-    Λέξεις θα πω και θέλω σχόλια. Λέξη πρώτη: Συγκυβέρνηση..

Συγκυβέρνηση.. Φαίνεται ότι για εκεί πάει το πράγμα. Και το λέω αυτό γιατί είναι προφανές ότι καμιά μονοκομματική κυβέρνηση δεν μπορεί να αναλάβει το βάρος μιας πολιτικής που είναι συντριπτικά μειοψηφική στην ελληνική κοινωνία. Αυτό αναζητά ο κ. Παπανδρέου απ΄ ότι φαίνεται, γιατί και το εκβιαστικό δίλημμα που έθεσε πριν από μια βδομάδα στη διακαναλική συνέντευξη εκ των πραγμάτων, εξ αντικειμένου, ανεξαρτήτως δηλαδή του αν το εννοεί ή δεν το εννοεί, ανοίγει έναν κύκλο μεγάλο και διαρκή πολιτικής αποσταθεροποίησης.

Το μήνυμά του, κατά τη δική μας εκτίμηση, είναι διττό. Από τη μια λειτουργεί ως εργαλείο εκφοβισμού, εκβιασμού προς τους ψηφοφόρους, ιδιαίτερα του ΠΑΣΟΚ για να αυξηθεί η συσπείρωση στους κυβερνητικούς υποψήφιους, από την άλλη όμως λειτουργεί και ως εργαλείο για την ανασυγκρότηση του μνημονιακού μπλοκ. Και όταν λέω εργαλείο εννοώ ότι αυτή η ανασυγκρότηση και η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, η οποία μπορεί να οδηγήσει και σε πολυκομματικές κυβερνήσεις που θα εφαρμόσουν αυτή την πολιτική, μπορεί να προέλθει είτε μέσα από εκλογές είτε  μέσα από τη διαρκή επίκληση του φόβου των εκλογών που θα οδηγήσει σε μια τέτοιου είδους ανασύνθεση.

-    Νομίζω οι επόμενες λέξεις αυτοτελή σχολιασμό. Η μία λέξη είναι μνημόνιο..

Το μνημόνιο έχει μπει στη ζωή μας μ΄έναν τραγικό τρόπο…

-    Πώς θα βγει από τη ζωή μας είναι το θέμα…

.. Το ζήτημα είναι πώς θα βγει από τη ζωή μας το μνημόνιο. Γιατί στο όνομα του μνημονίου ακολουθείται μια πολιτική η οποία μας βυθίζει στην ύφεση και στην κοινωνική απόγνωση. Διάβαζα χθες στην εφημερίδα μια είδηση που πέρασε στα ψιλά, ότι, εξαιτίας του μνημονίου κάποιοι συμπολίτες μας- δεν είναι πολλοί, αλλά δεν έχει σημασία, είναι γύρω στους οκτακόσιους συμπολίτες μας που πάσχουν από μεσογειακή αναιμία και κάνουν αποσιδήρωση- στερούνται της δυνατότητας χρηματοδότησης από τα ασφαλιστικά ταμεία των ιατρικών σκευασμάτων που έχουν άμεση ανάγκη προκειμένου να κάνουν την θεραπεία τους και καλούνται να πληρώσουν από 300 έως 1800 ? το μήνα. Και καλά αυτοί που τάχουν. Αυτοί που δεν τάχουν;

Το μνημόνιο αντιμετωπίζει τα πάντα ως κόστη και έχει ως στόχο να αναδιανείμει τον πλούτο και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ώστε κάποιοι να κερδίζουν πάνω στη συμφορά της ελληνικής κοινωνίας. Δεν είναι όμως τα πάντα κόστη και ζημιές. Οι άνθρωποι, οι ανθρώπινες ζωές, οι κοινωνικές ανάγκες δεν μπορούν να υπολογίζονται ως κόστος. Το μνημόνιο μας βυθίζει στην ύφεση, μας βυθίζει σε μια πολιτική υπανάπτυξης και πρέπει να απεγκλωβιστούμε το συντομότερο δυνατό για να μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας.

-    Υπάρχει δρόμος, υπάρχει λύση;…

Εμείς θεωρούμε ότι υπάρχει λύση και ο μεγαλύτερος κίνδυνος για μια δημοκρατία είναι οι πολίτες να έχουν άγνοια των πραγμάτων, γιατί η άγνοια είναι ο καλύτερος φίλος του φόβου. Υπάρχουν άλλοι δρόμοι και άλλες δυνατότητες. Βεβαίως δεν είναι εύκολοι οι άλλοι δρόμοι. Απαιτούν συγκρούσεις, πολιτικές συγκρούσεις με μεγάλα συμφέροντα, ντόπια και ξένα.

Εμείς θεωρούμε όμως ότι η χώρα δεν έχει άλλη προοπτική από το να σταθεί στα πόδια της.

Να δώσω ένα απλό παράδειγμα για να καταλάβει και ο τελευταίος ακροατής που δεν γνωρίζει οικονομικά και δεν μπορεί να καταλάβει πολλές φορές τη γλώσσα που μιλάνε οι πολιτικοί ή οι οικονομολόγοι.

Η χώρα μας έχει μια κρίση δανεισμού. Το πρόβλημα όμως δεν είναι τόσο το ότι δανείζεται, όσο το ότι δεν έχει τη δυνατότητα να αποπληρώνει αυτά τα δάνεια, αλλά κυρίως το ότι τα χρήματα που δανείζεται τα σπαταλάει χωρίς να δημιουργεί παραγωγικές υποδομές. Είναι δηλαδή διαφορετικό κάποιος να δανείζεται για να φτιάξει ένα μαγαζί, για να σπουδάσει το παιδί του και διαφορετικό να δανείζεται για να τα σπαταλάει στα μπουζούκια ή στις διακοπές. Το πρώτο δάνειο θα φέρει αποτέλεσμα κάποια στιγμή όταν το παιδί σπουδάσει, όταν φτιαχτεί το μαγαζί θα έχει ανταποδοτικότητα και άρα θα μπορέσει να το ξεπληρώσει. Το δεύτερο πηγαίνει στα σπασμένα πιάτα και στα γαρύφαλλα. Η χώρα μας για χρόνια δανείστηκε για να τα σπαταλάει, σε Ολυμπιάδες, σε εξοπλιστικά προγράμματα, σε μίζες. Και τώρα που βρίσκεται σε δύσκολη θέση ξαναδανείζεται απ΄έναν τοκογλύφο, που λέγεται ΔΝΤ ή τρόικα ή όπως θέλετε πείτε το, ο οποίος τοκογλύφος μας δανείζει για να ξεπληρώσουμε τα σπασμένα με έναν όρο: Να σταματήσουμε να δουλεύουμε, να μην παράγουμε. Γιατί; Γιατί ο στόχος του τοκογλύφου δεν είναι μόνο να μας φάει τα λεφτά, αλλά να μας πάρει και την περιουσία. Η χώρα μας σε τρία χρόνια, όταν θα τελειώσει η πρώτη περίοδος…

- Κάνετε καλά που το επισημαίνετε, γατί λίγοι επισημαίνουν ότι στο μνημόνιο υπάρχει πρόβλεψη για την περιουσία του ελληνικού δημοσίου. Αν δηλαδή δεν εξοφλήσουμε τα χρέη μας… υπάρχει τέτοια πρόβλεψη..

Υπάρχει τέτοια πρόβλεψη στη δανειακή σύμβαση που υπογράψαμε με τις 15 χώρες της ευρωζώνης, η οποία είναι μια σύμβαση υποτέλειας. Την έχουμε καταγγείλει στη Βουλή. Για πρώτη φορά εφαρμόζεται το αγγλοσαξωνικό δίκαιο, το οποίο είναι υπέρ του δανειστή με κραυγαλέο τρόπο. Αλλά, πέραν αυτών που προβλέπει η ίδια η δανειακή σύμβαση, εδώ έχουμε και εξελίξεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αν καταλάβαμε όλοι καλά τι συνέβη την προηγούμενη εβδομάδα στη σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., αυτό το οποίο συζητείται είναι να δημιουργηθεί ένας μόνιμος, υποτίθεται, μηχανισμός στήριξης. Σε τρία χρόνια λοιπόν όταν θα τελειώσει αυτό το πρώτο στάδιο της εξάρτησης της χώρας μας από το μνημόνιο, θα οδηγηθούμε σ΄ αυτόν τον περίφημο μηχανισμό. Τι είναι αυτός ο μηχανισμός; Τον λένε, έτσι κολακευτικά, μηχανισμό ελεγχόμενης πτώχευσης. Εκεί δηλαδή όπου θα μπαίνει μια χώρα, που δεν θα μπορεί να ανταποκριθεί, γιατί η χώρα μας δεν θα μπορεί να ανταποκριθεί -πώς να ανταποκριθεί αν δεν παράγει, αν δεν έχει αναπτυξιακούς ρυθμούς, αν έχει καταστραφεί η παραγωγική βάση     δεν θα μπορεί να ξεπληρώσει αυτό το χρέος. Θα μπει λοιπόν μέσα σ΄ αυτή τη διαδικασία της ελεγχόμενης πτώχευσης, όπου οι δανειστές, οι πιστωτές μας θα έχουν τη δυνατότητα να ξεκοκαλίσουν και την περιουσία μας.

Ποια είναι η περιουσία μας; Η περιουσία μας είναι ο δημόσιος πλούτος, οι μεγάλες εκτάσεις, όπως το Ελληνικό, τα δημόσια κτίρια ενδεχομένως, ο πλούτος που έχουμε ο γεωγραφικός, ο φυσικός πλούτος, τα νησιά μας. Αυτό είναι το μέλλον της χώρας και πρέπει να τα πούμε αυτά με όση δύναμη φωνής έχουμε. Ο δρόμος αυτός δεν οδηγεί πουθενά παρά μονάχα στην πτώχευση.

-    Τελευταία ερώτηση. Η ψήφος της Κυριακής μπορεί να αλλάξει τη ροή των εξελίξεων ή κατ΄ ουσίαν δημιουργώντας ένα σκηνικό γενικευμένης πολιτικής αντιπαράθεσης, κοροϊδεύουμε τους πολίτες, γιατί δεν θα εκλέξουν τίποτε άλλο πέρα από περιφερειάρχη και δήμαρχο .. Θα βγουν πολιτικά συμπεράσματα την Κυριακή; Θα λειτουργήσει αυτό το αποτέλεσμα σαν καταλύτης εξελίξεων;..

Αναμφίβολα ναι. Είναι η πρώτη εκλογική αναμέτρηση σ΄ αυτές τις συνθήκες έκτακτης ανάγκης για τη χώρα και υπ΄ αυτή την έννοια το αν οι πολίτες αποδοκιμάσουν αυτή την πολιτική ή δώσουν ένα μήνυμα ανοχής σ΄ αυτή την πολιτική θα είναι πάρα πολύ σημαντικό. Θα κρίνει όχι μόνο τις εξελίξεις τις εσωτερικές αλλά και το μήνυμα αυτό θα φτάσει και στην Ευρώπη και θα έχει μια πολύ μεγάλη σημασία.

Υπ΄ αυτή την έννοια εμείς θεωρούμε ότι ήταν αναπόφευκτο, ο πρωθυπουργός κάποια στιγμή θα καταλάβαινε ότι δεν μπορεί να πάει σ΄ αυτή την κάλπη με το δίλημμα να είναι στους δημάρχους ή στον Καλλικράτη. Τα διλήμματα τα βάζει η ίδια η ζωή και είναι εξόχως πολιτικά τα διλήμματα. Υπ΄ αυτή την έννοια εμείς θεωρούμε ότι είναι πολύ σημαντικό το μήνυμα της Κυριακής να είναι ένα μήνυμα αμφισβήτησης σ΄ αυτή την πολιτική. Βεβαίως δεν αρκεί η κάλπη. Θα το πούμε. Χρειάζονται και κινητοποιήσεις στους δρόμους και συνειδητοποίηση των πολιτών ότι υπάρχει άλλος δρόμος που πρέπει να τον διεκδικήσουν. Όμως το μήνυμα θα είναι σημαντικό και γι αυτό εμείς καλούμε τους πολίτες να ψηφίσουν έχοντας στο μυαλό τους δυο πράγματα. Πρώτον ότι η ψήφος τους έχει δύναμη, είναι ισχυρή και δεν πρέπει να την χαραμίσουν. Δεύτερο και σημαντικότερο ότι το μήνυμα θα σταλεί και θα είναι δυνατό, εάν αμφισβητήσει την κυβερνητική πολιτική. Αλλά αυτό δεν θα γίνει με ενίσχυση των υποψηφίων που υποστηρίζονται από τη Ν.Δ., που έχει τεράστιες ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση και δεν προτείνει άλλο δρόμο.

Εμείς σ΄ αυτές τις εκλογές, ιδίως στην Περιφέρεια Αττικής επιλέγουμε τη συνάντηση με δυνάμεις από τον σοσιαλιστικά χώρο που εναντιώνονται σ΄ αυτή την πολιτική, με τον Αλέξη Μητρόπουλο, που είναι μια επιλογή αξιοπιστίας. Γιατί υπάρχουν πολλές αντιμνημονιακές φωνές, ιδίως στην Αττική, δεν είναι όμως όλες αξιόπιστες.