• Για τις συνέπειες της εφαρμογής του βρετανικού δικαίου στο πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων

Όλο αυτό το διάστημα δεν γνωρίζουμε τι επιδιώκει η ελληνική κυβέρνηση. Κι αυτή τη φορά συνεχίζεται η άθλια παράδοση να διαπραγματεύονται και να συσκέπτονται άλλοι για εμάς.

Η Μέρκελ είπε χθες ότι προτεραιότητα της ΕΕ είναι η Ελλάδα, αλλά δε γνωρίζουμε τι ζητάει η Ελλάδα». Κανείς απʼ όσους μετέχουν στη κυβέρνηση δεν έχει πει, τι πρέπει να διεκδικήσουμε και τι να αποφύγουμε.

Αυτό προοιωνίζει μια συμφωνία που θα τακτοποιηθούν τα επιμέρους συμφέροντα των δανειστών μας, σε βάρος του ελληνικού συμφέροντος.

Πρώτο σημείο που διαφαίνεται να έχει κλειδώσει αρνητικά για τη χώρα είναι η υπαγωγή του ρυθμισμένου και «κουρεμένου» πλέον χρέους στο αγγλικό δίκαιο.

Είναι μια πολύ σοβαρή αρνητική εξέλιξη:

α) Το χρέος καθίσταται απαιτητό σε σκληρό νόμισμα ευρώ/δολλάριο και στο σενάριο που θα μας «τραβήξουν τα σωληνάκια», το χρέος παραμένοντας σε σκληρό νόμισμα θα αυξηθεί κατά το ποσοστό της υποτίμησης. Δηλαδή, αν απαιτούνται 700 δρχ για 1 ευρώ τότε, το χρέος θα υπερδιπλασιαστεί.

β) Η υπαγωγή στο αγγλικό δίκαιο των ομολόγων που κατά ποσοστό 93% υπάγονται σήμερα στο ελληνικό δίκαιο, τα Δικαστήρια της ΕΕ θα είναι αρμόδια για την εκδίκαση των διαφορών που θα προκύψουν. Επιπλέον το αγγλικό δίκαιο είναι  κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των δανειστών και όχι των δανειζομένων.

Την ώρα που όλοι οι ειδικοί λένε ότι το κούρεμα της τάξης του 50% δεν θα το καταστήσει διαχειρίσιμο το 2020 αφού θα φτάνει στο 120% του ΑΕΠ, όσο ήταν και το 2009, ένας «κορσές» αγγλικού δικαίου για το ρυθμισμένο χρέος καθιστά αδύνατη μια ενδεχόμενη μελλοντική αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.

• Για την 100% συνευθύνη ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ για την κυβερνητική πολιτική

Υπάρχει μια κυβέρνηση που, δια του Πρωθυπουργού ή του κυβερνητικού εκπροσώπου και με 100% συνευθύνη των τριών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση, μεταφέρει στον ελληνικό λαό τα εκβιαστικά τελεσίγραφα των δανειστών μας και κρύβει από τον ελληνικό λαό οποιαδήποτε γραμμή προτάσεων και διεκδίκησης στην κρίσιμη διαπραγμάτευση από την ελληνική πλευρά έναντι των δανειστών.

Βρίσκονται σε εκκρεμότητα πάρα πολλά θέματα: η ανταλλαγή των ομολόγων, πώς θα κλείσει η μαύρη τρύπα του προϋπολογισμού του 2011, τον νέο πολυετές μνημόνιο που θα συνοδεύει την δανειακή σύμβαση κα θα δέσει χειροπόδαρα.

Είναι ολοφάνερη η αποτυχία του μνημονίου δυο χρόνια τώρα, που παράγει μόνο θλιβερά αδιέξοδα για την ελληνική κοινωνία.

Χρειαζόμαστε μια κυβέρνηση που θα εκπροσωπεί τον ελληνικό λαό και τα συμφέροντα του απέναντι στους δανειστές μας κι όχι τα συμφέροντα των δανειστών μας απέναντι στον ελληνικό λαό. Μέχρι τώρα βλέπουμε δυστυχώς το δεύτερο.

O κ. Παπαδήμος, με την ωμότητα του τεχνοκράτη, λέει αυτά, που στην πράξη δεν έχει διαφωνήσει ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε η ΝΔ, ούτε το ΛΑΟΣ. Όταν πριν ένα μήνα συζητήθηκε στο Υπουργικό Συμβούλιο η μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα και των κατώτατων γιατί μας επιβάλλεται από την Τρόικα και αν δε συμφωνήσουν οι κοινωνικοί εταίροι, τότε μπορεί και να προχωρήσουμε και σε πράξη νομοθετικού περιεχομένου, πράξη ακραία που χρησιμοποιήθηκε ελάχιστες φορές στη μεταπολίτευση και όχι τυχαία, κανείς από τους παριστάμενους υπουργούς των τριών κομμάτων δεν είπαν: «αυτό είναι κόκκινη γραμμή!».

Πέραν από τον κ. Παπαδήμο και τον κ. Καψή, 100% συνυπεύθυνοι είναι και η «Αγία τριάδα» του Μνημονίου. Συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση δεν υπάρχει!

• Για τις μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα

Κρατάω μικρό καλάθι για τις δηλώσεις των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που κάνουν λόγο για καταψήφιση από μέρους τους των σχετικών νομοθετικών διατάξεων. Έχει γίνει και στο παρελθόν με άλλο πολυνομοσχέδια και το μεσοπρόθεσμο. Τελικά τα γύρισαν, με κάποιο πρόσχημα. Λίγοι ακολούθησαν τη συνείδηση τους, όπως ο κ. Κουρουπλής και η κ. Σακοράφα, με τους όποιους αναζητούμε κοινό βηματισμό.

Όποιος σκέφτεται να περάσει με ΠΝΠ  την μείωση των  ήδη μειωμένων κατώτατων μισθών, μάλλον σκέφτεται να αυτοκτονήσει πολιτικά. Δυσκολεύομαι να αναληφθώ πως θα αντιμετωπίσουν το θέμα τα τρία κόμματα που στηρίζουν τη κυβέρνηση.

Επειδή και οι τρεις γνώριζαν από την αρχή τον σκοπό αυτής της κυβέρνησης και των απαιτήσεων της Τρόικας, προβλέπω ότι επειδή κανείς τους δεν έχει τα κότσια να ρίξει τη κυβέρνηση, στο τέλος και οι τρεις θα συμπράξουν.

Το καθήκον να μη περάσουν τα μέτρα αυτά πέφτει στους ώμους της Αριστεράς, των συνδικάτων και των πολιτών ανεξαρτήτου κομματικής προέλευσης, οι οποίοι λένε πια: «φτάνει δεν πάει άλλο».