Το εθνικό συμφέρον της Ελλάδας μέσα στην ΕΕ, συμβαδίζει με την ανάγκη ισχυροποίησης της ενωμένης Ευρώπης, σε μία ολοένα και ισχυρότερη πολιτική Ένωση που θα είναι πολλά περισσότερα από μία κοινή αγορά

Η Ελλάδα είναι πια μια φτωχή χώρα, με μεγάλες ανισότητες, υψηλή ανεργία, ως συνέπεια της χρεοκοπίας της και των μνημονιακών χρόνων. Στα θέματα της λήψης των αποφάσεων, θέλω να είμαι πολύ σαφής: Πιστεύω ότι θα είναι λάθος η Ελλάδα να παραμείνει σε αυτό το θέμα, παρέα με τον Όρμπαν και τον Μοραβιέτσκι.

Ο Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και επικεφαλής της Ευρωομάδας του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, Δημήτρης Παπαδημούλης, μίλησε στην διαδικτυακή εκδήλωση που διοργάνωσε στις Βρυξέλλες το Ελληνικό Παράρτημα της ΕλληνικήςΈνωσης Για Την Ομοσπονδία ΤηςΕυρώπης (ΕΕνΟΕΕ)με θέμα «Το Μέλλον της Ευρώπης και ο ρόλος των Ευρωπαϊκών Θεσμών: Η Γαλλική Προεδρία και οι νέεςκοινωνικές και οικονομικές προκλήσεις του πολέμου στην Ουκρανία».
Στην πολιτική εκδήλωση συμμετείχαν επίσης η Πρόεδρος του Δικτύου και Πρόεδρος της Επιτροπής της ΕΕ για το μέλλον του κοινωνικού κράτους, πρώην Επίτροπος της ΕΕ και πρώην Υπουργός, Άννα Διαμαντοπούλου, ο Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην ΕΕ, Πρέσβης Ιωάννης Βράïλας, ενώ την εισαγωγική παρέμβαση έκανε το ιδρυτικό μέλος της ΕΕνΟΕ, Λάμπης Κοντονής.

Ο Δημήτρης Παπαδημούλης, είπε μεταξύ άλλων τα εξής:

«Ευχαριστώ για την πρόσκληση και για τη δυνατότητα που μου δίνεται να μοιραστώ μαζί σας και με εκλεκτούς συνομιλητές και συνομιλήτριες, απόψεις για ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον και επείγον θέμα.

Πιστεύω ότι οι πολλαπλές κρίσεις που αντιμετωπίζουμε και αντιμετωπίζει και η ΕΕ, απαιτούν ισχυρή, ενωμένη αντίδραση και αυτό με τη σειρά του, απαιτεί εμβάθυνση και επιτάχυνση της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης.

Η Διάσκεψη για το Μέλλον της Ευρώπης κατέληξε σε θετικά και ενδιαφέροντα συμπεράσματα, παρότι δεν την είδαν όλοι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί με το ίδιο θετικό μάτι. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο την αγκάλιασε και μέσα στους 108 ευρωβουλευτές, όσοι ανήκουμε στο SpinelliGroup, παίξαμε και έναν -πρωτοποριακό θα έλεγα- ρόλο σε συμμαχία με τους πολίτες που έβαλαν τη σφραγίδα του. Η Κομισιόν είχε μια πιο ουδέτερη και κάπως γραφειοκρατική προσέγγιση. Και το Συμβούλιο ήταν σε μεγάλο βαθμό ένα “φρένο” σε όλα αυτά και στη λογική “άντε, να βγάλουμε και αυτή την υποχρέωση”.

Τα πορίσματα, οι προτάσεις στις οποίες κατέληξε αυτή η Διάσκεψη για το Μέλλον της Ευρώπης έχουν ένα συνθετικό και επομένως συμβιβαστικό χαρακτήρα, αλλά συνιστούν ένα βήμα εμπρός.

Στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, πριν από λίγες ημέρες, ένα ψήφισμα που συνυπογράφηκε και συνδιαμορφώθηκε από 5 Πολιτικές Ομάδες -από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα έως την Αριστερά-, χαιρέτισε αυτές τις προτάσεις και κυρίως εστίασε στη συνέχεια:Η πρόκληση τώρα είναι να δείξουν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, και οι τρεις - Συμβούλιο, Κομισιόν και Κοινοβούλιο, ότι ακούν και μεταφράζουν σε παραδοτέα και συγκεκριμένα βήματα, τα αιτήματα των πολιτών, τα οποία αποτυπώνονται εδώ και καιρό και στο Ευρωβαρόμετρο. Παρά τις δυσκολίες, νομίζω ότι άνοιξε η ατζέντα και για την αλλαγή των Συνθηκών, με ενεργοποίηση του άρθρου 48. Τοποθετήσεις όπως του Μακρόν, ή του Μάριο Ντράγκι ο οποίος μίλησε για έναν ρεαλιστικό φεντεραλισμό, νομίζω ότι ωθούν προς αυτή την κατεύθυνση. Αλλά εάν αφήσουμε το θέμα να το διαχειριστούν οι ευρωπαϊκές ελίτ -πίσω από κλειστές πόρτες- το πράγμα δεν θα πάει καλά. Νομίζω ότι πρέπει να ανοίξει αυτός ο διάλογος, να περάσει και στις κοινωνίες, να μετάσχουμε κι εμείς οι Έλληνες και οι Ελληνίδες σε αυτόν τον διάλογο.

Πιστεύω ότι το εθνικό συμφέρον της Ελλάδας μέσα στην ΕΕ, συμβαδίζει με την ανάγκη ισχυροποίησης της ενωμένης Ευρώπης, σε μία ολοένα και ισχυρότερη πολιτική Ένωση που θα είναι πολλάπερισσότερα από μία κοινή αγορά.Που θα κινείται βήμα-βήμα προς μία ομοσπονδιακή προοπτική.
Εδώ χρειαζόμαστε αλλαγές σε πολλά επίπεδα.
Πριν από λίγες ημέρες, το Euractiv δημοσίευσε ένα άρθρο κοινό που συνδιαμορφώσαμε με τον κ. Ντεβέσα, Γάλλο ευρωβουλευτή των Σοσιαλιστών, και τον κ. Ουρτασούν, Ισπανό ευρωβουλευτή των Πρασίνων. Εκεί κάνουμε 10 προτάσεις. Ξεχωρίζω μερικές: Πρέπει να αναθεωρήσουμε, χωρίς δισταγμό και καθυστερήσεις, το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, βάζοντας πιο ρεαλιστικούς κανόνες για τα ελλείμματα και τα χρέη. Για να μην σκοτώσουμε την ανάκαμψη.
Δεύτερον, πρέπει εργαλεία σαν το Ταμείο Ανάκαμψης να αποκτήσουν ένα μονιμότερο χαρακτήρα.
Τρίτον, να αγκαλιάσουμε και να μην απορρίψουμε - όπως έσπευσε το Βερολίνο, την πρόταση του ESM για ένα ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο που να μπορεί να στηρίξει με χαμηλά επιτόκια κράτη-μέλη σε περιόδους κρίσης προκειμένου να περάσουν την φουρτούνα.
Και τέταρτον και θέλω να το υπογραμμίσω, γιατί στο τελευταίο Συνέδριο του Κόμματός μου έγινε και επίσημη θέση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, υποστηρίζουμε την ανάγκη να διευρυνθεί αποφασιστικά η λίστα των θεμάτων που στο Συμβούλιο αποφασίζονται με αυξημένη πλειοψηφία και όχι με ομοφωνία. Εάν θέλουμε πραγματικά μια ισχυρότερη και ενωμένη Ευρώπη, ικανή να αντιμετωπίζει κρίσεις, πρέπει να αποφύγουμε την παράλυση. Όσο η Ευρώπη παραμένει δέσμια του βέτο ή της απειλής ενός βέτο ενός Όρμπαν ή ενός Μοραβιέτσκι, τίποτα από όσα συζητάμε εδώ πέρα δεν θα μπορέσει να υλοποιηθεί.

Για να γίνουν όλα αυτά φυσικά, χρειαζόμαστε κι έναν ισχυρότερο ευρωπαϊκό Προϋπολογισμό, πολύ πάνω από το 1% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, με δραστική αύξηση των ιδίων πόρων έτσι ώστε να ενισχύσουμε και την συνοχή σε μια στιγμή που αυξάνονται και οι ανισότητες οι κοινωνικές, αλλά και η ασυμμετρία ανάμεσα στα κράτη μέλη -δείτε την ψαλίδα του κόστους δανεισμού που αυξάνει επικίνδυνα. Όλα αυτά, νομίζω ότι όσοι -ανεξάρτητα από την θέση μας στο πολιτικό φάσμα- είμαστε ευρωπαϊστές, οφείλουμε και να εντείνουμε τον διάλογο και να ενώσουμε δυνάμεις. Και το Σπινέλι Γκρουπ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπως και η ένωση των Ελλήνων φεντεραλιστών, νομίζω ότι είναι ένα εξαιρετικά θετικό παράδειγμα.

Στο τέλος θα υπάρξει συμβιβασμός, αλλά πρέπει να ξεκινήσεις από πράγματα που θεωρούνται φιλόδοξα, αδύνατα, μη ρεαλιστικά, για να πετύχεις στο τέλος έναν θετικό συμβιβασμό που να προχωρά τα πράγματα. Γιατί αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος της παράλυσης και γιατί όχι της διάλυσης. Κάποτε θεωρείτο αδιανόητο ένα Brexit και συνέβη. Και ζούμε τις αρνητικές συνέπειες αυτού του διαζυγίου. Γιατί δεν είναι μικρό πράγμα να χάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση ένα μεγάλο κομμάτι της όπως είναι το Ηνωμένο Βασίλειο, με την παράδοση και την ισχύ αυτής της χώρας.

Επίσης, χρειάζεται να υπάρχει συνέχεια στα θετικά βήματα. Να το πω με ένα παράδειγμα: Η πανδημία ανάγκασε την ευρωπαϊκή ηγεσία να κάνει βήματα που έως εχθές εθεωρούντο αδιανόητα. Διορθώνοντας μια λάθος αντιμετώπιση που είχε στην προηγούμενη κρίση, την κρίση χρέους που ήταν μια στάση που την ζήσαμε πολύ εμείς στην Ελλάδα με οδυνηρές συνέπειες. Αυτή τη φορά, αντί για μνημόνια είχαμε κοινό δανεισμό μεγάλης κλίμακας εγγύηση της Κομισιόν και Ταμείο Ανάκαμψης με ισχυρό και το σκέλος των επιχορηγήσεων όχι μόνο των δανείων. Η Ελλάδα επειδή είναι πια μια φτωχή χώρα με μεγάλες ανισότητες, υψηλή ανεργία, ως συνέπεια της χρεοκοπίας της και των μνημονιακών χρόνων, θα πάρει περίπου 18 δις επιδοτήσεις. Όταν όμως στην αρχή του πολέμου και με όξυνση της προϋπάρχουσας ενεργειακής κρίσης λόγω του πολέμου, ο Μακρόν είπε και ο Ντράγκι το επανέλαβε, ότι χρειαζόμαστε νέα εργαλεία και έριξε την ιδέα ενός ευρωομολόγου προκειμένου να αντιμετωπιστεί η ενεργειακή κρίση, οι στόχοι της ενεργειακής μετάβασης, απεξάρτησης από το ρώσικο φυσικό αέριο κλπ, εκεί εισέπραξε ένα ηχηρό όχι και από το Βερολίνο και από τους “φειδωλούς” του Βορρά.

Στα θέματα της λήψης των αποφάσεων, θέλω να είμαι πολύ σαφής: Πιστεύω ότι θα είναι λάθος η Ελλάδα να παραμείνει σε αυτό το θέμα παρέα με τον Όρμπαν και τον Μοραβιέτσκι».