Το κλίμα αισιοδοξίας και ευφορίας που επιμελώς καλλιεργούσε η κυβέρνηση όλο το προηγούμενο διάστημα κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος. Το πρωτοφανές, όμως,  άδειασμα της κυβέρνησης στο Eurogroup δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Ήταν το βέβαιο και απόλυτα αναμενόμενο αποτέλεσμα μιας στρατηγικής υποτέλειας και πλήρους πρόσδεσης στην πιο ακραία και αντικοινωνική εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού, που εκπροσωπεί η γερμανική κυβέρνηση.  Η κυβέρνηση αμέσως μετά τις εκλογές έσπευσε να δηλώσει σε κάθε ευκαιρία την πίστη της στη συνέχιση ενός μνημονιακού προγράμματος που είναι ολοφάνερο ότι κάθε μέρα που περνά ρίχνει άλλη μια ταφόπλακα στην ελληνική κοινωνία και οικονομία.  Αρνήθηκε πεισματικά να υιοθετήσει προτάσεις που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, κατηγορώντας τες ως καταστροφικές για τη χώρα, που τώρα τέθηκαν στο τραπέζι των συζητήσεων, χωρίς να τις θέσει η ελληνική κυβέρνηση. 

Ακόμα, όμως,  κι αν τελικά δοθεί η περιβόητη δόση και παρθούν ημίμετρα για την αντιμετώπιση του χρέους, το πρόβλημα μιας βιώσιμης και κοινωνικά δίκαιης απάντησης παραμένει, εφόσον αυτά δεν ενταχτούν σε μια συνολική στρατηγική ανατροπής της νεοφιλελεύθερης αρχιτεκτονικής της ευρωζώνης και των μνημονίων λιτότητας που διαλύουν συνολικά την Ευρώπη, εξαθλιώνουν τους λαούς και συρρικνώνουν τη δημοκρατία.

Αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση η ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής και των εκφραστών της και η στήριξη μιας κυβέρνησης που θα εκπροσωπεί τις ανάγκες των εργαζομένων και θα διαπραγματευτεί ουσιαστικά, στη βάση μιας ευρωπαϊκής ρύθμισης για το χρέους, με διαγραφή μεγάλου μέρους και ρήτρα ανάπτυξης για αποπληρωμή του υπολοίπου και μιας πολιτικής προστασίας του κοινωνικού κράτους και των δημόσιων αγαθών, στήριξης της εργασίας και της ανάπτυξης, αναδιανομής του πλούτου και κοινωνικής δικαιοσύνης.