Με τον προϋπολογισμό του 2014, συνεχίζεται για ένα ακόμη έτος, η πολιτική των περιοριστικών μέτρων, της αυστηρής λιτότητας, που αποστερεί κρίσιμους πόρους από την οικονομία. Ο βασικός πυρήνας του προϋπολογισμού είναι η επίτευξη συγκεκριμένου ύψους πρωτογενούς πλεονάσματος.

Ας δούμε όμως, πώς επιτυγχάνεται αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα:

Η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος για το τρέχον έτος οφείλεται, α) στη μείωση του ΠΔΕ, β) τη μη επιστροφή φόρων, γ) την ελλειπή χρηματοδότηση κρίσιμων κοινωνικών αναγκών και δ) στην τακτική της μη πληρωμής προϋπολογισμένων δαπανών.

Πλεόνασμα λογιστικό και πλασματικό, που δεν έχει κανένα κοινωνικό αντίκρισμα, αλλά αντίθετα, στηρίζεται στη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, με νέα δραστική μείωση της κρατικής χρηματοδότησης για ασφαλιστικά ταμεία και υγεία.

Επιπλέον δημιουργήθηκε από την... στάση πληρωμών του δημοσίου προς τους πολίτες.

Το πρόβλημα δεν είναι οι δαπάνες, που ως ποσοστό του ΑΕΠ, βρίσκονται κάτω από το μέσο όρο της Ευρωζώνης, αλλά τα έσοδα που υπολείπονται, όχι γιατί δεν υπάρχει υπερφορολόγηση, αλλά γιατί υπάρχει τεράστια φοροδιαφυγή και λαθρεμπόριο και σκανδαλώδη φορολογικά καθεστώτα και απαλλαγές σε μεγάλες επιχειρήσεις και κεφάλαιο.

Επιπλέον, δεν μπορείς να έχεις “φυσιολογικό” ρυθμό αύξησης των εσόδων, όταν έχεις ύφεση και δραματική πτώση της ιδιωτικής κατανάλωσης, που για την ελληνική οικονομία αντιστοιχεί περίπου στο 75% του ΑΕΠ.

Πανηγυρίζετε λοιπόν κύριοι της συγκυβέρνησης για πρωτογενές πλεόνασμα, όμως το συγκεκριμένο πλεόνασμα είναι καθρέφτης της τρομερής πολιτικής λιτότητας που εφαρμόζεται τα τελευταία 4 χρόνια στη χώρα.

Το πολυδιαφημισμένο μνημονιακό πλεόνασμα σημαίνει, αλόγιστη μείωση μισθών και συντάξεων, απολύσεις στο δημόσιο τομέα, διάλυση της παιδείας, της υγείας και του κοινωνικού κράτους.

Είναι δυνατόν να υπάρξει πραγματικό πλεόνασμα, κοινωνικά ορατό, σε τόσο βαθιά ύφεση;

Κυρίες και κύριοι της συγκυβέρνησης, προβλέπετε ανάπτυξη 0,6 του ΑΕΠ για το 2014. Ισχυρίζεστε πως η ελληνική οικονομία θα ανακτήσει την δυναμική της, μέσω ιδιωτικών επενδύσεων και μέσω εξαγωγών.

Σε ποια ρεαλιστικά δεδομένα βασίζεται ένας τέτοιος ισχυρισμός, όταν το μη βιώσιμο δημόσιο χρέος αποτελεί παράγοντα υψηλού ρίσκου για τους επενδυτές, αφού αυξάνει τον κίνδυνο χρεωκοπίας σε μια χώρα με αποτέλεσμα αυτή η κατάσταση να αποτελεί βασικό ανασταλτικό παράγοντα για επενδύσεις;

Τι είδους ανάπτυξη θα έρθει, όταν συρρικνώνεται όλο και περισσότερο η εσωτερική αγορά, αφού τα εισοδήματα της πλειοψηφίας των ελλήνων πολιτών επαρκούν πλέον μόνο για τα στοιχειώδη;

Εκτός κι αν, ως ανάπτυξη, κύριοι της συγκυβέρνησης, εννοείτε εκείνες τις οικονομίες των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίες μετά τις βάρβαρες υφεσιακές, αντίστοιχες του μνημονίου, πολιτικές που εφαρμόστηκαν εκεί κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, ανέκαμψαν βέβαια, άφησαν όμως πίσω τους κοινωνίες κατεστραμμένες.

Εκτός κι αν, ανάπτυξη θεωρείτε την ύφεση, που είναι μεν καταστροφική για την πλειοψηφία της κοινωνίας, αλλά "δημιουργική" και ευκαιρία κέρδους για μια μικρή μειοψηφία.

Κυρίες και κύριοι της συγκυβέρνησης, πραγματικός στόχος του προϋπολογισμού του 2014, είναι να δημιουργήσει μια ακόμα εφιαλτική μνημονιακή πραγματικότητα.

Θα εκτελεστεί ένας προϋπολογισμός, που θα είναι εχθρός της υγείας και της κοινωνικής ασφάλισης. Το ελληνικό κράτος του 2013 χάνει ολοκληρωτικά το κοινωνικό, προνοιακό του πρόσωπο.

Έχουμε μπροστά μας έναν προϋπολογισμό φοροεπιδρομής όπου, ενώ έχουμε μια οικονομία που κατέγραψε αυτό το χρόνο ύφεση 4%, έρχονται να προστεθούν νέοι φόροι 1,26 δις.

Προφανώς, όταν σε μια οικονομία τα εισοδήματα μειώνονται και τα φορολογικά έσοδα αυξάνονται, αυτό σημαίνει ότι, το φορολογικό βάρος των πολιτών αυξάνεται δραματικά.

Οι φορολογούμενοι λοιπόν, θα κληθούν να πληρώσουν εντός του 2014 τόσο τον νέο Ενιαίο Φόρο Ακινήτων (2,65 δις) όσο και τις δόσεις του  ΕΤΑΑ (χαράτσι) μέχρι τον Μάιο του 2014 (1 δις). Επίσης, τα κατώτερα και μεσαία στρώματα δέχονται νέες επιβαρύνσεις, καθώς έχει καταργηθεί μεγάλο μέρος των απαλλαγών, εκπτώσεων (ενοίκια, νοσήλια, δίδακτρα), ενώ υπάρχει και φορολόγηση από το πρώτο ευρώ των επαγγελματιών, εμπόρων και αγροτών.

Μετά από μια τριετία μειώσεων στις συντάξεις, ανόδου των εισφορών, υποβάθμισης των παροχών υγείας, αύξησης της συμμετοχής των ασφαλισμένων, η μνημονιακή πολιτική στους τομείς της Ασφάλισης και της Υγείας αναμένεται να συνεχιστεί.

Αυτό, μπορεί να μην προκύπτει από άμεσα οριζόντια μέτρα, αλλά προκύπτει από τις περικοπές των κρατικών επιχορηγήσεων.

Στον προϋπολογισμό του 2014, λαμβάνεται ως δεδομένο ότι, ασφαλισμένοι και επιχειρήσεις θα συνεχίσουν να καταβάλουν στην ίδια έκταση τις εισφορές τους.

Πως είναι δυνατόν να επιτευχθεί ένας τέτοιος στόχος, κύριοι της συγκυβέρνησης, τη στιγμή που τα ποσοστά της ανεργίας αναμένεται να αυξηθούν, οι συρρικνωμένοι μισθοί, μόλις και μετά βίας καλύπτουν βασικές ανάγκες της μέσης ελληνικής οικογένειας και οι ίδιες οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αδυνατούν όλο και πιο πολύ να ανταπεξέλθουν στις εισφορές που οφείλουν;

Με τον προϋπολογισμό του 2014, στην ουσία προκαλείται περεταίρω περιθωριοποίηση της Πρωτοβάθμιας Υγείας.

Με τη συρρίκνωση της κρατικής δαπάνης στον τομέα του φαρμάκου και με τη γενικότερη υποχρηματοδότηση του συστήματος υγείας και πρόνοιας, το αποτέλεσμα θα είναι, τα κενά που δημιουργούνται να πληρωθούν από τους ίδιους τους ασφαλισμένους.

Η κατεύθυνση της κυβέρνησης για επιβολή εισιτηρίου 25 ευρώ, για εισαγωγή στα Νοσοκομεία, δείχνει ότι το έλλειμμα που προβλέπεται στον τομέα της Υγείας και της Πρόνοιας, ύψους 0,8 δις, από τον ίδιο τον προϋπολογισμό, θα πληρωθεί από τις ήδη αφαιμαγμένες τσέπες των ελλήνων πολιτών.

Κυρίες και κύριοι της συγκυβέρνησης, το πρωτογενές πλεόνασμα πρέπει να επιτυγχάνεται ως αποτέλεσμα της αύξησης των εσόδων, μέσω της ανάπτυξης και της μείωσης των δαπανών, πάλι λόγω ανάπτυξης και ευημερίας. Για παράδειγμα, μειώνεις το επίδομα ανεργίας, όταν έχεις μειώσει δραστικά και ουσιαστικά την ανεργία.

Στην Ελλάδα λοιπόν του 2013, σε μια ευρωπαϊκή χώρα, σε καιρό βαθιάς κρίσης, ενώ θα έπρεπε να ενισχύονται οι κοινωνικές, προνοιακές δομές, αυτές αποδομούνται.

Ενώ θα έπρεπε να προστατεύεται ο εργαζόμενος έλληνας πολίτης, υπερφορολογείται και επιδέχεται αλόγιστη μείωση του εισοδήματός του, με αποτέλεσμα να οδηγείται στην εξαθλίωση.

Ενώ ο άνεργος και ο ανασφάλιστος θα έπρεπε να έχει απρόσκοπτη πρόσβαση στο φάρμακο και στις υπηρεσίες υγείας, τώρα θα πρέπει να πληρώσει από ένα φανταστικό πορτοφόλι.

Ενώ η δημόσια περιουσία θα έπρεπε να αποτελέσει κομβικό αναπτυξιακό εργαλείο, αυτή πωλείται επί πινακίου φακής στο ιδιωτικό κεφάλαιο, στερώντας έτσι από το δημόσιο πολύτιμα έσοδα, σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία.

Ενώ ο νέος επιστήμονας θα έπρεπε να αξιοποιείται, εξαναγκάζεται να καταφύγει στο εξωτερικό.-