Σήμερα, στους αποχαιρετισμούς, επιστρέφει η μνήμη μας στη μοναδικότητα της Ειρήνης Παπά, στη ζάλη μιας ομορφιάς φτιαγμένης από τα υλικά της γης του Χιλιομοδιού, ταυτισμένης με τα πρόσωπα των γυναικών των μεγάλων τραγωδιών. Η Ηλέκτρα, η Ιφιγένεια η Μήδεια είναι το δωρικό της πρόσωπο.  

Η γλώσσα της Ειρήνης Παπά, είναι αυτή του αγέρωχου σώματος , μια ‘’ημιθεϊκή μορφή’’ που συνοδεύει και σχηματοποιεί την ερμηνευτική τεχνική της, στις μεγάλες τραγωδίες του Αρχαίου Θεάτρου και στις εικόνες που αιχμαλώτισε η παγκόσμια κινηματογραφική οθόνη, για εκείνη. Γλώσσα που κορυφώνεται και σφραγίζει τις ταινίες του Κακογιάννη και ας συμμετείχε σε χολιγουντιανές παραγωγές, και ας είχε πρωταγωνιστήσει στο Μπρόντγουεϊ.

Γι’ αυτό και οι αποχαιρετισμοί είναι δύσκολοι με την αιώνια ηθοποιό. Δεν χωρούν παρελθοντικό χρόνο. Είναι δεμένοι με ένα διαρκές παρόν της Ειρήνης Παπά. Σιωπή και σεβασμός το τελευταίο μας αντίο.​