ΣΥΡΙΖΑ Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς


Επικοινωνία / Contact RSS Twitter Facebook YouTube Instagram

25/04/2010

Η κρίση, συγκλονιστική πρόκληση για την αριστερά - συνέντευξη του Παναγιώτη Λαφαζάνη στον Π.Λάμπρου, εφημερίδα ΕΠΟΧΗ




*Έχου­με δρα­μα­τι­κές ε­ξε­λί­ξεις με το ΔΝΤ. Τι ση­μα­το­δο­τεί;

-Η χώ­ρα έ­χει ή­δη βυ­θι­στεί σε μια ά­βυσ­σο και δεν φαί­νε­ται να υ­πάρ­χει προ­στα­τευ­τι­κό δί­χτυ. Οι ε­ξε­λί­ξεις εί­ναι κά­τι πα­ρα­πά­νω α­πό ε­φιαλ­τι­κές. Έχου­με μια κυ­βέρ­νη­ση η ο­ποία έ­χει πα­ρα­δώ­σει τα πά­ντα στο ό­νο­μα της προά­σπι­σης των συμ­φε­ρό­ντων του κε­φα­λαίου. Και πα­ρέ­δω­σε τώ­ρα τη χώ­ρα στο μη­χα­νι­σμό του ΔΝΤ για να κά­νει τη βρώ­μι­κη δου­λειά. Αν συ­νε­χι­στούν έ­τσι τα πράγ­μα­τα η Ελλά­δα υ­πο­θη­κεύει το μέλ­λον της για δε­κα­ε­τίες, η οι­κο­νο­μία ο­δη­γεί­ται σε κα­τα­στρο­φή μα­κρο­χρό­νιας προο­πτι­κής και η κοι­νω­νία σε κα­τε­δά­φι­ση. *Λες αν...

-Ναι για­τί υ­πάρ­χουν ε­ναλ­λα­κτι­κές δυ­να­τό­τη­τες και προο­πτι­κές για τον ελ­λη­νι­κό λαό, αλ­λά και για την Ευ­ρώ­πη συ­νο­λι­κά.  *Δεν υ­πάρ­χουν ό­μως οι κοι­νω­νι­κοί και πο­λι­τι­κοί συ­σχε­τι­σμοί θα σου έ­λε­γε κά­ποιος.

-Σω­στά, αλ­λά πρέ­πει να δια­μορ­φω­θούν. Έχου­με μπει σε μια πρω­το­φα­νή κα­τά­στα­ση και χρειά­ζε­ται μια α­ρι­στε­ρά, η ο­ποία θα μπο­ρέ­σει μέ­σα σε δύ­σκο­λες συν­θή­κες να α­να­τρέ­ψει το πο­λι­τι­κό και κοι­νω­νι­κό σκη­νι­κό, να κερ­δί­σει την η­γε­μο­νία για μια νέα ε­ναλ­λα­κτι­κή πρό­τα­ση. *Ευ­χή ή δυ­να­τό­τη­τα;

-Εί­ναι ευ­και­ρία, με­γά­λη δυ­να­τό­τη­τα και μια συ­γκλο­νι­στι­κή πρό­κλη­ση για την α­ρι­στε­ρά. Χρειά­ζε­ται να ε­πε­ξερ­γα­στεί τις ι­δε­ο­λο­γι­κές της βά­σεις, τη στρα­τη­γι­κή, τη τα­κτι­κή της. Εί­ναι μια πρό­κλη­ση για την α­ρι­στε­ρά για­τί πρέ­πει να α­να­συ­γκρο­τη­θεί, αν θέ­λει να α­νοί­ξει μια ελ­πί­δα για το μέλ­λον. 

Ο ρό­λος της α­ρι­στε­ράς μπρο­στά στις ε­ξε­λί­ξεις

*Εί­ναι σω­στή η δια­πί­στω­ση ό­τι η α­ρι­στε­ρά, προ­σώ­ρας, στέ­κε­ται α­μή­χα­νη μπρο­στά στις ε­ξε­λί­ξεις;

-Υπάρ­χει α­μη­χα­νία η ο­ποία ο­φεί­λε­ται σε πολ­λούς λό­γους. Υπάρ­χουν υ­πο­κει­με­νι­κοί λό­γοι, αλ­λά υ­πάρ­χουν και πραγ­μα­τι­κές δυ­σκο­λίες. Έχου­με μια α­ρι­στε­ρά που δεν έ­χει ι­σχυ­ρή αυ­το­πε­ποί­θη­ση. Δεν πι­στεύει ό­σο πρέ­πει στον ε­αυ­τό της, δεν έ­χει τό­σο ε­μπι­στο­σύ­νη στις δυ­νά­μεις της. Δεν βλέ­πει την προο­πτι­κή ό­τι θα νι­κή­σει. Αυ­τή τη νοο­τρο­πία πρέ­πει να ξε­πε­ρά­σου­με. Να πι­στέ­ψει η α­ρι­στε­ρά ό­τι σε αυ­τήν α­νή­κει το μέλ­λον, ό­τι μπο­ρεί να α­νοί­ξει δρό­μους και ό­χι σε έ­να α­πώ­τε­ρο ο­ρί­ζο­ντα, αλ­λά α­πό τώ­ρα. Ζού­με μια συ­γκλο­νι­στι­κή πα­τα­γώ­δη α­πο­τυ­χία, μια άλ­λου εί­δους κα­τάρ­ρευ­ση του υ­παρ­κτού κα­πι­τα­λι­σμού. Επο­μέ­νως πρέ­πει να α­να­με­τρη­θού­με. *Η α­ρι­στε­ρά τα έ­λε­γε και χθες. Για­τί, ό­μως, το βλέμ­μα της κοι­νω­νίας δεν στρέ­φε­ται προς την πλευ­ρά της;

-Όλα τα βλέμ­μα­τα αυ­τή την ώ­ρα εί­ναι στραμ­μέ­να προς την α­ρι­στε­ρά. Όσο και φαί­νε­ται να εί­ναι α­διά­φο­ρος ο κό­σμος, μα­κρι­νός προς την α­ρι­στε­ρά και τις ι­δέες της, ό­σο και αν φαί­νε­ται ε­γκλω­βι­σμέ­νος στο σύ­στη­μα ή και σε συ­ντη­ρη­τι­κές α­πό­ψεις, πα­ρα­κο­λου­θεί με πο­λύ με­γά­λο εν­δια­φέ­ρον το λό­γο, τη δρά­ση, τις α­γω­νίες, τις προ­τά­σεις, τις α­να­ζη­τή­σεις της α­ρι­στε­ράς. Ενδό­μυ­χα η κοι­νω­νία πε­ρι­μέ­νει α­πό την α­ρι­στε­ρά. Πε­ρι­μέ­νει να τρο­φο­δο­τη­θεί α­πό την α­ρι­στε­ρά για να την τρο­φο­δο­τή­σει. *Τι θα έ­λε­γες σε έ­να ερ­γα­ζό­με­νο ή σε μια ά­νερ­γη που α­γω­νιά;

-Ότι μπο­ρού­με να αλ­λά­ξου­με την κα­τά­στα­ση.  Αλλά για να γί­νει αυ­τό θα χρεια­στεί η α­ρι­στε­ρά να βρε­θεί κο­ντά του. Και πρέ­πει να το πα­ρα­δε­χτού­με ό­τι δεν εί­μα­στε κο­ντά του. Δεν εί­μα­στε, ό­πως πρέ­πει, δί­πλα στη σύγ­χρο­νη ερ­γα­τι­κή τά­ξη που εί­ναι η πλειο­ψη­φία του ελ­λη­νι­κού λα­ού. Δεν την έ­χου­με προ­σεγ­γί­σει ά­με­σα στα προ­βλή­μα­τά της και με την ο­ρα­μα­τι­κή ι­δε­ο­λο­γι­κή προο­πτι­κή μας. 

Η ση­μα­σία της ι­δε­ο­λο­γίας

*Αυ­το­κρι­τι­κή ε­πει­δή ο Συ­να­σπι­σμός συ­γκρο­τή­θη­κε ως κόμ­μα πο­λι­τι­κής και ό­χι ι­δε­ο­λο­γι­κής ε­νό­τη­τας;

-Ναι, έ­τσι εί­ναι. Αυ­τό δεν αρ­κεί, τε­λείω­σε. Σή­με­ρα δια­πι­στώ­νου­με το τε­ρά­στιο ι­δε­ο­λο­γι­κό έλ­λειμ­μα. Να, η α­νά­γκη να ε­πα­να­θε­με­λιώ­σου­με τον μαρ­ξι­σμό του 21ου αιώ­να. *Εξ ου και οι πρό­σφα­τες α­να­φο­ρές στον κομ­μου­νι­σμό;

-Β ε­βαίως υ­πάρ­χει α­να­φο­ρά στην κομ­μου­νι­στι­κή προο­πτι­κή διό­τι εί­ναι η μό­νη βιώ­σι­μη ι­στο­ρι­κή προο­πτι­κή, στρα­τη­γι­κά ε­ναλ­λα­κτι­κή στον κα­πι­τα­λι­σμό. Μέ­σα σε αυ­τές τις δρα­μα­τι­κές ε­ξε­λί­ξεις θα έ­χου­με πρώ­τα α­π΄ ό­λα ι­δε­ο­λο­γι­κή α­να­μέ­τρη­ση, η ο­ποία θα εκ­φρα­στεί σε πο­λι­τι­κό ε­πί­πε­δο. *Ποιος έ­χει σή­με­ρα την ι­δε­ο­λο­γι­κή η­γε­μο­νία;

-Ανή­κει στο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο συ­ντη­ρη­τι­κό τό­ξο. Αλλά εί­ναι κλο­νι­σμέ­νη αυ­τή η η­γε­μο­νία. Υπάρ­χουν τρο­μα­κτι­κές α­ντι­φά­σεις και ο κό­σμος προ­βλη­μα­τί­ζε­ται πά­ρα πο­λύ. Διό­τι βλέ­πει την α­πο­τυ­χία αυ­τών των ι­δεών να συ­γκρο­τή­σουν βιώ­σι­μες, δί­καιες κοι­νω­νι­κές προο­πτι­κές.

Μέ­σα ή έ­ξω;

*Υπάρ­χει η αί­σθη­ση ό­τι η ά­πο­ψη στε­λε­χών του Αρι­στε­ρού Ρεύ­μα­τος εί­ναι η έ­ξο­δος α­πό την ευ­ρω­ζώ­νη. Ισχύει;

-Υπάρ­χει μια πα­τα­γώ­δης α­πο­τυ­χία της Ευ­ρω­παϊκής Ένω­σης. Η Ε.Ε. εί­ναι σε πε­λώ­ρια κρί­ση και κιν­δυ­νεύει να κα­ταρ­ρεύ­σει. Η ευ­ρω­ζώ­νη α­ντι­με­τω­πί­ζει κρι­σια­κά προ­βλή­μα­τα. Απο­δεί­χτη­κε ορ­γα­νι­σμός α­πο­κλί­σεων, μη­χα­νι­σμός κα­τε­δά­φι­σης ερ­γα­σια­κών και κοι­νω­νι­κών κα­τα­κτή­σεων, η­γε­μο­νίας των ι­σχυ­ρών χω­ρών, έ­νας μη­χα­νι­σμός που δεν μπο­ρεί να εί­ναι βιώ­σι­μος, να έ­χει προο­πτι­κή. Εί­ναι τα συ­μπε­ρά­σμα­τα α­πό την κρί­ση, ο­δυ­νη­ρά για το εγ­χεί­ρη­μα της Ε.Ε. και ει­δι­κό­τε­ρα για το εγ­χεί­ρη­μα του ευ­ρώ και της Ο­ΝΕ.  *Κά­νεις μια δια­πί­στω­ση. Η πρό­τα­ση;

-Τι θα κά­νει μια νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη Ελλά­δα; Αν θα εί­ναι μέ­σα ή έ­ξω α­πό την Ο­ΝΕ; Νο­μί­ζω ό­τι δεν έ­χει με­γά­λη ση­μα­σία. Δεν μπαί­νω καν σε αυ­τό το δί­λημ­μα. Εμείς θέ­λου­με να αλ­λά­ξου­με τα πράγ­μα­τα και στην Ελλά­δα και στην Ευ­ρώ­πη. Επο­μέ­νως το ε­ρώ­τη­μα τί­θε­ται. Ας υ­πο­θέ­σου­με ό­τι υ­πάρ­χει μια Ελλά­δα με προο­δευ­τι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση, η ο­ποία θέ­λει να ε­φαρ­μό­σει έ­να προο­δευ­τι­κό πρό­γραμ­μα σο­σια­λι­στι­κής προο­πτι­κής. Μπο­ρεί να εί­ναι συμ­βα­τό αυ­τό το ε­ναλ­λα­κτι­κό προο­δευ­τι­κό πρό­γραμ­μα με σο­σια­λι­στι­κό ο­ρί­ζο­ντα στο πλαί­σιο της Ο­ΝΕ και της Ευ­ρω­παϊκής Ένω­σης; Η α­πά­ντη­ση μου εί­ναι έ­να στε­ντό­ρειο ό­χι. Μια προο­δευ­τι­κή Ελλά­δα για να α­νοί­ξει προο­δευ­τι­κούς δρό­μους πρέ­πει να συ­γκρου­στεί με το πλαί­σιο της Ο­ΝΕ και της Ε.Ε.. Και σε αυ­τό το συ­γκρου­σια­κό δρό­μο θα χρεια­στούν συμ­μα­χίες με άλ­λα κι­νή­μα­τα, με άλ­λες χώ­ρες που θα κι­νού­νται στον ί­διο με μας δρό­μο. Σε αυ­τή την πε­ρί­πτω­ση μπο­ρεί να ε­πι­συμ­βεί έ­να πα­λιρ­ροϊκό κύ­μα ζυ­μώ­σεων, συ­γκρού­σεων και α­να­κα­τα­τά­ξεων, που εν­δε­χο­μέ­νως να μπο­ρέ­σει να α­να­τρέ­ψει ό­λο το σκη­νι­κό στην Ευ­ρώ­πη. *Η α­να­νεω­τι­κή - ρι­ζο­σπα­στι­κή α­ρι­στε­ρά έ­λε­γε πά­ντα, αλ­λά και σή­με­ρα ό­τι η Ευ­ρώ­πη εί­ναι πε­δίο τα­ξι­κής πά­λης.

-Ναι, αλ­λά δεν εί­ναι ου­δέ­τε­ρο πε­δίο τα­ξι­κής πά­λης. Υπάρ­χει έ­νας υ­πε­ρε­θνι­κός μη­χα­νι­σμός της Ευ­ρω­παϊκής Ένω­σης, ο ο­ποίος λει­τουρ­γεί ε­νι­σχυ­τι­κά στα κα­πι­τα­λι­στι­κά κρά­τη. Ένας μη­χα­νι­σμός, ο ο­ποίος εί­ναι προ­ση­λω­μέ­νος σε τα­ξι­κή κα­τεύ­θυν­ση. Έχει μια δύ­να­μη, η ο­ποία λει­τουρ­γεί προ­σθε­τι­κά στην κα­τεύ­θυν­ση της κοι­νω­νι­κής και ερ­γα­σια­κής κα­τε­δά­φι­σης. Εί­ναι μια ε­ξέ­λι­ξη που έ­χει πά­ρει πιο σο­βα­ρές ή και πιο ο­ρα­τές δια­στά­σεις τα τε­λευ­ταία χρό­νια. *Θεω­ρείς ό­τι η Ελλά­δα μπο­ρεί να εί­ναι η κι­νη­τή­ρια δύ­να­μη για την α­να­τρο­πή;

-Εί­ναι δύ­σκο­λο να κά­νω αυ­τή την ε­κτί­μη­ση πα­ρό­λο που θα το ε­πι­θυ­μού­σα. Μπο­ρεί να εί­ναι μια άλ­λη χώ­ρα, η Πορ­το­γα­λία, η Ισπα­νία, η Γαλ­λία, για­τί μπο­ρεί να εί­ναι μια με­γά­λη χώ­ρα, που θα ξε­κι­νή­σει αυ­τή την προ­σπά­θεια. Η α­νά­πτυ­ξη των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των και των τα­ξι­κών α­γώ­νων δεν μπαί­νουν σε μια ευ­θεία γραμ­μή και σε α­να­λο­γία. Κά­ποια χώ­ρα μπο­ρεί να πά­ει μπρο­στά. Εμείς πα­λεύου­με ε­δώ, στην Ελλά­δα. Σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση εί­ναι α­νά­γκη να εί­μα­στε σε διαρ­κή ε­πα­φή και συ­νερ­γα­σία με τις άλ­λες α­ρι­στε­ρές δυ­νά­μεις και τα κι­νή­μα­τα στην Ευ­ρώ­πη. Η α­ρι­στε­ρά ή θα μπο­ρέ­σει μέ­σα σε αυ­τή την κρί­ση και τη δο­κι­μα­σία να α­πο­κτή­σει την η­γε­μο­νία για να αλ­λά­ξει την κοι­νω­νία ή κιν­δυ­νεύει να πολ­το­ποιη­θεί.

Η α­να­συ­γκρό­τη­ση, ο μαρ­ξι­σμός

*Επα­νί­δρυ­ση: πο­λυ­χρη­σι­μο­ποιη­μέ­νη λέ­ξη, αλ­λά δεν εί­ναι φα­νε­ρή η α­νά­γκη να ξα­να­δεί η α­ρι­στε­ρά τον ε­αυ­τό της μέ­σα στις νέες, πο­λύ δύ­σκο­λες συν­θή­κες; 

-Όταν λέ­με τη λέ­ξη ε­πα­νί­δρυ­ση, συ­νή­θως, εν­νοού­με κόμ­μα­τα, τά­σεις, συμ­μα­χίες. Το θέ­μα εί­ναι πο­λύ πιο ου­σια­στι­κό. Προ­τού μι­λή­σου­με για ορ­γα­νω­τι­κά μορ­φώ­μα­τα πρέ­πει να δού­με την ου­σία. Κα­λού­μα­στε να α­να­συ­γκρο­τη­θού­με και να κερ­δί­σου­με ε­μπι­στο­σύ­νη, η­γε­μο­νία. Να α­να­συ­γκρο­τη­θού­με για να εν­θαρ­ρύ­νου­με κοι­νω­νι­κούς και τα­ξι­κούς α­γώ­νες. Πρέ­πει να δού­με με νέο μά­τι τις νέες προ­κλή­σεις. Δεν λέω να δια­γρά­ψου­με το πα­ρελ­θόν. Άσε που πολ­λές φο­ρές χρειά­ζε­ται να ε­πι­στρέ­ψει κα­νείς σε πράγ­μα­τα λη­σμο­νη­μέ­να, που α­πο­κτούν ε­πι­και­ρό­τη­τα.  *Ανα­φέ­ρε­σαι σε πρα­κτι­κές του πα­ρελ­θό­ντος;

-Πρώ­τα α­π΄ ό­λα στον μαρ­ξι­σμό.  Εί­χε πε­ρά­σει σχε­δόν στο πε­ρι­θώ­ριο. Για με­γά­λα τμή­μα­τα της α­ρι­στε­ράς ή­ταν έ­να μου­σεια­κό εί­δος και έ­να άλ­λο τμή­μα της α­να­ζη­τού­σε υ­πο­κα­τά­στα­τα του μαρ­ξι­σμού, τα ο­ποία θα ή­ταν πιο ?σύγ­χρο­να?. Απο­δεί­χτη­καν ό­λες αυ­τές οι α­να­ζη­τή­σεις α­να­πο­τε­λε­σμα­τι­κές για­τί προ­σπα­θού­σαν να πα­ρα­με­ρί­σουν αυ­τόν τον ο­γκό­λι­θο που λέ­γε­ται μαρ­ξι­στι­κή σκέ­ψη και μαρ­ξι­στι­κό έρ­γο. Ο ο­γκό­λι­θος αυ­τός μπο­ρεί να δυ­σφη­μή­θη­κε α­πό πρα­κτι­κές, ι­διαί­τε­ρα στις χώ­ρες του υ­παρ­κτού σο­σια­λι­σμού, αλ­λά εί­ναι έ­νας ο­γκό­λι­θος ι­στο­ρι­κού βε­λη­νε­κούς. Άσκη­σε κρι­τι­κή σε έ­να σύ­στη­μα, που μέ­χρι σή­με­ρα, εί­ναι α­ξε­πέ­ρα­στη. Πως μπο­ρείς να πα­ρα­κάμ­ψεις, λοι­πόν, ερ­μη­νεία, κρι­τι­κή, ε­ναλ­λα­κτι­κή πρό­τα­ση; Επί δε­κα­ε­τίες θεω­ρή­θη­κε ό­τι ο κα­πι­τα­λι­σμός, δεν εί­ναι βε­βαίως το τέ­λος της ι­στο­ρίας, αλ­λά με με­ταρ­ρυθ­μί­σεις και κοι­νω­νι­κού τύ­που πα­ρεμ­βά­σεις μπο­ρεί να δη­μιουρ­γη­θούν ι­σορ­ρο­πίες στο ε­σω­τε­ρι­κό του για να τον κά­νουν βιώ­σι­μο και αν­θρώ­πι­νο. Αυ­τό, ό­μως, το ι­δε­ο­λό­γη­μα -που ε­πη­ρέ­α­ζε και τον κό­σμο της α­ρι­στε­ράς- κα­τέρ­ρευ­σε μέ­σα στην κρί­ση. Απο­δεί­χτη­κε ό­τι ο βα­σι­λιάς εί­ναι γυ­μνός. Ότι αυ­τή η κρί­ση μπο­ρεί να εί­ναι πο­λύ με­γα­λύ­τε­ρη α­πό τις προ­η­γού­με­νες και ό­τι η ε­περ­χό­με­νη βαρ­βα­ρό­τη­τα του συ­στή­μα­τος να εί­ναι πο­λύ πιο συ­γκλο­νι­στι­κή και σύν­θε­τη. Μι­λά­με για πο­λύ με­γά­λη κοι­νω­νι­κή υ­πο­βάθ­μι­ση και με­γά­λες ζώ­νες φτώ­χειας. Εκεί θα ο­δη­γη­θού­με αν δεν υ­πάρ­ξει μια πο­λύ με­γά­λη α­να­τρο­πή. Συ­νε­πώς, η ε­πι­στρο­φή στον Μαρξ και στην ου­σία του μαρ­ξι­στι­κού έρ­γου εί­ναι σή­με­ρα ό­τι πο­λυ­τι­μό­τε­ρο μπο­ρεί να κά­νει η α­ρι­στε­ρά. Όχι για να ξα­να­γυ­ρί­σου­με στο πα­ρελ­θόν, αλ­λά για να βρού­με τη δύ­να­μη, το δη­μιουρ­γι­κό, κρι­τι­κό, το ε­πα­να­στα­τι­κό πνεύ­μα, που το έ­χου­με α­νά­γκη σή­με­ρα για να  ξα­να­θε­με­λιώ­σου­με μια ε­πα­να­στα­τι­κή θεω­ρία του 21ου αιώ­να  στη βά­ση του μαρ­ξι­στι­κού έρ­γου.

 

Δεν πλη­ρώ­νω, δεν πλη­ρώ­νω  

*Μια πρώ­τη α­πά­ντη­ση στη κρί­ση, τα μέ­τρα και το ΔΝΤ εί­ναι η πρό­τα­ση για δη­μο­ψή­φι­σμα;

-Να δού­με πρώ­τα τι ζη­τά­με: υ­πάρ­χει το πρό­βλη­μα της δα­νειο­δό­τη­σης της χώ­ρας. Η έ­ντα­ξη στο μη­χα­νι­σμό του ΔΝΤ εί­ναι μια κα­τα­στρο­φι­κή ε­πι­λο­γή. Εί­ναι η ε­πι­λο­γή της κυ­βέρ­νη­σης. Και η α­λή­θεια εί­ναι ό­τι δεν υ­πάρ­χει μέ­ση λύ­ση. Ή η ε­πι­λο­γή που έ­κα­νε η κυ­βέρ­νη­ση ή μια άλ­λη ρι­ζο­σπα­στι­κή ε­ναλ­λα­κτι­κή πο­λι­τι­κή. Επο­μέ­νως, αν δεν θέ­λου­με το ΔΝΤ πρέ­πει να χα­ρά­ξου­με μια ε­ναλ­λα­κτι­κή προο­πτι­κή. Η κρί­ση του χρέ­ους εί­ναι πα­γκό­σμια. Εί­ναι ευ­ρω­παϊκή, δεν εί­ναι μό­νο ελ­λη­νι­κή. Εμείς εί­μα­στε η πιο α­κραία εκ­δο­χή της, αλ­λά το πρό­βλη­μα δεν το έ­χου­με μό­νο ε­μείς. Συ­νε­πώς, αυ­τό που πρέ­πει να πού­με χω­ρίς κα­μία τα­λά­ντευ­ση εί­ναι ό­τι ο ελ­λη­νι­κός λαός δεν ο­φεί­λει σε κα­νέ­να, δεν εί­ναι υ­πό­λο­γος, ού­τε υ­πεύ­θυ­νος για το χρέ­ος της χώ­ρας. Δεν φταίει ο νέ­ος των 600 ευ­ρώ για τα χρέη της χώ­ρας. Δεν φταίει ο ά­νερ­γος, ο συ­ντα­ξιού­χος...   Και δεν τα α­να­φέ­ρω αυ­τά μό­νο για λό­γους δι­καίου, αλ­λά για­τί έ­χει ι­δε­ο­λο­γι­κές και πο­λι­τι­κές προ­ε­κτά­σεις. Το χρέ­ος το δια­μόρ­φω­σε μια οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή ε­λίτ. Το δια­μόρ­φω­σε το εγ­χώ­ριο και πο­λυε­θνι­κό κε­φά­λαιο. Από αυ­τό δεν ευ­νοή­θη­κε η α­νά­πτυ­ξη της χώ­ρας, η πα­ρα­γω­γι­κή α­να­συ­γκρό­τη­ση ή ή άμ­βλυν­ση των κοι­νω­νι­κών α­νι­σο­τή­των. Επο­μέ­νως, δεν πρέ­πει να φο­βη­θεί η α­ρι­στε­ρά να πει ό­τι  ο ελ­λη­νι­κός λαός δεν έ­χει κα­μία υ­πο­χρέω­ση να πλη­ρώ­νει για δε­κα­ε­τίες. *Τι ση­μαί­νει αυ­τό; Δεν πλη­ρώ­νω; Επα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση;

-Κα­ταρ­χάς ζη­τά­με την ε­πα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση, ι­διαί­τε­ρα του ε­ξω­τε­ρι­κού χρέ­ους. Με ποιο στό­χο; Να το πού­με ρη­τά. Επι­διώ­κου­με τη δια­γρα­φή ση­μα­ντι­κού μέ­ρους του χρέ­ους, τη μείω­ση των ε­πι­το­κίων για το υ­πό­λοι­πο και τη διεύ­ρυν­ση του χρο­νι­κού ο­ρί­ζο­ντα α­πο­πλη­ρω­μής του. Και δεν το ζη­τά­με μό­νο για να α­να­σά­νει η χώ­ρα, αλ­λά και για λό­γους στοι­χειώ­δους δι­καιο­σύ­νης. Η Ελλά­δα, άλ­λω­στε, δεν μπο­ρεί να α­πο­πλη­ρώ­σει το χρέ­ος. Εκτός και αν ε­ξο­ντω­θεί ο πλη­θυ­σμός. Όπως οι Ισπα­νοί πή­γαν να κα­τα­κτή­σουν την Αμε­ρι­κή και ε­ξο­λό­θρευ­σαν τους γη­γε­νείς, τους ιν­διά­νους. Γι αυ­τό και το ΔΝΤ για να ε­ξα­σφα­λί­σει τα συμ­φέ­ρο­ντά του, ως μια α­πό τις εκ­δο­χές που έ­χει, εί­ναι με τους ό­ρους του βέ­βαια να προ­χω­ρή­σει σε α­να­διάρ­θρω­ση του χρέ­ους. Για­τί κά­ποιοι κύ­κλοι του, βλέ­πουν ό­τι δεν εί­ναι ρε­α­λι­στι­κή η α­πο­πλη­ρω­μή του χρέ­ους. Γι αυ­τό λέω να μι­λή­σου­με τολ­μη­ρά τώ­ρα. Η α­ρι­στε­ρά πρέ­πει να συμ­με­τά­σχει σε έ­να πο­λύ με­γά­λο λαϊκό κί­νη­μα. Το θε­α­τρι­κό έρ­γο του Ντά­ριο Φο ?δεν πλη­ρώ­νω δεν πλη­ρώ­νω? να το παί­ξου­με πο­λι­τι­κά, ι­δε­ο­λο­γι­κά και πρα­κτι­κά σε ό­λη την Ελλά­δα, πα­ντού.   *Δεν μου εί­πες για το δη­μο­ψή­φι­σμα;

-Σε αυ­τή τη βά­ση, βε­βαίως να ζη­τή­σου­με δη­μο­ψή­φι­σμα και να θέ­σου­με το δί­λημ­μα. Οι δυ­νά­μεις αυ­τές, που έ­χουν πρω­τα­γω­νι­στή το ΔΝΤ σας προ­τεί­νουν αυ­τό τον κα­τε­δα­φα­στι­κλό  δρό­μο και ε­μείς τον άλ­λο: διεκ­δί­κη­ση ε­πα­να­δια­πραγ­μά­τευ­σης με δια­γρα­φή ση­μα­ντι­κού μέ­ρους του χρέ­ους κ.λ.π. *Μι­λά­με μό­νο για το ΔΝΤ ό­ταν τί­θε­ται αυ­τός ο άλ­λος δρό­μος; 

-Πρέ­πει, ό­μως να προ­σέ­ξου­με να μην κρυ­φτεί ο ρό­λος της Ευ­ρω­παϊκής Ένω­σης. Κά­ποιοι το ε­πι­χει­ρούν. Ο μη­χα­νι­σμός δα­νειο­δό­τη­σης και ε­πι­βο­λής εί­ναι κοι­νός. Εί­ναι μη­χα­νι­σμός της ΕΕ ? ΔΝΤ. Εί­ναι πα­κέ­το. Η Ευ­ρω­παϊκή Ένω­ση η ί­δια βά­ζει μπρο­στά το ΔΝΤ, διό­τι το θεω­ρεί πιο στι­βα­ρό και ι­κα­νό. Τρεις πα­ρεμ­βά­σεις έ­χει κά­νει το ΔΝΤ υ­πό την ο­μπρέ­λα της ΕΕ. Στη Ρου­μα­νία, η ο­ποία πά­ει α­πό το κα­κό στο χει­ρό­τε­ρο , στην Ουγ­γα­ρία, η ο­ποία ζει ά­θλιες μέ­ρες και στη Λε­το­νία, η ο­ποία εί­ναι σε α­πό­λυ­το α­διέ­ξο­δο. Τώ­ρα η ΕΕ πά­ει να κά­νει πα­ρέμ­βα­ση μέ­σω του ΔΝΤ και σε μια χώ­ρα της ευ­ρω­ζώ­νης. Άρα δεν εί­ναι μό­νο το ΔΝΤ. Η ΕΕ το θέ­λει το ΔΝΤ. Δεν το α­ντι­με­τω­πί­ζει α­ντα­γω­νι­στι­κά. Οι ρό­λοι τους εί­ναι συ­μπλη­ρω­μα­τι­κοί και συ­γκλί­νο­ντες. Β ε­βαίως έ­χουν τις ι­διαι­τε­ρό­τη­τες ο κα­θέ­νας και τις α­ντι­θέ­σεις τους. Και ε­δώ θα παι­χτεί έ­να παι­χνί­δι α­ντι­θέ­σεων με­τα­ξύ τους για την ?κα­το­χή? της χώ­ρας. Αλλά και οι δύο έ­χουν ε­πι­λο­γές που εί­ναι τα­ξι­κές. Εμείς πρέ­πει να κά­νου­με έ­να με­γά­λο κί­νη­μα ε­νά­ντια στο μη­χα­νι­σμό Ε.Ε  - ΔΝΤ με το αί­τη­μα της ε­πα­να­δια­πραγ­μά­τευ­σης που εί­ναι έ­να συ­γκρου­σια­κό αί­τη­μα. Ο δρό­μος αυ­τός δεν θα εί­ναι αν­θό­σπαρ­τος. Τώ­ρα δεν υ­πάρ­χουν εύ­κο­λοι δρό­μοι. Οι δρό­μοι θα εί­ναι δύ­σκο­λοι, ε­πώ­δυ­νοι, δεν θα πε­ρά­σου­με το πο­τά­μι χω­ρίς να βρα­χού­με, αλ­λά με τις ε­πι­λο­γές που προ­τεί­νου­με, στο τέ­λος της δια­δρο­μής θα έ­χου­με α­νοί­ξει ελ­πι­δο­φό­ρους ο­ρί­ζο­ντες. 

 



Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία πλοήγησης και να αναλύουμε την επισκεψιμότητα της ιστοσελίδας μας. Με την παραμονή σας στην ιστοσελίδα, αποδέχεστε τη χρήση cookies όπως αυτή περιγράφεται στην Πολιτική Cookies ΟΚ