Κυρίες και κύριοι βουλευτές

Συζητούμε σήμερα τον τελευταίο προϋπολογισμό αυτής της κυβέρνησης. Σημασία έχει, λοιπόν, η συνολική εικόνα. Τι αφήνει πίσω της η κυβέρνηση του κου Μητσοτάκη; Πώς διαμορφώνονται οι προοπτικές για το 2023 και για τα επόμενα χρόνια; Ποιες πρέπει να είναι επομένως οι προτεραιότητες της κυβέρνησης που θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές; Και ποιες πολιτικές δυνάμεις μπορούν να ανταποκριθούν στα αιτήματα και τις ανάγκες της επόμενης ημέρας;

 Για να απαντήσουμε στα ερωτήματα αυτά πρέπει έστω και συνοπτικά να θυμηθούμε τι παρέδωσε η προηγούμενη κυβέρνηση, τι έκανε η σημερινή και τι κληρονομιά αφήνει η κυβέρνηση του κου Μητσοτάκη, για την επόμενη.

 Άκουσα τους απίθανους μύθους και τα ατελείωτα ψεύδη που ορισμένοι βουλευτές της ΝΔ είπαν και ξαναείπαν στην αίθουσα αυτή για την προηγούμενη. κυβέρνηση. Ψεύδη και μύθοι που δείχνουν φόβο για την αλήθεια και άγχος για το μέλλον.

 Όμως η αλήθεια είναι ότι:

 Τον Ιούλιο του 2019 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παρέδωσε στη νέα κυβέρνηση μια χώρα που ανακτούσε το χαμένο έδαφος. Μια Ελλάδα χωρίς μνημόνια, που δεν ήταν πια «ειδική περίπτωση» δακτυλοδεικτούμενη διεθνώς ως αρνητικό παράδειγμα.

Η νέα κυβέρνηση του κου Μητσοτάκη παρέλαβε το χρέος ρυθμισμένο και με ένα ισχυρό μαξιλάρι ρευστότητας για να θωρακίζει τη χώρα από εξωγενείς κίνδυνους.

Παρέλαβε μια οικονομία σε σταθερή ανοδική τροχιά αφού η ανάκαμψη της παραγωγής, της απασχόλησης και των επενδύσεων είχε αρχίσει ήδη από το δεύτερο εξάμηνο του 2016. Η ανεργία ήταν σε έντονα καθοδική τάση, οι ανισότητες μειώνονταν και με την αναπτυξιακή στρατηγική που άρχιζε να εφαρμόζει με το τέλος των μνημονίων, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για ένα νέο υπόδειγμα βιώσιμης και δίκαιης ανάπτυξης.

Τα δίδυμα ελλείμματα είχαν εξαλειφθεί. Τα δημόσια οικονομικά είχαν μπει σε τάξη και ο προϋπολογισμούς διέθετε πρωτογενές πλεόνασμα.

Το δημόσιο χρέος είχε ρυθμιστεί, οι ετήσιες δαπάνες για την εξυπηρέτηση του είχαν μειωθεί και η βιωσιμότητά του ήταν εξασφαλισμένη τουλάχιστον ως το 2032. Ένα ισχυρό απόθεμα ρευστότητας, το γνωστό «μαξιλάρι», θωράκιζε την οικονομία από εξωγενείς κίνδυνους και, όπως ήρθαν τα πράγματα, κατά κοινή ομολογία, αποδείχτηκε σωτήριο.

Από τα πιο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά της προηγούμενης τετραετίας, της τετραετίας του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι παρά τις δυσκολίες, παρά τους μνημονιακούς περιορισμούς και τον ασύμμετρο πόλεμο που δεχτήκαμε, οι ανισότητες και η ακραία φτώχεια περιορίστηκαν σημαντικά όπως πιστοποιούν όλοι οι αντιπροσωπευτικοί δείκτες της Eurostat και της ΕΛΣΤΑΤ, χάρη στη φιλοσοφία και την πολιτική της τότε κυβέρνησης.

Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής με την πολιτική της βαλκανικής συνεργασίας και συνανάπτυξης που ακολούθησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με αποκορύφωμα τη συμφωνία των Πρεσπών, λύθηκε ένα χρόνιο πρόβλημα και αναβαθμίστηκε η διεθνής θέση της ως χώρας Εντός των ορίων των συμβατικών μας υποχρεώσεων, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ διατήρησε εθνικά αναγκαίες και ζωογόνες ισορροπίες, στο πλαίσιο μιας πολυδιάστατης πολιτικής με όλες τις χώρες μέλη του Συμβουλίου Ασφάλειας του ΟΗΕ, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας και της Ρωσίας.

Συμπερασματικά: Δεν είχαν αντιμετωπιστεί βεβαίως τα χρόνια διαρθρωτικά προβλήματα και οι πληγές που είχε αφήσει η χρεοκοπία της χώρας ήταν μεγάλες, αλλά η κοινωνία είχε αρχίσει να έχει προσδοκίες ξανά και να ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον.

 Δυστυχώς 3,5 χρόνια μετά τίποτα από όσα θετικά άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση δεν έχει μείνει όρθιο. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη παραδίδει μια κοινωνία που μεγάλα τμήματα της κυριαρχούνται από απογοήτευση, αγανάκτηση και οργή, όπως όλες οι έρευνες κοινής γνώμης πιστοποιούν. Με το μέλλον να γίνεται και πάλι θολό και αβέβαιο γεμάτο κινδύνους και απειλές. Με τα σκάνδαλα, από τη μια των υποκλοπών και από την άλλη του Πάτση και της Καϊλή, να ξυπνούν κάθε αρνητικό στερεότυπο για τη χώρα μας και την Ελλάδα να γίνεται ξανά «ειδική περίπτωση».

 Βεβαίως υπήρξαν η επιδημία, η ενεργειακή κρίση, ο πόλεμος η ακρίβεια  ο πληθωρισμός. Προσωπικά δεν αμφισβητώ ούτε το μέγεθος, ούτε τη διεθνή διάσταση αυτών των προβλημάτων. Όμως εκείνο που δεν μπορεί να συγχωρεθεί, αυτό που οι πολίτες δεν μπορούν να αποδεχτούν είναι ότι όλες αυτές οι κρίσεις επιχειρήθηκε να αξιοποιηθούν για ίδιον όφελος, με τον έλεγχο της εξουσίας και της ροής του χρήματος άλλοτε από την κυβέρνηση συνολικά και συλλογικά, και άλλοτε από ένα παρακράτος, που δρούσε με κυβερνητική ευθύνη και με θύματα την ίδια τη δημοκρατία και τη συνοχή της κοινωνίας. Αυτό που απογοητεύει και εξοργίζει τους πολίτες ανεξαρτήτως κομματικής ένταξης, είναι ότι ακριβώς την περίοδο αυτών των κρίσεων κάποιοι θησαυρίζουν με τρόπο παρασιτικό και άλλοι υποφέρουν. Και εκείνοι που χάνουν είναι κυρίως οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι επαγγελματίες, οι αγρότες, οι νέοι και οι νέες, όσοι και όσες ζουν έντιμα από τη δουλειά και το εισόδημα τους.

 Οι κληρονομιές

 Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αφήνει πίσω της βαριές, αρνητικές κληρονομιές. Μια βαθιά πληγωμένη δημοκρατία και μια κρίση εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς της. Μια ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία που κατατρώει τα λαϊκά εισοδήματα. Αυξανόμενες ανισότητες που αποσυνθέτουν την κοινωνική συνοχή. Ένα σχεδιασμό για το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας που αφήνει τις ΜμΕ στο περιθώριο και ευνοεί λίγους και ισχυρούς. Τέλος, η κυβέρνηση του κου Μητσοτάκη παραδίδει μια χώρα που γίνεται, ξανά, διεθνώς συνώνυμο της διαφθοράς και της περιφρόνησης θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων και εγγυήσεων για τους πολίτες.

 Το 2023 και τα επόμενα χρόνια θα είναι και πάλι χρόνια δύσκολα και μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, θα βρεθούν ξανά σε ένα διαρκές τεστ αντοχής.

 Οι αρνητικές κληρονομιές και τα προβλήματα της χώρας ορίζουν τις προτεραιότητες της επόμενης ημέρας:

 Ανόρθωση και θωράκιση της δημοκρατίας

Καταπολέμηση της αισχροκέρδειας, της κερδοσκοπίας και του παρασιτικού πλουτισμού.

Ανακοπή της φτωχοποίησης με αύξηση των εισοδημάτων, διεύρυνση των κοινωνικών αγαθών, φορολόγηση υπερκερδών, μείωση φόρων σε τρόφιμα και καύσιμα,

Εφαρμογή προγράμματος που θα μειώνει τις ανισότητες, θα ενισχύει την ανάπτυξη και θα μετασχηματίζει παραγωγικά, τεχνολογικά και οικολογικά το παραγωγικό μοντέλο.

Επαναφορά και επικαιροποίηση της Αναπτυξιακής Στρατηγικής

Αναπροσανατολισμό των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης.

Είναι φανερό ότι για να μην επιβεβαιωθούν οι κίνδυνοι που διαγράφονται, χρειάζεται μια γενική ανασύνταξη και συστράτευση όλων των δημοκρατικών, προοδευτικών και αριστερών δυνάμεων για ένα πρόγραμμα ανόρθωσης και συνολικής ανασυγκρότησης της δημοκρατίας, της οικονομίας και της κοινωνίας για να έλθει ξανά η ελπίδα σ’ αυτήν τη χώρα.