H Μυρσίνη της Πολιτισμικής Δημοκρατίας, η εμπνευσμένη Μυρσίνη μας, δεν είναι πια μαζί μας.

Από τα μάτια της, τα κείμενά της και τις λέξεις της, μας πέρασε το πάθος της για τα ανθρώπινα δικαιώματα, το όραμα της για την ισότιμη πρόσβαση για Όλους στην Τέχνη, στις Ιδέες, στα Βιβλία. Μοιράστηκε μαζί μας την τρυφερότητά της για τα παιδιά, για όλα τα παιδιά του κόσμου που έχουν δικαίωμα στην προστασία και τη φροντίδα, για τα παιδιά αποδημητικά πουλιά, για τα προσφυγόπουλα.

Πέρα από την πολιτική της προσωπικότητα -βαρύ βιογραφικό η Μυρσίνη- με την ειλικρίνεια της δέσμευσής της για όλα όσα μπορούν να γίνουν με τη συμμετοχή στους θεσμούς, αλλά  και με τους αγώνες στους δρόμους, στα κινήματα, στα στέκια των προσφύγων, ήταν διαρκώς παρούσα. Παρούσα πνευματικά, ηθικά, απλή, με το χαμόγελό της, με τον "Οδυσσέα" της. Χαιρόμουν πάντα τις κουβέντες μαζί της, για τον πολιτισμό που δεν είναι πολυτέλεια, αλλά που είναι το μείζον πεδίο διαμόρφωσης του δημόσιου χώρου, των πολιτικών και ιδεολογικών συγκρούσεων.

Μια ενσάρκωση αξιοπρέπειας ήταν η Μυρσίνη και σε όλα τα υψηλά πόστα που υπηρέτησε, στην Ευρωβουλή, στο ΕΚΕΒΙ, στο Υπουργείο Πολιτισμού. Κάθε ιδέα παραίτησης συνθηκολόγησης και δημαγωγίας σ’ αυτή τη διαδρομή οικοδόμησης νοήματος, λόγων και πράξεων, ήταν στους αντίποδες των οραμάτων της.

Σ’ αυτή την πορεία προς την ανυπαρξία που περιγράφει στο συγκλονιστικό τελευταίο της σημείωμα η Μυρσίνη, εμείς θα αντιτείνουμε την Ζώσα Μνήμη. Αντίο Μυρσίνη μου. Αγαπημένε μου φίλε Αντώνη είμαστε ειλικρινά συντετριμμένοι. Θα είμαστε στην οδύνη σου κοντά σου.