Η ακραία επίθεση που δέχθηκε τρανς φοιτητής, στο Πανεπιστήμιο Πατρών από συμφοιτητές του, στον κατεξοχήν χώρο της δημοκρατίας, της συμπερίληψης και της ανεκτικότητας, δείχνει ότι ο πολιτισμός του φόβου και του φανατισμού αποτελούν ένα κοινωνικό φαινόμενο στο οποίο δεν πρέπει να κλείσουμε τα μάτια. Το μπούλινγκ και οι ξυλοδαρμοί άλλωστε, μεταξύ ανηλίκων στα σχολεία και έξω από αυτά, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για εφησυχασμό. Αυτά τα περιστατικά βίας, σωματικής ή λεκτικής, μεταξύ νέων παιδιών που πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα, δείχνουν τις εκτεταμένες νοοτροπίες βίαιης περιθωριοποίησης για λόγους σεξουαλικού προσανατολισμού, κοινωνικού και ταξικού διαχωρισμού.

Η καταστολή ως μέσο αντιμετώπισης αυτών των φαινομένων είτε με την πανεπιστημιακή αστυνομία είτε με την ποινικοποίηση των κινητοποιήσεων των μαθητών, όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα, αλλά εξοικειώνει τους νέους ανθρώπους στη βία. Οι νέοι άνθρωποι βιώνουν πολλαπλούς αποκλεισμούς και τεράστια αίσθηση ευαλωτότητας και ανασφάλειας, αποτέλεσμα των πολιτικών μιας κυβέρνησης που επενδύει στο διχασμό της κοινωνίας και τροφοδοτεί το αίσθημα αδικίας.

Η περίφημη «αριστεία» καταργεί την ισότητα και τον σεβασμό μεταξύ των μελών της εκπαιδευτικής κοινότητας, η κατάργηση των κοινωνικών επιστημών και των καλλιτεχνικών από τα σχολεία στερεί τη δυνατότητα οικειοποίησης των δημοκρατικών αξιών και το μοίρασμα μιας κουλτούρας κατανόησης του άλλου και του διαφορετικού.

Η καταπολέμηση της βίας σε σχολεία και πανεπιστήμια δεν είναι υπόθεση της αστυνομίας, είναι εκπαίδευση εμπέδωσης της δημοκρατίας και πολιτική κοινωνικής δικαιοσύνης.