Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ν.Χουντής, μιλώντας απόψε το βράδυ στο Θησείο στην Κεντρική Εκδήλωση της «Πανευρωπαϊκής Εβδομάδας Αντίστασης & Αλληλεγγύης στην Ελλάδα», τόνισε μεταξύ άλλων:

«Η ευρωπαϊκή αριστερά με την πρωτοβουλία της αυτή θέλει να εκφράσει την αλληλεγγύη  της προς τους Έλληνες εργαζόμενους, που είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα για να μην πληρώσουν οι Έλληνες, οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι τα σπασμένα της κρίσης.

Είναι ένα κάλεσμα για πανευρωπαϊκή αντίσταση

-για να μην περικοπούν τα εισοδήματα και οι συντάξεις,

-για να μην καταργηθούν πλήρως τα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα,

-για να μην περάσει η ιδιωτικοποίηση των δημοσίων υπηρεσιών,

-για να βάλουμε ένα τέλος στη δικτατορία των αγορών, των οίκων αξιολόγησης και του ΔΝΤ,

-για να ενισχυθεί ο αγώνας για μια άλλη Ευρώπη, σε έναν άλλο κόσμο.

Στην πρόσφατη συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου αποφασίστηκε η οριστική θεσμοθέτηση της συντηρητικής στροφής της ΕΕ με την επικράτηση των νεοφιλελεύθερων οικονομικών δογμάτων που θέλουν τις αγορές, και πάνω απʼ όλα τις χρηματαγορές, να καθορίζουν τα πάντα.

Έτσι για να πειστούν οι αγορές, όλες σχεδόν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εφαρμόζουν σκληρά και αντικοινωνικά προγράμματα λιτότητας. Για να πειστούν οι αγορές, η ελληνική κυβέρνηση εφαρμόζει μέτρα που αντιβαίνουν στους συνταγματικούς μας κανόνες. Για να πειστούν οι αγορές, η ΕΕ παραβιάζει την Ευρωπαϊκή Συνθήκη που η ίδια με τόσο «κόπο», πολιτικούς ακροβατισμούς και εκβιασμούς, πέρασε.

Στην Ελλάδα η κυβέρνηση προωθεί τη μεγαλύτερη επίθεση στις δυνάμεις της εργασίας, με μειώσεις μισθών και συντάξεων, με την πλήρη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, με την αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού συστήματος και την αύξηση των ορίων ηλικίας. Ίδιας έντασης και σκληρότητας μέτρα έχουν εφαρμόσει και άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, όπως της Ιρλανδίας, της Ισπανίας, της Γερμανίας, αλλά και των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, όπου το ΔΝΤ έχει κατοικοεδρεύσει για τα καλά εδώ και 2 χρόνια.

Τα κύρια χαρακτηριστικά της συντονισμένης επίθεσης στα δικαιώματα και το εισόδημα των εργαζομένων είναι δύο, και έχουν τόσο εθνικές, όσο και ευρωπαϊκές εκφάνσεις:

1.    Κατάφωρη παραβίαση τόσο των Ευρωπαϊκών Συνθηκών, όσο και των εθνικών συνταγμάτων. Στο επίπεδο της Ευρώπης, η δημιουργία του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας με τη συμμετοχή και εμπλοκή του ΔΝΤ, δηλαδή ενός τρίτου Διεθνούς Οργανισμού, διέπεται από το άρθρο 218 της ΣΛΕΕ, που προβλέπει ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο για την κύρωση αυτών των συμφωνιών. Από την άλλη, στην Ελλάδα ζήσαμε το ιδιότυπο «πολιτικό πραξικόπημα» του Υπουργού Οικονομικών, ο οποίος σκοπεύει να περάσει όλες τις αλλαγές με Προεδρικά Διατάγματα, αντί της Ολομέλειας της Βουλής. Μια νέα πτυχή της κυβερνητικής πολιτικής έχει να κάνει και με την Αντι-Συνταγματικότητα των προτεινόμενων αλλαγών στις εργασιακές σχέσεις και στις συλλογικές συμβάσεις, και συγκεκριμένα το άρθρο 22 που προβλέπει το δικαίωμα ίσης αμοιβής για ίση εργασία.

2.    Συντηρητική στροφή της ΕΕ και αυστηροποίηση των Συνθηκών. Όλες οι «ομάδες εργασίας», οι σύνοδοι κορυφής και οι προτάσεις θεσμικών παραγόντων της ΕΕ, κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση, χωρίς να αμφισβητούν ή να αναθεωρούν το προηγούμενο οικονομικό μοντέλο που μας οδήγησε στην κρίση. Η πειθαρχία στο Σύμφωνο Σταθερότητας, οι αυστηρές ποινές σε όποια χώρα ξεπεράσει τα κριτήρια του Μάαστριχτ για τα ελλείμματα, καθώς και η θεσμοποίηση μηχανισμών που θα λειτουργούν ως «μηχανισμοί τιμωρίας» και όχι ως «μηχανισμοί διάσωσης», επιβεβαιώνει τη συντηρητική στροφή της Ευρώπης, αλλά και τον κίνδυνο για την εμβάθυνση της ύφεσης και της κοινωνικής υποβάθμισης».