Ομιλία της βουλευτού Αχαΐας και Τομεάρχη Πολιτισμού της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, Σίας Αναγνωστοπούλου στην Ολομέλεια της Βουλής κατά τη συζήτηση του σ/ν του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού: ««Μέτρα αντιμετώπισης της οπαδικής βίας, ενίσχυση του θεσμικού πλαισίου λειτουργίας των λεσχών φιλάθλων, αθλητικός εθελοντισμός, πνευματικός αθλητισμός, ηλεκτρονικός αθλητισμός (e-sports), εργασιακός αθλητισμός, άλλες διατάξεις για τον εκσυγχρονισμό της αθλητικής νομοθεσίας και λοιπές διατάξεις»

«Ένα ερώτημα πλανάται πάλι πάνω από την ελληνική κοινωνία. Τι οδηγεί νέους ανθρώπους στην εφηβική, μετεφηβική ηλικία να προχωρούν σε πράξεις βίας, οι οποίες φτάνουν μέχρι και το δραματικό σημείο της αφαίρεσης της ζωής ενός νέου, συνομήλικου τους ανθρώπου; Σε αυτό το ερώτημα είμαστε υποχρεωμένοι, ως πολιτικό σύστημα, να απαντήσουμε. Γιατί αυτό είναι το κρίσιμο: Τί είναι εκείνο που φανατίζει και οπλίζει χέρια νέων ανθρώπων;

Λίγες ώρες μετά τη δολοφονία του αδικοχαμένου Άλκη, άκουσα την τραγική μητέρα του να λέει μία πρόταση που μου έμεινε: «δεν έχω μέσα μου μίσος γι αυτούς που έκαναν ό,τι έκαναν, τα λυπάμαι αυτά τα παιδιά γιατί δεν γνώρισαν ποτέ αγάπη». Από εκεί και πέρα πρέπει να ξεκινήσει η συζήτησή μας. Να δούμε στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις, μεγάλα και μικρότερα αστικά κέντρα τι σημαίνει να έχουμε φαινόμενα βίας σε εφηβική και μετεφηβική ηλικία. Είδαμε για παράδειγμα στη Θεσσαλονίκη τους θύλακες της Χρυσής Αυγής, τα φασιστικά νεοναζιστικά φαινόμενα που προσπαθούσαν να κυριαρχήσουν μέσα στα σχολεία. Το ερώτημα λοιπόν είναι: πώς τροφοδοτείται αυτή η βία; Άκουσα κάποιους από τους φερόμενους ως δράστες να λένε ότι «στους δικούς μας δρόμους, στη δική μας γειτονιά δεν μπορεί να υποστηρίζουν άλλη ομάδα». Εδώ λοιπόν υπάρχει ένα βαθύ πρόβλημα που σχετίζεται με κοινωνικές σχέσεις, με πολιτικά φαινόμενα, με πολιτισμικά φαινόμενα και με αθλητικά βεβαίως.

Άρα λοιπόν η Πολιτεία αν θέλει να βρει μία λύση, να προσεγγίσει μία λύση –γιατί δεν είναι εύκολα αυτά τα πράγματα- πρέπει να ξεκινήσει επιτέλους από τη ρίζα. Τι μας φέρνετε κ. Υφυπουργέ; Ένα νομοσχέδιο που είναι η πλήρης αποτύπωση της αντίληψης της ΝΔ, την οποία είδαμε αμέσως μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης του τόπου: πονάει κεφάλι, κόβουμε κεφάλι. Δηλαδή, αυστηροποίηση των ποινών. Έχουμε έναν ποινικό πολιτισμό. Έχουμε έγκριτους ποινικολόγους σε αυτή τη χώρα που δούλεψαν επί μία δεκαετία για να συγκροτήσουν τον Ποινικό Κώδικα. Τον αλλάζετε συνέχεια γιατί θεωρείτε ότι αυτό που θα σας δώσει επικοινωνιακό προβάδισμα είναι να απαντήσετε με απολύτως λαϊκιστικό τρόπο. Γιατί λαϊκιστικός τρόπος είναι να απαντάω στο θυμικό και να μην ανασυγκροτώ τη λογική, να μην οδηγώ μία κοινωνία σε αναστοχασμό. Βρισκόμαστε σε επικίνδυνες ατραπούς. Αν δεν σκεφτούμε έτσι, δεν πρόκειται να τα βγάλουμε πέρα.

Ήταν πάλι κυβέρνηση ΝΔ η οποία είχε νομοθετήσει ιδιώνυμο, αυστηροποιήσεις ποινών για τον αθλητισμό. Η ίδια η ΝΔ σε επόμενη κυβέρνηση αντιλήφθηκε ότι αυτό ήταν απολύτως αναποτελεσματικό. Τώρα έρχεστε πάλι –όπως έχετε κάνει σε όλες τις περιπτώσεις- και θεωρείτε ότι η εμπέδωση του αισθήματος της τάξης και της ασφάλειας είναι όχι η στοχοποίηση της ποινικά κολάσιμης πράξης αλλά η στοχοποίηση ομάδων πληθυσμού χωρίς συσχετισμό με τα αίτια και την κοινωνία. Φτιάχνετε λοιπόν ιδιώνυμο για τους κουκουλοφόρους. Τα ξέρουμε αυτά, έχετε ολόκληρη φιλολογία περί αυτού. Καταργείτε την έννοια της αναλογικότητας. Εδώ μέσα στη Βουλή υπάρχουν σοβαροί νομικοί οι οποίοι δεν μπορούν να μην πουν ότι έχουμε ένα σφοδρό πισωγύρισμα όταν κόβουμε την έννοια της αναλογικότητας από τον ποινικό μας πολιτισμό.

Δεύτερο και πολύ σημαντικό, η πρόβλεψη της κοινωφελούς εργασίας την οποία καταργείτε. Πώς αλλιώς ένας νέος άνθρωπος ο οποίος δεν βαρύνεται με βαρύτατες ποινικές πράξεις, θα επανενταχθεί; Πώς η έννοια του σωφρονισμού θα ξαναμπεί επιτέλους στη γλώσσα μας; Τί είναι αυτό που δεν επιτρέπει και στους δικαστές να έχουν την ευχέρεια να κρίνουν κατά αναλογικότητα αυτό που έχουν να επιβάλλουν ως ποινή;

Αν δούμε το φαινόμενο της οπαδικής βίας σε συνδυασμό με όλα τα άλλα φαινόμενα –και εγώ θα το συσχετίσω και με το φαινόμενο της γυναικοκτονίας, της βίας στα σχολεία, στις γειτονιές- θα δούμε ότι είναι ανδροκρατούμενο. Έχει μέσα σεξισμό, ομοφοβία, έχει μία ταυτοτική οπαδοποίηση που βασίζεται σε ορισμένα χαρακτηριστικά. Θα μιλήσουμε ποτέ γι αυτά; Αντί λοιπόν να ξεκινήσουμε αμέσως, χθες, προχθές, με το τι γίνεται στην εκπαίδευσή μας, τι κάναμε; Τι έκανε η υπουργός Παιδείας; Κατάργησε αυτά τα μαθήματα που μπορούν να εισαγάγουν τους νέους ανθρώπους στην εφηβική ηλικία σε έναν κόσμο αναστοχασμού, σε έναν κόσμο διαφορετικότητας, σε έναν κόσμο όπου βλέπει τα πράγματα με άλλους ταυτοτικούς όρους. Κοινωνιολογία, σύγχρονος κόσμος, μαθήματα κοινωνικής επιστήμης κλπ. Όλα αυτά έχουν καταργηθεί. Κλείνετε οριζόντια τις λέσχες φιλάθλων κλπ, χωρίς να συνδέετε και το φαινόμενο με τους ιδιοκτήτες των ΠΑΕ, οι οποίοι παίζουν και άλλο ρόλο εκτός από τον αθλητικό: οικονομικό, πολιτικό, νοοτροπία του ελέγχου των δρόμων και των γειτονιών. Είναι πολύ σημαντικά πράγματα αυτά.

Σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και στη βαρβαρότητα του πολέμου, στη βαρβαρότητα που επιβάλλει η ισχύς της εισβολής όπως γίνεται τώρα με τη Ρωσία εναντίον της Ουκρανίας· σε αυτή την πλήρη, κάθετη διάκριση των ανθρώπων με όρους μίσους και ανταγωνισμού –είδαμε και βουλευτές της ΝΔ και τον ίδιο τον υπουργό στο θέμα των προσφύγων να τους χωρίζουν ανάλογα με το από πού είναι- αυτό που μας χρειάζεται είναι μία ανακωχή, μία εκεχειρία του πολέμου. Και αυτό είναι ο Πολιτισμός και ο Αθλητισμός. Για πάρα πολλούς λόγους μην κόβετε αυτές τις γέφυρες. Αυτές οι γέφυρες πρέπει να μείνουν οπωσδήποτε, αν ο Πολιτισμός και ο Αθλητισμός είναι φορείς αξιών πολύ πάνω από αυτό που ζούμε».