Η Συμφωνία στη διαμόρφωση ενός μεικτού σχήματος «βοήθειας» προς την Ελλάδα, με τη συμμετοχή του ΔΝΤ και χωρών της Ε.Ε., σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί έναν μηχανισμό αλληλεγγύης, ένα βήμα ουσιαστικής αλλαγής, στο σημερινό ευρωπαϊκό νομισματικό πλαίσιο. Ιδιαίτερα η πρόβλεψη για τη συμμετοχή του ΔΝΤ αποτελεί τη μεγαλύτερη ομολογία αδυναμίας της σημερινής Ε.Ε. αλλά και προϊδεάζει για ακόμη πιο σκληρά μέτρα για τους εργαζόμενους και τους οικονομικά αδύνατους. Φαίνεται πως με τη σημερινή συμφωνία ενισχύεται η νεοφιλελεύθερη λογική του Συμφώνου Σταθερότητας.

Η Ε.Ε. αδυνατεί να διαμορφώσει μια πολιτική εξόδου από την κρίση που δημιούργησε το ίδιο το νεοφιλελεύθερο πλαίσιο λειτουργίας της. Μπαίνει έτσι σε μια βαθιά και παρατεταμένη πορεία αστάθειας και κρίσης της συνοχής της.

Είναι καθήκον της ευρωπαϊκής Αριστεράς, μέσα στο σημερινό ρευστό σκηνικό της βαθιάς οικονομικής κρίσης να συμβάλει, μαζί με τους αγώνες των ευρωπαίων εργαζομένων, στη διεκδίκηση ουσιαστικών αλλαγών στην Ευρώπη προς όφελος των λαών, οι οποίοι βιώνουν με δραματικό τρόπο τις επιπτώσεις της κρίσης.

Είναι μεγάλες οι ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης, που με τους άστοχους χειρισμούς της «νομιμοποίησε» τη λύση του ΔΝΤ, αποδυναμώνοντας την αναζήτηση άλλων λύσεων, ενώ την ίδια στιγμή, με τα πιο σκληρά και αντικοινωνικά μέτρα των τελευταίων δεκαετιών οδηγεί την πλειοψηφία της κοινωνίας στην εξαθλίωση και την οικονομία σε βαθιά ύφεση.