Ό,τι ζούμε τις τελευταίες μέρες αποκαλύπτει, με τραγικό για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού τρόπο, το αδιέξοδο μιας επιλογής που ένα χρόνο πριν παρουσιάστηκε ως σωτήρια για τη χώρα. Σήμερα, το μόνο που έχει απομείνει από τα όσα περί «επεξεργασιών» και «ελληνικών προτάσεων» που δήθεν αποδέχτηκε η τρόικα είναι ο αγώνας των κυβερνητικών υπευθύνων, με επικεφαλής τον πρωθυπουργό, αντί πάσης θυσία, να δοθεί η πέμπτη δόση του δανείου!

Τα όσα δοκιμάζονται ή ανακοινώνονται εμμέσως ότι τα συμπεριλαμβάνει το μεσοπρόθεσμο σχέδιο είναι αδιανόητα, πέρα από απαράδεκτα. Ολοκληρώνουν την κατάργηση κρίσιμων δικαιωμάτων από τις δυνάμεις της εργασίας με κορυφαίο τη μονιμότητα. Δίνουν όλο το δημόσιο πλούτο, αντί πινακίου φακής, στους ίδιους τους δανειστές  μας. Αφαιρούν δηλαδή κάθε δυνατότητα στο μέλλον να σταθεί οικονομία και κοινωνία στα πόδια της.

Έχοντας επίγνωση του βάθους που μπαίνει το νεοφιλελεύθερο μαχαίρι, τρόικα και κυβέρνηση ζητούν, επιδεικνύοντας μέγιστη αντιδημοκρατική αντίληψη, συναίνεση. Το γεγονός ότι η ΝΔ συναινεί από καιρό στα πιο ουσιαστικά σημεία ενός φιλελεύθερου σχεδίου πολιτικής, αποκαλύπτει ότι πρόθεσή τους είναι να αποθαρρύνουν, μέσω αυτού του συμβολισμού, το κίνημα αντίστασης της πλειοψηφίας του λαού κατά των μνημονίων. Φοβούνται για ό,τι επέρχεται.

Η πολιτική που επιχειρείται, με μέγιστη βαναυσότητα, να επιβάλλουν οι κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ από κοινού με την κυβέρνηση στη χώρα μας αλλά και ευρύτερα στο Νότο της Ευρώπης αποκαλύπτει, εν μέσω και έντονων διαφωνιών, το αδιέξοδο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής,. Εγείρει ζητήματα αξιοπρέπειας των λαών, που απορρέουν όχι μόνο από την ταξική πολιτική που ασκεί συνολικά αλλά και από τη σχέση εξάρτησης  που θέλει να καθιερώσει έναντι του Νότου μέσω των πακέτων «διάσωσης» και τους όρους που τα συνοδεύουν και που μόνο τέτοια δεν είναι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει από την αρχή υποστηρίξει και προβλέψει ότι αυτή η πολιτική μας οδηγεί σε αδιέξοδο, ως χώρα και ως ευρωζώνη. Το χρέος που κληροδότησαν δικομματισμός και πολιτική της ΕΕ και που όρισαν να αποπληρώσουν οι εργαζόμενες και οι ανίσχυρες οικονομικά τάξεις  από την αρχή ήταν μη διαχειρίσιμο. Τώρα το βλέπουν οι πάντες. Πρέπει να σπάσουμε τη δαγκάνη του χρέους και της πολιτικής που το παράγει και το ανατροφοδοτεί. Άμεσα να απαιτηθεί η αναδιαπραγμάτευσή του,  ο λογιστικός του έλεγχος, η διαγραφή μεγάλου μέρους και μια πολιτική αλληλεγγύης για ολόκληρο, τουλάχιστον, το Νότο της ΕΕ που θα ξεκινά από τα συμφέροντα των λαών και όχι των δανειστών.