•    Συνεχίζονται οι υπόγειες διαδικασίες και οι διαβουλεύσεις της κυβέρνησης πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας. Υπάρχει ένα μείζον ζήτημα διαφάνειας και δημοκρατίας.

•    Κατέθεσα στη Βουλή αίτηση των πρακτικών της συνεδρίασης στο Λουξεμβούργο. Πρώτον, γιατί δεν μπορούμε πια να εμπιστευτούμε μια αναξιόπιστη κυβέρνηση και όλα όσα μας λέει. Δεύτερον, γιατί θεωρούμε ότι η αλήθεια και η διαφάνεια βοηθάει το δημόσιο συμφέρον.

•    Το μόνο σενάριο που θα μπορούσε να δώσει μια προοπτική και μια ελπίδα είναι αυτό που εμείς από την πρώτη στιγμή έχουμε καταθέσει: μια επαναδιαπραγμάτευση του χρέους σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με σημαντικό ρόλο της ΕΚΤ ως προς την στήριξη που θα δώσει στις τράπεζες που θα θελήσουν να κουρέψουν -και όχι μάλιστα οριζόντια ώστε να πληγούν τα ασφαλιστικά ταμεία- μέρος του χρέους για να ανασάνει η χώρα.

•    Η απειλή δεν μπορεί να είναι η έξοδος από το ευρώ. Η απειλή που εμείς προτείνουμε εδώ και ένα εξάμηνο τουλάχιστον είναι η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία σε σχέση με το λεγόμενο ευρωπαϊκό μνημόνιο, δηλαδή  με το Σύμφωνο για το Ευρώ. Να μπει στο προσκήνιο ο λαϊκός παράγοντας.

•    Ας μην ψάχνουμε να βρούμε τα αίτια της κρίσης στην αριστερά ή στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Ας ψάχνουν να βρουν τα αίτια της κρίσης σ΄ αυτούς που κυβέρνησαν και κυρίως σ΄ αυτούς που ευνόησαν.

•    Η ανάπτυξη προϋποθέτει δημόσιες επενδύσεις, ισχυρό δημόσιο πυλώνα τραπεζών και ισχυρούς κρατικούς πυλώνες σε νευραλγικούς τομείς της ελληνικής οικονομίας και είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με μια διαδικασία αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου και του εισοδήματος.

-    Η νίκη του Παναθηναϊκού ήταν το μόνο χαμόγελο για εμάς τους Έλληνες το Σαββατοκύριακο. Και αναφέρομαι στο Λουξεμβούργο και στη συνάντηση που έγινε εν κρυπτώ την Παρασκευή το βράδυ και στην πολύ έντονη φημολογία περί επιστροφής στη δραχμή, φημολογία η οποία ξεκίνησε από το δημοσίευμα του γνωστού γερμανικού περιοδικού, αλλά σήμερα διαβάζω στην «Ελευθεροτυπία» και σε άλλες εφημερίδες ότι πιθανόν εμείς να προκαλέσαμε εμείς αυτή τη φιλολογία, η κυβέρνησή μας δηλαδή, ζητώντας από την Ε.Ε. να αποτιμήσει τις συνέπειες που θα υπήρχαν σε περίπτωση που φεύγαμε από το ευρώ. Θέλω τα σχόλιά σας…

Υπάρχει ένα μείζον ζήτημα διαφάνειας και δημοκρατίας, γύρω από τον τρόπο με τον οποίον η κυβέρνηση χειρίζεται θέματα εθνικής σημασίας, όπως αυτό της οικονομικής κρίσης αλλά και άλλα θέματα σε σχέση με τις ελληνοτουρκικές διαφορές και τη μυστική διπλωματία που διεξάγεται κατά καιρούς.

Εξήντα ώρες μετά απ΄ αυτή τη μυστική συνάντηση στο Λουξεμβούργο, ο ελληνικός λαός και η πολιτική ηγεσία δεν έχει ενημερωθεί για το ποιος συγκάλεσε και για ποιο λόγο συνεκλήθη αυτή η συνάντηση, τι συζητήθηκε εκεί, τι κατέθεσε από την ελληνική πλευρά ο κ. Παπακωνσταντίνου.

Κατά τη γνώμη μας, αυτός ο τρόπος διαχείρισης της κρίσης επιβεβαιώνει όλα όσα και στη Βουλή έχουμε καταθέσει περί υπόγειων διαδικασιών και διαβουλεύσεων πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας, κάτι το οποίο επεσήμανε και ο κ. Στρος Καν σε σχέση με την προσφυγή της χώρας μας στο ΔΝΤ πριν από έναν περίπου χρόνο.

Πριν από λίγο κατέθεσα στη Βουλή, στον κ. Παπακωνσταντίνου, αίτηση κατάθεσης των πρακτικών της συνεδρίασης αυτής που διεξήχθη προχθές το βράδυ στο Λουξεμβούργο. Πρώτον, γιατί δεν μπορούμε πια να εμπιστευτούμε μια αναξιόπιστη κυβέρνηση και όλα όσα μας λέει. Δεύτερον, γιατί θεωρούμε ότι η αλήθεια και η διαφάνεια βοηθάει το δημόσιο συμφέρον. Όποτε τέτοιου είδους ζητήματα και τέτοιου είδους διαβουλεύσεις έγιναν υπό το φως της διαφάνειας και υπό τη γνώση της πολιτικής ηγεσίας και με δημοκρατικό τρόπο λήφθηκαν αποφάσεις σε σχέση με τη στάση της χώρας, το δημόσιο συμφέρον ευνοήθηκε. Όποτε έγιναν κάτω από το σκοτάδι και πέρα από το φως του ήλιου, τότε το δημόσιο συμφέρον δεν ευνοήθηκε.

Και γίνομαι πιο σαφής και πιο συγκεκριμένος. Η χώρα βρίσκεται μπροστά σε μια πρωτοφανή κρίση. Όλοι συνομολογούν ότι αυτές οι εξελίξεις μπορούν να φέρουν ακόμα χειρότερα αποτελέσματα, νέα μνημόνια, ακόμα πιο καταστροφικές επιλογές.

-    Το νέο μνημόνιο είναι βέβαιο, γιατί δεν θα βγούμε στις αγορές το ΄12 και επομένως θα πάμε για πολλά χρόνια σε δεσμεύσεις προκειμένου να ξαναδανειστούμε…

Αυτό σηματοδοτεί την αποτυχία της μέχρι τώρα πολιτικής επιλογής του μνημονίου. Εμείς λέγαμε ότι αυτή η πολιτική που γεννά την ύφεση θα φέρει την καταστροφή. Το ερώτημα είναι, μπορούμε να προσδοκάμε μια διαφορετική στάση των ευρωπαίων εταίρων σε σχέση με την πραγματική στήριξη  της χώρας μας απέναντι σ΄ αυτή την οδυνηρή κρίση χρέους που έχει; Όλα τα σενάρια που επεξεργάζονται τούτη την ώρα υπογείως είναι σενάρια αρνητικά για το λαό, είναι σενάρια που συνοδεύονται από νέα μνημόνια, από ακόμα πιο βαριές θυσίες, με αμφίβολα αποτέλεσμα. Το μόνο σενάριο που θα μπορούσε να δώσει μια προοπτική και μια ελπίδα είναι αυτό που εμείς από την πρώτη στιγμή έχουμε καταθέσει, μια επαναδιαπραγμάτευση του χρέους σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με σημαντικό ρόλο της ΕΚΤ ως προς την στήριξη που θα δώσει στις τράπεζες που θα θελήσουν να κουρέψουν -και όχι μάλιστα οριζόντια ώστε να πληγούν τα ασφαλιστικά ταμεία- να κουρέψουν μέρος του χρέους για να ανασάνει η χώρα. Αυτή η στήριξη δεν πρόκειται να μας δοθεί στο χέρι…

-    Επομένως μιλάτε για μια κάποιας μορφής αναδιάρθρωση…

Δεν χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη γιατί έχει σηματοδοτηθεί αρνητικά. Η αναδιάρθρωση που ετοιμάζεται από ένα επιθετικό μέρος του κερδοσκοπικού κεφαλαίου, προκειμένου να επωφεληθούν κάποιοι επιτήδειοι από τα CDS, τα ασφάλιστρα κινδύνου, θα έχει πάρα πολύ αρνητικές συνέπειες. Εμείς μιλάμε για μια διαδικασία συναινετική, στα πλαίσια της Ε.Ε., όπου θα αναγκαστούν ή θα συμφωνήσουν τα μεγάλα τραπεζικά funds υπό την εγγύηση της     ΕΚΤ να κόψουν ένα μεγάλο μέρος του χρέους προκειμένου να ανασάνει η χώρα. Και ταυτόχρονα ένα άλλο μέρος του χρέους θα μεταφερθεί στην ΕΚΤ, η οποία θα πρέπει να εκδώσει κι ένα ευρωομόλογο προκειμένου να μπορέσει να στηρίξει την ελληνική οικονομία, αλλά όχι μόνο την ελληνική οικονομία, τις οικονομίες της περιφέρειας της ευρωζώνης.

Αυτή η λύση όμως  είναι προφανές ότι δεν πρόκειται να μας δοθεί στο πιάτο. Γιατί είναι μια λύση που απαιτεί και χειρισμούς και διαπραγματεύσεις ισχυρές, αλλά από την άλλη πλευρά πρέπει να υπάρχει και το φόβητρο, ας το πω έτσι, η απειλή, ότι αν αυτή η λύση δεν προωθηθεί, τα πράγματα θα είναι αρνητικά, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για το σύνολο της ευρωζώνης.

Η απειλή λοιπόν δεν μπορεί να είναι η έξοδος από το ευρώ. Είναι αστειότητες και παιδαριώδη λάθη αν αυτά τα κάνει ο κ. Παπακωνσταντίνου ή ο κ. Παπανδρέου, και μάλιστα χωρίς να έχει ενημερώσει και να έχει πάρει την έγκριση -ας μην σας πω εγώ του Κοινοβουλίου- τουλάχιστον της κυβέρνησής του. Σε ποια κυβερνητική επιτροπή ή υπουργικό συμβούλιο έθεσε αυτούς τους χειρισμούς ο κ. Παπακωνσταντίνου;

Η απειλή που εμείς προτείνουμε εδώ και ένα εξάμηνο τουλάχιστον είναι η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία σε σχέση με το λεγόμενο ευρωπαϊκό μνημόνιο, σε σχέση δηλαδή  με το Σύμφωνο για το Ευρώ. Να μπει στο προσκήνιο ο λαϊκός παράγοντας. Να ζητήσει δηλαδή αύριο το πρωί ο κ. Παπανδρέου και με έγκριση -έχει το δικαίωμα συνταγματικά να το κάνει- αντί να γίνει η έγκριση του Συμφώνου για το Ευρώ από το ελληνικό Κοινοβούλιο μετά τη σύνοδο του Ιουνίου, να πει, ότι η έγκριση θα γίνει από τον ελληνικό λαό. Και είναι βέβαιο τι θα απαντήσει ο ελληνικός λαός…

-    Μιλάτε για δημοψήφισμα λοιπόν…

Βεβαίως., Μια μέρα δημοκρατίας μπορεί να αλλάξει τα πάντα, όπως έγινε στην Ισλανδία, όπου μία μέρα δημοκρατίας ….  τους φόρους του ισλανδικού μνημονίου και από 5,5% επιτόκιο και 8 χρόνια αποπληρωμής, πήγε στο 3% επιτόκιο και 30 χρόνια αποπληρωμή και τώρα πηγαίνει ξανά στην κρίση του ισλανδικού λαού αυτή η λύση.

-    Η λύση επομένως λέτε είναι να μεταφερθούν τα ερωτήματα στους πολίτες και οι απαντήσεις τους στις Βρυξέλλες.

Είναι ζήτημα δημοκρατίας. Το μεγάλο έλλειμμα που υπάρχει είναι έλλειμμα δημοκρατίας. Από την 6η του Μάη του περασμένου χρόνου, όπου με ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, ο κ Παπακωνσταντίνου εξουσιοδοτήθηκε να αποφασίζει και να υπογράφει ερήμην του ελληνικού Κοινοβουλίου. Και είναι έλλειμμα δημοκρατίας αυτό που συνέβη το βράδυ της Παρασκευής.

-    Τώρα πρέπει να απαντήσετε και σε μια κριτική, η οποία έρχεται από την άλλη πλευρά του πολιτικού χαρτί και η οποία λέει ότι η αριστερά τα τελευταία χρόνια δεν άφησε τίποτα όρθιο. Ότι ποινικοποίησε το κέρδος, ότι στάθηκε απέναντι στις επιχειρήσεις, ότι έκλεινε τα πανεπιστήμια, ότι έκλεινε τα λιμάνια, ότι έκλεινε τα ξενοδοχεία, ότι οδήγησε δηλαδή και με τη δική της συμπεριφορά στο σημερινό οικονομικό χάλι…

Τη διαβάζω την κριτική από τους πιο επικριτικούς κύκλους, γιατί πρέπει να ξέρετε ότι απ΄ αυτή την καταστροφή κάποιοι επωφελούνται κιόλας. Η συντριπτική πλειοψηφία βεβαίως αντιμετωπίζει προβλήματα, αλλά μια ιδιαίτερη μερίδα του ελληνικού κεφαλαίου  βλέπει αλλαγές που δεν τις είχε δει ούτε στον ύπνο της. Θέλω να σας πω μονολεκτικά. Η αριστερά δεν κυβερνούσε όλα αυτά τα χρόνια. Η αριστερά δεν δημιούργησε αυτό το κράτος-έκτρωμα…

-    Ευθύνες δεν έχει μόνον όποιος κυβερνά…

Η αριστερά διεκδικούσε. Είναι αλήθεια. Και διεκδικούσε στο όνομα των εργαζόμενων. Πολλές φορές αυτές οι διεκδικήσεις ομολογώ μπορεί να είχαν κι έναν συντεχνιακό χαρακτήρα. Όμως δεν έχασε το πολιτικό σύστημα και η δημοκρατία μας επειδή η αριστερά κρατούσε το σχοινί από την άλλη πλευρά. Το πρόβλημα της διάρθρωσης του ελληνικού καπιταλισμού την τελευταία τριακονταετία, από τη μεταπολίτευση και μετά, δεν είναι ότι δόθηκαν μεγάλες αυξήσεις, υπήρξε μεγάλη χαλαρότητα στους δημόσιους υπαλλήλους. Αντιθέτως,  το μεγάλο πρόβλημα είναι οι φοροαπαλλαγές, η φοροδιαφυγή, το κομματικό κράτος, αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Ας μην ψάχνουμε λοιπόν να βρούμε τα αίτια της κρίσης στην αριστερά ή στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Ας ψάχνουν να βρουν τα αίτια της κρίσης σ΄ αυτούς που κυβέρνησαν και κυρίως σ΄ αυτούς που ευνόησαν, δηλαδή τη διαπλοκή πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, τους λεγόμενους διαπλεκόμενους, κρατικούς προμηθευτές, κρατικούς εργολάβους και μιζαδόρους, οι οποίοι τα χρόνια της ανάπτυξης έβγαλαν δισεκατομμύρια που τα έχουν πάει τώρα στις τράπεζες της Ελβετίας και δεν προσφέρουν τίποτε για να σωθεί η χώρα μας σ΄ αυτή τη μεγάλη κρίση που περνά.

-    Η λέξη που κυριαρχεί στην πολιτική μας ζωή το τελευταίο διάστημα είναι η λέξη ανάπτυξη. Όλοι παραδέχονται ότι, αν δεν δημιουργήσουμε πόρους για την ανάπτυξη, ότι αν δεν αρχίσει να μεγαλώνει πάλι το εθνικό εισόδημα, θα έχουμε και πάλι ελλείμματα θα συνεχίσουμε να παράγουμε χρέος. Και το ερώτημα είναι ποια είναι η πρόταση, έχει πρόταση η αριστερά για την ανάπτυξη και ποια είναι;…

Είναι σωστό κατ΄ αρχήν αυτό. Ακόμα κι αν αύριο το πρωί μας έσβηναν το μεγαλύτερο μέρος του χρέους, αν ακολουθούσαμε την ίδια πολιτική, θα το ξαναδημιουργούσαμε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Συνεπώς η ανάπτυξη είναι η μαγική λέξη. Θα ήθελα να προσθέσω όμως τον όρο βιώσιμη και δίκαιη. Γιατί η ανάπτυξη είχαμε και από το 2000 ως το 2008. Ήταν όμως στρεβλή, μη βιώσιμη και δεν ήταν δίκαιη.

Άρα λοιπόν αυτό που προέχει για μας είναι μια διαδικασία αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου και του εισοδήματος. Αυτό είναι το σημαντικότερο. Δίκαιης διανομής, να το πω διαφορετικά. Δεν είναι δυνατό η συντριπτική πλειοψηφία  των πολιτών να κάνει θυσίες και κάποιοι λίγοι να φοροδιαφεύγουν, να φοροαπαλλάσσονται, να κερδίζουν. Είπατε πριν από λίγο ότι ποινικοποιήσαμε το κέρδος. Κάνετε λάθος. Ποινικοποιήσαμε την αισχροκέρδεια, το υπερκέρδος. Και σωστά το ποινικοποιήσαμε. Γιατί θεωρούμε ότι οι ανθρώπινες και οι κοινωνικές ανάγκες πρέπει να είναι πάνω από τα κέρδη των μεγάλων πολυεθνικών ομίλων και του μεγάλου κεφαλαίου.

Το πώς θα γίνει η ανάπτυξη είναι ένα τεράστιο ζήτημα. Θα πρέπει να κάνουμε μια ολόκληρη εκπομπή για να το συζητήσουμε. Θα πω όμως επιγραμματικά κάποια πράγματα. Η ανάπτυξη δεν μπορεί να γίνει χωρίς δημόσιες επενδύσεις. Και η ανάπτυξη δεν μπορεί να γίνει χωρίς ισχυρούς κρατικούς πυλώνες -να το πω έτσι- σε νευραλγικούς τομείς της ελληνικής οικονομίας. Δεν μπορείς να ξεπουλάς τις δημόσιες τράπεζες εν ονόματι κάποιων μετόχων οι οποίοι δεν έχουν βάλει δεκάρα στην κρίση και έχουν πάρει 95 δις από το δημόσιο για να σταθούν και να θέλεις να χρηματοδοτήσεις την ανάπτυξη. Δεν θα την χρηματοδοτήσεις ποτέ. Δεν μπορείς να ξεπουλάς την ενέργεια, τη ΔΕΗ ή τον ΟΤΕ, νευραλγικούς τομείς, να θέλεις να ξεπουλήσεις τον ΟΠΑΠ που έχει 800 εκατομ. κέρδη  ετησίως και την ίδια στιγμή τα ασφαλιστικά ταμεία να καταποντίζεται.

Άρα λοιπόν δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη με τους όρους μιας προοπτικής μέσα από νεοφιλελεύθερες συνταγές.

-    Τι πρέπει να γίνει λοιπόν;…

Κατά τη δική μας εκτίμηση πρέπει να υπάρξει, πρώτον και κυριότερο, να υπάρξει αυτό που λέμε ….. του χρηματοπιστωτικού τομέα…

-    Πάντως ανάπτυξη με τα λιμάνια να τελούν σε κατάληψη κάθε τρεις και λίγο από το ΠΑΜΕ και να μην μπορούν να προσεγγίσουν τα κρουαζιερόπλοια, φαντάζομαι θα συμφωνήσετε μαζί μου, δεν γίνεται…

Η ανάπτυξη θέλει όρους κοινωνικής ειρήνης. Αλλά για να επιτευχθούν αυτοί οι όροι κοινωνικής ειρήνης, πρέπει να υπάρχει και μια στοιχειώδης πολιτική ρύθμισης, όχι μια επιθετική πολιτική. Συνεπώς, κατά τη δική μας εκτίμηση, μην πιάσουμε τώρα τη συζήτηση για τους ναυτεργάτες, είναι μεγάλη συζήτηση, θα ήθελα να σας πω δύο νευραλγικού χαρακτήρα προτάσεις, κατά τη γνώμη μας. Η πρώτη είναι σε σχέση με το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Αυτό που γίνεται είναι αδιανόητο. Η χώρα μας έχει δώσει περίπου 100 δις σε ρευστό και εγγυήσεις στις τράπεζες. Για να καταλάβετε τη σύγκριση των μεγεθών, οι ΗΠΑ, που είναι έξι φορές μεγαλύτερη οικονομία από τη χώρα μας, έδωσε 200 περίπου δις. Αλλά τα έδωσε αυτά τα 200 δις βάζοντας όρους, βάζοντας επιτρόπους στις τράπεζες, δηλαδή διοίκηση δική της και έχοντας έσοδα στο δημόσιο προϋπολογισμό των ΗΠΑ από τα έσοδα των τραπεζών. Η Ελλάδα έδωσε τα τελευταία τρία χρόνια 100 δις και όχι μόνο δεν έβαλε όρους, αλλά ακόμα και τώρα που έχει μια στρατηγική υποτίθεται η κυβέρνηση της ενοποίησης, της συγχώνευσης τραπεζών ώστε να δημιουργηθεί μια ισχυρή τράπεζα να μην μπορεί να το πετύχει γιατί οι μέτοχοι της ALPHA , οι οποίοι έχουν βάλει πολύ λιγότερα απ΄ ότι το ελληνικό δημόσιο στην τράπεζά τους, αρνούνται τη συγχώνευση με την Εθνική. Αυτά είναι παράλογα πράγματα. Δεν συμβαίνουν πουθενά. Σε χώρες τριτοκοσμικές μόνο μπορεί να συμβαίνουν.

Άρα πρέπει να σταματήσει αυτό το ανέκδοτο με τις τράπεζες. Πρέπει να υπάρξει ένας ισχυρός δημόσιος πυλώνας που να μπορεί να μπορεί να δανείζεται χαμηλότοκα από την ΕΚΤ για να μπορεί να χρηματοδοτεί την ανάπτυξη.

Το δεύτερο που πρέπει να υπάρξει είναι δημόσιες επενδύσεις. Με δημόσιες επενδύσεις καθηλωμένες στο 30% περίπου, όπως προβλέπει το σχέδιο του ΔΝΤ, όχι μόνο δεν θα έχουμε ανάπτυξη το 2015, αλλά θα βρισκόμαστε στην ίδια κατηγορία με χώρες του τρίτου κόσμου. Τόσο χαμηλές δημόσιες επενδύσεις μόνο οι χώρες του Τρίτου Κόσμου έχουν.

Συνεπώς αυτοί οι δύο τομείς, ο χρηματοπιστωτικός τομέας και οι στοχευμένες δημόσιες επενδύσεις με πυλώνες κρατικούς, την ενέργεια, τις τηλεπικοινωνίες, τους μεγάλους κερδοφόρους οργανισμούς, μπορεί να σηματοδοτήσουν μια ουσιαστική ανάκαμψη, ιδίως αν επικεντρωθεί και σε συγκεκριμένους κλάδους της οικονομίας που μπορεί να είναι παραγωγικοί, όπως η αγροτική οικονομία. Ο κλάδος των τροφίμων το επόμενο διάστημα θα έχει σε διεθνές επίπεδο πάρα πολύ υψηλή απόδοση. Παρόλα αυτά βλέπουμε ότι η χώρα μας δεν κάνει καμιά επένδυση στην αγροτική οικονομία, ξεπούλησε την Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης επειδή είχε κάποια μικρά χρέη. Δηλαδή βλέπουμε κινήσεις οι οποίες είναι αυτοκαταστροφικές.