«Και ο θεός έπλασε τη γυναίκα», στο πρόσωπο της αγαπημένης Μάρθας Καραγιάννη, ίσως της μοναδικής ηθοποιού που η αμεσότητα της, την έκανε να είναι η Μάρθα όλων μας. Ήταν το ταλαντούχο κορίτσι ,το αιώνιο κορίτσι, καθηλωμένο στην ηλικία των ταινιών της δεκαετίας του ’60 και του κινηματογράφου του Φίνου. Μιας κινηματογραφικής περιόδου, που έγιναν οι μεγάλες εισπρακτικές επιτυχίες των μιούζικαλ, αυτών των ανώδυνων μουσικών ταινιών, που βασίστηκαν σε μια εικόνα της Ελλάδας ανέμελης , ηλιόλουστης και τουριστικής, που μπορεί να μην ανταποκρινόταν σε μία πειστική πραγματικότητα, όμως αποτέλεσαν ένα σημαντικό κομμάτι του λαϊκού κινηματογράφου. Αυτές οι ταινίες σφραγίστηκαν από την παρουσία και το ταμπεραμέντο της Μάρθας, της σπουδαίας κωμικού ,του κοριτσιού της διπλανής πόρτας.

Αντίο Μάρθα μας. Σήμερα, τα παιδικά και νεανικά μας χρόνια έχασαν πια κάτι από ομορφιά, μπρίο, ατίθασα νιάτα, αλλά και από την ήρεμη, ώριμη σου ερμηνεία στο θέατρο και στις μεγάλες παραστάσεις.

Η σκέψη μας σε όλους τους ανθρώπους που σε αγάπησαν και που αφήνεις πίσω. Στην εποχή που έκλεισες με τσαχπινιά την πόρτα, φεύγοντας.