«Σʼ αυτό το παγκόσμιο χωριό, στο μικρό πλανήτη που ζούμε, όπου κυρίαρχη πολιτική, ασκεί το ΝΑΤΟ και όσοι συμμετέχουν σʼ αυτόν τον ευρωατλαντικό θεσμό και στους άλλους θεσμούς, οι οποίοι- κατά τον Πρωθυπουργό - εγγυώνται την ασφάλεια και την ηρεμία και την ειρήνη  στην περιοχή μας και σʼ όλο τον κόσμο, σʼ αυτά τα 25 λεπτά 25 γυναίκες θα πεθάνουν στον τοκετό, 250 παιδιά θα πεθάνουν από μολυσμένο νερό και 525 παιδιά θα πεθάνουν από ιάσιμες ασθένειες, επειδή τους λείπουν τα φάρμακα. Αυτό είναι ένα σχήμα που δανείζομαι από τις ομιλίες του Ιγνάτιο Ραμονέ, του μέχρι πρόσφατα διευθυντή της επιθεώρησης Monde Diplomatique, και δείχνουν νομίζω σε τι κόσμο σήμερα ζούμε και σε τι κατεύθυνση, από την άλλη μεριά, κινούνται οι κορυφαίοι και επιφανείς ευρωατλαντικοί θεσμοί, που μια κρίσιμη συνάντησή τους έγινε στο Βουκουρέστι πριν λίγες μέρες. Το τονίζω αυτό, γιατί δεν πρέπει να χάνουμε το πλαίσιό μας δεν πρέπει να έχουμε την ψευδαίσθηση μιας τοπικής αντιμετώπισης και να πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε για μέρες σε μια σχολική εθνική εορτή και λίγο πολύ δίπλα στη Φιλική Εταιρία και στο ΕΑΜ, μετά και την παρέμβαση του ΒΕΤΟ της κυβέρνησης της Ν.Δ. δίπλα πρέπει να βάλουμε τη Συνοδό του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, η οποία πρέπει να  μείνει στην ιστορία. Θα μείνει στην Ιστορία, όχι όμως γιʼ αυτό λόγο.

Σημείο 17, της απόφασης της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ: «Επιβεβαιώνουμε τη δέσμευση της συμμαχίας να υποστηρίξει την Κυβέρνηση και το λαό του  Ιράκ και να συμβάλλει στην ανάπτυξη των Ιρακινών δυνάμεων ασφαλείας.»

Σημείο 6, ανάλογες δεσμεύσεις για το Αφγανιστάν.

Βλέπουμε δηλαδή μία μηχανή ενός ακραίου μιλιταρισμού, μιας ακραίας πολιτικής επιθετικών παρεμβάσεων και κατασπατάλησης του παγκόσμιου πλούτου, προκειμένου να προβληθούν ορισμένες γεωστρατηγικές, ακραίες τοποθετήσεις των ΗΠΑ και συμμάχων τους στο χώρο της Ε.Ε., που έχουν δημιουργήσει αυτή τη φοβερή κατάσταση.

Δηλαδή όταν λέμε ότι υποστηρίζουμε το Ιράκ, ουσιαστικά ενσωματώνεται και αυτό, και στις νέες δαπάνες του ΝΑΤΟ με επικεφαλής τις ΗΠΑ, σʼ αυτή τη σπατάλη πόρων, που ο Ζοσεφ Στίγκλιτς – Νόμπελ Οικονομίας – Αμερικανός Καθηγητής του Columbia, υπολογίζει ότι θα φθάσει τελικά στα 3 δις δολάρια, ένα ποσό το οποίο δεν μπορούμε καν να φανταστούμε. Ένα ποσό το οποία θα έδινε απαντήσεις όχι μόνο στα προβλήματα των φτωχών χωρών, αλλά και χωρών όπως η χώρα μας που πια έχουν όλο και πιο εκτεταμένες ζώνες φτώχειας.

Το Ινστιτούτο Έρευνας για την Ειρήνη στη Στοκχόλμη, το ΣΙΠΡΙ, το πιο έγκυρο θεωρούμε Ινστιτούτο σʼ αυτά τα ζητήματα της παρατήρησης των δαπανών για  εξοπλισμούς κτλ υπολογίζει ότι κάθε  κάτοικος των ΗΠΑ πληρώνει 1756 δολάρια ετησίως για τις δαπάνες αυτές, τις οποίες ευλόγησε και η Σύνοδος του ΝΑΤΟ. Αν πάρουμε υπόψη ότι υπάρχουν δεκάδες εκατομμύρια σήμερα οικογενειών οι οποίοι ζουν με 1 δολάριο εισόδημα, κατανοεί κανείς ότι ο ένας Αμερικάνος θα  μπορούσε να διπλασιάσει το εισόδημα σε 1800 περίπου οικογένειες στον τρίτο κόσμο. Αυτό είναι ένα πρόβλημα και για τη χώρα μας. Η χώρα μας, μετά τις ΗΠΑ, είναι η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα μέλος το ΝΑΤΟ, με το χαμηλότερο ποσοστό ΑΕΠ στην Παιδεία και το υψηλότερο ποσοστό του ΑΕΠ για τις δαπάνες για τους εξοπλισμούς και την άμυνα. Πάνω από 4% του ΑΕΠ. Αυτά όλα έχουν σημασία, γιατί η ΣΥΝΟΔΟΣ του ΝΑΤΟ μέσα στην οποία εξελίχθηκε το πρόβλημα κι ήταν ένα μερικό πρόβλημα, σημαντικό φυσικά  για μας, των σχέσεων ανάμεσα στη FYROM και στην Ελλάδα, επιβεβαίωσε όλες αυτές τις κατευθύνσεις τους στόχους , τα μέτρα, τις τοποθετήσεις, που δημιουργούν αυτόν τον άγριο κόσμο, ο οποίος δεν είναι πολύ μακριά μας, δεν είναι μόνο στην Αφρική, κάτω από τη Σαχάρα, είναι στον ευρύτερο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου που ζούμε στο χώρο της Παλαιστίνης, του Ισραήλ, στο χώρο του Ιράκ, στο χώρο του Ιράν, αλλά είναι και δίπλα μας στα Βαλκάνια, με τις συνεχείς διεργασίες αποσταθεροποίησης, που γίνονται. Λένε βέβαια και έχει ακουστεί αυτό, κι έχει μια σοβαροφάνεια το επιχείρημα, αν δεν ήταν το ΝΑΤΟ κι αν δεν ήμασταν εμείς στο ΝΑΤΟ κι αν δεν ήταν η Ν.Δ. στην Κυβέρνηση κι αν δεν είχαμε τη δυνατότητα του Βέτο δεν θα  είχαμε αυτά τα αποτελέσματα. Αυτό το επιχείρησα φαίνεται ότι είναι ένα σοβαρό επιχείρημα, μέσα από μια τρέχουσα και επιφανειακή προσέγγιση της κατάστασης, αλλά λίγο βαθύτερα αν πάει κανείς θα δει ότι τα πράγματα δε είναι καθόλου έτσι. Αν δεν ήταν το ΝΑΤΟ, αν δεν ήταν οι Ατλαντικές πολιτικές χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ιδιαίτερα της Γερμανίας, και μετά των  ΗΠΑ, θα είχαμε αυτήν την κατάσταση σήμερα στα Βαλκάνια; Θα είχαμε αυτή την πολυδιάσπαση του Βαλκανικού χώρου; Θα είχε προκύψει το θέμα που σήμερα μας απασχολεί τόσο πολύ, που είναι το θέμα της ονομασίας των γειτόνων, της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Θυμάμαι ένα πράγμα. Στις αρχές της δεκαετίας του ʼ90 ήμουν μέλος  του διευρυμένου προεδρείου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ως Πρόεδρος της ομάδας της Αριστεράς, όπου είχαμε μια συνάντηση πριν την αναγνώρισης από τη Γερμανία και άλλες χώρες της Ε.Ε. της Κροατίας και της Σλοβενίας, που οδήγησαν στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, είχαμε μια συνάντηση με ολόκληρο το πολυεθνικό προεδρείο της τότε Ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Μου έκανε εντύπωση υπήρχαν δύο μόνο Πρόεδροι, οι οποίοι δεν ήθελαν την αναγνώριση και ο ένας από τους δύο έκλαιγε. Δεν έχω ξαναδεί πολιτικό να κλαίει σε μια τόσο κρίσιμη διεθνή συνάντηση. Δύο πρόεδροι οι οποίοι αντιδρούσαν με κάθε τρόπο και ζητούσαν, παρακαλούσαν, ικέτευαν να  μην προχωρήσει καμιά χώρα της Ευρώπης στην αναγνώριση κάποιας από τις Ομόσπονδες Δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας, ήταν της Βοσνίας Ερζεγοβίνης και της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, όπως τη  λέγανε τότε. Ο Πρόεδρος, ο οποίος έκλαιγε μπροστά σʼ αυτή την προοπτική κι όλοι μπορούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό το κλάμα και μπορούμε να καταλάβουμε πώς οι λαοί και οι χώρες γίνονται πιόνια σε μια πολιτική, που υπαγορεύουν άλλοι, έξω από τις τοπικές συνθήκες, χωρίς χρόνο νʼ αναπτυχθούν τα πράγματα, γιατί δεν λέω εγώ ότι σώνει και καλά ότι θα μπορούσε να επιβιώσει η σημερινή Γιουγκοσλαβία με τελεσίγραφα και με εκβιασμούς. Ο Πρόεδρος που έκλαιγε λοιπόν, ήταν ο Πρόεδρος - της τότε λεγόμενης - Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Και είδαμε την κατάσταση. Η ίδια η παρέμβαση και οι πολιτικές των ΗΠΑ και μεγάλων χωρών της Ευρώπης οδήγησαν σʼ αυτή τη Μακεδονική σαλάτα, την οποία ξαναζούμε μέσα στο χώρο της Βαλκανικής, σʼ αυτή την αποσταθεροποίηση, σʼ αυτή τη Βαλκανιοποίηση της ίδιας της Ελλάδας αποσταθεροποίηση, η οποία γίνεται όλο και περισσότερο στοιχείο της νέας Ευρώπης. Δεν θα βρείτε συνοριακά προβλήματα ούτε στη Γαλλία, ούτε στη Γερμανία, ούτε στην Πορτογαλία ή προβλήματα εμπιστοσύνης με τους υπόλοιπους γείτονες τους.

Αυτή η κατάσταση είναι. Μια κατάσταση «διαίρει και βασίλευε», επεμβάσεις στο ΝΑΤΟ, βομβαρδισμοί. Υπάρχουν μεγάλες ευθύνες, για όσα κατηγορούμε και καταγγέλλουμε σήμερα στη Βαλκανική, των ελληνικών κυβερνήσεων.

Υπάρχουν ευθύνες, για παράδειγμα, διότι κυβέρνηση Σημίτη υιοθέτησε την βαλκανική πολιτική των ευρωατλαντικών θεσμών, δεν σήκωσε το ανάστημά μας απέναντι στους βομβαρδισμούς, στην προσπάθεια να λυθούν δήθεν προβλήματα, που ήταν υπαρκτά, όπως τα δικαιώματα του λαού και των Αλβανοφώνων του Κοσσυφοπεδίου. Δεν ήταν  μέθοδος αυτή. Δημιούργησε αυτή την απαράδεκτη κατάσταση στα Βαλκάνια, την οποία ζούμε σήμερα. Και τι είναι αυτή η κατάσταση. Ότι η Ελλάδα, μέλος της Ε.Ε., βλέπει την Ε.Ε. μέσα από μία ζώνη Αμερικάνικων Προτεκτοράτων, της νέας Ευρώπης, τα οποία επιβιώνουν χάρη σε μια ιθύνουσα τάξη, η οποία τροφοδοτείται και στηρίζεται από τις ΗΠΑ και τις υπηρεσίες τους στις βάσεις του εθνικισμού, της αντιπαράθεσης, της πολυδιάσπασης αυτού του χώρου. Γιʼ αυτό κι εμείς εκφράζουμε, πέρα απʼ όλα, την αντίθεσή μας στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ. Δεν θέλουμε τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ, ούτε με την Κροατία, ούτε με την Αλβανία, ούτε με την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, ούτε με την Ουκρανία, ούτε με την Γεωργία. Θα έλεγα ότι είναι γελοία όλα αυτά τα επιχειρήματα που ακούσαμε. Ακούσαμε το επιχείρημα ότι, η FΥROM ήταν έτοιμη για να μπει στο ΝΑΤΟ, με όλα τα κριτήρια που θέτει το ΝΑΤΟ και η Αλβανία το ίδιο, έτοιμη. Όλα τα στρατιωτικά κριτήρια και τα πολιτικά που έχει θέσει το ΝΑΤΟ. Και βλέπουμε στην Αλβανία, δέκα μέρες πριν την ένταξη στο ΝΑΤΟ, να τινάζονται σχεδόν ολόκληρα τα Τίρανα στον αέρα, διότι δεν υπήρχε η πιο στοιχειώδης προφύλαξη και λήψη μέτρων ασφαλείας, που παίρνει κάποιος που έχει σπίρτα στο σπίτι κι έχει μικρά παιδιά, σε σχέση με την καταστροφή των οπλισμών, την οποία είχε αναλάβει η περιβόητη αμερικάνικη εταιρία ΣΑΙΚ, η οποία μας είχε προμηθεύσει το σύστημα, C4I, το γνωστό σύστημα που χρησιμοποιήσαμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες και συνδέεται με τόσες άλλες υποθέσεις.

Στην απόφαση της Συνόδου του ΝΑΤΟ, αφιερώνονται 4 άρθρα στο Κόσσοβο, με στόχο να διασφαλίσουμε ένα ασφαλές και σίγουρο περιβάλλον στο Κόσσοβο. Και υπάρχει το ερώτημα. Είναι αμελητέο το ζήτημα του Κοσσόβου; Είναι αμελητέο το ζήτημα της μονομερούς ανακήρυξης της ανεξαρτησίας; Δεν έχει σημασία; Δεν πειράζει που δεν αναφέρεται καθόλου ο Πρωθυπουργός σʼ αυτό; Δεν πειράζει που δεν αναφέρεται η Υπουργός Εξωτερικών; Δεν πειράζει που χθες αντέδρασε ο Υπουργός Εξωτερικών της Σερβίας στην τοποθέτηση της Υπουργού Εξωτερικών; Είναι θέμα μιας άλλης χώρας και γιατί να μπλέκουμε εμείς εκεί μέσα; Αφού άλλο είναι το ζήτημα για μας, το όνομα των γειτόνων μας; Είναι έτσι; Είναι μικρότερο θέμα από τις διαφορές με τη FYROM; Είναι έτσι; Μήπως είναι ισοδύναμο; Μήπως γίνει μεγαλύτερο; Μπορούμε εμείς στη Βαλκανική να δεχθούμε τη λογική των μονομερών ανακηρύξεων με βάση την Εθνική Σύνθεση, όπως την προσλαμβάνουν και τους συμφέρει, ορισμένων περιοχών; Δεν έχει αναρωτηθεί η Υπουργός Εξωτερικών, ο Πρωθυπουργός, για ποιο λόγο η Ισπανία αντιτάχθηκε αποφασιστικά στην αναγνώριση του Κοσσόβου. Δεν έχει σκεφθεί ότι σκέφτεται του Βάσκους, σκέφτεται την Καταλονία; Σκέφτεται τα εθνικιστικά κινήματα; Δεν καταλαβαίνει η Κυβέρνηση  τι δυναμίτης συγκεντρώνεται μέσα απʼ αυτή τη μονομερή αναγνώριση του Κοσσόβου, από τις ΗΠΑ και ορισμένες χώρες της Ε.Ε. Γιʼ αυτό θέλουμε τη θέση του Πρωθυπουργού. Θέλουμε τη θέση σας κυρία Υπουργέ, για το θέμα της αναγνώρισης του Κοσσόβου. Ποια είναι η ελληνική θέση και να μας πείτε και το νομικό θέμα, το οποίο έχει εγερθεί και μέσα στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Ότι ενώ στείλαμε, κακώς, - αλλού έστειλε η προηγούμενη κυβέρνηση από σας, του ΠΑΣΟΚ, τους Έλληνες στρατιωτικούς - κακώς, κάκιστα - και αλλού βρίσκονται. Τους στείλαμε σε ένα τμήμα  της τότε Ομοσπονδίας της Γιουγκοσλαβίας, και σήμερα βρίσκονται σʼ ένα - πειρατικά - ανεξάρτητο κράτος.

Μέσα σʼ αυτό το πλαίσιο είχαμε τις εξελίξεις σχετικά με τις διαπραγματεύσεις της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας και της Ελλάδας. Οι  θέσεις του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς έχουν γίνει σαφείς. Εμείς επιδιώκουμε έναν σύνθετο γεωγραφικό προσδιορισμό. Επιδιώκουμε να είναι αυτός ο προσδιορισμός χρηστικός σε όλες τις περιπτώσεις. Να είναι ένα όνομα για όλες τις χρήσεις. Ξέρουμε ότι χρειάζονται συνεννοήσεις, ξέρουμε ότι χρειάζονται διαπραγματεύσεις και ξέρουμε ότι μπορούμε να βρεθούμε στη βάση της αμοιβαίας αποδοχής, σε κάποιο σημείο της γέφυρας με τους γείτονές μας. Εμείς δεν μιλήσαμε για κόκκινες γραμμές και θέλει προσοχή η κόκκινη γραμμή και τα μεγάλα λόγια. Ήδη ο γεωγραφικός προσδιορισμός έχει χαθεί    μέσα σε ένα μήνα. Αν είχαμε την κόκκινη γραμμή που είχαμε το 1990 και την περίοδο του εμπάργκο που ανέφερε ο κ. Παπανδρέου πριν από λίγο, νομίζω ότι θα την είχαμε υπερβεί και δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Αν είχαμε τις δημοσκοπήσεις που σήμερα είναι πολύ ψηλές και είναι σημαντικό και θετικό και τις καλωσορίζουμε υπέρ της γεωγραφικής και σύνθετης ονομασίας δηλαδή υπέρ του βέτο που έγινε με στόχο αυτό, δηλαδή αν τις είχαμε πριν από δέκα ή δεκαπέντε χρόνια θα ήταν πολύ σημαντικό για τη χώρα μας. Εμείς είμαστε αντίθετοι σʼ ένα παιχνίδι πλειοδοσίας γι΄ αυτό το ζήτημα. Ξέρουμε τις ιστορίες. Πιστεύω όμως ότι η εξωτερική πολιτική πρέπει να βλέπει μακριά. Αναφέρομαι και  στο παρελθόν. Η εξωτερική πολιτική πρέπει να κάνει διεργασίες, να συνομιλεί με την κοινωνία κι όχι νʼ ακολουθεί τις δημοσκοπήσεις, οι οποίες δείχνουν το ένα ή το άλλο, αν πιστεύει ότι κάτι είναι σωστό.   Γιʼ αυτό για μας η κόκκινη γραμμή είναι άλλη. Τα συμφέροντα της χώρας μας. Η διαμόρφωση καλής γειτονίας. Βιώσιμης συνύπαρξης με τις χώρες, οι οποίες βρίσκονται στην περιοχή μας. Μ΄ αυτήν την έννοια, εμείς λέμε Η Ελλάδα δεν θα είχε εξαντληθεί σʼ ένα θέμα εμπιστοσύνης με τη FYROM αλλά στα μέτωπα των συνόρων όπως αυτού που έχουμε με τους ανατολικούς γείτονές μας. Ότι είναι ένα θέμα εμπιστοσύνης και αυτοεκτίμησης και αντιμετώπισης των  φοβιών, όχι μόνο των πολιτών της γειτονικής δημοκρατίας αλλά και των πολιτών της χώρας μας και ειδικά αυτών που μένουν στο χώρο της Μακεδονίας.

Δεν πανηγυρίζουμε εμείς και δεν συμμετέχουμε στη σχολική παρέλαση. Θα πανηγυρίσουμε όταν υπάρξει λύση. Αυτή τη στιγμή, αν θέλετε, μπορέσαμε να αντιμετωπίσουμε μία ακόμη αρνητική εξέλιξη στις πολλαπλές που έχουμε, αλλά το πρόβλημα είναι ανοιχτό. Έχει σημασία με ποιο τρόπο θα το αντιμετωπίσουμε.

Για να είμαστε έντιμοι εμείς, την παραμονή που γίνονταν αυτές οι συζητήσεις στο Βουκουρέστι, μέσα στη Βουλή είχαμε πει ότι ακόμα κι η Κυβέρνηση να μιλάει για εθνική ομοψυχία και ταύτιση των απόψεων, εμείς έχουμε αυτούς τους στόχους που λέμε, δεν έχουμε όμως ταύτιση των απόψεων. Αν σήμερα η Κυβέρνηση νομίζει ότι έχει μια πίτα, από την οποία μπορεί να δώσει κάποια ψίχουλα και σε άλλες πολιτικές δυνάμεις, δεν τα δικαιούμαστε εμείς και δεν τα διεκδικούμε αυτά τα ψίχουλα, διότι έχουμε σοβαρές ενστάσεις και σοβαρές διαφορές σε μια σειρά ζητήματα σε σχέση με τους χειρισμούς της Κυβέρνησης.

Πρώτον. Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε μʼ αυτή τη μετατόπιση του διαπραγματευτικού πεδίου από τον ΟΗΕ, παρά τα προβλήματα που έχει ο ΟΗΕ, γιατί δεν έχουμε μια εξιδανικευμένη άποψη ότι ο ΟΗΕ λειτουργεί σαν ένας πραγματικά διεθνής οργανισμός αυτόνομος από τις επιρροές των μεγάλων δυνάμεων, αλλά έχουμε μια πλήρη μετατόπιση προς τις ΗΠΑ. Και μια πλήρη εμπλοκή του ζητήματος με τις Προεδρικές εκλογές. Το πρόβλημα είναι υπαρκτό θέλουμε να λυθεί πολύ γρήγορα, αλλά δεν μπορεί να εμπλέκεται με τις προσπάθειες του κ. Μπους πριν από τις εκλογές είτε για εύφημη μνεία είτε για να στηρίξει τον κ. Μακέιν να λυθεί αυτό το θέμα, χωρίς να παίρνονται υπόψη τα σοβαρά ζητήματα που υπάρχουν. Ανησυχούμε πάρα πολύ, απʼ αυτή τη μετάθεση του διαπραγματευτικού πεδίου.

Ανησυχούμε και γιʼ αυτό δεν λέει τίποτα η Κυβέρνηση, από τη λογική των ασυμμέτρων  ανταλλαγμάτων. Έχω εμπειρία από την Ε.Ε. και όλα τα ζητήματα που αφορούν σε 2 - 3 ή μια ομάδα χωρών, ανεξάρτητα αν συζητιούνται σε διαφορετικά τραπέζια, επηρεάζει το ένα το άλλο. Κάνει παραχωρήσεις ο ένας ή κερδίζει κάποιες παραχωρήσεις, δίνοντας δεσμεύσεις σε άλλα. Μας ανησυχεί αυτό και μας ανησυχεί η σιωπή. Έχουμε μια πλήρη εμπλοκή. Μια πλήρη εξέλιξη των ελληνοαμερικανικών σχέσεων αυτές τις μέρες, μέσω του προβλήματος με τη FYROM, και δεν ακούμε κουβέντα από την πλευρά της κυβέρνησης για το τι πραγματικά γίνεται.

Μας ανησυχεί ότι στη συζήτηση αυτή εντάχθηκε το θέμα των βάσεων της Σούδας  ή της παρουσίας μας στο Αφγανιστάν, σαν θέματα, επιχειρήματα, τα οποία θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε πιέσεις στις ΗΠΑ. Βέβαια οι ΗΠΑ ξέρουν κι έχουν τη δύναμη να ασκήσουν πολύ μεγαλύτερες πιέσεις σʼ εμάς.

Μʼ αυτή την έννοια εγώ ζητώ από τον  Πρωθυπουργό, ο οποίος κατανοεί ότι βρισκόμαστε σε μια φάση πυρετώδη στις σχέσεις Ελλάδας - ΗΠΑ, που δεν μπορούν να περιοριστούν μόνο στο θέμα της FYROM, να μας πει τα γίνεται στα άλλα ζητήματα. Πείτε μας, διαβεβαιώστε μας εδώ ότι δεν υπάρχουν δεσμεύσεις ή υποσχέσεις της Κυβέρνησης, σε σχέση με την επέκταση του χώρου δράσης των ελληνικών δυνάμεων που είναι στα Αφγανιστάν, έξω από τα όρια της Καμπούλ. Εμείς ζητάμε επιστροφή τους. Ζητάμε άμεση επιστροφή.

Και θέλω να πω και σε σας κε Πρόεδρε. Στις 17 Απρίλη φεύγει μια αντιπροσωπεία, πανηγυρική, με μέλη των κομμάτων της Βουλής - εμείς δεν θα συμμετάσχουμε εκεί- για να συνοδεύσει στρατευμένα παιδιά της Ελλάδας, που θα πάνε στην Καμπούλ. Εμείς θα ερχόμασταν σʼ αυτή την αντιπροσωπεία μόνο αν πήγαινε για να φέρει πίσω αυτούς που είναι εκεί. Δεν έχουμε λόγο εμείς να στέλνουμε τα δικά μας παιδιά και να γυρίσει κάποιο είτε σε φέρετρο είτε ακόμη και σε αναπηρικό καροτσάκι για τους τυχοδιωκτισμούς των Αμερικάνων. Πολύ περισσότερο να μην φεύγουν με τη στήριξη της Βουλής. Θέλουμε απάντηση κε Πρωθυπουργέ. Τον Ιούνιο ξεκινάει ο νέος γύρος του ενισχυμένου διαλόγου, High level, ανάμεσα στην Ελλάδα και τις ΗΠΑ σε σχέση με αμυντικά και διπλωματικά ζητήματα, τα οποία πολλά απʼ αυτά, έχουν σχέση με το θέμα της Σούδας που εντάχθηκε κι αυτό στην υπόθεση της επίλυσης των διαφορών με τη FYROM. Τι γίνεται; Έχουμε πληροφόρηση βάσιμη ότι , ζητάνε επέκταση του προβλήτα Κ14 στον οποίο προσεγγίζουν πυρηνικά υποβρύχια. Τι γίνεται υπάρχει αυτό το αίτημα; Πώς το αντιμετωπίζεται; Για τη χρήση από τους Αμερικάνους του Ναυτικού Νοσοκομείου της Σούδας; Για την επέκταση της ετεροδικίας; Για το ρόλο των Αμερικάνων στην αναβάθμιση των οπλικών συστημάτων και νέα οπλικά συστήματα. Σʼ όλα αυτά θέλουμε απαντήσεις. Δεν θέλουμε ότι γίνεται να συνοδευθεί από παραχωρήσεις ή από δεσμεύσεις που είναι πολύ σημαντικές.

Ένα τρίτο σημείο, στο οποίο διαφωνούμε  και που δώσαμε έμπρακτο δείγμα εμείς εδώ και χρόνια της τοποθέτησής μας, την προσπάθεια να ταυτίσουμε την κοινωνία της γειτονικής χώρας με τις πολιτικές της δυνάμεις. Την προσπάθεια να ταυτίσουμε όλες τις πολιτικές δυνάμεις.  Την προσπάθεια να αποδώσουμε ορισμένες απαράδεκτες εθνικιστικές προκλήσεις που γίνονται  σʼ όλο το λαό. Μʼ αυτή την έννοια το αντίδοτο, αν θέλετε στην παρέμβαση των Αμερικάνων είναι να αναπτύξουμε εμείς τις επαφές και να συμμετάσχουμε στις διεργασίες που γίνονται στη γειτονική χώρα. Γιʼ αυτό ακόμη και στις συνθήκες του Εμπάργκο αντιπροσωπείες της Αριστεράς πήγαιναν από την Αθήνα και επισκέπτονταν τα Σκόπια.  Γιʼ αυτό πριν από 4 μήνες βρέθηκα επικεφαλής αντιπροσωπείας του Συνασπισμού, η οποία επισκέφθηκε τα Σκόπια, αντιμετωπίζοντας επικρίσεις από το Υπουργείο Εξωτερικών κι όμως εκεί αναδείχθηκαν και οι μεγάλες διαφορές από την πλευρά των πολιτικών δυνάμεων των Σκοπίων, δηλαδή οι διαφορές ανάμεσα στον Πρόεδρο και την Κυβέρνηση της χώρας.

Πρέπει να κατανοήσουμε τα ζητήματα ταυτότητας, πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε εμπιστοσύνη,  όχι με την ομάδα των αμερικανόπαιδων, που μπορεί να κυβερνά σήμερα τα Σκόπια και την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, αλλά για να μπορέσουμε να διαμορφώσουμε στηρίγματα μέσα στην ίδια την κοινωνία. Να αυξήσουμε τα μέτρα εμπιστοσύνης. Να κάνουμε κοινές δράσεις, όπως είναι το θέμα του περιβάλλοντος στον Αξιό. Και βέβαια να έχουμε επαφή με τις πολιτικές δυνάμεις και ήδη η Κ.Ο. Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς απευθύνθηκε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, καλώντας συναδέλφους βουλευτές και μέλη της κοινωνίας των πολιτών στην Ελλάδα, προκειμένου να κάνουμε ένα διάλογο.

Τέλος κύριε Πρόεδρε δύο σημεία ακόμη που θα ήθελα να αναφέρω. Είναι, ας αποφύγουμε το Σύνδρομο της Γιουροβίζιον. Το σύνδρομο των χρυσών μεταλλίων ή ορισμένων χρυσών ολυμπιακών μεταλλίων. Το σύνδρομο της άρσης βαρών. Δηλαδή, να μεγεθύνουμε και να φουσκώνουμε, σαν να είναι φούσκα του Χρηματιστηρίου, ορισμένες κινήσεις στο θέμα της εξωτερικής πολιτικής, χωρίς να βλέπουμε τη συνέχεια και τη δυνατότητα να έχουμε πραγματικά επιτεύγματα. Θυμίζω εδώ την περίπτωση του Ελσίνκι. Το οποίο, προβλήθηκε, ως ένα σημείο τομής, η οποία έβαζε ένα θέμα, το οποία είχε σημασία σε σχέση με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, δηλαδή την προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης και την επίλυση με βάση το Διεθνές Δίκαιο των συμφωνιών των διαφορών της Ελλάδας με την Τουρκία. Κάτι το οποίο έμεινε χωρίς συνέχεια, όχι μόνο γιατί άλλαξε  η Κυβέρνηση, αλλά γιατί καμία κυβέρνηση δεν είχε μελετήσει και δεν ήταν έτοιμη να προχωρήσει σʼ όλες αυτές τις διεργασίες και τα βήματα, τα οποία χρειάζονται για την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Μʼ αυτήν την έννοια ξαναλέω, ας κόψουμε την εθνική γιορτή κι ας σταματήσουμε τη Σκοπιανοποίηση της ελληνικής πολιτικής ζωής.  Είναι σημαντικά τα θέματα που έχουμε. Είναι ένα από τα μέτωπα στην εξωτερική μας πολιτική, υπάρχουν τα άλλα μέτωπα και η Ελλάδα πιστεύω ότι είναι πιο προωθημένη χώρα και πιο ανεπτυγμένη και έχει κατακτήσει ένα πολιτικό επίπεδο διαλόγου τέτοιο, ώστε να μην αναγκάζονται οι κυβερνώντες να προσφεύγουν στις παρελάσεις και στις επικοινωνιακές, αυτές πολιορκίες, προκειμένου να κρύψουν τα πραγματικά προβλήματα. Τα πραγματικά προβλήματα για μας μένουν, και οι δεσμεύσεις μας μένουν είτε αφορούν στο ασφαλιστικό και στο δημοψήφισμα και στην αίτηση ανάκλησης αυτού του νόμου, είτε οτιδήποτε άλλο.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να πω ότι είχε ένα χαρακτηριστικό ενδιαφέρον η σημερινή συνεδρίαση στη Βουλή. Έτυχε να πάω πρόσφατα δύο ταξίδια στην Λατινική Αμερική. Όσον αφορά στον αντιαμερικανισμό και στην κριτική στο ΝΑΤΟ, θύμιζε Κοινοβούλιο της Λατινικής Αμερικής, κυρίως για την αντιπολίτευση, από το πιο δεξιό μέχρι, όποιο είναι, το πιο αριστερό τμήμα εδώ μέσα στο σημερινό Κοινοβούλιο. Δεν ξέρω αν η γλώσσα ήταν ειλικρινής, κι αν αυτά  που λέγονταν ήταν ειλικρινή ή όχι, δεν κάνω εγώ δίκη προθέσεων, άλλοι μπορεί να κάνουν, φέρνει στην επιφάνεια όμως τις διαθέσεις της ελληνικής κοινωνίας, οι οποίες – ειλικρινά ή ανειλικρινά – εκφράζονται εδώ. Είναι σημαντικό να ακούς, από την αντιπολίτευση τουλάχιστον, αλλά και η σιωπή της κυβέρνησης σε ορισμένα ζητήματα - αιτήματα όπως να σηκωθούμε να φύγουμε από το Κοσσυφοπέδιο. Τι χρειάζεται το ΝΑΤΟ. Να μην υπάρξει διεύρυνση του ΝΑΤΟ κλπ. Και θεωρώ ότι σε μεγάλο βαθμό σʼ αυτή την αλλαγή του τοπίου, των ιδεών και της γλώσσας που χρησιμοποιείται είτε ειλικρινά είτε ανειλικρινά έχει συμβάλλει αυτή η δυναμική παρουσία και άνοδος του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς στο πολιτικό γίγνεσθαι, με στόχο τελικά νʼ αλλάξει το πολιτικό  τοπίο όχι μόνο στη γλώσσα αλλά και στις δυνάμεις που διαχειρίζονται τις τύχες του τόπου.  

Ανέφερα ότι αντί να έχουμε στήριξη έχουμε το αντίθετο από την πλευρά της Κυβέρνησης – το διέψευσε αυτό η κα Υπουργός. Καταθέτω δημοσίευμα εφημερίδας των ημερών εκείνων, του Βήματος, Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2007, όπου σε ερώτηση δημοσιογράφου μετά από τις παρεμβάσεις και τις καταδίκες από τον κ. Ψωμιάδη, από τον κ. Παπαγεωργόπουλο, από το μητροπολίτη Άνθιμο, της επίσκεψής μου, ο Υπουργός Επικρατείας, απάντησε με την εξής ειρωνική έκφραση ότι «Δεν υπάρχει γραπτός νόμος για να απαγορέψουμε αυτό το ταξίδι». Για να δούμε ποιος είναι τεκμηριωμένος και ποιος όχι.

……………………………………………………

Χθες το ΓΕΕΘΑ, για δεύτερη φορά αρνήθηκε στο Ελληνικό Καραβάνι Αλληλεγγύης, μια εντελώς ανθρωπιστική οργάνωση, το οποίο έχει υιοθετήσει οικονομικά 250 παιδιά, Αλβανόπουλα και Σερβόπουλα στο Κόσσοβο, αρνήθηκε να πάει εκεί για λόγους ασφαλείας. Ποιοι είναι οι ανθρωπιστικοί λόγοι. Και για ποιο λόγο και πώς συμμετέχει η χώρα μας σε μια περιοχή, η οποία μονομερώς έχει ανακηρύξει την ανεξαρτησία με την αναγνώριση των ΗΠΑ και των άλλων».