Ομιλία Κυριακής Μάλαμα στο σχέδιο νόμου “Διατάξεις για τις δημόσιες υπεραστικές και αστικές τακτικές οδικές μεταφορές επιβατών. Αναδιοργάνωση των εταιρειών ΟΣΕ Α.Ε. και ΕΡΓΟΣΕ Α.Ε. και λοιπές διατάξεις”

Κυρίες και κύριοι βουλευτές, αν θέλουμε να κάνουμε μια σοβαρή συζήτηση για το μέλλον το αστικών και των υπεραστικών μεταφορών στην ελληνική επαρχία, θα πρέπει να ξεκινήσουμε από την αποτύπωση της υφιστάμενης κατάστασης.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για την καθημερινότητα που βιώνει δηλαδή ο κάτοικος της ελληνικής περιφέρειας, ο μαθητής, ο εργαζόμενος, ο άρρωστος, ο πολίτης με αναπηρία, ο εργαζόμενος που πρέπει να μετακινηθεί με το ΚΤΕΛ από το ένα χωριό στο άλλο για να πάει στη δουλειά του, όλοι αυτοί δηλαδή που εσείς διαρκώς ξεχνάτε. Τα ΚΤΕΛ για όλους αυτούς αποτελούν τον μοναδικό πάροχο μεταφορικού έργου στην επαρχία, σε πολλές περιπτώσεις όχι μόνο για τα υπεραστικά δρομολόγια, αλλά και για τις διαδημοτικές μετακινήσεις και ιδιαίτερα στους δυσπρόσιτους επαρχιακούς δήμους, με μεγάλη γεωγραφική διασπορά.

Ποια είναι, λοιπόν, η κατάσταση σήμερα; Το ΚΤΕΛ, το οποίο έχει λάβει σοβαρές επιδοτήσεις από το κράτος όλα αυτά τα χρόνια, μπορεί να διασφαλίσει αυτό το έργο; Είναι σε θέση να εξυπηρετεί αξιοπρεπώς τον πολίτη; Η απάντηση είναι γνωστή σε όλους μας. Προφανώς και δεν μπορεί.

Το ΚΤΕΛ της επαρχίας σε πάρα πολλές περιπτώσεις αδυνατεί να διασφαλίσει τακτικά δρομολόγια, σε άλλες περιπτώσεις τα διασφαλίζει υποτυπωδώς, ενώ η κατάσταση για τον επιβάτη με κινητική αναπηρία είναι στην απαγορευτική.

Όλοι γνωρίζουμε ότι τα ΚΤΕΛ της επαρχίας εκτελούν δρομολόγια, πολλές φορές για να εξυπηρετήσουν ένα απομακρυσμένο χωριό, με τεράστια λεωφορεία, τα οποία όχι μόνο είναι ασύμφορα, αλλά παράγουν και πολύ μεγάλη όχληση, προσπαθώντας να κινηθούν σε στενούς και δύσβατους επαρχιακούς δρόμους.

Το αποτέλεσμα είναι, λοιπόν, τα ΚΤΕΛ να περικόπτουν διαρκώς δρομολόγια, καθιστώντας αδύνατο, σε πολλές περιπτώσεις, να μεταβεί ένας ασθενής μέχρι την πρωτεύουσα ενός Νομού, στο νοσοκομείο για τις εξετάσεις του.

Για να μεταβεί ένας ασθενής από την Βάρβαρα Χαλκιδικής για συνταγογράφηση φαρμάκων, για παράδειγμα, θα πρέπει να πληρώσει 50 ευρώ ταξί, γιατί δεν υπάρχει δρομολόγιο, σε διαφορετική περίπτωση θα πρέπει να περάσει δύο ημέρες στο δρόμο και την νύχτα στο κρύο.

Για να μεταβεί ένας μαθητής από την Κρήνη της Νέας Προποντίδας στο πλησιέστερο γυμνάσιο, εκείνο της Νέας Τρίγλιας, θα πρέπει να ξεκινήσει στις 6 το πρωί και να επιστρέψει, μετά τις 3 το μεσημέρι. Για να λάβει την σύνταξη του ένας συνταξιούχος από το Μεταγγίτσι Χαλκιδικής από ένα ΑΤΜ, θα πρέπει να περάσει δύο ημέρες μετακινούμενο με το ΚΤΕΛ μέχρι την πρωτεύουσα του Δήμου Σιθωνίας, τη Νικήτη.

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε αυτά τα παραδείγματα για ώρες. Όμως, θα πρέπει να συγκρατήσουμε και κάτι ακόμα.Για να πάει ένα παιδάκι με αναπηρία στο σχολείο του θα πρέπει να το παραλάβει το λευκό ταξί γιατί στο ΚΤΕΛ δεν μπορεί να ανέβει τις σκάλες. Αν το λευκό ταξί δεν είναι διαθέσιμο, τότε το παιδάκι δεν πάει στο σχολείο.

Αυτή είναι η γενική εικόνα της καθημερινότητας των πολιτών στην περιφέρεια. Σε πολλούς Νομούς, όμως οι οποίοι είναι και τουριστικοί, η εικόνα μπορεί να είναι ακόμα χειρότερη γιατί δεν υπάρχουν στάσεις με σκέπαστρα, παρά μόνο σε πολύ κεντρικούς σταθμούς.

Αποτέλεσμα, οι μαθητές να γυρνάνε βρεγμένοι στα σπίτια τους. Οι τουρίστες ψήνονται στην κυριολεξία στη μέση του δρόμου, ενώ ταυτόχρονα οι δήμοι δεν έχουν ενδοδημοτικές γραμμές, με αποτέλεσμα όλα να πρέπει περνάνε από το ΚΤΕΛ.

Και θα ρωτούσε κανείς, με τόσο έντονο μεταφορικό έργο γιατί ο μεταφορέας που κατέχει στην πράξη το μονοπώλιο, δηλαδή τα ΚΤΕΛ δεν εκσυγχρονίζονται. Πως γίνεται το ΚΤΕΛ ενός Νομού όπως της Χαλκιδικής, με τόσο έντονο μεταφορικό έργο το καλοκαίρι, με τόσα εκατομμύρια επιβάτες, με τόσα έσοδα, να μην μπορεί να διασφαλίσει βιώσιμες μεταφορές για τους κατοίκους του Νομού το χειμώνα.

Πως γίνεται ένα ΚΤΕΛ με τόσα έσοδα να μην έχει επενδύσει ούτε ένα ευρώ σε ένα ηλεκτρικό λεωφορείο; Πως είναι δυνατόν τόσα χρόνια να λαμβάνει απευθείας αναθέσεις και να μην έχει ένα δίκτυο αξιοπρεπών σταθμών μετεπιβίβασης;

Συνεπώς, με το παρόν νομοσχέδιο, κανείς δεν πιστεύει ότι θα βελτιωθούν οι υπεραστικές κι αστικές μεταφορές στην επαρχία. Κανείς δεν πιστεύει ότι αύριο θα μπορέσει ένας κάτοικος να απαλλαγεί από το αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις του. Κανείς δεν ελπίζει ότι ένα παιδί θα φτάσει πιο γρήγορα στο σχολείο του, ένας άρρωστος στο νοσοκομείο ή ένας πολίτης με αναπηρία να καταφέρει να ανέβει αύριο τα απότομα σκαλιά ενός λεωφορείου του ΚΤΕΛ.

Αν θέλουμε να αλλάξουμε αυτή την εικόνα πρέπει να σταματήσουμε να υποκρινόμαστε και να χαράξουμε από την αρχή το μεταφορικό έργο στην ελληνική περιφέρεια. Αν το ΚΤΕΛ θέλει να περάσει στην επόμενη ημέρα να το στηρίξουμε. Αν το ΚΤΕΛ δεν μπορεί τότε να εξετάσουμε άμεσα άλλα μέτρα.

Σε κάθε περίπτωση όμως η σημερινή εικόνα είναι άκρως προβληματική και το πρόβλημα των μετακινήσεων αυτό είναι ίσως κι ένας από τους λόγους που οι νέοι, οι οικογένειες με παιδιά, οι πολίτες με προβλήματα υγείας φεύγουν από τα χωριά κι η ελληνική επαρχία ερημώνει.

Σας ευχαριστώ

.