Η κυβέρνηση έχει βαρύτατες πολιτικές ευθύνες γιατί, με τις συμφωνίες της με την τρόικα και την εν συνεχεία νομοθέτησή τους για δραστικές μειώσεις μισθών στο δημόσιο τομέα και για αντίστοιχες μειώσεις στον ιδιωτικό τομέα, μέσω των επιχειρησιακών συλλογικών ή ατομικών συμβάσεων εργασίας ή του μειωμένου κατά 20% κατώτερου μισθού για τους νέους μέχρι 25 ετών, της άνοιξε την όρεξη να ζητάει και την κατάργηση του κατώτερου εγγυημένου μισθού.

Με την απαίτησή τους αυτή οι τροϊκανοί αποδεικνύουν ότι δεν τους ενδιαφέρει μόνο να εξασφαλίσουν τα χρήματα των τοκογλύφων πιστωτών της χώρας μας αλλά και να διασφαλίσουν φτηνούς εργαζόμενους με μισθούς και εργασιακές σχέσεις Κίνας στις πολυεθνικές που ετοιμάζονται να αρπάξουν το δημόσιο πλούτο της χώρας μέσω της εκποίησής του από την κυβέρνηση.

Όσον αφορά τους λεονταρισμούς του πρωθυπουργού ότι «η Ελλάδα δεν είναι Ινδία και ούτε θα γίνει», κανείς πια δεν τον πιστεύει, γιατί η κυβέρνησή του μας έχει συνηθίσει να μετατρέπει τις όποιες ελάχιστες φραστικές διαφωνίες της με την τρόικα σε κατά κράτος υποχωρήσεις και σε πολιτικά Βατερλό.