Άρθρο της υπεύθυνης για τον Τομέα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων στην Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία στο avgi.gr

Το μόνο ελπιδοφόρο μήνυμα του πρώτου γύρου των γαλλικών προεδρικών εκλογών, είναι το ποσοστό του Μελανσόν, ο οποίος για λίγο δεν κατάφερε να μπει στον δεύτερο γύρο, αύξησε τις δυνάμεις του από τις εκλογές του 2017, και ήρθε πρώτος, σύμφωνα με τις αναλύσεις της εκλογικής συμπεριφοράς, στους νέους 18-35 ετών.

Παρόλα αυτά, όμως, για δεύτερη η συνεχόμενη φορά, θα έχουμε Μακρόν-Λεπέν στον β’ γύρο των προεδρικών εκλογών. Η δεύτερη φορά, όμως, βρίσκει τη γαλλική κοινωνία ακόμα πιο βυθισμένη στις κοινωνικές ανισότητες, τον αποκλεισμό και τη φτώχεια.

Μια Λεπέν που τρομάζει όλο και λιγότερο- κι αυτό είναι ήδη τρομακτικό. Και μια αποχή που διαρκώς μεγαλώνει, από εκλογές σε εκλογές. Ο Μακρόν εφάρμοσε σκληρά νεοφιλελεύθερες, αντεργατικές πολιτικές. Δικαίως η εφημερίδα Λιμπερασιόν τον ονόμαζε «ήρωα των πλουσίων», σε ένα πρωτοσέλιδό της, το 2017. Το προεκλογικό του πρόγραμμα προέβλεπε φοροαπαλλαγές για τους έχοντες και κατέχοντες, περαιτέρω αποδιάρθρωση των εργασιακών και άλλη μια αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης. Ταυτόχρονα, έχει υιοθετήσει εδώ και χρόνια μια ατζέντα «νόμου και τάξης».

Από την άλλη μεριά, η άκρα δεξιά ενισχύεται εκλογικά κι άλλο. Όχι μόνο στο πρόσωπο της Λεπέν, αλλά και με την υποψηφιότητα Ζεμούρ. Εδώ και χρόνια, οι ιδέες και τα συνθήματα της ακροδεξιάς έχουν γίνει «mainstream» στον λόγο των κεντροδεξιών κομμάτων, και του ίδιου του Μακρόν. Γι’ αυτό, άλλωστε, παρότι το αποτέλεσμα του α’ γύρου των προεδρικών εκλογών αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο εκλογής Λεπέν, κάτι που αποτελεί πολιτικό κίνδυνο και συνολικά για την Ευρώπη, δεν βλέπουμε πια μια μαζική, λαϊκή αντιφασιστική αντίδραση, όπως παλιότερα.

Η περαιτέρω συρρίκνωση των δύο άλλοτε παραδοσιακών πόλων της γαλλικής πολιτικής σκηνής, της γκολικής δεξιάς και του σοσιαλιστικού κόμματος, δείχνει ότι οι πολίτες τα βλέπουν ως τις δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος, και τα καταδικάζουν ακόμα ως υπεύθυνα για την επικράτηση του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου των τελευταίων δεκαετιών. Παρά την στροφή των σοσιαλιστών, η άχρωμη, άνευρη και ανέμπνευστη καμπάνια της Ινταλγκό δεν βοήθησε καθόλου το κόμμα της, το οποίο καταβαραθρώθηκε, κινούμενο κοντά στο 2%.

Απέναντι σε όλα αυτά, η Αριστερά προτίμησε να κατέβει πολυδιασπασμένη και αυτό φυσικά της στοίχισε. Το πολύ καλό αποτέλεσμα του Μελανσόν, δεν μπορεί να κρύψει το αδιέξοδο και την αδυναμία εντοπισμού των μείζονων διακυβευμάτων της εποχής από τη γαλλική Αριστερά. Ούτε την αδυναμία της να προκρίνει την ενότητα απέναντι στην εκλογική καταγραφή. Σε αυτό βέβαια ευθύνες έχει και ο ίδιος ο Μελανσόν. Κι έτσι, ολόκληρες μερίδες της κοινωνίας, βγαίνουν εκτός πολιτικής, και προτιμούν να απέχουν, αφού δεν βρίσκουν κάποιον να καταφέρνει να τις εκπροσωπήσει.

Οι εκλογές στη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στην ΕΕ, τον θεμέλιο λίθο του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, μας αφορούν και μας επηρεάζουν. Είναι απαραίτητο και αναγκαίο να ηττηθεί η Λεπέν, σε δυο βδομάδες. Αλλά είναι αναγκαίο να ηττηθεί και ο νεοφιλελευθερισμός, η ακροδεξιά ατζέντα, η αντι-πολιτική που απομακρύνει, αποκλείει κοινωνικά και πολιτικά, κι αφήνει χωρίς φωνή εκατομμύρια ανθρώπους. Όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά σε όλη την Ευρώπη. Αλλιώς, δεν κινδυνεύει μόνο το μέλλον της Ένωσης, αλλά και η ίδια η Δημοκρατία.