Η αθώωση και αποφυλάκιση των τριών από τις 27 οροθετικές γυναίκες, που πέρσι την άνοιξη διαπομπεύθηκαν από την Αστυνομία, το υπουργείο Υγείας και μερίδα των ΜΜΕ, στο όνομα της «ασφάλειας» και της «δημόσιας υγείας», είναι μια σημαντική εξέλιξη. Σημαντική τόσο για τις ίδιες, έπειτα από την ανείπωτη ταλαιπωρία την οποία υπέστησαν (τον εξευτελισμό, τη στέρηση της ελευθερίας και τις απαράδεκτες συνθήκες κράτησης), όσο και για το κίνημα αλληλεγγύης, που αναπτύχθηκε από την πρώτη στιγμή της σύλληψης και της δίωξής τους.

Θυμίζουμε ότι οι γυναίκες αυτές είχαν συλληφθεί και διωχθεί στο πλαίσιο μιας απαράδεκτης προεκλογικής επικοινωνιακής εκστρατείας, της οποίας ηγήθηκαν οι τότε υπουργοί Υγείας Α. Λοβέρδος και Προστασίας του Πολίτη Μ. Χρυσοχοΐδης, τον περασμένο Απρίλιο και Μάιο. Τις συνθήκες σύλληψης, δίωξης και φυλάκισης είχαν καταγγείλει φεμινιστικές οργανώσεις, κινήματα για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, και η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, που αποτελεί συμβουλευτικό όργανο της κυβέρνησης, ενώ αντίστοιχες επιφυλάξεις είχε διατυπώσει πρόσφατα στη Βουλή και νυν υπουργός Δικαιοσύνης. Παρʼ  όλα αυτά, χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν δέκα μήνες, προκειμένου οι διωκτικοί μηχανισμοί να πράξουν το αυτονόητο.

Η ενοχοποίηση, διαπόμπευση και φυλάκιση ασθενών φορέων του ΗΙV υπήρξε μια κορυφαία στιγμή μισογυνισμού, και ταυτόχρονα μια ακόμα διολίσθηση του εναπομείναντος κράτους δικαίου προς λογικές κανιβαλισμού και βιοπολιτικού αυταρχισμού. Με αυτήν την έννοια, υπήρξε μία ακόμα μελανή σελίδα για τη δημοκρατία στην εποχή της «εθνικής σωτηρίας». Οφείλουμε να μην την ξεχάσουμε.