Συνέντευξη του αναπληρωτή Τομεάρχη Εθνικής Άμυνας της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στην εφημερίδα POLITICAL και τον δημοσιογράφο Γιάννη Σπ. Παργινό

Σε περίοδο με πλείστα οικονομικά προβλήματα, η κυβέρνηση συνεχίζει την κούρσα στους εξοπλισμούς. Επιτυγχάνεται τουλάχιστον κάποια υπεροπλία έναντι της Τουρκίας;

Οι υπέρογκες αμυντικές δαπάνες δεν είναι μόνον εξοπλισμοί. Είναι, για παράδειγμα, και τα 2 δισ. για το αεροπορικό κέντρο στην Καλαμάτα, ενώ μπορούσαμε το ίδιο με το ένα τρίτο της δαπάνης. Μεγάλο μέρος των εξοπλισμών ήταν στον σχεδιασμό των Ενόπλων Δυνάμεων ύστερα από μια περίοδο υστέρησης λόγω των μνημονίων.

Δεν υπάρχει σοβαρή εξοπλιστική πολιτική όπως και εξωτερική πολιτική με τον πρωθυπουργό να αποφασίζει μόνος του, όπως με τα έξι επιπλέον Rafale ή με τα F-35, τα γερμανικά τεθωρακισμένα ή το αν και τι οπλισμό θα στείλουμε στην Ουκρανία.

Το αν εννοεί η κυβέρνηση την άμυνα ως «υπέρτατο αυτοσκοπό» φαίνεται από τον οπλισμό που στερούμαστε για την Ουκρανία, τη δραματική απαξίωση της αμυντικής βιομηχανίας ή την επιμονή Μητσοτάκη στον γενικόλογο «καθορισμό θαλασσίων ζωνών» που περιλαμβάνει και χωρικά ύδατα και το δικαίωμά μας επέκτασης στα 12 ναυτικά μίλια.

Δεν ισχύει πως όσο περισσότερα δισεκατομμύρια δαπανήσει ο Μητσοτάκης τόσο καλύτερα θωρακιζόμαστε. Δεν παίρνεις πανάκριβα παπούτσια όταν δεν έχεις κάλτσες. Η κούρσα εξοπλισμών ώστε «να ξεπεράσουμε την Τουρκία» και η ενίσχυση όχι μόνο της αμυντικής αλλά της αποτρεπτικής ισχύος και ασφάλειας της χώρας είναι δύο πράγματα που δεν ταυτίζονται. Να αποφύγουμε το πρώτο και να στοχεύσουμε στο δεύτερο.

Ουδείς από συμμάχους και εταίρους καταδικάζει ευθέως και σαφώς τις προκλήσεις της Τουρκίας κατά της Ελλάδας. Γιατί; Τι φταίει;

Ο καθένας έχει τα δικά του συμφέροντα. Συνεπώς, η στρατηγική του καλού παιδιού που κάνει όλα τα χατίρια ήταν μαθηματικά βέβαιο πως θα αποτύχει. Εργαλεία και σχέσεις για άσκηση ισχυρών πιέσεων και απόσπαση μιας άλλης στάσης από συμμάχους και εταίρους διαθέτουμε. Δεν μπορεί η Ουγγαρία να βάζει βέτο για τον Πατριάρχη Μόσχας και εμείς για θεμελιώδη ζητήματα εθνικής ασφάλειας και εναντίον μας απειλής να εκλιπαρούμε για κάποια θετική δήλωση. Τα εργαλεία μας μπορούν να φτάσουν μέχρι το βέτο ή το μπλοκάρισμα διαδικασιών, αλλά προς το παρόν αυτό που λείπει είναι να διεκδικήσουμε τα στοιχειώδη, όπως και να αποσπούμε ανταλλάγματα όταν συνάπτουμε συμφωνίες. Αυτό το στοιχείο ενεργητικής διεκδίκησης απουσιάζει παντελώς από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Η κυβέρνηση προωθεί εξοπλισμό στην Ουκρανία λόγω συμμαχικών υποχρεώσεων, όπως ισχυρίζεται. Θα μπορούσε να αρνηθεί; Εσείς ποια πολιτική θα ακολουθούσατε ως κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ;

Έχει χαθεί κάθε μέτρο και λογική στην Ευρώπη. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που αυτός που επιβάλλει κυρώσεις πλήττεται εξίσου ή περισσότερο από αυτόν στον οποίο επιβάλλονται. Οι ΗΠΑ έχουν πιο προσεκτική στάση σε κυρώσεις που τους πλήττουν. Στο παρελθόν, όταν οι εμπόλεμοι δεν ήταν μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, το ΣΑ καταδίκαζε ή επέβαλλε και κυρώσεις στη μία πλευρά, αλλά καλούσε τα μέλη του ΟΗΕ να μην πάρουν το μέρος καμίας πλευράς, αντίθετα κήρυττε εμπάργκο όπλων, ώστε να συντομεύσει η σύρραξη. Καλώς καταδικάστηκε η ρωσική εισβολή και επιβλήθηκαν ορισμένες κυρώσεις, κακώς η Ευρώπη ταυτίζεται με την Ουκρανία και την τροφοδοτεί με βαρύ οπλισμό ενώ την ίδια στιγμή δεν παίρνονται σοβαρές πρωτοβουλίες ειρήνευσης.

Παρακολουθούμε σήμερα έναν «γάμο από κεφαλοκλείδωμα» των ΗΠΑ στην Ευρώπη, τη δήθεν «συσπειρωμένη» Ευρώπη όπως πολλοί άμυαλοι πανηγυρίζουν, σαν να μη βλέπουν ότι είναι μια Ευρώπη πιο ανύπαρκτη πολιτικά και λιγότερο αυτόνομη από ποτέ. Αν είχαμε τον γερμανικό Βορρά, τον γαλλοϊταλικό Νότο και τη «νέα Ευρώπη» της Πολωνίας και των Βαλτικών, οι ΗΠΑ έχουν επιβάλει σήμερα τη νέα Ευρώπη ως ηγέτιδα στην κρίση της Ουκρανίας. Δεν έχουμε καμία υποχρέωση από ΝΑΤΟ ή ΕΕ να παράσχουμε οπλισμό στην Ουκρανία. Είναι εξαιρετικά σοβαρό ζήτημα η εμπλοκή μας σε οποιονδήποτε πόλεμο για να αποφασίζεται ανάλαφρα. Ειδικά όταν υπάρχει κόστος μακροπρόθεσμα για τα συμφέροντα της χώρας, κάτι που παραδέχεται η κυβέρνηση.