Ο βουλευτής Αρκαδίας του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, Γιώργος Παπαηλιού, στην  Ολομέλεια της Βουλής για  το νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης «Διαδικασία άρσης του απορρήτου των επικοινωνιών, κυβερνοασφάλεια …»

Το νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης «Διαδικασία άρσης του απορρήτου των επικοινωνιών, κυβερνοασφάλεια …» εντάσσεται σε μία σειρά κινήσεων της κυβέρνησης της ΝΔ του «συστήματος Μητσοτάκη», που, αφού υπήρξε ο δράστης, ο πρωταγωνιστής, ο ενορχηστρωτής ενός δικτύου παράνομων υποκλοπών-παρακολουθήσεων, δηλαδή ενός μείζονος σκανδάλου, επεδίωξε, επιδιώκει και, με το νομοσχέδιο, ολοκληρώνει το σκάνδαλο με το σκάνδαλο της συγκάλυψης-της συσκότισης,  το «σκάνδαλο μέσα στο σκάνδαλο». Το «όλα στο φως» του πρωθυπουργού σημαίνει «όλα» να παραμείνουν «στο σκοτάδι».
Γι΄ αυτό και ο πρωθυπουργός, προκειμένου να αποσείσει τις αυταπόδεικτες ευθύνες του, έχει επιλέξει ως οδούς διαφυγής, την επίκληση του απορρήτου, την άρνηση απαντήσεων, τη σιωπή, το κρυφτό και τη φυγή, όπως έπραξε σήμερα, που αποχώρησε από τη Βουλή κακήν-κακώς, «την κοπάνησε».
Όλα αυτά συνιστούν ομολογία ενοχής.

Μετά τις αποκαλύψεις για το τεράστιο σκάνδαλο των παράνομων παρακολουθήσεων πολιτικών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, αλλά και κυβερνητικών αξιωματούχων και της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων, εισάγεται προς συζήτηση  ένα νομοσχέδιο, για το οποίο, η κυβέρνηση ισχυρίζεται, ότι αποσκοπεί στην προστασία του  απορρήτου των επικοινωνιών και των δικαιωμάτων των πολιτών και παράλληλα στην αναδιοργάνωση της λειτουργίας της ΕΥΠ.

Όμως το υπό συζήτηση νομοσχέδιο δεν κινείται προς αυτή την κατεύθυνση, αφού εισάγεται προσχηματικά και επιπλέον αναγκαστικά.

Με την αποκάλυψη της παρακολούθησης του Νίκου Ανδρουλάκη, μετά από έλεγχο του Ευρωκοινοβουλίου, και όσα ακολούθησαν, η κυβέρνηση αποφάσισε-αναγκάστηκε να προσεγγίσει το θέμα επικοινωνιακά και  να εμφανιστεί ότι κάτι κάνει, και μάλιστα «πετώντας τη μπάλα στην εξέδρα».

Και αυτό, διότι μη μας πείτε, ότι μετά τα παραπάνω γεγονότα διαπίστωσε η κυβέρνηση θεσμικές αρρυθμίες, κενά και παραλείψεις και σπεύδει (υποτίθεται) να τα διορθώσει.  

Περισσότερο αποτελεί μία προσπάθεια νομιμοποίησης των πεπραγμένων της κυβέρνησης όσον αφορά το σκάνδαλο των υποκλοπών.

Στο Σύνταγμα ορίζεται ότι «το απόρρητο των επιστολών και της ελεύθερης ανταπόκρισης ή επικοινωνίας με οποιονδήποτε άλλο τρόπο είναι απόλυτα απαραβίαστο», πλην εξαιρετικών περιπτώσεων που συνδέονται με την «εθνική ασφάλεια» και με τη «διακρίβωση ιδιαίτερα σοβαρών εγκλημάτων», δηλαδή κάμπτεται μόνον σε εξαιρετικές περιπτώσεις.

Παράλληλα και επί της ουσίας, (με το  νομοσχέδιο),δημιουργείται ένα πλαίσιο, μέσω του οποίου ευνοείται η ανεξέλεγκτη παραβίαση του απορρήτου των επικοινωνιών και της ιδιωτικής ζωής των πολιτών από τις κρατικές υπηρεσίες.

Προς αυτή την κατεύθυνση, κινείται (και) η διάταξη με την οποία ο πολίτης θα πληροφορείται το γεγονός, και όχι τους λόγους, ότι παραβιάστηκαν τα θεμελιώδη συνταγματικά δικαιώματά του (με την παρακολούθησή του),  τρία χρόνια μετά το τέλος της παρακολούθησης, αφού μάλιστα εντός εξαμήνου θα έχουν καταστραφεί τα σχετικά αρχεία και υπό την προϋπόθεση να υπάρξει σχετική απόφαση μετά από αίτημά του.

Αφαιρούνται αρμοδιότητες από την ΑΔΑΕ σχετικά με την εποπτεία (την αρμοδιότητα) για την άρση του απορρήτου και την εκ των υστέρων ενημέρωση του θιγόμενου πολίτη και ανατίθενται σε τριμελή επιτροπή. Αυτή η διάταξη είναι αντισυνταγματική, αφού η ΑΔΑΕ είναι αυτή που πρέπει να εγγυάται την τήρηση της νομιμότητας, ως προς τη διαδικασία άρσης του απορρήτου.

Έτσι η ΑΑΔΕ καθίσταται μία ανεξάρτητη αρχή χωρίς αντικείμενο, χωρίς δικό της αρχείο άρσης του απορρήτου των επικοινωνιών.

Είναι προφανές, ότι όλα αυτά αντιτίθενται στο Σύνταγμα, αφού ο πολίτης πρέπει να ενημερώνεται αυτεπαγγέλτως και υποχρεωτικά, αμέσως μετά τη λήξη της παρακολούθησης και ουσιαστικά.

Σε σχέση με τη διαδικασία άρσης του απορρήτου των επικοινωνιών για λόγους «εθνικής ασφαλείας» : Όπως ανέφεραν και οι αρμόδιοι φορείς, το σύστημα για την άρση του απορρήτου δεν έχει τις απαραίτητες εγγυήσεις διαφάνειας και αποτελεσματικής προάσπισης του δικαιώματος του απορρήτου των επικοινωνιών. Η λήψη των αποφάσεων για την άρση του απορρήτου πρέπει να ανατίθεται σε δικαστική αρχή-στο τριμελές δικαστικό συμβούλιο  (και όχι  σε εισαγγελικό λειτουργό) για λόγους μειζόνων εγγυήσεων, ενώ, με το νομοσχέδιο, η αρμοδιότητα  λήψης απόφασης για την άρση του απορρήτου για λόγους «εθνικής ασφαλείας» ανατίθεται σε εισαγγελικό λειτουργό που βρίσκεται αποσπασμένος από τον φυσικό χώρο του  και λειτουργεί στην ΕΥΠ, στην οποία είναι ενσωματωμένος Εξάλλου διαφοροποιούνται οι προϋποθέσεις άρσης του απορρήτου για λόγους «εθνικής ασφάλειας» και για τη «διακρίβωση σοβαρών εγκλημάτων».

Οι δύο λόγοι λειτουργούν με δύο ταχύτητες δικαιοκρατικών εγγυήσεων.

Ελλείπουν από τις διατάξεις για την άρση του απορρήτου για λόγους «εθνικής ασφαλείας» η υποχρέωση αναγραφής των ονομάτων και των διευθύνσεων των παρακολουθουμένων καθώς και ο λόγος-η αιτιολογία της παρακολούθησης. Το ζήτημα της μη υποχρέωσης αιτιολόγησης είναι  σοβαρό, αφού η αιτιολόγηση όλων των αποφάσεων των κρατικών οργάνων, ειδικότερα δε όσων περιέχουν δυσμενείς αναφορές για τους διοικούμενους, αποτελεί́ βασικό στοιχείο των αρχών του κράτους δικαίου και του πολιτεύματος της κοινοβουλευτικής  δημοκρατίας.

Έτσι, παραβιάζονται κατάφωρα τα δικαιώματα των πολιτών, διότι «χωρίς γνώση της αιτιολογίας δεν μπορεί ο θιγείς να ασκήσει αποτελεσματικά το δικαίωμά του για δικαστική προστασία, του άρθρου 20 παρ. 1 του Συντάγματος».

Διευρύνεται ο κατάλογος των αδικημάτων για τα οποία μπορεί να δικαιολογηθεί η άρση του απορρήτου και με πλημμελήματα, με αποτέλεσμα, για περίπου τα μισά, αν όχι για τα περισσότερα, αδικήματα του Ποινικού Κώδικα, να προβλέπεται πλέον η δυνατότητα άρσης του απορρήτου. Έτσι όμως μετατρέπεται ο κανόνας σε εξαίρεση και η εξαίρεση σε κανόνα.

Συμπερασματικά, το παρόν νομοσχέδιο εντάσσεται σε μία σειρά κινήσεων της κυβέρνησης της ΝΔ του «συστήματος Μητσοτάκη», που, αφού υπήρξε ο δράστης, ο πρωταγωνιστής, ο ενορχηστρωτής ενός δικτύου παράνομων υποκλοπών-παρακολουθήσεων, δηλαδή ενός μείζονος σκανδάλου, επεδίωξε, επιδιώκει και, με τα παρόν νομοσχέδιο, ολοκληρώνει το σκάνδαλο με το σκάνδαλο της συγκάλυψης-της συσκότισης,  το «σκάνδαλο μέσα στο σκάνδαλο». Το «όλα στο φως» του πρωθυπουργού σημαίνει «όλα» να παραμείνουν «στο σκοτάδι».

Γι΄ αυτό και ο πρωθυπουργός, προκειμένου να αποσείσει τις αυταπόδεικτες ευθύνες του, έχει επιλέξει ως οδούς διαφυγής, την επίκληση του απορρήτου, την άρνηση απαντήσεων, τη σιωπή, το κρυφτό και  τη φυγή, όπως έπραξε σήμερα, που αποχώρησε από τη Βουλή κακήν-κακώς, «την κοπάνησε».

Όλα αυτά συνιστούν ομολογία ενοχής.