Στην ομιλία του τόνισε:

«Η εκδήλωση αυτή δεν είναι μια εκδήλωση αποχαιρετισμού στην εκδοτική δουλειά και εκθειασμού της προσφοράς του Χρήστου του Παπουτσάκη και των συνεργατών του, αλλά μια εκδήλωση αντιπολίτευσης προς τον Χρ. Παπουτσάκη και προς την επιλογή του, μετά από όλη αυτή την προσφορά που είχε να ανασταλεί η έκδοση του ΑΝΤΙ. Πιστεύουμε ότι το ΑΝΤΙ, όπως χρειαζόταν μέχρι σήμερα, χρειάζεται και τώρα. Η δική μου γενιά αισθάνθηκε πάρα πολύ έντονα αυτό που είδε στο πρώτο μήνυμα, που ξεκίνησε ένας διάλογος στην ιστοσελίδα του ΑΝΤΙ όταν ανακοινώθηκε η αναστολή της έκδοσής του, που έλεγε «αισθανόμαστε τώρα πια ότι μεγαλώσαμε». Και καταλαβαίνουμε ότι τέλος εποχής δεν υπάρχει μόνο για τους αντιπάλους μας, θα πλησιάσει και για μας. Δεν ξεχνάμε ότι το ΑΝΤΙ συνοδεύει τη δικιά μας νιότη, γιατί το ΑΝΤΙ ήταν η αντιδικτατορική προκήρυξη, η οποία είχε δύο διαφορές από όλα τα άλλα αντιδικτατορικά υλικά. Πρώτον, έπρεπε να πληρώσεις για να την πάρεις. Και δεύτερον, διαδόθηκε σε ένα αφάνταστο εύρος ατόμων. Σε όσους ελπίζανε και σε όσους καταλάβαιναν αυτό το πονηρό κλείσιμο ματιού με το οποίο εμφανίστηκε ο Παπουτσάκης, ο οποίος είναι περισσότερο γνωστός για την αδιαλλαξία του και την μαχητικότητά του. Έβαλε έναν τίτλο, που δήλωνε μια πρόθεση, ΑΝΤΙ, αλλά όλοι καταλάβαμε ότι η λέξη που τη συνόδευε ήταν Χούντα και δικτατορία. Το ΑΝΤΙ ξεκίνησε ως ελπίδα και ξεκίνησε ως μια συσπείρωση προσώπων , ατόμων, παλιών αγωνιστών, νέων ανθρώπων που θέλανε να γίνει κάτι, να στήσουν αυτό το περιοδικό μέσα στη δικτατορία. Ήταν μια πολύ τολμηρή κίνηση την οποία μπορούσε να κάνει κάποιος, που, στην ιστορία του, στις γενιές που ήταν πριν από αυτό υπήρχαν άνθρωποι που ήταν πολύ κοντινοί του που έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους για την υπόθεση της αριστεράς.

Εγώ το ΑΝΤΙ το βλέπω ως ελπίδα, και νομίζω ότι σε διάφορες φάσεις που πέρασε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, μέσα στα πάνω από 900 τεύχη, έπαιξε αυτό το ρόλο. Δεν μπορώ να πω ότι πάντα μας εξέφραζε. Πιστεύω ότι λίγοι έχουν εξαιρεθεί από την κριτική του ΑΝΤΙ. Οι περισσότεροι από μας όσοι έχουμε δραστηριοποιηθεί στο χώρο της αριστεράς, και όλοι οι χώροι της αριστεράς,  έχουν δεχθεί την κριτική και μάλιστα σκληρή κριτική, και θάλεγα με εκφράσεις καυστικές. Αυτή η κριτική μας έκανε να σκεφτούμε. Όμως αυτές οι φάσεις ήταν σημαντικές, γιατί το ΑΝΤΙ ήταν μια μεγάλη ελπίδα. Ήταν μεγάλη ελπίδα μέσα στη δικτατορία, αμέσως μετά τη δικτατορία, ήταν μεγάλη ελπίδα σε όλη τη δεκαετία του ʼ90 όταν η αριστερά έμπαινε σε μια μεγάλη κρίση  με τις διαιρέσεις και διασπάσεις που γίνονταν, αλλά και με τα φαινόμενα τα οποία παρουσιάστηκαν στο δικό μας χώρο του Συνασπισμού, της δορυφοροποίησης σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ. Η κριτική του ΑΝΤΙ σε μια τέτοια στάση, στην καρεκλοθηρία που είχε εμφανιστεί σαν ένα φαινόμενο της κρίσης, το οποίο βιώναμε, στην ανάγκη  μιας αυτόνομης παρουσίας της αριστεράς, στο ότι υπάρχει χώρος για την αριστερά, σʼ αυτό που μας φαινόταν ακατανόητο, στη δυνατότητα των διαφόρων αριστερών κινήσεων , ρευμάτων μέσα απ[ό την διαφορετικότητά τους να συνυπάρξουν μέσα από ένα πολιτικό πρόγραμμα. Ήταν, για μένα, ένα προδρομικό ιδεολογικό στοιχείο και μια προδρομική πολιτική παρουσία του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Συνέβαλε σε αυτή την κατανόηση και τη συνειδητοποίηση ότι δεν μπορούμε  να υπάρξουμε στη σκιά κανενός, ότι η αριστερά θέλει τον ήλιο πάνω της για να υπάρξει, και επίσης συνέβαλε στη συνειδητοποίηση ότι μόνο με μια συνεργασία και κοινή δράση των δυνάμεων της αριστεράς και με χώρους διαλόγου ανάμεσά της, μπορεί να γίνει αποτελεσματική δύναμη. Με αυτή την έννοια ήταν προδρομικό, ήταν προφητικό, μέσα από όλη αυτή την παρουσία και τα γραπτά του Παπουτσάκη αλλά και των πολύ άξιων συνεργατών που σε πολύ δύσκολες συνθήκες το κράτησαν πάνω στους ώμους τους.

Ακριβώς γι αυτό χρειάζεται σήμερα το ΑΝΤΙ. Σε μια τέτοια εποχή ηθικής κρίσης, σε μια εποχή διαρκών πιέσεων πάνω στην αριστερά να έχει σαβουάρ-βιβρ το οποίο θα δέχονται και οι άλλοι, να έχει καθωσπρεπισμό, να καταλάβει τις ανάγκες του συστήματος, ότι θέλει μεγάλες πλειοψηφίες το σύστημα για να μπορέσει να λειτουργήσει τη διαδοχή των δύο πόλων, μέσα σε αυτό το τέλμα αξιών, την έλλειψη προτάσεων, παρουσίες όπως το ΑΝΤΙ χρειάζονται, καυστικές παρουσίες, αποφασιστικές παρουσίες, όπως ήταν αποφασιστικό το ΑΝΤΙ στους μεγάλους αγώνες που έγιναν πριν από ένα χρόνο και συνεχίζονται ακόμη του εκπαιδευτικού κινήματος για το άρθρο 16. Είναι ανάγκη να συγκρουστούμε με αυτές τις πολιτικές που φέρνουν τα μεγάλα συμφέροντα μέσα στο χώρο του Πανεπιστημίου.

Εμείς δεν χαιρετάμε απόψε το ΑΝΤΙ, δεν είναι τέλος εποχής, ξέρουμε ότι επιβίωσε σε δύσκολες συνθήκες, ξέρουμε ότι ίσως η μεγαλύτερη στράτευση και ενεργοποίηση των φίλων του έγινε όταν έγινε αυτή η δικαστική επίθεση στο ΑΝΤΙ , από ανθρώπους  μάλιστα που λειτουργούν στο χώρο του πολιτισμού. Αισθάνεται λύπη κανείς γιατί ο δικηγόρος κ. Φρισήρας, αξιοποίησε ένα νόμο του ΠΑΣΟΚ ο οποίος είναι τυποκτόνος, και τον οποίο πολλές φορές είχε κριτικάρει το ΑΝΤΙ, προκειμένου να το γονατίσει οικονομικά, και του επιβάλλει μια τεράστια ποινή. Και νομίζω ότι εκεί φάνηκε πόσο πολύτιμο και πόσο πολλούς φίλους έχει το ΑΝΤΙ. Και λυπάμαι, ο κ. Λιβάνης ο οποίος έχασε τη δίκη και πάει μέχρι τον Άρειο Πάγο για να ξεκαθαρίσει αυτή την υπόθεση. Δεν ξεκαθαρίζει η υπόθεση του ΑΝΤΙ. Δεν τελειώνει το ΑΝΤΙ. Δεν γονατίζει το ΑΝΤΙ. Το χρειαζόμαστε. Ευχόμαστε στο Χρήστο Παπουτσάκη να είναι καλά και είμαστε σίγουροι ότι το ΑΝΤΙ θα επανέλθει δριμύτερο και ότι η παρακαταθήκη του ΑΝΤΙ την οποία έχουμε βιώσει, η ανάγκη να υπάρχουν τέτοιες εκδοτικές παρουσίες της αριστεράς, μαχητικές, προωθημένες, πολλές φορές αιρετικές, θα συνεχιστεί και θα συνεχιστεί και το ίδιο το ΑΝΤΙ.»

Στην εκδήλωση μίλησαν επίσης ο Σοφιανός Χρυσοστομίδης (δημοσιογράφος), ο Νίκος Φίλης (δημοσιογράφος), και Τζίνα Πολίτη (καθηγήτρια Πανεπιστημίου).