Ο βουλευτής του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς Ν. Κωνσταντόπουλος απέστειλε σήμερα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α την ακόλουθη επιστολή:

«Προς την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ

Αγαπητοί σύντροφοι,

Θεωρώ ότι επιβάλλεται μια αναλυτική συζήτηση, για τα προβλήματα που δεσπόζουν στην πολιτική επικαιρότητα, ως προς την κατάσταση στην Παιδεία, τις ευρύτερες προεκτάσεις στο δημόσιο βίο, στους κοινωνικούς αντικτύπους και στους επικοινωνιακούς σχεδιασμούς διαφόρων κέντρων ενόψει εκλογών. Για τα χάλια της Παιδείας, σʼ όλα τα επίπεδα εκπαίδευσης, οι τελευταίοι που φταίνε είναι οι φοιτητές. Η κομματική αντιδικία, για τον επιμερισμό ευθυνών, δεν μπορεί να κρύψει την οδυνηρή διαπίστωση ότι επί δεκαετίες σχεδόν το πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης δεν μπόρεσε να λύσει στοιχειώδη θέματα ορθολογικής κατανομής και διαχείρισης πόρων για την Παιδεία αλλά και σύγχρονης θεσμικής και λειτουργικής αναβάθμισης των Πανεπιστημίων.

 Για μια φορά, ακόμα, η Κυβέρνηση με ευθύνη της μετέφερε το πρόβλημα της Παιδείας, από το χώρο του δημοκρατικού διαλόγου, στο πεδίο της αυταρχικής αναμέτρησης, με αποκορύφωμα της νοοτροπίας της, την αστυνομική καταδίωξη των διαφωνών και την άρνησή της να υιοθετήσει ακόμα και τις υποδείξεις του Επιστημονικού Συμβουλίου της Βουλής, για την αντισυνταγματικότητα του σχετικού νόμου .

Είναι φανερό ότι η κυβερνητική τακτική, επιδίδεται σε ασκήσεις  πόλωσης, προκειμένου να εγκλωβίσει τις πνευματικές, κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, που αγωνίζονται για την αναβάθμιση της Παιδείας και του Δημοσίου Πανεπιστημίου, σε αδιέξοδο, αλλά και για να προκαλέσει το γνωστό κοινωνικό αυτοματισμό, στρέφοντας τους μεν έναντι των δε, προβάλλοντας εκβιαστικά διλήμματα, συκοφαντώντας τους φοιτητές και τους πανεπιστημιακούς, με γενικευμένους αφορισμούς, που δείχνουν αλαζονεία και ταραχή.

Η ιστορική μνήμη, αλλά και ο κοινός νους λένε ότι, όποτε υπήρξε τέτοιο κλίμα μάχης μέχρις εσχάτων, με την Κυβέρνηση να επιδιώκει την επιβεβαίωση της πολιτικής της, δια της καταστολής και υποταγής όσων διαφωνούν και αντιστέκονται, δεν προέκυψαν καλές εξελίξεις. Έχει στο ακέραιο τις ευθύνες της η Κυβέρνηση, για το συγκρουσιακό πολιτικό δόγμα που προωθεί, προκειμένου να συσκοτίσει την αδυναμία κι ανεπάρκειά της, αλλά και για να ενοχοποιήσει τη δημοκρατική διαμαρτυρία κι αγωνιστική διεκδίκηση φοιτητών και πανεπιστημιακών, για το διαφορετικό Δημόσιο Πανεπιστήμιο, που είναι εφικτό.

Χρέος, βεβαίως, αυτών των δυνάμεων που αγωνίζονται για την αναγέννηση της Παιδείας και του Δημοσίου Πανεπιστημίου είναι να μην αυτοεγκλωβιστούν στο αδιέξοδο, που τους έχει ετοιμάσει η κυβερνητική επικοινωνιακή τακτική, αλλά να περιφρουρήσουν την ποιότητα και την αξιοπιστία των αποφάσεών τους, να διαφυλάξουν την καλή μαρτυρία των αγώνων και της αγωνίας τους προς την κοινωνία.

Οι φοιτητές και η ΠΟΣΔΕΠ, οι Πρυτανικές αρχές και οι προβληματισμένοι πανεπιστημιακοί, έχουν πολλαπλό χρέος: να αγωνιστούν για τις αρχές κι αξίες του Δημοσίου Πανεπιστημίου, να μην αυτοαναιρεθούν από τα αδιέξοδα στα οποία τους ωθεί ο κυβερνητικός αυταρχισμός, να εξασφαλίσουν την κοινωνική αλληλεγγύη και να αναζητήσουν ιδέες και τρόπους, που θα απεμπλέξουν το πρόβλημα της Παιδείας από τις πολλαπλές παγιδεύσεις και τις επίσης, πολύμορφες στρεβλώσεις.

Αλλά και τα κόμματα, που έχουν εντός της φοιτητικής κοινωνίας και της κοινότητας των πανεπιστημιακών επιρροές και παρατάξεις, πέρα από την πολιτική προτεραιότητα προβολής των θέσεών τους κι αγωνιστικής απόκρουσης των κυβερνητικών μεθοδεύσεων, έχουν και κοινωνική ευθύνη να επεξεργαστούν και να αναλάβουν πρωτοβουλίες για την έξοδο από την παραλυτική κρίση. Είναι επικίνδυνο, για το Δημοκρατικό πολιτικό σύστημα, να λειτουργούν τα πάντα διχαστικά και τραυματικά, να μην υπάρχουν περιθώρια διαλόγου και συλλογικών κοινών τόπων, παρά μονάχα να κατακερματίζονται τα πάντα, στα όρια της γενικευμένης παραταξιοποίησης και των ανταγωνισμών της.

Το ζητούμενο είναι, οι εκφραστές ιδεών και πρωτοβουλιών, για να ξεπεραστεί, με αξιόπιστο κι αποτελεσματικό τρόπο, η κρίση, κι όχι οι διαχειριστές αδιέξοδων κι εκβιαστικών διλημμάτων.

Πιστεύω ότι ο ΣΥΝ μπορεί να διεκδικήσει έναν αξιόπιστο και σύνθετο ρόλο αγωνιστικής δύναμης, αλλά και δύναμης διαλόγου. Υπερασπιστή των δικαιωμάτων και του φοιτητικού κινήματος, αλλά και υπεύθυνου φορέα προτάσεων για το ξεπέρασμα του αδιεξόδου.

Προσωπικά δεν θα ήθελα, γιατί πιστεύω πως δεν εκφράζουν ό, τι έχει κατακτήσει στη συνείδηση της κοινωνίας ο ΣΥΝ, άστοχες ενέργειες, που θα εκθέτουν το ΣΥΝ σε κάθε είδους συκοφαντία. Δυστυχώς, η Κυβέρνηση με τρόπο προκλητικό επιδιώκει την κατασυκοφάντηση του ΣΥΝ, αλλά η εικόνα του ΣΥΝ είναι διαφορετική. Δεν μπορεί ο ΣΥΝ να παγιδεύεται στην εικόνα που του φτιάχνει η επικοινωνιακή επιχείρηση της Κυβέρνησης και των ΜΜΕ. Ούτε, βεβαίως, να ενοχοποιείται ή να απολογείται ο ΣΥΝ για διάφορες τηλεοπτικές ατάκες της στιγμής, που δεν έχουν καμιά σχέση με πολιτική επιχειρηματολογία και ιδεολογική ανάλυση.

Πιστεύω ότι ο ΣΥΝ μπορεί να ξεκινήσει μια συνεκτική προσπάθεια:

• Να πάρει την πρωτοβουλία και να συγκαλέσει Εθνική Διάσκεψη για την Παιδεία, καλώντας όλα τα κόμματα, την ΠΟΣΔΕΠ, τα Πρυτανικά Συμβούλια, τους φοιτητικούς φορείς, τη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ, την ΕΝΑΕ, την ΚΕΔΚΕ και άλλους θεσμικούς κοινωνικούς φορείς.
• Να επεξεργαστεί καμπάνια πανελλαδικής εμβέλειας, ώστε το πρόβλημα της Παιδείας να αντιμετωπιστεί ως εθνικό πρόβλημα και να μην κατακερματίζεται σε κομματικούς, συνδικαλιστικούς, παραταξιακούς επιμερισμούς.
• Επίσης, να διατυπώσει πέρα από τις θέσεις του για την Παιδεία και το Δημόσιο Πανεπιστήμιο, προτάσεις και πρωτοβουλίες, για να ξεπεραστούν τα αδιέξοδα και να ανοίξουν τα Πανεπιστήμια.
• Τέλος, να επαναδιατυπώσει και να προβάλλει τη θέση του για το φοιτητικό κίνημα ως πολιτικό κίνημα πρωτοπορίας, δημοκρατικά διαρθρωμένο και αυτόνομο. Οι φοιτητές είναι «νέοι, εργαζόμενοι, διανοούμενοι» για να θυμηθώ το Καταστατικό Χάρτη της ΕΦΕΕ του 1963. Μέσα σε μια τέτοια κρίση της Παιδείας, γίνεται φανερό πόσο κοστίζει η ανυπαρξία ΕΦΕΕ, και ο διάχυτος παραγοντισμός των εκάστοτε επιθετικών κυβερνητισμών, που θέλουν την Παιδεία και το Πανεπιστήμιο κομματικό λάφυρο.»