Ομιλία στο σχέδιο νόμου “Διαδικασία άρσης του απορρήτου των επικοινωνιών, κυβερνοασφάλεια και προστασία προσωπικών δεδομένων πολιτών.” Ολομέλεια Βουλής

Κυρίες και κύριοι βουλευτές, σήμερα καλείται η Βουλή να συζητήσει ένα νομοσχέδιο “πλυντήριο”. Ένα νομοσχέδιο, με το οποίο η κυβέρνηση προσπαθεί να θολώσει τις τεράστιες ευθύνες της για το σκάνδαλο των υποκλοπών, οι διαστάσεις του οποίου φαίνεται να είναι ανεξέλεγκτες. Το βασικό ερώτημα στο οποίο καλούμαστε όλοι να απαντήσουμε είναι ένα. Υπήρξε ή δεν υπήρξε μαζική, συστηματική, σχεδιασμένη και προμελετημένη παρακολούθηση πολιτικών αντιπάλων, ενοχλητικών εντός εισαγωγικών δημοσιογράφων, αλλά και αξιωματούχων του Κράτους, της δικαιοσύνης και των θεσμών; Προφανώς και υπήρξε. Η παρακολούθηση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ ήταν η κορυφή του παγόβουνου.


Ερώτημα δεύτερο, επρόκειτο για “νόμιμες επισυνδέσεις” και “συνακροάσεις” όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση ή για πειρατικές υποκλοπές μέσα από παράνομο λογισμικό; Η απουσία ειλικρινούς βούλησης λογοδοσίας από την κυβέρνηση οδηγεί στο δεύτερο συμπέρασμα. Ερώτημα τρίτο, ήταν αυτές οι υποκλοπές κεντρικά σχεδιασμένες, σε γνώση του στενού πυρήνα του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος; Η απάντηση είναι προφανώς και ήταν, με δεδομένο ότι απομακρύνθηκαν μετά από τον σάλο, ο εξ απορρήτων του πρωθυπουργού κύριος Δημητριάδης και ο επικεφαλής της ΕΥΠ.


Ως προς το πολιτικό σκέλος της υπόθεσης, από την ώρα που έπεσε η κουρτίνα κι αποκαλύφθηκε το τεράστια αυτό σκάνδαλο, η κυβέρνηση κι η κυβερνητική πλειοψηφία έκαναν τα πάντα για να το κουκουλώσουν. Εμπόδισαν, επί της ουσίας, την εξεταστική επιτροπή να διερευνήσει το θέμα, οχυρώθηκαν πίσω από την αόριστη επίκληση του απορρήτου και της εθνικής ασφάλειας, άλλαξαν βουλευτές της πλειοψηφίας, μέλη της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας, οι οποίοι δεν τους ήταν βολικοί κι εμπόδισαν κάθε κοινοβουλευτική διαδικασία που είχε ως στόχο να ρίξει φως στη δυσώδη αυτή υπόθεση.


Σήμερα, με τις διατάξεις του νομοσχεδίου, η κυβερνητική αυτή στόχευση της απόκρυψης πάει ένα βήμα παρακάτω. Με τις διατάξεις του νομοσχεδίου, οι παρακολουθήσεις των πολιτών μπορούν πλέον να πάρουν την μορφή χιονοστιβάδας. Η επίκληση της εθνικής ασφαλείας και η εκ των υστέρων ενημέρωση των παρακολουθούμενων, όταν όμως θα έχουν καταστραφεί τα στοιχεία, λειτουργούν ως φύλλο συκής για να περάσουμε σε καταστάσεις μαζικής παρακολούθησης και σε λογικές αρρωστημένου πανοπτισμού.



Η κυβερνητική πλειοψηφία προσπαθεί να μας πείσει ότι με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο εισάγει ένα πλαίσιο μεγαλύτερης διαφάνειας στην λειτουργία των μυστικών υπηρεσιών, όταν αυτές παρακολουθούν πολίτες ή πολιτικά πρόσωπα. Είναι όμως αλήθεια αυτό; Όχι βέβαια. Με το παρόν νομοσχέδιο, στην ουσία, ανοίγεται ορθάνοιχτα η πόρτα της κατάλυσης κάθε προστασίας προσωπικών δεδομένων, με την αόριστη επίκληση της έννοιας της εθνικής ασφάλειας.


Τι ορίζει, όμως ως εθνική ασφάλεια το νομοσχέδιο; Στην ουσία τα πάντα. Οι διατάξεις του είναι τόσο ασαφείς που οτιδήποτε μπορεί να ερμηνευτεί από την ΕΥΠ ως ζήτημα εθνικής ασφάλειας. Και το ερώτημα είναι ένα. Το έθεσε κι ο Τομεάρχης Προστασίας του Πολίτη του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία στην συζήτηση του νομοσχεδίου στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής. Θέλουμε ΕΥΠ, μια σύγχρονη δηλαδή υπηρεσία ασφαλείας που λειτουργεί με κανόνες κι αποτελεί θεματοφύλακα της Δημοκρατίας ή θέλουμε να επιστρέψουμε στην σκοτεινή κι απεχθή εποχή της ΚΥΠ, των παρακολουθήσεων και των διώξεων;


Εμείς λέμε ότι είναι απαραίτητες οι ουσιαστικές δημοκρατικές δικλείδες διαφάνειας και λογοδοσίας, ώστε τα ατομικά και δημοκρατικά δικαιώματα να αποτελούν τον πυρήνα της λειτουργίας του Κράτους και των Θεσμών. Δεν είναι, όμως, μόνο ζήτημα προστασίας ή “δικαιωματισμού”, όπως σπεύδουν να χαρακτηρίσουν αυτή την προσέγγιση οι συντηρητικοί κύκλοι. Είναι και ζήτημα προστασίας της ίδιας της Πολιτείας και τελικά της εθνικής ασφάλειας.


Διαβάζουμε ότι, μέσα από τα παράνομα λογισμικά έφτασαν να παρακολουθούνται, από παραθεσμικά μέτρα κορυφαίοι παράγοντες του Κράτους κι υψηλοί αξιωματούχοι, οι οποίοι είναι αρμόδιοι για την ίδια την προστασία του Κράτους. Άρα, λοιπόν, το βασικό ερώτημα στο οποίο καλούμαστε θεσμικά να απαντήσουμε είναι το ίδιο που είχε θέσει κι ο Πλάτων στην Πολιτεία του. Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες;


Κι η απάντηση, σε σύγχρονους όρους, στο κρίσιμο αυτό ερώτημα είναι μία. Οι ισχυροί θεσμοί της Δημοκρατίας. Αν, λοιπόν, θέλουμε μια Πολιτεία ισχυρή, αν θέλουμε θεσμούς που να προστατεύουν την κοινωνία, το Κράτος και την εθνική μας ασφάλεια, τότε πρέπει να θεσπίσουμε κανόνες διαφανούς λειτουργίας των υπηρεσιών που είναι χρεωμένες με την προστασία της ασφάλειας του Κράτους, αλλά κι εκείνων που διώκουν το οργανωμένο έγκλημα.


Και, τέλος, θα πρέπει να υπογραμμιστεί το εξής. Η κυβέρνηση με αυτό το νομοσχέδιο, αλλά και συνολικά με την δράση της δεν προστατεύει την κοινωνία και του θεσμούς από τις νέες προκλήσεις κυβερνοασφάλειας. Αντίθετα, συνεχίζει να ολιγωρεί. Μην ξεχνάμε ότι το σκάνδαλο των υποκλοπών αποκαλύφθηκε από το λογισμικό ασπίδα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ένα λογισμικό που ακόμα η Βουλή των Ελλήνων αρνείται να εγκαταστήσει, για να δούμε και να μάθουμε τελικά πόσοι από εμάς παρακολουθούνταν κι από που. Ευχαριστώ.