Τοποθέτηση του Αλέκου Φλαμπουράρη, βουλευτή Επικρατείας ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία, για την πρόταση μομφής

Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι,

Μια πρόταση δυσπιστίας είναι κορυφαίο γεγονός για το πολίτευμα της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας κι εμείς έπρεπε να την καταθέσουμε ως ελάχιστη Δημοκρατική υποχρέωσή μας.

Γιατί ο κ. Μητσοτάκης μόλις εκλέχτηκε τον Ιούλιο του 2019, έβαλε μπρος το κτίσιμο του «καθεστώτος Μαξίμου».

Επέλεξε, μέσα από μια σειρά συντηρητικών ανθρώπων - όλους όμως από την κατηγορία εκείνη των «επάρατων» και ιδιοτελών, κάποιους δε και με οικογενειακό πρόσημο-, που είναι διατεθειμένοι να ασκήσουν εξουσία, όχι για να υπηρετήσουν τη χώρα, την κοινωνία και τους ανθρώπους, αλλά για να λαφυραγωγήσουν τη χώρα.

Για να λαφυραγωγήσεις, όμως, πρέπει να ελέγχεις. Γιατί λαφυραγώγηση χωρίς βλάβη της χώρας, του δημοσίου συμφέροντος και των πολιτών, δεν νοείται.

Συνεπώς, δεν μπορείς εξ ορισμού να εξασφαλίσεις έντιμα την κοινωνική συναίνεση, παίζοντας καθαρά στον πολιτικό ανταγωνισμό.

Ποιους, λοιπόν, να ελέγχεις;

Τους πάντες: από τον τελευταίο ψηφοφόρο έως τον πρώτο υπουργό.

Πώς θα ελέγχεις;

Με προπαγάνδα και καταστολή. Η προπαγάνδα προϋποθέτει τη φίμωση κάθε αντίθετης άποψης. Η καταστολή προϋποθέτει, εκτός από την αντιλαϊκή θεσμική αυστηροποίηση, την συνδρομή παρακρατικών μηχανισμών.

Άπαντες, λοιπόν, υπό παρακολούθηση. Προς πάσα χρήση. Από τον έλεγχο του πολιτικού ανταγωνισμού, τον έλεγχο του εσωκομματικού παιχνιδιού, τον έλεγχο του επιχειρείν, των απευθείας αναθέσεων και των χατιριών.

Ανεύθυνα και επαίσχυντα η κυβέρνηση Μητσοτάκη κατέληξε τη χώρα πεδίο επάλληλων και πολυεπίπεδων εκβιασμών με πολλαπλούς αποδέκτες, ώστε να μην μπορεί να διακρίνει κανείς, πλην των ιδίων, αν αυτό που διαμορφώνεται καθημερινά στο κοινωνικό – οικονομικό – πολιτικό επίπεδο, είναι αποτέλεσμα ελεύθερης λειτουργίας των θεσμών ή εκβιαστικών επιλογών, μέσα από αξιοποίηση των αρχείων από το σύστημα των «νόμιμων» και «παράνομων» παρακολουθήσεων του καθεστώτος σας.

Κυρίες και κύριοι της πλειοψηφίας,

σας θυμίζω ότι με τις πρώτες αποκαλύψεις των ανθρώπων που παρακολουθούνταν, υπήρξαν από τη ΝΔ συνεχώς διαψεύσεις, καταγγελίες, και ύβρεις εναντίον δημοσιογράφων, ΜΜΕ και πολιτικών κομμάτων και στελεχών.

Μόλις όμως οι καταγγελίες επιβεβαιώθηκαν από το αρμόδιο όργανο (ΑΔΑΕ), η κυβέρνησή σας ξαναλλάζει ρότα και προσπαθεί να διασωθεί με το πολιτικάντικο εύρημα της ανίερης συμμαχίας Ράμμου – ΣΥΡΙΖΑ.

Επιχειρεί να αποσπάσει την προσοχή από τα εκκωφαντικά ευρήματα της ΑΔΑΕ και να την στρέψει στο ερώτημα σε ποιον τα είπε η ΑΔΑΕ.

Παράλληλα, λέει στην κοινωνία «και τι έγινε; όλοι παρακολουθούν».

Με όσα ζούμε κι αποκαλύπτονται επανέρχεται διαρκώς το ερώτημα: Δημοκρατία ή τσιφλίκι; Πρωθυπουργός ή μονάρχης;

Καθένας και καθεμία πρέπει να πάρει θέση.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Έχω την πολυτέλεια της βιωματικής μνήμης του χαφιέ, της ΚΥΠ και του παρακράτους. Βλέπω καθαρά τι συμβαίνει.

Πρέπει ο ελληνικός λαός, οι δημοκρατικοί πολίτες και ιδιαίτερα οι νέοι, να καταλάβουν πόσο κινδυνεύει η προσωπική τους ελευθερία και πόσο ίδιο είναι το pretador, με τα μαύρα γυαλιά του κυπατζή της νιότης μου.

Ελπίζω μόνο, να μην πληρώσουν οι νέες γενιές αυτήν την εκτροπή, που είναι πεντακάθαρη στα δικά μου μάτια.

Να μην ζήσουν αυτόν τον ζόφο, το φόβο, την ατμόσφαιρα εκβιασμών και σκοτεινών κέντρων, που η κυβέρνηση έχει βάλει στο καλάθι του νοικοκυριού, στους πλειστηριασμούς, στις εξώσεις, στα ξεχαρβαλωμένα νοσοκομεία, στα κολλέγια των «αρίστων», στους αόρατους καλλιτέχνες, στους απογοητευμένους αγρότες, στους λογαριασμούς του ρεύματος και του πετρελαίου, σε όλη εν τέλει την απελπισμένη κοινωνία με την airbnb ανάπτυξη.

Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι,

Το δίλημμα «Μητσοτάκης ή Δημοκρατία» υπερβαίνει τις αναλύσεις των συνταγματολόγων.

Είναι κάτι πολύ πάνω απ´αυτό. Είναι δίλημμα ταυτοτικό της ελληνικής κοινωνίας, που επαναφέρει στο προσκήνιο το προπατορικό ιστορικό χάσμα της δεξιάς με τη δημοκρατική παράταξη.

Κρατάει από τον αγώνα του Κολοκοτρώνη αλλά και των Τερτσέτη- Πολυζωΐδη, είναι η δολοφονία του Λαμπράκη αλλά και ο Σαρτζετάκης. Είναι ο Μουστακλής, είναι ο Παναγούλης, η Μακρόνησος, η Ικαρία και οι ρημαγμένες ζωές των αριστερών.

Είναι το 114 και το Πολυτεχνείο. Είναι ο Παύλος Φύσσας.

Είναι το ρήγμα του ´81.

Είναι το ρήγμα του 2015.

Είναι η φροντίδα του μεγάλου μεταναστευτικού κύματος του 2015, η ελληνική ανθρωπιστική απάντηση στη σκοτεινή Ευρώπη και το φασισμό.

Γι’αυτό λέω και στους εκπροσώπους των κομμάτων του προοδευτικού τόξου, συγκρατηθείτε. Δεν έβλαψε ποτέ την Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ.

Στο δίλημμα λοιπόν, αυτό η απάντηση είναι μία. Δημοκρατία

«Αυτές οι καρδιές δεν βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο»- αυτός είναι ο δικός μας κόσμος. Ο δικός μας μεγάλος κόσμος.