά σε όλο τον πλανήτη με μπροστάρη την νεολαία.

Επίσης, δεν θα κουραστώ να υπογραμμίζω ότι τα συμφέροντα των Ευρωπαίων δεν ταυτίζονται με αυτά των Αμερικάνων, γιατί είναι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, έχουν το δικό τους πετρέλαιο, το φυσικό αέριο. Θέλουν να πουλήσουν και πουλάνε τώρα στην Ευρώπη υγροποιημένο φυσικό αέριο ακριβότερο απ’ ό,τι το ρώσικο. Δεν τους αγγίζει τόσο πολύ η ζημιά του πολέμου.

Εμείς στην Ευρώπη πρέπει να επιβάλλουμε ειρήνη που να διασφαλίζει την εδαφική ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της Ουκρανίας, να θεραπεύσουμε τα πράγματα και να βγάλουμε συμπεράσματα από τα λάθη της προηγούμενης εικοσαετίας και τριακονταετίας. Βέβαια τέτοιες ώρες τέτοια λόγια.

Αν είχε επιδιωχθεί μια τέτοια πολιτική και δεν είχε χαραχθεί μια πολιτική των Αμερικάνων με την ανοχή και τη σύμπλεξη των Ευρωπαίων ηγετών, μια πολιτική διεύρυνση του ΝΑΤΟ κάτω από τη μύτη του Πούτιν, θα μπορούσε να είχε αποτραπεί αυτό το ενδεχόμενο. Και το λέω παρότι δεν δίνω ούτε ένα εκατομμυριοστό ανοχής ή δικαιολόγησης για την εισβολή. Μια εισβολή χωρίς κανένα πρόσχημα, διότι ξεκίνησε με βάση ότι «πάω να προστατέψω τα ρωσόφωνα τμήματα» και μπούκαρε στο Κίεβο.

Ως χώρα οφείλουμε να έχουμε σταθερές και καλές σχέσεις με τη Ρωσία, παρά τις διαφορές μας, γιατί έχουμε και κοινά συμφέροντα

Με ενόχλησε πάρα πολύ η ανακοίνωση της ρωσικής πρεσβείας στην Αθήνα χθες, η οποία «κουνάει το δάχτυλο» σε απειλητικό στυλ σε όλο το πολιτικό σύστημα, τόσο στην κυβέρνηση όσο και στον πρώην πρωθυπουργό. Νομίζω ότι οφείλουμε ως πολιτικό σύστημα, παρά τις διαφορές μας κυβέρνηση και αντιπολίτευση, απέναντι σε τέτοιες συμπεριφορές να ορθώνουμε ανάστημα.

Και θυμίζω, επειδή ορισμένα trolls με εντολή της ΝΔ προσπαθούν να εμφανίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως φιλο-Πουτινικό, ότι ήταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με πρωθυπουργό τον Τσίπρα κι Υπουργό εξωτερικών τον Ν. Κοτζιά, που έστειλε πίσω ορισμένους Ρώσους διπλωμάτες όταν έκαναν δουλειά μέσα στην Ελλάδα εκτός των καθηκόντων τους και προσπαθήσουν να υπονομεύσουν για τα δικά τους εθνικά συμφέροντα, τη συμφωνία των Πρεσπών. Τότε η ΝΔ διαδήλωνε μαζί με διάφορους ακραίους μιλώντας για προδότες.

Η Ακροδεξιά σε όλη την Ευρώπη δυναμώνει κι είναι σε πλήρη συνεργασία, όχι μόνο πολιτική αλλά και οικονομική, με το καθεστώς Πούτιν. Αντίστοιχα φαινόμενα έχουμε και μέσα στην Ελλάδα. Είναι φανερό ότι ιδιαίτερα στη βόρεια Ελλάδα υπάρχει ισχυρότερη επιρροή της ακροδεξιάς.

Ως χώρα οφείλουμε να έχουμε σταθερές και καλές σχέσεις με τη Ρωσία, παρά τις διαφορές μας, γιατί έχουμε και κοινά συμφέροντα. Δεν πρέπει να επιδιώξουμε την πάροδο του ιστορικού ρολογιού στην περίοδο του ψυχρού πολέμου, γιατί αυτό είναι επιζήμιο και για τις δύο πλευρές.

Ως ευρωπαϊκή και δυτική χώρα, μέλος της ΕΕ, οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, το κράτος δικαίου, την ειρήνη, πράγματα που μας φέρνουν σε πλήρη αντίθεση με το μοντέλο Πούτιν και με την ευνοούμενη από αυτόν άκρα Δεξιά. Αν δείτε τη ρητορική εγχώριων δεξιών κύκλων θα δείτε ότι είναι γεμάτη φιλο-Πουτινισμό.

Τα αγαθά της ειρήνης, του κράτους δικαίου, της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, της ιστορικής αντιφασιστικής μνήμης δεν μπορεί να είναι α λα καρτ

Αναφορικά με τον Μπάνον, που διώκεται στις ΗΠΑ, είχε έρθει στην Ευρώπη για να στήσει και να ενισχύσει τη διεθνή πορεία της Ακροδεξιάς. Θυμήθηκα κιόλας τις προνομιακές πολιτικές και προσωπικές σχέσεις του Τραμπ με τον Πούτιν. Ο Τραμπ έλεγε «ο φίλος μου ο Ερντογάν», «εγώ εκτιμώ πολύ τον Πούτιν κι έχουμε άριστες προσωπικές σχέσεις».

Έχουμε ένα μοντέλο στον πλανήτη αυταρχικών ηγετών με ακροδεξιά στόφα, ρητορική και κυρίως πρακτική, που πέρασε ή κυβερνά μεγάλες χώρες του πλανήτη. Κι αν αυτό το συνδυάσει κανείς και με το γεγονός ότι έχουμε τέτοιους ακροδεξιούς στην καρδιά της Ευρώπης, τύπου Ορμπάν κλπ, καταλαβαίνουμε ότι τα αγαθά της ειρήνης, του κράτους δικαίου, της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, της ιστορικής αντιφασιστικής μνήμης δεν μπορεί να είναι α λα καρτ.

Αντίθετα, πρέπει να είναι στο επίκεντρο της δράσης και του ενδιαφέροντος της Αριστεράς, γιατί ορισμένα πράγματα πριν χρόνια τα θεωρούσαμε αυτονόητα, όπως την ειρήνη και τον πολυκομματισμό.

Το καθήκον ημών των Αριστερών είναι να αγωνιζόμαστε και για αυτά που κάποτε ήταν αυτονόητα: Ειρήνη κι όχι πόλεμος, δημοκρατία κι όχι φασισμός, ανθρώπινα δικαιώματα και σεβασμός κι όχι μονοκρατορία του ισχυρού.

 



Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία πλοήγησης και να αναλύουμε την επισκεψιμότητα της ιστοσελίδας μας. Με την παραμονή σας στην ιστοσελίδα, αποδέχεστε τη χρήση cookies όπως αυτή περιγράφεται στην Πολιτική Cookies ΟΚ