Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Τρεις βδομάδες τώρα η χώρα συγκλονίζεται από την κραυγή της απόγνωσης που υψώνεται από τους αγρότες της χώρας στους δρόμους και στα μπλόκα των πανελλαδικών αγροτικών κινητοποιήσεων.

Την κραυγή της απόγνωσης των ανθρώπων του καθημερινού μόχθου. Που ήταν τα πρώτα θύματα στη χώρα μας, της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης.

Που ήδη από το 2008, βίωσαν την εκρηκτική αύξηση στο κόστος παραγωγής, ιδίως με το ράλι τιμών του πετρελαίου.

Και που αμέσως μετά, σε λίγους μόλις μήνες, είδαν τις τιμές των αγροτικών προϊόντων να καταρρέουν μετά τον τζόγο στα διεθνή χρηματιστήρια.

Όμως δεν είναι μόνο η ασυδοσία των αγορών που προκάλεσε την κρίση. Πολύ πριν από αυτήν η ελληνική γεωργία βρισκόταν κιόλας σε βαθιά, πολύπλευρη και μακρόχρονη κρίση.

Όλες οι αναθεωρήσεις της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής από το 1992 μέχρι σήμερα, είχαν ένα και μοναδικό στόχο. Την όλο και περισσότερο παράδοση του αγροτικού τομέα στο έλεος των πολυεθνικών επιχειρήσεων του αγροδιατροφικού τομέα. Στο έλεος των καρτέλ και των αλυσίδων εμπορίας τροφίμων.

Όλες οι αναθεωρήσεις της ΚΑΠ είχαν την συναίνεση και των δυο κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα. Και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Όσο και αν προσπαθεί σήμερα το ΠΑΣΟΚ, να παρουσιάσει την κρίση στον αγροτικό τομέα σαν ευθύνη της προηγούμενης κυβέρνησης, οι αγρότες της χώρας ξέρουν και θυμούνται καλά, ότι η αναθεώρηση του 2003 φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή της κυβέρνησης Σημίτη. Και μάλιστα παρουσιάστηκε τότε σαν μεγάλη εθνική επιτυχία.

Δική τους ήταν η καταστροφική επιλογή της αποδέσμευσης των επιδοτήσεων από την παραγωγή των προϊόντων.

Γι αυτό μέσα σε λίγα χρόνια παραδοσιακές δυναμικές καλλιέργειες, όπως ο καπνός και τα τεύτλα, έχουν σχεδόν εξαφανιστεί

Γι αυτό το σύνολο της αγροτικής παραγωγής έχει συρρικνωθεί.

Γι αυτό χιλιάδες αγρότες κάθε χρόνο αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την γεωργική παραγωγή. Μέσα σε λίγα χρόνια το ποσοστό του αγροτικού πληθυσμού μειώθηκε από 17% σε σχεδόν 11%. Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΣΥΕ οι άνεργοι στις αγροτικές περιοχές, μόνο μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2009 είναι 84,5 χιλιάδες. Αυξήθηκε η ανεργία κατά 16,8% μέσα σε μόλις τρεις μήνες!

Χτες δημοσιεύτηκε μια έρευνα που δείχνει ότι οι αγρότες μαζί  με τους μακροχρόνια άνεργους και τους συνταξιούχους είναι τα μεγάλα θύματα της οικονομικής κρίσης. Το 23% των αγροτών ζει πλέον κάτω από το όριο της φτώχιας.

Μαζί με το αγροτικό εισόδημα καταρρέει συνολικά η επιχειρηματικότητα του αγροτικού τομέα.

Υπονομεύεται η περιφερειακή ανάπτυξη και διαλύεται ο κοινωνικός ιστός στην ύπαιθρο.

Αποδιαρθρώνονται οι δημόσιες υπηρεσίες.

Οι γεωτεχνικοί κλάδοι αντιμετωπίζουν διαρκώς οξυνόμενα  προβλήματα.

Η αγροτική πίστη, η Αγροτική Τράπεζα έχει παραδοθεί στους νόμους της ασύδοτης τραπεζικής αγοράς.

Κανείς δεν ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη της αγροτικής εκπαίδευσης και   έρευνας. 

Η αγροτική γή έχει παραδοθεί στην κερδοσκοπία των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα εξαρτημένη διατροφικά. Η εθνική οικονομία αιμορραγεί δαπανώντας 3 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο για εισαγωγές αγροτικών προϊόντων.

Και την ίδια ώρα που οι αγρότες αναγκάζονται να πουλήσουν, όταν μπορούν κιόλας να τα πουλήσουν και δεν τα στοιβάζουν στις αποθήκες τους ή τα αφήνουν αμάζευτα στα χωράφια, σε εξευτελιστικές τιμές , κάτω από το κόστος παραγωγής             ……οι καταναλωτές, ιδίως οι χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι, αγοράζουν πανάκριβα τα τρόφιμα, σε τιμές δέκα , ακόμα και εκατό φορές πάνω από την τιμή παραγωγού.

Χιλιάδες τόνοι αγροτικών προϊόντων «βαφτίζονται» ελληνικά και κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα.

Και η Κυβέρνηση κάνει ότι δεν καταλαβαίνει.

Τρεις βδομάδες τώρα, με την αμέριστη βοήθεια των κυρίαρχων ΜΜΕ, προσπαθεί με κάθε τρόπο να συκοφαντήσει και να αποδυναμώσει το αγροτικό κίνημα.

Τους έχει χρεώσει ακόμα και την άνοδο του spread!!!

Οργάνωσε αυτή την παρωδία κοινωνικού «διαλόγου» στο Ζάππειο προσπαθώντας με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα να κρύψει την ανυπαρξία βούλησης να ασκήσει αγροτική πολιτική.

Κι αυτό φάνηκε καθαρά από το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ.

Φάνηκε από τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης.

Φάνηκε από την δραστική περικοπή των δημόσιων δαπανών για την γεωργία, στον Προϋπολογισμό του 2010.

Φαίνεται από τη λαίλαπα του Προγράμματος Σταθερότητας που εξαπέλυσε προχτές ο κ.Παπανδρέου.

Εμείς λέμε ότι αυτό το δυναμικό αγροτικό κίνημα έχει κιόλας αρχίσει να νικάει.

Ανάγκασε τη Κυβέρνηση, έστω και στα λόγια, να παραδεχτεί τα κρίσιμα και οξύτατα προβλήματα της αγροτικής παραγωγής.

Την φόβισε τόσο πολύ που το πρώτο, το μοναδικό μέχρι σήμερα νομοσχέδιο που προωθεί, είναι για τη συνδικαλιστική οργάνωση των αγροτών. Με μοναδικό στόχο να αποδυναμώσει, να επιχειρήσει να χειραγωγήσει πάλι κομματικά, αυτές τις δυνάμεις που απεγκλωβίστηκαν τα τελευταία χρόνια από τις απαξιωμένες συνδικαλιστικές και συνεταιριστικές ηγεσίες. Που βάζουν στην πρώτη γραμμή την απαίτηση για το μέλλον τους και όχι την αποσπασματική διεκδίκηση.

Την φόβισε τόσο πολύ που αναγκάστηκε έστω και στα λόγια να παραδεχτεί το σαθρό πελατειακό σύστημα στους συνεταιρισμούς.

Την φόβισε τόσο πολύ, που η υπουργός ΑΑΤ, μετά από την αρχική αλαζονική και απαξιωτική της συμπεριφορά απέναντι στους ξεσηκωμένους αγρότες, προχτές «δραπέτευσε» από τα μπλόκα μην τολμώντας να τους αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο. Για να μην αντιμετωπίσει την απόγνωση τους.

Και με περισσό θράσος παρουσιάζει σαν «γενναιόδωρες» παροχές τα χρήματα που τους χρωστάει το ελληνικό κράτος και μάλιστα κάποια από αυτά από χρόνια!!!

……………………………………………..

Μπροστά σε αυτά τα αδιέξοδα, η εναλλακτική λύση είναι μια αγροτική παραγωγή με επίκεντρο τον άνθρωπο. Προσανατολισμένη σε ήπιες μορφές καλλιέργειας, με σεβασμό στο περιβάλλον, με σεβασμό στους παραγωγούς και τους καταναλωτές.   

Μια αγροτική παραγωγή βασισμένη σε ασφαλή και ποιοτικά προϊόντα που θα διασφαλίζει το μεσογειακό μοντέλο διατροφής.

Που θα αντιστρέψει την ολοένα αυξανόμενη διατροφική εξάρτηση της χώρας και θα στοχεύει στη διατροφική επάρκεια.

Που θα συμβάλλει στον περιορισμό της διάβρωσης των εδαφών, θα αξιοποιεί εναλλακτικές μορφές ενέργειας, θα περιορίζει την κατανάλωση και την ρύπανση των υδάτινων πόρων.

Που θα βασίζεται σε ορθολογική χρήση της φυτοπροστασίας και των λιπασμάτων και θα αποκλείει εντελώς τα μεταλλαγμένα.

Μια πολιτική που θα ενισχύει το εισόδημα και θα στηρίζει την παραγωγή.

Αλλά κυρίως μια πολιτική που θα βάζει την αγροτική ανάπτυξη σε νέες βάσεις. Με εξυγίανση της αγοράς, με δημόσιες επενδύσεις, με στήριξη νέων μορφών συλλογικής οικονομικής οργάνωσης των αγροτών, με νέους υγιείς συνεταιρισμούς, με τοπικά δίκτυα και αγορές αγροτών, με σπάσιμο των καρτέλ,

Με ένα ριζοσπαστικό σχέδιο για την αναζωογόνηση και την ανάπτυξη της υπαίθρου.

Μια πολιτική που θα προωθεί τις αναγκαίες αναδιαρθρώσεις, που θα βελτιώνει τις υποδομές, που θα προωθεί και θα ενισχύει σύγχρονες μεθόδους καλλιέργειας, φιλικές για το περιβάλλον και τους φυσικούς πόρους.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι

H ανασυγκρότηση της υπαίθρου, απαιτεί και μια πολιτική που θα βελτιώνει τις συνθήκες διαβίωσης στην περιφέρεια. Που θα εξασφαλίζει αξιοπρεπή ζωή και στοιχειώδεις κοινωνικές υπηρεσίες.

Που θα ανοίγει πιο ζωντανές προοπτικές, από τις σημερινές, δηλαδή τον εκπαιδευτικό αποκλεισμό και τον πολιτιστικό μαρασμό.

Που θα επιβάλλει νέους κανόνες στην κατανομή πόρων μεταξύ κέντρου και περιφέρειας.

Που θα διασφαλίζει την κοινωνική συνοχή.    

Η ανάγκη για μια τέτοια πολιτική, αφορά ολόκληρη την κοινωνία.

Για να σταματήσει η ομηρία από τις τράπεζες, τα καρτέλ και τους εκλογικούς μηχανισμούς των κομμάτων εξουσίας.

Οι αγρότες, οι κάτοικοι της υπαίθρου δεν είναι επαίτες. Τους χρωστάει η Πολιτεία. Δεν της χρωστούν

Μέχρι εχθές, οι προτάσεις της αριστεράς για ένα νέο μοντέλο αγροτικής ανάπτυξης θεωρούντο εξαιρετικές αλλά ανεφάρμοστες.

Ανεφάρμοστες γιατί δεν εξασφάλιζαν μυθικά κέρδη σε δέκα εταιρείες. Σήμερα δεν είναι απλώς ρεαλιστικές. Είναι αναγκαίες.

Ας ξέρουμε όμως ότι τίποτα δεν πρόκειται να μας χαριστεί.

Αυτό που κάνει μια πρόταση, ένα σχέδιο, ένα πρόγραμμα εφαρμόσιμο και ρεαλιστικό, είναι η πίεση από τα κάτω. Η διεκδίκηση. Η δυναμική του κινήματος που θα διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή σε έναν καλύτερο κόσμο.

 Και ξέρουμε ότι υπάρχει ένας καλύτερος κόσμος. Ένας κόσμος που θα αναδυθεί από την κρίση του σημερινού αρπακτικού καπιταλισμού, μέσα από τους νέους κοινωνικούς αγώνες.