Επερώτηση προς τους Υπουργούς Δικαιοσύνης και Επικρατείας κατέθεσαν οι 14 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ  με επικεφαλής τον Αλέκο Αλαβάνο, αναδεικνύοντας τις κυβερνητικές ευθύνες δια πράξεων, ή δια παραλείψεων και ζητώντας κυβερνητικές ενέργειες και πρωτοβουλίες για τα φαινόμενα εκτροπής του ρόλου των ΜΜΕ από την αποστολή τους και για τη μη ενεργοποίηση των θεσμών και των ελεγκτικών μηχανισμών, για την  προστασία των προσωπικών δεδομένων.

Στην ομιλία του ο βουλευτής Αχαΐας Νίκος Τσούκαλης ανέφερε μεταξύ άλλων:

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, οκτώ μήνες μετά τις εκλογές και η πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου βιώνει μια ανεπανάληπτη κρίση αξιών, κρίση που έχει καταλάβει κάθε κόγχη συλλογικής αλλά και ατομικής δραστηριότητας. Έχει κατακυριεύσει θεσμούς, έχει εμποτίσει προσωπικές συμπεριφορές. Έχει κυριαρχήσει μια νέα κουλτούρα, αυτή της εικονικής πραγματικότητας. Κάθε πολίτης αυτής της χώρας συμμετέχει εκών άκων σε ένα γενικευμένο reality show με σενάριο τη δημόσια έκθεση ή ακόμα και τη διαπόμπευση. Στην εξάπλωση και αναπαραγωγή αυτής της υποκουλτούρας κεντρικό ρόλο διαδραματίζουν τα ηλεκτρονικά κυρίως μέσα μαζικής ενημέρωσης. Είδηση είναι κάθε συμβάν που μπορεί να εξιτάρει το κοινωνικό, αλλά και το ατομικό ένστικτο, αλλά και θυμικό. Οι ιδιωτικές στιγμές γίνονται δημόσιο θέαμα και οι πολίτες ηδονοβλεψίες. Η φρενήρης επιδίωξη της τηλεθέασης έχει ισοπεδώσει κάθε έννοια αξιοπρέπειας. Καταπατά ασύστολα τα ανθρώπινα δικαιώματα. Διαχειρίζεται επιχειρηματικά τα ευαίσθητα δεδομένα.

Και πώς το πολιτικό σύστημα αντιμετωπίζει αυτή την κατάσταση; Ποια ήταν η απάντηση της Κυβέρνησης στην απρόκλητη παραβίαση προσωπικών δεδομένων από τη δημοσιοποίηση φωτογραφιών και βίντεο ιδιωτικών στιγμών; Με εντελώς ψηφοθηρικό τρόπο αποφάσισε ότι η ικανοποίηση του αισθήματος της κοινής γνώμης, αλλά και των αδηφάγων μέσων μαζικής επικοινωνίας είναι σημαντικότερη από τις βασικές αρχές του νομικού και πολιτικού μας πολιτισμού. Το διεθνές και εγχώριο δίκαιο, ο κώδικας δεοντολογίας των δημοσιογράφων, οι αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης και της Ανεξάρτητης Αρχής Προστασίας Ευαίσθητων Προσωπικών Δεδομένων οφείλουν να εναρμονιστούν με τις απαιτήσεις της.

Έτσι, τον περασμένο Δεκέμβριο η Κυβέρνηση, από κοινού με το κόμμα του ΛΑ.Ο.Σ. υιοθέτησαν τροπολογία η οποία ουσιαστικά εξαιρεί από το ισχύον προστατευτικό δίκαιο την επεξεργασία ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων στις υποθέσεις που αφορούν σε ποινικές διώξεις και καταδίκες.

Και όμως, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το θεσμικό πλαίσιο υπάρχει και είναι σχετικά επαρκές, πλην όμως καταπατείται βάναυσα. Σύμφωνα με το άρθρο 3 του νόμου 2328/1995 οι κάθε είδους εκπομπές που μεταδίδουν οι ραδιοφωνικοί ή τηλεοπτικοί σταθμοί πρέπει να σέβονται την προσωπικότητα, την τιμή, την υπόληψη, τον ιδιωτικό και οικογενειακό βίο, την επαγγελματική ή άλλη συναφή δραστηριότητα κάθε προσώπου, η εικόνα του οποίου εμφανίζεται στην οθόνη ή το όνομα του οποίου ή στοιχεία επαρκή για τον προσδιορισμό του οποίου μεταδίδονται.

Υπάρχει βεβαίως και ο Κώδικας Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας, οι αναφορές του οποίου ηχούν σήμερα ως ειρωνεία. Οι δημοσιογράφοι ως κοινωνικοί λειτουργοί δεσμεύονται, εκτός των άλλων, να σέβονται την προσωπικότητα, την αξιοπρέπεια και το απαραβίαστο της ιδιωτικής ζωής του ανθρώπου και του πολίτη. αποφάσεις. Το πειθαρχικό συμβούλιο των δημοσιογραφικών ενώσεων έχει επιληφθεί άπειρες φορές παραβιάσεων των προνοιών του Κώδικα Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας. Επίσης, το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης επικαλείται σταθερά τη συνταγματική διάταξη ότι η ραδιοφωνία και η τηλεόραση υπάγονται στον άμεσο έλεγχο του κράτους και επιπλέον ότι η αποκλειστική του αρμοδιότητα για επιβολή των διοικητικών κυρώσεων τείνει στο σεβασμό της αξιοπρέπειας του ανθρώπου. Άπειρες οι αποφάσεις του Συμβουλίου, πλην όμως καμία επί της ουσίας πρόοδος. Επιπρόσθετα, η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων προσπαθεί απεγνωσμένα να καλύψει την απραξία της Κυβέρνησης. Ερμηνεύει τελεολογικά το νόμο, ώστε να καθίσταται και να αποκτά δικαιωματικά τον τίτλο της αρχής προστασίας ιδιωτικής ζωής, ακριβώς γιατί το κράτος δεν επιτελεί το ρόλο που του έχει ανατεθεί.

Τι κάνει όμως η Κυβέρνηση; Υποτάσσεται και αυτή στην πίεση των Μ.Μ.Ε. και της αδηφάγου κοινής γνώμης. Επιπλέον, η δικαιοσύνη ως θεσμός έχει αντικατασταθεί από τη δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας, της κρεβατοκάμαρας και του εκβιασμού. Ο δημοσιογράφος-παρουσιαστής αναλαμβάνει ρόλο εισαγγελέα, ανακριτή και οι μάρτυρες δίνουν τις καταθέσεις τους τηλεοπτικώς, ενώ ταυτόχρονα αμφισβητείται η ορθότητα των ενεργειών της Αστυνομίας ή των εισαγγελέων. Έχουμε φτάσει στο σημείο να δεχόμαστε την απονομή της δικαιοσύνης από τα τηλεοπτικά παράθυρα. Όσο η διαφάνεια δεν λειτουργεί, όσο η πληροφορία γίνεται εργαλείο εκβιασμών και ύποπτων κερδών, υπόσκαψης και συγχρόνως κατασκευής της πραγματικότητας, όσο η πληροφορία διαπλέκεται, διαπλέκει και χάνει την πρωτογενή της δύναμη, η κοινωνία νοσεί. Τι πρέπει να κάνουμε, για να αλλάξει το θλιβερό σκηνικό; Πώς μπορεί να υλοποιηθεί η ανάγκη για μία ειρηνική, αλλά ριζική ανατροπή, χωρίς την οποία κάθε διαδικασία ανάκαμψης είναι καταδικασμένη; Η «αυτορρύθμιση» των ΜΜΕ και των λειτουργών της δημιουργεί κινδύνους για την ελευθερία έκφρασης και την άσκηση του δημοσιογραφικού λειτουργήματος.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ως Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς αρνούμαστε πεισματικά να δεχθούμε παθητικά αυτήν την κατάσταση, δηλαδή ότι η κοινωνία μας δεν κάνει τίποτε άλλο από το να καταναλώνει αδηφάγα σκάνδαλα και ιστορίες της κλειδαρότρυπας, εκβιασμούς, διαστροφές και συναλλαγές, πόσο μάλλον όταν αυτή η κατάσταση υποθάλπεται από το ίδιο το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, από την ίδια την Κυβέρνηση, η οποία διαθέτει εργαλεία, για να βάλει φρένο σε αυτόν τον κατήφορο, αλλά αρνείται να το πράξει. Το επιχείρημα της δύναμης του τηλεκοντρόλ δεν αρκεί. Όταν τίθενται θέματα βασικών δικαιωμάτων του ανθρώπου και αξιοπρέπειας, δεν μπορούμε να επαφιέμεθα στην καλή θέληση των πολιτών.  Από τη μία πλευρά, η Κυβέρνηση επιτρέπει τη σκανδαλοθηρία των ΜΜΕ και μάλιστα με τα νομοθετήματά της την υποδαυλίζει και από την άλλη, επιτρέπει τη λογοκρισία σε θέματα που μπορεί να τη θίξουν πολιτικά.

Σήμερα, λοιπόν, εμείς απαιτούμε τη λήψη μέτρων, για να μη φθάσουμε στο σημείο να μιλάμε για ελληνικό «Truman show», όπου πίσω από τις καθημερινές ασχολίες μας θα βρίσκονται χιλιάδες αδηφάγα βλέμματα, περιμένοντας να γίνουμε πρωταγωνιστές.